Flaptekst
De dromerige Binyavanga Wainaina groeit op in de Keniaanse middenklasse, een chaos van luide en kleurrijke geluiden: de föhns in zijn moeders schoonheidssalon, fietsbellen, monteurs in Nairobi, de muziek van Michael Jackson en op de achtergrond altijd het aanstekelijke gelach van zijn broer en zus. Hij hoort erbij, maar zoekt naar zijn eigen identiteit. Boeken vormen zijn toevluchtsoord. Terwijl Wainaina een intieme inkijk geeft in zijn leven en groeipijnen, verandert de politieke situatie in zijn land drastisch en daarmee zijn kijk op alles wat hij tot dan toe vanzelfsprekend vond. Wainaina’s blik is kritisch zonder ooit aan warmte en humor in te boeten.

Recensie
Als kind was de Kenyaanse auteur Binyavanga Wainaina (overleden op 21 mei 2019) een dromerige jongen die het liefst ieder uur van de dag met zijn neus in de boeken zat. Het is daarom niet verwonderlijk dat hij uiteindelijk een carrière als journalist en auteur had. Nadat hij in 2002 de Caine Prize voor zijn korte verhaal Discovering home won, richtte hij het literaire tijdschrift Kwani? op, waarin jonge Afrikaanse auteurs konden debuteren. In 2011 werd zijn internationaal veelgeprezen literaire autobiografie Op een dag zal ik schrijven over Afrika uitgebracht.

Wainaina begint zijn memoires op het moment dat hij zeven jaar oud is. Vervolgens vertelt hij stapsgewijs – soms bestrijken deze stappen een korte periode, maar er zit tevens weleens een paar jaar tussen – hoe niet alleen zijn leven is verlopen, maar heel globaal ook dat van zijn familie. Toch is het niet alleen een verhaal over zichzelf en zijn naasten, want zijn herinneringen gaan verder. De auteur vertelt eveneens over een aantal landen in Afrika en de veranderingen die zich in die landen voordoen. Zuid-Afrika bijvoorbeeld, waar hij lange tijd verbleef, en waar men moest leren omgaan met het beëindigen van de apartheid. Zijn thuisland Kenya komt vanzelfsprekend ook in zijn opgeschreven herinneringen voor. Hoe de omstreden presidenten Kenyatta en Moi het land naar hun hand zetten, en hoe het na de verkiezingen van 2007 drastisch uit de hand liep.

De memoires geven eveneens inzicht in de onderlinge rivaliteit tussen de diverse Kenyaanse stammen en in de gebruiken en gewoonten van het land. Wat overduidelijk uit het verhaal naar voren komt, is dat Wainaina in dit alles een plek moet zien te vinden, hoe hij zich moet zien te redden in een wereld die eigenlijk niet de zijne is. Dit verklaart ook enigszins het dromerige uit zijn jeugd, en misschien zelfs tijdens zijn volwassenheid. Wellicht dat die vroegere periode al een aanwijzing was dat Wainaina schrijver wilde worden, maar op latere leeftijd was hij hier honderd procent zeker van. In het boek vertelt hij welke stappen hij ondernomen heeft en welke hindernissen hij ondervonden heeft om zijn uiteindelijke doel te bereiken.

Qua schrijfstijl is het nogal wisselend, de ene keer levendig, de andere keer droog en statisch. Zo nu en dan gebruikt de auteur mooie vergelijkingen of een onomatopee (klanknabootsing) om iets duidelijk te maken. Daarnaast wisselt hij regelmatig korte staccato zinnen af met langere, waaruit het literaire aspect van zijn memoires blijkt. Hieruit valt enigszins op te maken dat Wainaina zonder meer over schrijverstalent beschikt, maar tevens dat hij min of meer nog zoekende is. In ieder geval is Op een dag zal ik schrijven over Afrika een behoorlijk debuut van een auteur die zich daarin zowel sterk als kwetsbaar opstelt.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Binyavanga Wainaina
Titel: Op een dag zal ik schrijven over Afrika
ISBN: 9789044525304
Pagina’s: 380
Eerste uitgave: 2011