Beschrijving
New York – een jaar voor de inauguratie van Donald Trump. De ambitieuze journalist Claire is een stijlicoon die met een column een nationale rel kan veroorzaken. Reclameman Leonard worstelt met zijn identiteit en de dilemma’s van een succesvolle dertiger. De zeventienjarige Julie wil het maken in Hollywood, maar heeft problemen met drank, drugs en haar ouders. Selfmade vastgoedmiljonair Max woont vereenzaamd in een luxe hotel en ontrafelt langzaam een familiegeheim. Het knooppunt van deze vier hectische Amerikaanse levens leidt onherroepelijk tot een moderne tragedie.

Recensie
Ondanks dat Maurice Seleky een juridische opleiding heeft gevolgd, koos hij ervoor om in een heel ander vakgebied werkzaam te zijn. Hij werd PR- en communicatiestrateeg en later hoofd Marketing en Communicatie. In 2010 debuteerde hij als auteur met de roman Ego Faber, waarmee hij een jaar later de BoArte Cultuurprijs won. In oktober 2017 verscheen zijn volgende roman: Een tragedie in New York. Behalve schrijver is hij eveneens lid van de Raad van Toezicht van jeugdtheater De Krakeling en was hij de initiatiefnemer en presentator van de literaire talkshow de Jonge Schrijversavond.

Het duurt nog een jaar tot Donald Trump, de nieuwe president van de Verenigde Staten, wordt geïnaugureerd. Vier New Yorkers hebben echter hun eigen problemen. Claire is journaliste van een vooraanstaand magazine en kan met haar column voor veel ophef zorgen. De dertiger Leonard werkt in de reclamebusiness en heeft het moeilijk met zijn eigen persoonlijkheid. Julie is zeventien jaar oud, heeft acteerambities, maar verliest zich in drank en drugs. De in een hotel wonende Max is miljonair, eenzaam en bezig om een familiegeheim te ontraadselen. Het enige dat hen lijkt te verbinden is het noodlot van hun leven.

Een tragedie in New York begint met een proloog waarin een aantal minder positieve wapenfeiten van voormalig president Donald Trump worden aangehaald, maar het schetst eveneens een fictief scenario wat er een jaar na zijn inauguratie is gebeurd. Deze inleiding wordt, maar dat weet je op dat moment nog niet, verteld vanuit het perspectief van de nog zeventienjarige Julie. Vervolgens maakt de lezer kennis met achtereenvolgens Claire, Leonard, Julie en Max. Ieder van hen vertelt in dezelfde elkaar afwisselende volgorde, en in vier delen, hoe hun leven er uitziet en waar ze zich mee bezighouden. Door deze opzet komt de lezer redelijk veel over hen te weten en daardoor leer je ze vrij goed kennen. Je komt er geleidelijk aan ook achter met welk persoonlijk probleem de vier kampen en dat dat in feite de oorzaak van hun houding en gedrag is.

Ieder deel van het verhaal heeft een eigen toonzetting. In het eerste gaat het bijvoorbeeld grotendeels om de problematiek en de relatieve eenzaamheid van de vier, in het tweede is hun stemming veel hoopvoller waardoor alles veel positiever overkomt. De schrijfstijl van Seleky is vlot, eigentijds, beeldend en toegankelijk en daardoor leest zijn roman bijzonder prettig. Opvallend is dat hij de verhalen van Claire, Julie en Max in de ik-vorm (in de eerste persoon) geschreven heeft en dat van Leonard in de tweede persoon. Hierdoor lijkt het alsof hij het tegen zichzelf heeft, of wat hij zegt en doet zich alleen in zijn gedachten afspeelt. Dat het ene relaas iets persoonlijker overkomt dat het andere is overigens niet storend; de lezer beleeft iedere belevenis hetzelfde.

Door de vier vertelperspectieven heeft het verhaal in zekere zin ook vier verhaallijnen, waarvan de onderlinge relatie tussen Claire, Julie en Max al vanaf het begin evident. Dat van Leonard lijkt er wat bij te hangen, maar dat is alleen maar schijn, want met een van de personages bestaat al snel een overduidelijke link. In de ontknoping vallen die afzonderlijke subplots zelfs nog even kort samen – in het vierde en laatste deel wordt daar duidelijk naartoe gewerkt. De climax is dusdanig dat de finale van de roman kenmerken heeft van een thriller. Hoewel er tijdens de plot sowieso al een licht spanningsveld is gecreëerd, is deze aan het eind op z’n sterkst. Over één personage bestaat dan geen honderd procent duidelijkheid, maar de lezer kan op z’n klompen aanvoelen wat er met hem is gebeurd. Alles bij elkaar genomen is Een tragedie in New York hoe dan ook een roman die vanaf het eerste moment boeit. 

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Maurice Seleky
Titel: Een tragedie in New York
ISBN: 9789026340598
Pagina’s: 302
Eerste uitgave: 2017

Beschrijving
Tijdens een zeiltocht in Friesland verdrinkt de mooie, zeventienjarige Femke voor de ogen van haar zusje Judy. Ze belandt door een klap van de giek in het water en komt om het leven, Judy kan net op tijd worden gered. Het drama ontwricht Judy’s leven ernstig en ze houdt er een groot trauma aan over. 

Twintig jaar later, wanneer Judy denkt haar trauma te hebben verwerkt, is ze terug in Friesland. Tijdens haar verblijf dringen er zich steeds meer onverwerkte beelden van de zeiltocht aan haar op. Is het waar wat ze ziet, en is Femke niet door een noodlottig ongeluk omgekomen, maar vermoord? Wie heeft Judy indertijd dan doen geloven dat het een zeilongeluk was, en waarom? 

In haar verwarring gaat Judy op zoek naar de waarheid. Al snel stuit ze op duistere zaken en personen uit hun Friese verleden die onlosmakelijk zijn verbonden met het zeilongeluk. Hoe meer de waarheid zich ontvouwt, hoe banger Judy wordt dat zij haar zus zelf heeft omgebracht. Is dat zo? En als dat niet zo is, wie helpt haar dan om dat idee te weerleggen? De echte moordenaar…?

Recensie
Voordat Jet van Vuuren, een pseudoniem voor Hennie de Groot, met het schrijven van boeken, was ze beeldend kunstenaar en boekhandelaar. In 2008 verscheen de roman Nazomeren, dat ze onder haar eigen naam samen met Jennie Rosier geschreven heeft. Voordat ze meer is gaan schrijven, won ze tweemaal een verhalenwedstrijd van dagblad Trouw. In 2011 debuteerde ze als thrillerauteur met Zomerdruk en tien jaar later verscheen haar nieuwste thriller Vluchtweg. Een overlappend kenmerk van al haar boeken is de alledaagsheid in de verhalen.

Het is inmiddels twintig jaar geleden, maar de herinnering aan de verdrinkingsdood van haar zus Femke komt bij Judy Waterman steeds meer bovendrijven. Ze gaat terug naar Friesland, waar het allemaal gebeurd is, maar ze merkt al snel dat ze er niet welkom is. Omdat ze zich telkens meer herinnert en het erop lijkt dat de dood van haar zus niet door een ongeval veroorzaakt is, probeert Judy de waarheid te achterhalen. Ze krijgt echter ook het gevoel dat ze zelf verantwoordelijk is voor wat haar zus is overkomen. Is dat zo of is er iemand die wil dat ze dat denkt?

Vluchtweg, dat volledig wordt verteld vanuit het perspectief van Judy, heeft één verhaallijn en speelt zich grotendeels in het heden af. Zo nu en dan is er een flashback naar twintig jaar eerder, naar de dag dat Judy en haar zus Femke met hun oom Daan en Femkes vriendje Jesse een zeiltocht op het IJsselmeer maakten en het hopeloos mis ging. De terugblikken naar die gebeurtenis geven de lezer geleidelijk aan meer inzicht naar wat er toen op de boot gebeurd is en zorgen voor een gevoel van lichte nieuwsgierigheid. Voor het verhaal zelf geldt dat stukken minder.

Tot ongeveer honderd pagina’s voor het einde kabbelt het in feite voort zonder dat er een bijzonder groot spanningsveld ontstaat. Het is tot dan vooral een weergave van het leven van Judy en haar verstandhouding met Daan en Lieke, haar tante. Daarbij komt het nare voorval van twintig jaar eerder uiteraard ook ter sprake, maar wat hieruit voortvloeit zorgt echter niet voor spanning. De auteur doet via ogenschijnlijke cliffhangers en plotwendingen wel verwoede pogingen om het spannend te maken, maar die zijn allemaal te doorzichtig en vaak ook te voorspelbaar. Pas in een vergevorderd stadium krijgt het verhaal elementen die bij een thriller horen; er ontstaat een spanningsboog, de lezer wordt nu wel nieuwsgierig en er zijn enkele plotwendingen, waaronder een verrassende. Dat is overigens wel de enige in het hele verhaal.

Het personage Judy is redelijk tot goed uitgewerkt, de lezer komt voldoende over haar en haar achtergrond te weten. Toch komt ze niet altijd even sympathiek en stabiel over, haar gedrag kan een gevolg zijn van het trauma waar ze nog steeds mee lijkt te kampen. De informatie die de lezer over de nevenpersonages krijgt, is afdoende om zich een goed beeld over hen te kunnen vormen. Daan en Lieke springen daarbij het meest in het oog en dat ze niet door de beugel kunnen was van meet af aan duidelijk. Zij hebben door de jaren heen het een en ander uitgespookt en helaas komt het tegenwoordig nog steeds voor, maar voor een thriller is het ondertussen wel een wat uitgekauwd thema.

De schrijfstijl van Van Vuuren is bijzonder toegankelijk en in een bepaald opzicht ook wel luchtig. De lezer hoeft absoluut niet bang te zijn om complexe en moeilijk te doorgronden verhaallijnen voorgeschoteld te krijgen. De auteur is daar niet op uit, ze wil dat de lezer zich vermaakt en daar slaagt ze in principe wel in. Ook Vluchtweg is daar een uitstekend voorbeeld van. Het is namelijk een aardig, maar niet al te hoogstaand verhaal waarin de spanning van ondergeschikt belang blijkt te zijn.

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Jet van Vuuren
Titel: Vluchtweg
ISBN: 9789026352355
Pagina’s: 340
Eerste uitgave: 2021

Flaptekst
Noel Holcroft krijgt dertig jaar na de oorlog een document in handen dat indertijd door zijn vader en twee andere nazi’s is opgesteld. Samen met de oudste kinderen van de andere ondertekenaars krijgt hij het beheer over een enorme Zwitserse bankrekening. Het geld moet de slachtoffers van bet Derde Rijk ten goede komen. Maar deze dekmantel van rechtvaardigheid verhult een barbaars complot…

Recensie
Robert Ludlum, overleden in 2001, is nog steeds een van de bekendste en best verkopende Amerikaanse auteurs. Hij was veertig jaar toen hij in 1971 debuteerde met het meteen succesvolle De Scarlatti erfenis en sindsdien heeft hij meer dan vijfentwintig boeken geschreven en onder zijn naam worden momenteel nog steeds thrillers uitgebracht. In 1978 verscheen Het Holcroft Pact, zijn tiende boek, dat in 1985 verfilmd is. Omdat al zijn werk internationaal georiënteerd is, reisde hij voor zijn research de hele wereld af.

Dertig jaar na de Tweede Wereldoorlog wordt architect Noel Holcroft benaderd door een Zwitserse bankier die hem een document overhandigt dat destijds door zijn biologische vader en twee andere kopstukken van de nazi is opgesteld. Aan hem nu de taak om de twee oudste kinderen van dit tweetal te vinden, waarna ze gedrieën het beheer krijgen over een Zwitserse bankrekening waarop een aanzienlijk tegoed staat. Dit bedrag mogen ze niet zelf houden, maar zal verdeeld moeten worden over de slachtoffers van het Derde Rijk. Dit lijkt eenvoudiger dan het is, want Holcroft krijgt te maken met een gewelddadige samenzwering.

In de proloog, die zich in maart 1945 afspeelt, is het duidelijk dat het einde de Tweede Wereldoorlog nabij is en dat het door hen beoogde Derde Rijk niet van de grond zal komen. Deze inleiding is tevens de opmaat voor wat zich in de rest van de plot, ruim dertig jaar later, voordoet. En dat is heel wat, want de soms wel wat naïeve Holcroft komt in situaties terecht die hij zich in zijn stoutste dromen niet had kunnen indenken. Dit levert een flink aantal onverwachte ontwikkelingen op, maar bij tijd en wijle zijn er ook allerlei wendingen, waaronder verrassende, die voor een flinke dosis spanning zorgen. Hoewel een groot deel van het verhaal zich in rustig vaarwater bevindt, is er zonder meer plaats ingeruimd voor actie. Het tempo van dergelijke scènes ligt dan meteen een stuk hoger.

Het uitgangspunt van het verhaal is zonder meer interessant te noemen, want wat er allemaal gebeurt was ten tijde van het uitbrengen van het boek – en zeker in de huidige tijd – niet eens zo heel erg ondenkbeeldig, ondanks dat sommige situaties wel wat overtrokken en onrealistisch zijn. Vanwege de complexiteit van de plot zal de lezer zijn aandacht wel bij het verhaal moeten houden, een kort moment van afleiding kan er namelijk al voor zorgen dat je de draad een beetje kwijt bent. De breedsprakigheid van de auteur is daar overigens eveneens een reden van, want doordat hij erg veel in detail treedt – ook waar het absoluut niet nodig is – komt hij niet meteen tot de essentie en doen zich regelmatig herhalingen voor.

Ludlum besteedt vrij veel aandacht aan de personages en over met name Holcroft komt de lezer ruim voldoende te weten. De goedgelovigheid van een aantal van hen, waaronder een functionaris van de Britse veiligheidsdienst MI5, doet de wenkbrauwen echter weleens fronsen. Natuurlijk is dit allemaal in het belang van het verhaal, maar het doet wel enigszins ongeloofwaardig aan. Voor enkele omstandigheden geldt trouwens hetzelfde, want die verlopen net iets te soepel. Het heeft er dan alle schijn van dat de auteur zich met dergelijke scènes niet te veel op de hals wilde halen. Dit gaat eveneens op voor het eind van het verhaal. Deze is deels bevredigend, deels onbevredigend. In ieder geval wekt dit slot de indruk dat Ludlum het voor dit boek wel genoeg vond, maar waardoor de indruk wordt gewekt dat de plot niet helemaal afgerond is. Maar afgezien van de paar kritische noten, is Het Holcroft Pact wel degelijk een interessante en intrigerende thriller.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Robert Ludlum
Titel: Het Holcroft Pact
ISBN:  9789024521388
Pagina’s: 478
Eerste uitgave: 1978

Flaptekst
Een van de grootste vertrouwelingen van de Noorse regering wordt dood aangetroffen in een autowasstraat in Oslo. Hij is in zijn kruis geschoten en achtergelaten om alleen te sterven. Dan verdwijnt ook de onderzoeksjournalist die achter zijn geheimen aan zat. Voor inspecteur Fredrik Beier zit er een persoonlijk tintje aan deze zaak: de journalist wist ook iets over hem, een verhaal uit Fredriks duistere verleden.

En er is meer aan de hand: bij de politie blijkt een infiltrant te zitten, en Fredrik en zijn collega, Kafa Iqbal, moeten het opnemen tegen een machtige vijand die hen steeds weer een stap voor is. Wie kan Fredrik écht vertrouwen in deze wereld vol verraad en bedrog

Recensie
De Noorse auteur Ingar Johnsrud heeft nooit de ambitie gehad om te gaan schrijven, maar door zijn werk als journalist raakte hij geïnteresseerd in taal en tekst, maar ook in het bedenken van een verhaal dat de aandacht van de lezer kan vasthouden. Omdat hij wilde onderzoeken wat de overeenkomst tussen een schrijver en een lezer is, maar ook of hij zelf in staat zou zijn om een spannend verhaal te creëren, besloot hij aan een boek te beginnen. Uiteindelijk debuteerde hij in 2016 met Zij die volgen, het eerste deel van de Broederschaptrilogie, dat wordt afgesloten met het in 2018 uitgebrachte Zij die doden.

In een autowasstraat in Oslo wordt Henry Falck, adjunct-directeur van een adviesbureau en momenteel door de overheid ingehuurd, neergeschoten en vervolgens aan zijn lot overgelaten. Niet veel later blijkt een journalist die onderzoek doet naar zijn geheimen plotseling te zijn verdwenen. Vlak voordat ze verdween vertelde ze hoofdinspecteur Fredrik Beier, die met de zaak is belast, nog dat ze iets over het verleden van zijn vader weet. Beiers werk wordt bemoeilijkt omdat er een informant bij de politie zit die hem en zijn collega Kafa Iqbal steeds een stap voor is. Geen van beiden weet nog wie ze kunnen vertrouwen.

Dit slotdeel van de Broederschaptrilogie, dat aanvankelijk een paar summiere verwijzingen heeft naar de twee voorgaande delen, maar waar later in de plot wel degelijk doorgegaan wordt op wat zich eerder heeft afgespeeld, is in principe goed te volgen zonder de andere gelezen te hebben. Desondanks is het niet onverstandig om het drieluik op volgorde van verschijnen te lezen. Niet alleen om de personages, die overigens wel kort geïntroduceerd en voorgesteld worden, beter te leren kennen, maar vooral om meer te weten te komen van wat er allemaal aan dit verhaal voorafgegaan is. Omdat dit nogal wat is, is het goed dat de auteur hier in dit boek regelmatig op terugkomt.

Johnsrud laat ook in Zij die doden weer ontzettend veel gebeuren. Het gevolg daarvan is, is dat de lezer het verhaal niet kan loslaten, maar het tevens aandachtig moet blijven volgen. Op zich is dat niet zo heel erg lastig, want de vele plotwendingen, waaronder verschillende verrassende, zorgen er wel voor dat je continu bij de les blijft. Cliffhangers waar veel hoofdstukken mee eindigen zijn prikkelend en vergroten je nieuwsgierigheid en de vele ontwikkelingen zijn dermate interessant dan het verhaal meer en meer gaat intrigeren. De auteur weet de lezer veelvuldig op het verkeerde been te zetten en, behalve dat de plot daardoor een onvoorspelbaar verloop heeft, zorgt hij voor een veelheid aan spanning.

De schrijfstijl van de auteur is zoals de lezer van hem mag verwachten: vlot, toegankelijk, eigentijds en beeldend. Vanaf het begin lukt het hem de lezer bij het verhaal te betrekken zodat hij er als het ware deel van uitmaakt. Hij leeft met Beier en Iqbal, de belangrijkste personages, mee en kan zich bij vlagen zelfs in hen verplaatsen. Wellicht komt dat omdat er ook het een en ander over hun privéleven bekend wordt gemaakt en ze daardoor als gewone mensen overkomen. Toch, en het is knap van Johnsrud dat hij dat gevoel kan veroorzaken, ga je op een gegeven moment zelfs twijfelen aan hun integriteit.

Hoewel dit verhaal, en dus ook de trilogie, een afgerond geheel vormt, lijkt het erop dat de epiloog waarmee alles afgesloten wordt nog ruimte overlaat voor een vervolg met één of meer terugkerende personages. Dit zorgt voor een klein beetje verwarring en onduidelijkheid bij de lezer. Los daarvan is Zij die volgen zonder twijfel een waardige laatste deel van een bijzonder geslaagd drieluik.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Ingar Johnsrud
Titel: Zij die doden
ISBN:  9789022576717
Pagina’s: 542
Eerste uitgave: 2019

Flaptekst
Helemaal in het noorden van Italië ligt de vallei van de ijsmakers: een tiental dorpjes dat al generaties lang gespecialiseerd is in het bereiden van ijs. Volgens Giuseppe Talamini is het er zelfs uitgevonden. Zijn familie vertrekt elke lente naar de ijssalon in Rotterdam, in de winter keren ze terug naar de bergen.

Maar zijn zoon Giovanni besluit met deze traditie te breken. Hij is gegrepen door de poëzie en schopt het tot directeur van het belangrijkste poëziefestival van de wereld. Op een dag doet zijn jongere broer Luca, die niet alleen de ijszaak in Rotterdam maar ook het mooiste meisje van het dorp heeft gekregen, hem een hoogst ongebruikelijk verzoek. Dan komt Giovanni voor de keus te staan nog eenmaal het belang van de familie te dienen of definitief voor zichzelf te kiezen.

Recensie
Ernest van der Kwast zette zijn eerste schreden op het schrijverspad in 2003, toen hij samen met een aantal andere auteurs onder het pseudoniem Yusef el Halal de verhalenbundel Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken publiceerde. Vier jaar later bracht hij onder een ander pseudoniem, Sieger Sloot, de roman Stand in uit. Onder zijn eigen naam debuteerde hij in 2005 met de roman Soms zijn dingen mooier als er mensen klappen, maar zijn doorbraak als auteur was in 2010 met Mama Tandoori. Van zijn boek De ijsmakers (2015) zijn de vertaalrechten aan zeven landen verkocht.

Giovanni Talamini stamt uit een familie van ijsmakers, maar hij kiest ervoor om zijn eigen weg te gaan door een carrière te beginnen in de wereld van poëzie. Hij wordt directeur van het World Poetry Festival, reist in die hoedanigheid de hele wereld over en heeft daardoor contacten met een grote hoeveelheid dichters. Zijn jongere broer Luca, die wel in de ijssalon is gaan werken en met hun beider jeugdliefde Sofia is getrouwd, doet op een dag een dringend en ongewoon beroep op hem. Helpt hij zijn broer en daarmee ook zijn familie of gaat hij opnieuw zijn eigen gang?

Hoewel het verhaal, dat voornamelijk door de ogen van Giovanni Talamini wordt verteld, voor een groot deel over hem gaat, kan het feitelijk worden gezien als een beknopte familiegeschiedenis van de Talamini’s. Ondanks dat het verhaal vooral gaat over de twee jongste generaties, komt de lezer ook wel wat te weten over het geslacht daarvoor. Hierdoor – hetgeen zonder meer interessant is om te weten – komt hij het een en ander te weten over de eerste ijsmakers die een kleine eeuw geleden naar Nederland kwamen en hier hun ijssalons openden. Natuurlijk is het verhaal in deze roman volledig fictief, maar verschillende situaties en omstandigheden komen wel degelijk overeen met de werkelijkheid. Het is duidelijk dat de auteur daar uitvoerig onderzoek naar heeft gedaan.

Ondanks dat het eerste hoofdstuk zich in het heden (2012) afspeelt, bestaat De ijsmakers vooral uit een opeenstapeling van herinneringen en in een enkel geval uit een vertelling uit waarschijnlijk overlevering. Uiteraard heeft veel dit alles betrekking op het maken van ijs, de verkoop daarvan en hoe de vaders willen dat zoons hun ambacht overnemen. Toch zijn er ook voldoende fragmenten of hoofdstukken die over de twee jongste generaties Talamini gaan. Deze twee verhaallijnen, die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, zijn het meest boeiend. Omdat Giovanni zijn eigen weg gegaan is en niet voor het ijsmakersvak gekozen heeft, gaat een deel van het boek over zijn werkzaamheden in de wereld van poëzie. Dit zijn tevens de saaiste en minst aansprekende onderdelen van het verhaal.

Een van de sterkere items in de roman zijn de personages. Het merendeel van hen is bijzonder en een enkeling zelfs markant. Guiseppe (Beppi), de vader van Giovanni, is een van hen. Meteen in het begin van het boek verovert hij het hart van de lezer, wanneer hij, terwijl hij op de televisie naar het kogelslingeren kijkt, zijn liefde uitspreekt voor de Duitse deelneemster Betty Heidler. Een even aandoenlijke als humoristische scène. Humor is sowieso een van de middelen die Van der Kwast regelmatig gebruikt, maar daarnaast is zijn schrijfstijl eveneens beeldend, vlot, over het algemeen toegankelijk en zo nu en dan voorzien van mooie en poëtisch gelijkende zinnetjes.

‘De geschiedenis herhaalt zich’ is een gezegde dat nog weleens wordt gebruikt. In deze roman lijkt daar ook enigszins sprake van te zijn, want er zijn overeenkomsten tussen de oudste en jongste generatie Talamini’s. De laatste paar hoofdstukken laten dit min of meer zien. Het zonder meer lezenswaardige verhaal, oftewel de familiegeschiedenis, in De ijsmakers, is daarmee afgerond. Niet overal was het even boeiend, maar over het algemeen is het wel degelijk de moeite waard. 

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Ernest van der Kwast
Titel: De ijsmakers
ISBN:  9789023486381
Pagina’s: 302
Eerste uitgave: 2015

Flaptekst
Een jonge Afghaanse tolk genaamd Omar neemt de onmogelijke beslissing om zijn door oorlog geteisterde land te ontvluchten. Hij zegt Laila, de liefde van zijn leven, vaarwel, zonder te weten wanneer ze elkaar weer zullen zien. Omar is een van de miljoenen vluchtelingen die huis, haard en familie achterlaten. Matthieu Aikins, een journalist die in Kabul woont, besluit zijn vriend op die levensgevaarlijke tocht te vergezellen. Hiervoor moet hij zowel zijn paspoort als zijn identiteit achterlaten.

Tijdens hun odyssee door de bergen en over zee ontmoeten ze talloze mensen in het hart van de migratiecrisis: onbetrouwbare smokkelaars, harteloze grenspolitie en de mannen, vrouwen en kinderen die oorlog ontvluchten op zoek naar een beter leven.

Recensie
In 2015 kwam de Afghaanse USAID-tolk Omar (vanwege veiligheidsredenen is dit niet zijn echte naam) tot de conclusie dat er geen toekomst meer is in Afghanistan. Op dat moment besloot hij zijn vaderland te ontvluchten. De in Kabul woonachtige en werkzame Canadese journalist en oorlogsverslaggever Matthieu Aikins nam het besluit om de tolk, die hij in 2009 heeft leren kennen en waarmee hij bevriend is geraakt, tijdens zijn hachelijke onderneming te vergezellen. Dit deed hij echter niet als zichzelf, want hij nam de identiteit van een Afghaanse vluchteling aan. Tijdens deze vlucht maakte de journalist een grote hoeveelheid aantekeningen op zijn smartphone en nadat ze hun reis in 2016 beëindigden, heeft hij zijn notities uitgewerkt, diverse interviews gehouden en is hij regelmatig teruggereisd naar de plekken die ze hebben aangedaan. Hun ervaringen heeft hij samengebracht in het in 2022 verschenen De tolk van Kabul, dat tevens zijn debuut als auteur is.

Aan het begin van het uit vier delen bestaande boek vertelt de auteur hoe hij Omar heeft ontmoet en hoe het tot hun vriendschap gekomen is. Hij geeft globaal aan onder welke omstandigheden de tolk heeft geleefd, wat hij gedaan heeft en wat voor persoon hij is. Daarnaast geeft hij informatie over zichzelf, maar eveneens over Afghanistan. De lezer krijgt hierdoor geen volledig beeld over de twee mannen en het land, maar zonder meer ruim voldoende om van beide een indruk te krijgen. Waar het in het verhaal vooral om gaat, is om inzicht te geven in de vluchtelingencrisis. Deze problematiek wordt dan ook ruimschoots onder de aandacht gebracht en omdat de journalist zichzelf als vluchteling heeft voorgedaan, is dit vanuit een geheel ander perspectief dan normaliter het geval is. Je ziet het in feite door de ogen van de vluchteling zelf en daardoor krijg je niet alleen een goed, maar tevens completer beeld van het probleem.

Hoewel alles wat in dit boek gebeurt, werkelijk gebeurd is, leest het op veel momenten als een roman. De schrijfstijl van de auteur, die vaak meeslepend, maar zo nu en dan ook wel enigszins zakelijk is, is hier voor een groot deel debet aan. Verder heeft de spanning, die herhaaldelijk om de hoek komt kijken, hier voor een aanzienlijk deel invloed op. Bij het schrijven van dit boek heeft Aikins veel gebruik gemaakt van het werk van anderen, hier verwijst hij ook naar en daarom is achterin een uitgebreid overzicht opgenomen van alle door hem gehanteerde bronnen. De vlucht van Omar en vele anderen heeft in 2014/2015 plaatsgevonden, maar wat zij destijds meegemaakt hebben, maken vele andere vluchtelingen die jaren later aan hun onderneming zijn begonnen nog steeds mee. In al die tijd is er niet eens zo heel erg veel veranderd.

Het verhaal dat Aikins heeft geschreven, is veel meer dan alleen een verslag over zijn en Omars risicovolle en soms gevaarlijke missie. De tolk van Kabul geeft op indringende wijze aan wat mensen, die niet meer in hun eigen land kunnen wonen en leven en daardoor als het ware tot vluchteling veroordeeld worden, moeten ondergaan als ze eenmaal het drastische besluit hebben genomen om huis en haard te verlaten. Het boek laat echter ook zien dat veel autoriteiten niet op een humane manier met hen omgaan, dat het smokkelaars vaak alleen om geld is te doen en dat veel hulporganisaties niet bij machte zijn om de hulp te bieden die nodig is. De undercoveroperatie van de auteur kan daarom met recht een eyeopener worden genoemd.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Matthieu Aikins
Titel: De tolk van Kabul
ISBN:  9789021341200
Pagina’s: 368
Eerste uitgave: 2022

Beschrijving
Een handgranaat eist een gruwelijke tol onder de deelnemers van de Antwerpse marathon. Scholen, restaurants, hotels en straten blijven leeg, er wordt gehamsterd en gebeden. Trams en metro’s staan stil, vluchten naar Brussel zijn afgelast. Al vlug spuien binnen- en buitenlandse media onverbloemd kritiek. Want ondanks de massale inzet van specialisten en middelen vinden gerecht en politie geen spoor van de daders. De snelle opeising van de aanslag door IS verrast de speurders. De enige die mogelijke stukjes van de puzzel herkent is Alexandra Vierendeel, een voormalige legerofficier. Ze ziet aanknopingspunten met gebeurtenissen uit de jaren tachtig, in de munitie-eenheid die ze leidde in de Duitse stad Lüdenscheid. Een verhaal dat begon als een knullig misverstand en eindigde in tragedie. Dan pas wordt duidelijk dat iedereen bewust op het verkeerde been werd gezet. De ellende is amper begonnen. Het land wordt mogelijk opnieuw geconfronteerd met de meest gruwelijke demonen uit zijn verleden.

Recensie
Nadat Jan Van Der Cruysse zijn militaire dienstplicht had vervuld, werkte hij vijf jaar als journalist, werd vervolgens woordvoerder van Aviaparter op de luchthavens Zaventem en Brussels Airport en werd daarna communicatieadviseur. Hij begon pas op zijn vijfenvijftigste met schrijven en in 2016 debuteerde hij met Diamantroof in Delhi, het eerste deel van de Bling Bling-trilogie en waarvoor hij diverse prijzen heeft gewonnen. In mei 2019 verscheen Aanslag in Antwerpen, de start van de Boem Boem-tweeluik en dat in geringe mate geïnspireerd is op zijn eigen legerervaringen.

Tijdens de marathon van Antwerpen wordt met een aantal handgranaten een aanslag gepleegd en daarbij zijn diverse doden en gewonden te betreuren. Niet lang daarna meldt de terreurgroep IS op haar website dat zij daarvoor de verantwoordelijkheid opeist. De politie start een onderzoek, maar vindt geen enkel aanknopingspunt dat naar de dader of daders kan leiden. Voormalig landmachtofficier Alexandra Vierendeel meldt zich vervolgens bij de politie omdat zij een belangrijke aanwijzing heeft die een oplossing van de zaak kan bespoedigen. Is dit net het kleine zetje dat nodig is om het onderzoek op weg te helpen?

De plot van Boem Boem 1, Aanslag in Antwerpen heeft twee verhaallijnen. Eén daarvan speelt zich af in 1986 en wordt vooral verteld vanuit het perspectief van Moon Kroon, de andere vindt plaats in het heden (2020) en daarin is de aanslag en het politieonderzoek leidend. Tussen beide subplots, dat is vanaf het begin te merken, bestaat een onderling verband en dat de handgranaten daar hoe dan ook mee te maken hebben eveneens. Naarmate het verhaal vordert wordt die exacte link steeds duidelijker en dan blijkt dat het verleden niet losgezien kan worden van wat er in het heden gebeurt.

In een vlotte en beeldende schrijfstijl weet de auteur de lezer al snel aan zich te binden, waarbij hij zo nu en dan scènes beschrijft die niets aan de verbeelding overlaten. Nadat de aanslag heeft plaatsgevonden is het daardoor bijvoorbeeld niet moeilijk om de diverse afgerukte ledematen op straat te zien liggen. Het tempo van de plot is overwegend hoog, in zo goed als ieder hoofdstuk gebeurt namelijk wel iets, ofschoon dit niet enkel en alleen uit actie bestaat. Het zijn eveneens de werkzaamheden van de militairen en het onderzoek door de politie die de vaart er aardig in houden. Desondanks zijn er verschillende momenten waarbij de auteur te veel details noemt die op het verhaal noch de omstandigheden betrekking hebben. Dit leidt af en de vaart die er tot aan zo’n punt is, neemt daardoor toch wat af.

Alle gebeurtenissen en de eventuele actie die daarmee gepaard gaat, zorgt evenwel niet voor een voortdurende spanning. Na het overweldigende begin duurt het tot halverwege de plot voor zich weer een situatie voordoet die werkelijk spannend is, en heftig bovendien. Daarna is het wachten tot het eind van het verhaal, want in de ontknoping wordt het opnieuw spannend en explosief. Het eind van het boek is overigens het meest interessant, want dan werpt het politieonderzoek zijn vruchten af en lijkt een oplossing van de zaak nabij. Van Der Cruysse heeft aan die eindfase echter zijn eigen draai gegeven door daar verschillende plotwendingen in aan te brengen en het verhaal geen afronding te geven. Die bewaart hij voor het afsluitende deel van het tweeluik.

De personages blijven over het algemeen wat oppervlakkig, maar voor een verhaal als dit wordt er voldoende over hen bekendgemaakt. De plot zelf is op zich realistisch, want een aanslag als dit zou in werkelijkheid maar zo kunnen voorkomen. Al met al is Boem Boem 1, Aanslag in Antwerpen onderhoudend, bij vlagen spannend, origineel en zonder meer boeiend en het eind maakt hoe dan ook nieuwsgierig naar het vervolgdeel.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Jan Van Der Cruysse
Titel: Boem Boem 1, aanslag in Antwerpen
ISBN:  9789460416248
Pagina’s: 320
Eerste uitgave: 2019

Beschrijving
Het is 1889. Europa wordt overspoelt door een golf van terrorisme. Overal vinden bomaanslagen plaats, behalve in Nederland. Aan die situatie komt dramatisch een einde als midden op de Dam in Amsterdam een volle tram explodeert. En dat is pas het begin.

Journaliste Ida de Morsain en inspecteur Julius Katz, een veteraan uit de Atjehoorlog, ontrafelen een complot waarbij niets is wat het lijkt: niet alleen blijkt dat de Russische geheime dienst probeert om Europa te destabiliseren om aanslagen tegen de tsaar te voorkomen, maar ook zijn er signalen dat er een nog veel grotere aanslag wordt voorbereid, waarbij duizenden mensen om het leven zullen komen. Tenzij Ida en Julius dit weten te voorkomen. Hun opbloeiende relatie kan echter voor problemen zorgen…

Recensie
Een groot deel van zijn werkzame leven heeft Gerrit Barendrecht voor enkele mediaproductiebedrijven gewerkt en momenteel is hij televisieregisseur bij ITV. Hij startte zijn schrijverscarrière met de in 2014 gepubliceerde avonturenroman De reis van de Gazelle, waarvoor hij op een boekenmarkt op het idee kwam. Zijn eerste historische thriller, De Parijse connectie, verscheen in 2018 en speelt zich af in het Amsterdam van 1889. Dit is het eerste deel van een serie met Julius Katz en Ida de Morsain. Drie jaar later, in het voorjaar van 2021, werd het tweede deel De Russische connectie uitgebracht.

Europa wordt geteisterd door een golf van bomaanslagen en die op het Londense treinstation Kings Cross is de meest recente. Vooralsnog lijkt het erop dat Nederland de dans ontspringt. Totdat een volle paardentram op de Dam explodeert. Inspecteur Julius Katz, die onlangs is geïnfiltreerd bij een anarchistische organisatie, en zijn vriendin en journaliste Ida de Morsain, wier zus bij de aanslag gewond is geraakt, proberen de onderste steen boven te krijgen. Ze komen erachter dat er een nog grotere aanslag gepland staat en dat het nieuwe Centraal Station het mogelijke doelwit is. Hierna zetten ze alles op alles om dat te voorkomen.

De Russische connectie begint met een proloog die zich in Rusland afspeelt. Een geheime ontmoeting tussen de tsarina en een agent van de geheime dienst luidt het begin in van de vele aanslagen die in Europa plaatsvinden. Hierna verplaatst het verhaal zich naar het Amsterdam van 1889 en wat daarbij meteen opvalt, is dat de sfeer en omstandigheden van die periode buitengewoon realistisch en beeldend worden weergegeven. De auteur heeft overduidelijk erg veel aandacht besteed aan zijn research; later in de plot blijkt dit uit een uitermate nauwkeurige omschrijving die de auteur van het Amsterdamse Centraal Station, dat in oktober van dat jaar geopend werd, geeft. De enorme armoede waar vooral de bewoners van de Jordaan mee te maken hadden, is er eveneens een goed voorbeeld van.

Omdat het verhaal aanvankelijk nog niet veel spanning heeft, heeft het in de eerste hoofdstukken veel weg van een roman. Het is echter de schijn die bedriegt. De plot is namelijk dusdanig opgebouwd dat die spanning tijdens dat begin latent aanwezig is. Naarmate het verhaal vordert, wordt het spanningsveld langzaamaan steeds groter, nemen de plotwendingen in aantal toe en benemen verschillende gebeurtenissen de lezer soms de adem. Op deze manier werkt Barendrecht naar een ontknoping toe die spectaculair is, erg veel actie heeft en bijzonder spannend is. Voor het zover is, trakteert hij de lezer op allerlei intriges en verwikkelingen die in een spionagethriller niet zouden misstaan.

De rol die inspecteur Julius Katz en journaliste Ida de Morsain daarbij hebben, is van wezenlijk belang. Het verhaal wordt immers overwegend vanuit hun perspectieven verteld. Eerst afzonderlijk, maar nadat ze samen gaan werken uit beider perspectief. Uit niets valt af te leiden dat het duo in De Russische connectie voor de tweede keer hun opwachting maakt. Pas halverwege is er een werkelijk minimale verwijzing naar het voorgaande deel. Het is dan ook geen enkel probleem om dit boek afzonderlijk van het eerdere te lezen. Het tweetal is ruim voldoende uitgewerkt om hen goed te leren kennen, iets dat voor de personages die wat minder prominent in beeld komen eveneens opgaat.

In een vlotte en beeldende schrijfstijl en met heldere en soms beknopte zinnen weet de auteur de lezer van begin tot eind te boeien. Daarmee is De Russische connectie een thriller die er zonder meer mag zijn en waarin het, ondanks dat het verhaal zich aan het eind van de negentiende eeuw afspeelt, wel meevalt met de historiek.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Gerrit Barendrecht
Titel: De Russische revolutie
ISBN: 9789024587568
Pagina’s: 352
Eerste uitgave: 2021

Beschrijving
November 1945. Zes maanden na de bevrijding keert Arnie Springer berooid terug uit een jappenkamp naar een bitterkoud Den Haag. De stad is in chaos. Voormalige verzetskameraden bestrijden elkaar op leven en dood, NSBers en oorlogsmisdadigers lopen vrij rond en liquidaties en chantage zijn aan de orde van de dag.

Tegen wil en dank raakt Springer betrokken bij de zoektocht naar een zwart cahier met de namen van collaborateurs die de dans zijn ontsprongen en nu hoge posities bekleden. Achtervolgd door zijn eigen verleden komt hij op het spoor van oud-SSer Pieter Menten en raakt hij verstrikt in talloze intriges. Bedreigd door rabiate nationalisten, communisten en de beruchte dubbelspionne Leonie Brandt ontdekt hij een complot dat zich uitstrekt tot binnen de muren van Paleis Soestdijk en, duizenden kilometers verder, naar zijn moederland Nederlands-Indië.

Recensie
Fulltime auteur en scenarist Tomas Ross (een pseudoniem van Willem Hogendoorn) is een van de meest bekende en doorgewinterde schrijvers van Nederland. Ruim vijftig jaar geleden debuteerde hij met de thriller De honden van het verraad (1980) en sindsdien heeft hij meer dan tachtig boeken op zijn naam staan, waaronder enkele kinder- en jeugdboeken. In 2015 verscheen Van de doden niets dan goeds, het eerste deel van de Indië-trilogie. Voor een aantal thrillers en scenario’s heeft hij prijzen gewonnen zoals bijvoorbeeld de Gouden Strop.

In november 1945 is Arnie Springer, nadat hij in een jappenkamp gevangen heeft gezeten, teruggekeerd naar Nederland. De gevolgen van de Tweede Wereldoorlog zijn nog zichtbaar: Den Haag is een chaos, oud-verzetsstrijders voeren een onderlinge strijd en oorlogsmisdadigers lopen nog vrij rond. Zonder dat hij het wil, wordt Springer betrokken bij een speurtocht naar een cahier waarin namen van veel collaborateurs genoemd worden. Velen van hen betrekken nu een hoge positie. Als hij een complot ontdekt waarbij niet alleen het Koninklijk Huis betrokken is, maar ook zijn moederland Nederlands-Indië, moet hij vrezen voor zijn leven.

Van de doden niets dan goeds is voor een groot deel een kennismaking met geheim agent Arnie Springer. In dit eerste deel van de Indië-trilogie – jaren later besloot de auteur nog een vierde boek met Springer te schrijven – wordt uitgebreid aandacht aan zijn personage besteed, waardoor de lezer een vrij goede indruk van hem krijgt. Ross doet dit zowel in het heden (1945) als het verleden, want regelmatig terugkerende flashbacks, vooral in de vorm van herinneringen, geven een globaal inzicht in wat de geheim agent voor en tijdens de oorlog deed en heeft moeten doormaken. Daarnaast wordt over een aantal andere personages ook het een en ander verteld, en alleen al daaruit valt min of meer op te maken dat dit het begin van het drieluik is.

De thriller begint nog met een enigszins nieuwsgierig makende proloog, waarin eveneens een lichte spanningsboog voorkomt. Daarna zwakt dit enigszins af tot een ogenschijnlijk gewoon verhaal en is er in de eerste hoofdstukken niet veel van spanning te bespeuren. Naarmate de plot vordert, verandert dit en doen zich diverse onverwachte ontwikkelingen voor die spannende situaties met zich meebrengen. Verder heerst er, zo vlak na de Tweede Wereldoorlog, een atmosfeer van onderling wantrouwen en omdat Ross dit bijzonder goed beschrijft, ontstaat er bij tijd en wijle een onderhuidse spanning. De auteur geeft de sfeer en omstandigheden van die tijd sowieso heel goed weer. De lezer merkt dat de gevolgen van de oorlog nog lang niet vergeten zijn en dat de mensen nog aan hun hernieuwde vrijheid moeten wennen.

Het handelsmerk van Ross – het combineren van feiten en fictie – zorgt ervoor dat het verhaal geloofwaardig en dus realistisch is. Dat daarvoor de namen van werkelijk bestaande personen worden gebruikt, is zonder meer een pré en werkt versterkend. Het aantal personages dat in het boek voorkomt, is erg groot. Niet voor niets is besloten om voorin een dramatis personae (overzicht van personages) op te nemen. Door deze veelheid aan karakters, maar toch ook vanwege de complexiteit van de plot, zal de lezer sowieso zijn aandacht erbij moeten houden. Op de schrijfstijl van de auteur valt niets aan te merken: die is verzorgd, beeldend, verhalend en zonder meer toegankelijk. Uit alles blijkt zijn onbetwiste vakmanschap.

Dat Van de doden niets dan goeds het eerste deel van een trilogie is, is te merken. Niet alles wat erin gebeurt, wordt aan het eind verklaard. Dit zal ongetwijfeld in de resterende twee delen van het drieluik gaan gebeuren. De start daarvan is in ieder geval al veelbelovend. 

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Tomas Ross
Titel: Van de doden niets dan goeds
ISBN:  9789023477082
Pagina’s: 336
Eerste uitgave: 2015

Beschrijving
Hij was de helft van het beroemdste popduo dat Nederland ooit gekend heeft. Maar na de breuk met zijn collega Bob loopt de verteller van dit sprankelende verhaal met zijn ziel onder de arm, en verliest zich in drank en drugs. Als een vriendin vraagt haar hond naar Los Angeles te brengen, is dat de kans op een uitweg. De trip dwars door Amerika wordt een avontuur waarin hij teruggeblikt op zijn misgelopen huwelijk, het succes en het einde van de samenwerking met Bob, zijn gevecht tegen de kilo’s, maar vooral dat met zichzelf.

Recensie
Thomas Acda raakte in 1998 bij het grote publiek bekend met het nummer Niet of nooit geweest, dat hij samen met Paul de Munnik zong. Zijn carrière is echter veelzijdiger, want behalve zanger is hij acteur, cabaretier en schrijver. Hoewel hij al op zijn twintigste het nooit uitgegeven Zitten voor de blues schreef, debuteerde hij ‘pas’ in 2015 met Onderweg met Roadie. Het was overigens nooit de bedoeling om deze roman te schrijven, want het was oorspronkelijk bedoeld als film. Omdat hij zijn idee niet goed genoeg kon uitwerken, bedacht hij dat hij dit beter kon omzetten in een verhaal.

Tot voor kort maakte hij (de verteller) samen met zijn collega Bob deel uit van het beroemdste popduo van Nederland. Na deze breuk raakt hij verslingerd aan drank en drugs, maar als hij een vriendin aanbiedt haar hond Roadie naar Los Angeles te brengen, ziet hij daar tevens een kans in om van zijn verslavingen af te komen. Hun roadtrip dwars door Amerika begint in New York en tijdens deze reis komen ze in allerlei bijzondere situaties terecht. Het is echter ook een tocht waarin de verteller zichzelf diverse malen tegenkomt.

Onderweg met Roadie is geschreven vanuit het perspectief van een ogenschijnlijk onbekende verteller, maar vanaf het begin heb je al het vermoeden dat dit personage gebaseerd is op de auteur zelf. In hoofdstuk zeven komt daarvan een bevestiging, want dan wordt – eenmalig – de naam van deze verteller genoemd: Thomas. Door deze opzet kom je ruim voldoende over de protagonist/Thomas te weten en daardoor voel je je min of meer met hem verbonden. Acda heeft veel over zijn eigen leven en wat hij daarin ondervonden heeft in het verhaal verwerkt, maar de lezer moet zeker niet alles letterlijk nemen. Hij heeft het meeste sterk gechargeerd en het is overduidelijk dat hij de draak met zichzelf steekt.

Behalve bijzonder vlot en toegankelijk, is de schrijfstijl tevens erg beeldend. Voor de lezer is het absoluut niet moeilijk om de situaties en omstandigheden waar de verteller in terechtkomt voor zich te zien. Denk daarbij bijvoorbeeld aan een voorval waarbij het dak van de wagen waarin hij zijn roadtrip maakt van de carrosserie verdwijnt. Dat geldt eveneens voor het doen en laten van Roadie. Je kunt het je uitstekend inbeelden hoe de dingo zich gedraagt en hoe ze gekeken moet hebben als ze op de bestuurdersstoel plaatsneemt. Van meet af merk je dat de auteur de nodige humor in de roman verwerkt heeft, hoewel je aanvankelijk nog wel de indruk krijgt of het allemaal wel echt leuk is. Later blijkt dat dit niet opgaat en dat er echt grappige en absurdistische scènes en dialogen in het verhaal voorkomen.

Ondanks alle geestigheden heeft de road novel wel degelijk een serieuze ondertoon. Zo kaart de auteur onder andere aan hoe de indianen destijds uit New York verdreven zijn. In verkapte vorm uit hij daar kritiek op. Dat is niet het enige, want er zijn meer voorbeelden waarbij de lezer sterk de indruk krijgt dat Acda hierover zijn eigen mening geeft. Gelukkig doet hij dat niet op een belerende of alwetende manier, maar is dat speels door het hele verhaal verweven. Wat wel jammer is, is dat de rol van Roadie wat onderbelicht wordt. Het is een roadtrip met de hond, maar het is pas over de helft dat het dier een iets prominentere rol krijgt.

Dat er in het verhaal en het leven van de verteller veel gebeurt, kon je op voorhand verwachten. Het is echter niet zo dat er een overkill aan bizarre situaties is. Dat komt mede doordat hij vaak langdurig op één plek verblijft, waardoor het allemaal gedoseerd wordt. Alles bij elkaar is Onderweg met Roadie geen heel diepgaande roman, maar wel een fijne reis met een min of meer gesjeesde popster en een leuke hond.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Thomas Acda
Titel: Onderweg met Roadie
ISBN: 9789048827930
Pagina’s: 208
Eerste uitgave: 2015