Van 12 tot en met 18 december 2016 organiseerde Hebban de week van het vergeten boek. Iedereen kan zich hier waarschijnlijk wel wat bij voorstellen en velen zullen een boek hebben dat ergens ligt te verstoffen en uit het oog verloren is. Wat mijn vergeten boek is, is hieronder te lezen.

Het was vroeg in de avond, de televisie stond waarschijnlijk aan, toen de bel ging. Mijn moeder liep naar de deur om deze open te doen. Ik liep mee, ik zal een jaar of tien zijn geweest. Een mevrouw en een meisje, ze was van mijn leeftijd, stonden voor de deur. Het meisje herkende ik, ze zat immers in mijn klas. De mevrouw, haar moeder, kende ik niet. Het werd al snel duidelijk wat ze kwamen doen. Of eigenlijk wat deze mevrouw kwam doen. Ze wilde een lidmaatschap op het toen nog bestaande Boek en Plaat verkopen. Dat lidmaatschap werd aangegaan, boeken en platen werden in de loop der jaren aangeschaft en toen ik mijn ouderlijk huis verliet, ben ik zelf ook lid van deze boekenclub geworden.

Veel boeken, en ook wel eens een plaat, heb ik aangeschaft. Maar tijden veranderen en Boek en Plaat werd overgenomen door ECI. Alles bleef hetzelfde, maar dan onder een andere naam en er was een wat minder huis-tuin-en-keuken-gevoel. ECI kwam met acties, boeken tegen een lage prijs. Veel van die acties heb ik aan me voorbij laten gaan. Maar van één van die voordeelaanbiedingen heb ik wel gebruikgemaakt. Ik kon de verleiding blijkbaar niet weerstaan. Want zeg nu zelf, een gerenommeerd boek van een dito schrijver op de boekenplank te hebben staan, misstaat uiteindelijk nooit.

Dat dacht ik toen. En dat denk ik nu… niet meer. Zeker niet het boek dat ik destijds heb gekocht. Want hoe populair Camera Obscura van Hildebrand ook was, ik heb er nooit een vinger naar uitgestoken. Niet om het te lezen in ieder geval. Wel om het uit mijn boekenkast te halen, het op een veiling aan te bieden en om het naar zolder te brengen. Waar het nog steeds ligt te verstoffen, want er is tot nu toe, en waarschijnlijk terecht, geen mens die het aangedurfd heeft het te kopen.

Is Camera Obscura daarmee mijn vergeten boek. Aan de ene kant misschien wel, ergens ver weg wist ik nog wel dat ik het had, aan de andere kant denk ik er geen dag aan om het boek toch eens te gaan lezen. Ga ik het in 2017 dan wel lezen? Hmmmm, dat is een moeilijke vraag die ik mezelf stel, maar de uitdaging die Hebban voorlegt, is nog veel moeilijker. Want heel diep van binnen wíl ik dat boek helemaal niet lezen. Omdat het lettertype me niet aanstaat, want nog kleiner dan klein. Omdat het taalgebruik dermate achterhaald is dat ik me er alleen maar aan zal storen. Omdat ik denk dat ik het boek helemaal niet interessant en boeiend zal vinden. Dus alleen al om de drie hiervoor genoemde redenen denk ik dat het boek vanaf nu opnieuw tot de categorie vergeten boeken zal gaan behoren.

Wat is jouw vergeten boek?

En dan is het zomaar ineens 2016. Weer een jaar voorbij voor je er erg in hebt. Het is een cliché, maar het lijkt wel of ieder jaar steeds sneller voorbij gaat dan het voorgaande. Tijdens de laatste dagen van een jaar, maar ook nog de eerste dagen van een nieuw jaar laat de televisie allerlei terugblikken zien. Ook de kranten kijken ook nog even terug naar wat geweest is. Een ding hebben al deze media gemeen: ze gaan alweer snel over tot de orde van de dag. Misschien is dat maar goed ook, want je kunt natuurlijk niet in het verleden blijven hangen. Vandaag zal ook ik nog even achterom kijken, maar daarna laat ik mijn boekenjaar 2015 voor wat het is en richt ik me op 2016.

Het vorige jaar is er bij mijn weten geen dag geweest dat ik geen boek opengeslagen heb. Daardoor ben ik tot een aantal van 74 gelezen boeken gekomen. De meeste daarvan waren thrillers. Dat is niet zo gek, want dat is immers vooral het genre dat ik lees.

Van deze thrillers heb ik er drie met vijf sterren gewaardeerd:
De onderkant van sneeuw – Ilse Ruijters
IJstweeling – S.K. Tremaine
Het stille graf – Tove Alsterdal

Daaronder komt een aardig aantal met vier sterren. Stuk voor stuk goede boeken, maar net geen vijf sterren waard.

De beste roman vond ik De amandelboom van Michelle Cohen Corasanti. Een aangrijpend en indrukwekkend boek waarin het conflict tussen Israel en de Palestijnen op een indringende manier beschreven wordt.

Het meest verrassende debuut vond ik Huis van eb en vloed van Sarah Maine. Dit boek wekt op geen enkel moment de indruk dat het een debuutroman is.

Natuurlijk heb ik ook boeken gelezen die me zijn tegengevallen. De slechtste hiervan vond ik Klikken en klakken van Jo Smets en De duizend van Kevin Guilfoile. Beide boeken hebben niet meer dan één ster gekregen.

Recensies van boeken schreef is sowieso al geruime tijd, maar sinds juni 2015 recenseer ik nu ook thrillers voor de Crimezone-portal van de grootste boekencommunity van Nederland: Hebban. En in die hoedanigheid heb ik inmiddels elf boeken mogen beoordelen.

Het afgelopen jaar heb ik vanzelfsprekend ook nieuwe boeken in mijn bezit gekregen. Dat zijn gekochte, maar ook gewonnen, gekregen en te recenseren boeken. Het totaal daarvan bedroeg maar liefst 130. Een aantal dat voor mij ook aan de hoge kant is, maar ja… boeken zijn zo enorm verleidelijk.

Of ik deze aantallen in 2016 ga halen, weet ik natuurlijk niet. In de Hebban Reading Challenge 2016 heb ik aangegeven dat ik dit jaar 70 boeken wil lezen. Dat moet volgens mij wel haalbaar zijn. Over een jaar weet ik het, maar voordat ik zover ben, wil ik ook van dit jaar een mooi boekenjaar maken.