Beschrijving
Waarom gaan bij Jackson Lamb, de baas van Slough House, het afvalputje van de Britse geheime dienst, alarmbellen rinkelen wanneer een man in een bus overlijdt?

De stemming wordt nog grimmiger wanneer het mobieltje van het slachtoffer een veelzeggend codewoord blijkt te bevatten. De vermoorde man was aan het einde van de Koude Oorlog een collega van Lamb, een oude rot in het spionnen-vak.

Herleven nu de Sovjet-praktijken? Een Rus, wiens dagen zijn geteld (maar onderschat nooit de mensen die niets te verliezen hebben) zint op wraak vanwege de geheimzinnige verwoesting van ZT/53235, een plaats waar plutonium werd geproduceerd. Intussen meldt een andere Rus, wiens tijd juist nog lijkt te moeten beginnen, zich voor een veelbelovend onderhoud in Londen.

Recensie
In zijn vaderland Groot-Brittannië geldt Mick Herron al een aantal jaren als de nieuwe grootheid van de spionageroman. Dit heeft hij vooral te danken aan het succes van de Slough House-serie met onder andere Jackson Lamb. Hij startte de reeks in 2010 met Trage paarden en drie jaar later kwam het tweede deel, Dode leeuwen, uit, een boek dat overigens pas in 2019 in het Nederlands verscheen. Voor het laatste boek won hij in het jaar van uitgifte de Gold Dagger Award. De serie bestaat inmiddels uit acht delen, waaronder twee novellen.

Een in een bus dood gevonden man is voor Jackson Lamb, het hoofd van een aantal min of meer afgeserveerde geheim agenten van MI5, de reden om argwaan te krijgen. Hij is er zeker van dat de man geen natuurlijke dood gestorven is. Wanneer hij ontdekt dat de man met zijn mobiel een codewoord wilde versturen en tevens een oud-collega uit de tijd van de Koude Oorlog blijkt te zijn, is hij er helemaal van overtuigd en lijkt de strijd met de voormalige vijand weer te herleven. Vooral wanneer er een Rus opduikt die op wraak zint voor een actie uit het verleden.

Dode leeuwen is het tweede deel van een serie met Jackson Lamb en zijn collega’s. Dat dit een vervolg is, is niet zo te merken, of het moet al zijn dat paar situaties waarnaar gerefereerd wordt en de gedragingen van de personages, de lezer enigszins voor een raadsel zetten. Op dat enkele moment na kan dit boek dus met het grootste gemak afzonderlijk van het eerste deel worden gelezen. Maar, en dat is een waarschuwing, het is een risico. Want aan dit tweede deel valt geen touw vast te knopen. Het is voor een groot deel verwarrend, te chaotisch en de auteur springt regelmatig van de hak op de tak. Op een bepaald moment is de kern van het verhaal wel duidelijk, maar het wordt veel te omslachtig gebracht en daarbij is het allemaal nogal ongeloofwaardig en onwaarschijnlijk.

Al vanaf het begin heeft de auteur erg veel woorden nodig om de lezer duidelijk te maken waar het exact om gaat. Zinnen zijn veel te lang, wat verteld wordt is spanningsloos en saai en plotwendingen blijven zo goed als achterwege. De door de auteur gebruikte humor, als dat daar al voor moet doorgaan, wordt op den duur erg vervelend en gaat daardoor storen. Het is duidelijk dat de schrijfstijl van Herron niet alledaags is, veel lezers zullen hieraan moeten wennen. Lukt dat niet, dan is het beter om de boeken van deze auteur links te laten liggen. Vooral ook omdat het verhaal maar niet op wil schieten.

De eerste actie doet zich pas voor in de ontknoping en dan wordt het ook heel even wat interessanter. Dat is echter van korte duur en de auteur valt al snel terug in zijn oude patroon. Over de personages komt de lezer in feite niet zo heel erg veel te weten, ze blijven daardoor toch wat oppervlakkig. Misschien dat Lamb de uitzondering is, want van hem wordt iets meer prijsgegeven. In ieder geval genoeg om de lezer de indruk te geven dat het in wezen een boerenpummel is. Dat is in principe niet zo heel erg en maakt een personage vaak wel uniek en interessant. Dat eerste is hij zeker, dat tweede dan weer niet.

Dode leeuwen is zo onwerkelijk dat de lezer het vermoeden kan krijgen dat dit boek een persiflage is op de reguliere spionageroman. Herron heeft het vast niet zo bedoeld. En dan is er in feite maar één conclusie mogelijk. Zijn poging om er een interessant, spannend en boeiend verhaal van te maken is volledig mislukt.

Waardering: 1/5

Boekinformatie
Auteur: Mick Herron
Titel: Dode leeuwen
ISBN: 9789044635454
Pagina’s: 320
Eerste uitgave: 2019

Beschrijving
Maak kennis met Jean Garnier, een eenzame mislukkeling die alles in het leven al verloren heeft: hij heeft geen baan meer, zijn moeder zit in de gevangenis en zijn vriendin is vermoord. Om zijn ongenoegen met de wereld te delen verzint hij een dodelijk plan: zeven bommen verspreid over heel Parijs die binnen zeven dagen afgaan.

Lang hoeft de politie niet naar de dader te zoeken. Totaal in shock door het effect van de eerste bom geeft Jean zichzelf aan. Zijn verzoek is simpel: de vrijlating van zijn moeder, of de dagelijkse ontploffingen zullen doorgaan. Rechercheur Camille Verhoeven staat voor het grootste dilemma uit zijn carrière: vormt Jean een bedreiging voor de nationale veiligheid of is het een zielige prutser die te veel televisieseries heeft gezien?

Terwijl de inspecteur probeert te ontdekken wie de mysterieuze jongen is, tikt de tijd angstvallig door. Kan Verhoeven het leven van honderden onschuldige burgers redden? 

Recensie
Voordat de Franse auteur Pierre Lemaitre in 2006 ‘echt’ met schrijven begon, was hij leraar literatuur. De kennis die hij anderen overbracht, heeft hem geholpen bij het schrijven van zijn debuut, Irène, het eerste deel van de Camille Verhoeven-trilogie. Hiervoor won hij in 2006, het jaar van uitgifte, de Prix du Festival de Cognac. In 2013 verscheen Rosy, een novelle, maar ook de vierde Verhoeven-thriller die aan de trilogie is toegevoegd en een herbewerking is van het niet in het Nederlands vertaalde Les grands moyens uit 2011.

Het is een koude dag in december wanneer Parijs wordt opgeschrikt door de explosie van een bom. Er vallen geen doden, alleen maar gewonden. Niet lang daarna meldt zich een man bij de politie. Deze man, Jean Garnier, heeft informatie en stelt eisen die hij alleen aan commissaris Camille Verhoeven wil vertellen. Het blijkt dat er verspreid over de stad zeven bommen liggen, iedere dag zal er een afgaan, tenzij de eisen worden ingewilligd. Verhoeven wil niet toegeven, maar vraagt zich wel af of het een zaak van nationale veiligheid is of het werk van een amateur.

Rosy, het niet al te dikke boekje is toegevoegd aan de Verhoeven-trilogie, vandaar dat de uitgever zo goed als zeker voor deze titel gekozen heeft in plaats van de oorspronkelijke. Het boek maakt echter geen deel uit van de drieluik en is, ondanks dat Camille Verhoeven er een belangrijke rol in speelt, uitstekend afzonderlijk te lezen. Het heeft een verhaal dat op zichzelf staat en van Verhoeven komt de lezer alleen het allerbelangrijkste te weten. Verder wordt er op geen enkele wijze gerefereerd naar een van de drie delen uit de trilogie.

Het verhaal speelt zich in een kort tijdbestek af, drie dagen maar. Desondanks krijg je het gevoel dat het een veel langere periode behelst. Dit zal vooral worden veroorzaakt doordat er in die paar dagen vrij veel gebeurt, ondanks dat het absoluut geen actiethriller is. Iedere dag kan gezien worden als een afzonderlijk hoofdstuk, die vervolgens weer onderverdeeld zijn in een aantal tijdstippen waarop (of vanaf wanneer) iets plaatsvindt. Hierdoor krijgt het verhaal tempo, maar wordt de spanning ook opgevoerd, vooral omdat er een deadline is. Want niemand weet waar en wanneer de bommen tot ontploffing zullen worden gebracht.

Omdat het verhaal chronologisch is opgebouwd en het spanningsveld gedurende de plot langzaam toeneemt, is het overduidelijk dat de auteur naar een climax toewerkt. Die vindt – uiteraard – in de ontknoping plaats en is zowel bijzonder als onverwacht, hoewel je, als je echt heel goed na zou denken, dat aan zou moeten zien komen. Dat dat niet gebeurd is, is de verdienste van Lemaitre. Hij weet het mogelijk voorspelbare onvoorspelbaar te maken. Daardoor kan die ontknoping, net als enkele kleine, maar zo belangrijke plotwendingen toch verrassend worden genoemd.

Lemaitre weet de lezers te van begin tot eind te boeien, zijn schrijfstijl is beeldend en aangenaam en daardoor leest het verhaal bijzonder prettig. En de interessante personages en vooral de intrigerende Verhoeven dragen daar eveneens aan bij. Vergeleken bij de boeken uit de trilogie is de omvang van Rosy minimaal, maar kwalitatief doet het er niet voor onder.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Pierre Lemaitre
Titel: Rosy
ISBN: 9789401604253
Pagina’s: 185
Eerste uitgave: 2015

Beschrijving
Will Trent is bezig met een undercoveractie bij Fort Knox. Zijn missie: het oplossen van een ruim twintig jaar oude moordzaak. De naam van zijn verdachte: Jack Reacher.

Jack Reacher is in Fort Knox op een eigen missie: hij probeert een crimineel verbond in het Amerikaanse leger te ontmantelen. Maar dan verschijnt Will Trent opeens ten tonele.

Er is echter een veel grotere samenzwering aan de gang – een situatie die noch de speciaal agent, noch de ex-militair agent had kunnen voorzien. De enige optie die Jack Reacher en Will Trent hebben is samen te werken – als dat lukt…

Recensie
Karin Slaughter en Lee Child (een pseudoniem van Jim Grant) zijn ongeveer twintig jaar bevriend en hebben het er regelmatig over gehad hoe het zou zijn als hun personages Will Trent en Jack Reacher elkaar ontmoetten. Beide heren hebben namelijk hun eigen manier van werken, ondanks dat ze allebei een sterk rechtvaardigheidsgevoel hebben. Slaughter en Child besloten te gaan samenwerken, want uiteindelijk resulteerde in het korte verhaal Schoon goud.

GBI-agent Will Trent wordt gevraagd om als undercover naar Fort Knox te gaan. Daar werkt een verdachte van een moord die twintig jaar geleden heeft plaatsgevonden. Deze man, Jack Reacher, is daar tewerkgesteld omdat hij enkele criminele activiteiten binnen het Amerikaanse leger aan de kaak moet stellen. Hoewel ze beiden een ander doel hebben, zullen ze noodgedwongen moeten samenwerken. Want op de legerbasis blijkt veel meer aan de hand te zijn dan men vooraf had kunnen vermoeden.

Een kort verhaal vergt andere disciplines dan bij een lang verhaal, je kunt de personages minder goed uitwerken, de plot is vaak minder ingewikkeld en in feite moet je ook vrij snel to the point komen. Aan al deze ‘voorwaarden’ wordt in Schoon goud voldaan, dus van die criteria uitgaand, hebben de auteurs het goed gedaan. Toch is het niet zo dat het verhaal van hoogstaande kwaliteit is, daarvoor is het veel te oppervlakkig, te simpel en eigenlijk ook wel aan de dunne kant. Het concept is in beginsel origineel en leent zich ook wel voor een interessant en boeiend verhaal, maar de uitwerking daarvan is verre van optimaal.

Schoon goud begint met een korte en vluchtige introductie van de personages en ook met een situatieschets. Het duurt niet lang en Trent en Reacher worden aan elkaar voorgesteld, dat gebeurt nogal plompverloren, er gaat helemaal niets aan vooraf. Ze werken opeens samen en de lezer moet het daar maar mee doen, heeft het te accepteren. Het had de auteurs gesierd als dit, hoe lastig het in een kort verhaal ook zal zijn, wat meer geleidelijk aan had plaatsgevonden. Vervolgens focussen ze zich samen op hun doelwit en ook hun strijdplan komt plotseling uit de lucht vallen. Een paar regels extra, meer was absoluut niet nodig geweest, had dit kunnen voorkomen. Nu heeft de lezer het gevoel dat de auteurs het verhaal zo beknopt mogelijk wilden houden en dat er geen enkele plaats is voor wat meer uitleg.

Beide auteurs geven in een kort voorwoord aan dat hun geschreven hoofdstukken op een gegeven moment door elkaar zijn gaan lopen en dat niet herkenbaar zou moeten zijn wie wat geschreven heeft. Desondanks kan iemand die het werk van hen tweeën kent min of meer wel aanvoelen wat door Slaughter en wat door Child geschreven is. Daar is helemaal niets mis mee, maar wellicht waren de personages krachtiger geweest als ieder van hen zich met hun eigen protagonist had beziggehouden. Nu zijn ze in wezen een slap aftreksel van hun eigen ik, een karikatuur van zichzelf.

Op de schrijfstijl is niet veel aan te merken, die is verzorgd en leesbaar. De dialogen zijn helder en af en toe gevat, maar spanning heeft het korte verhaal niet. De wetenswaardigheden die over Fort Knox gegeven worden, zijn interessant en voegen ook wat aan het verhaal toe. Voor het overige is Schoon goud een hopelijk eenmalig experiment en blijven de auteurs voortaan trouw aan hun eigen vertrouwde personages.

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Karin Slaughter & Lee Child
Titel: Schoon goud
ISBN: 9789402704181
Pagina’s: 128
Eerste uitgave: 2019

Beschrijving
Wil Parke wordt in een wc-ruimte van een vliegveld bruut overmeesterd door twee mannen. Ze stellen hem een reeks vreemde vragen en beweren dat hij de sleutel is tot een geheime strijd waar hij niets van weet, en dat hij `immuun’ is.

Straatschoffie Emily Ruff wordt gerekruteerd door een exclusieve school waar leerlingen les krijgen in overtuigingskracht. Ze leren woorden te gebruiken als wapens. De besten worden `dichters’ en gaan werken voor een sinistere organisatie. Al snel is Emily het grootste talent – totdat ze een catastrofale fout maakt: ze wordt verliefd.

Recensie
Hoewel hij met zijn werk als marketeer bezig had moeten zijn, schreef de Australische auteur Max Barry stiekem aan Syrup, zijn debuutroman, overigens geschreven onder de naam Maxx Barry. Een daverend succes was dit nog niet, maar de opvolger Logoland (Jennifer Government), was dat wel. De gratis online game NationStates is op dit boek gebaseerd. Het in 2013 verschenen Lexicon, in Nederland werd het in april 2014 uitgegeven, is een thriller en vooralsnog het laatste boek dat hij geschreven heeft. Het werd door Time Magazine uitgeroepen tot een van de beste tien boeken van het jaar 2013.

Op de luchthaven van Chicago wordt Wil Parke door een aantal mannen overmeesterd en moet hij vijf bijzondere vragen beantwoorden. Er wordt hem ook verteld dat hij immuun is en dat hij de sleutel is in een voor hem onbekende geheime strijd. In San Francisco wordt het op straat levende meisje Emily Ruff geronseld om naar een exclusieve school te komen waar lesgegeven wordt in overtuigingskracht. De woorden die ze er leert fungeren als wapens en de beste leerlingen worden tewerkgesteld bij een duistere onderneming. Emily is een van de besten, maar maakt de fout om verliefd te worden.

Merkwaardig. Iets anders kan er over het eerste hoofdstuk van Lexicon niet gezegd worden. Want is het een droom van Wil of is het toch iets dat zich in zijn leven afspeelt. Twee vragen waar de lezer in het begin mee komt te zitten. Maar hoe vreemd, en ook wel bijzonder, dit is, het zorgt er wel voor dat je nieuwsgierig wordt. Dat blijft, want het vervolg geeft soms een ander licht op een situatie, je blijft je wel afvragen wat waar is en wat niet. Niet alleen de verhaallijn met Wil roept dit op, maar de tweede, met Emily Ruff, doet er niet voor onder, ondanks dat daar wel wat meer structuur en herkenbaarheid in zit. Beide verhalen doen op momenten erg vreemd aan. Desondanks intrigeren ze wel en verveelt het de lezer niet.

Dat komt overigens ook door de schijfstijl van de auteur. Het verhaal speelt zich in een vrij hoog tempo af en de dialogen zijn natuurgetrouw en daardoor is het voor een groot deel erg toegankelijk. Aan de andere kant zijn er ook voldoende frasen die moeilijk te bevatten zijn. Want hoe kun je verklaren dat mensen bizarre opdrachten gaan uitvoeren door alleen maar het aanhoren van een aantal woorden, als ware het een toverspreuk. Goed, het draait dan vooral om het overtuigen, dat is in principe een goed en interessant gegeven, maar het jasje waarin het verpakt is, is nogal onwerkelijk. Lexicon heeft daardoor behalve thrillereigenschappen ook wel wat weg van een sciencefictionboek.

Barry heeft ervoor gekozen om hoofdstukken zo nu en dan af te wisselen met e-mails, korte nieuwsberichten of andersoortige tekst. Een aantal daarvan werkt verhelderend, maar er zijn er ook die niet ter zake lijken te doen. De toegevoegde waarde daarvan is dus onbegrijpelijk. Jammer is dat niet verder verklaard wordt waarom personages de naam van een overleden dichter hebben gekregen en wat hun doel met de woorden is. Dat geeft de lezer na afloop een ietwat katterig gevoel. Toch is Lexicon daarmee geen vervelende thriller geworden. Het heeft twee gezichten, het ene is interessant en boeiend, het andere merkwaardig en bijzonder.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Max Barry
Titel: Lexicon
ISBN: 9789024564040
Pagina’s: 432
Eerste uitgave: 2014

Beschrijving
Op een warme zomeravond verdwijnt de zeventienjarige Annabelle uit het afgelegen dorpje Gullspång. De politie kan geen enkele aanwijzing vinden, de ouders zijn radeloos. In Stockholm krijgt de ervaren rechercheur Charline ‘Charlie’ Lager te horen dat zij op de zaak wordt gezet.
Met tegenzin begeeft Charlie zich naar Gullspång – het dorp waar ze is geboren. Ze is er sinds haar veertiende niet meer geweest, en met reden. Tijdens haar zoektocht naar de waarheid over Annabelle wordt ze hardhandig geconfronteerd met haar eigen verleden, en de geheimen die in Gullspång altijd diep weggestopt werden. Kan ze iets voor de verdwenen Annabelle doen? En kan Charlie zelf nog wel geholpen worden?

Recensie
Lina Bengtsdotter groeide op in het Zweedse plaatsje Gullspång, maar woont tegenwoordig in Stockholm. Ruim tien jaar geleden begon ze met het schrijven van korte verhalen, die in diverse Scandinavische kranten werden gepubliceerd. Nadat de uitgever het script van een roman afwees, stelde een vriendin haar voor om een boek te schrijven waarin haar geboorteplaats het decor is. Dat werd de thriller De vrouw die terug moest. Voor dit in 2017 verschenen debuut ontving ze in Zweden de Crimetime Specsavers Award voor het beste misdaad debuut van het jaar.

Als Frederik Roos zijn zeventienjarige dochter Annabelle ophaalt van een feestje is ze daar niet meer aanwezig. Ze blijkt te zijn verdwenen en de politie van Gullspång heeft geen enkele aanwijzing waar ze kan zijn of wat er met haar is gebeurd. Met hulp Charlie Lager en haar collega Anders, beiden van de politie Stockholm, wordt de zaak opnieuw bekeken. Charlie doet dit niet graag, want ze is op haar veertiende uit Gullspång vertrokken en er bewust nooit meer teruggekeerd. Tijdens het onderzoek wordt ze geconfronteerd met het verleden en krijgt ze ook te maken met geheimen waar niemand van weet.

Het verhaal begint in ‘De bewuste nacht’, een kort stukje tekst over wat zich in de nacht waarin Annabelle spoorloos verdween afspeelde. Gedurende de plot wordt, eveneens niet uitgebreid, steeds meer uit de doeken gedaan wat de exacte toedracht is van haar verdwijning. Deze flashbacks naar een niet eens zo’n heel erg lang geleden verleden zorgen ervoor dat de lezer enigszins nieuwsgierig wordt, want wie wil er nou niet weten wat er met haar gebeurd is? Toch, en dat is eigenlijk de strekking van het hele verhaal, er is een gebrek aan spanning. De auteur doet wel dappere pogingen een spanningsveld te creëren, maar slaagt daar niet helemaal in. Het is allemaal wat gezapig en dat wordt vooral veroorzaakt doordat niet het onderzoek naar Annabelles verdwijning centraal staat, maar eerder de privéomstandigheden van Charlie Lager.

Over haar komt de lezer dan ook ruim voldoende te weten. Dit gaat middels herinneringen, maar ook doordat haar collega Anders vragen aan Charlie stelt die ze op een gegeven moment wel moet beantwoorden. Hoewel Charlie op zich geen oninteressant personage is, is ze wel erg cliché. Want ze drinkt, is eigenzinnig en heeft een verleden dat ze het liefst wil vergeten. Karaktertrekken die politiemensen, maar dan vaak mannelijke tegenhangers, in andere thrillers ook nog wel eens hebben. Bengtsdotter had misschien beter een andere keuze kunnen maken door Charlie een unieker personage te maken. Het boek zou er zeker sterker door zijn geworden.

De auteur weet het verhaal, maar vooral ook de omgeving van Gullspång, beeldend te beschrijven. De troosteloosheid van dit plaatsje kun je zo voor je zien. Min of meer hetzelfde kan gezegd worden van de dialogen, die zijn realistisch, zouden zo in het echte leven gezegd kunnen zijn. De plot kent wel een paar onverwachte ontwikkelingen, maar het is niet zo dat het volledig onvoorspelbaar is. Er zijn namelijk wel een paar situaties die de geoefende thrillerlezer vroegtijdig ziet aankomen. Op zich niet nadelig voor het verhaal, maar wel voor het spanningselement.

De vrouw die terug moest is in principe geen onaardig verhaal, maar het is overduidelijk dat dit een eerste deel van een serie is. Er is te veel op bepaalde details ingegaan, sommige daarvan hadden ook in een volgend deel onthuld kunnen worden. Desondanks heeft Bengtsdotter een redelijk debuut geschreven, maar waarom het in Zweden tot thriller van het jaar is uitgeroepen, is onduidelijk.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Lina Bengtsdotter
Titel: De vrouw die terug moest
ISBN: 9789402700985
Pagina’s: 318
Eerste uitgave: 2018

Beschrijving
Thijs en Judith zijn amper getrouwd wanneer Thijs een hartaanval krijgt. Op de dag dat hij thuiskomt uit het ziekenhuis slaan de buren aan het verbouwen. Schoonzus Cora en zwager Ab besluiten dat een pan soep niet afdoende is: er dient stevig uitgerust te worden. Daartoe wordt een boswachterswoning gehuurd op een landgoed, voor de hele zomer maar liefst, met zijn vieren. Echter: nergens op aarde is het écht rustig, en eenmaal op het landgoed aangekomen blijkt daar een verbeten strijd gaande, ogenschijnlijk over een boom. Een strijd die op bloedstollende en evenzeer dolkomische wijze uit de hand loopt.

Recensie
In 1994 kreeg Nicolien Mizee les in scenarioschrijven van Ger Beukenkamp. Ze ziet hem daarom als haar leermeester. Na deze opleiding stuurt ze hem faxen, om haar gedachten aan hem te laten lezen. Hij beantwoordt ze echter nooit. Het leidde er echter wel toe dat deze ‘faxen aan Ger’ in boekvorm werden uitgegeven, de eerste is De kennismaking, de tweede De porseleinkast en de derde De verpletterende, komt in juli 2019 uit. Haar jongste roman is echter Moord op de moestuin, een boek met thrillerelementen. Dit boek is in februari 2019 gekozen als DWDD boek van de maand.

Judith is halverwege de veertig en nog niet zo lang met Thijs getrouwd, dit huwelijk verbaasde haar familie. Drie dagen daarna krijgt Thijs een hartaanval waardoor hij lang in het ziekenhuis moest blijven. Bij thuiskomst blijkt dat de buren zijn gaan verbouwen. Dat is voor schoonzus Cora en zwager Ab aanleiding om voor hun vieren de hele zomer een boswachterswoning op een landgoed, dat van twee jeugdvriendinnen van Judith en Cora blijkt te zijn, te huren. Omdat Thijs daar rust kan krijgen. Eenmaal gearriveerd, huurt Judith er een moestuin en ontdekt dat er op die volkstuintjes van alles aan de hand is.

“De hele geschiedenis begon toen mijn zuster en zwager een pan soep kwamen brengen.”

Deze openingszin van Moord op de moestuin zorgt ervoor dat de lezer nieuwsgierig wordt. Want het geeft de indruk dat er een verhaal aan vastzit (eigenlijk is vooral dat ene woord ‘geschiedenis’ daar verantwoordelijk voor) en dat zich op en eventueel nabij die moestuin wat heeft afgespeeld. Het duurt echter nog tot over de helft van het verhaal tot er wat actie ontstaat. Tot dan is het vooral het ophalen van herinneringen en Judiths belevenissen op de moestuin, die erg uitvoerig worden beschreven. Die uitgebreide uiteenzetting is niet het meest interessante van het verhaal. Het kan dus gebeuren dat de aandacht van de lezer enigszins verslapt. Hoewel er in het tweede half wat meer gebeurt dan in het eerste, blijft het toch opnieuw een aaneenschakeling van wetenswaardigheden over flora en fauna, met tussendoor flarden van een politieonderzoek.

Op misschien een enkeling na hebben alle personages hun eigen eigenaardigheden. De een wat meer dan de ander, maar eigenlijk lijken ze zo’n beetje geen van allen echt ‘normaal’. Aan de ene kant maakt dat hen kleurrijk en bijzonder, aan de andere kant kan het soms ook storend werken. Omdat er niet zo heel veel variatie in zit, de karakters worden op den duur wat voorspelbaar en dat is jammer. Mizee heeft echter wel weten te voorkomen dat al deze bijzondere figuren vervelend worden, dus de lezer zal zich niet snel aan hen gaan storen.

De schrijfstijl die in dit boek gehanteerd wordt, is vlot en hedendaags. Veel dialogen zijn zoals ze in het echte leven ook gevoerd zouden kunnen worden, waarbij sommige misschien wat extra zijn aangedikt. Dat geldt eveneens voor de humor die de auteur bij tijd en wijle hanteert. Soms is deze aardig, soms ook niet. Het hangt er dan maar net vanaf van welk soort lolligheid de lezer houdt. De plot kent niet echt veel verrassende wendingen, de eerste eigenlijk pas halverwege, maar in feite kan de lezer dit al vanaf het begin zien aankomen. Dat voorspelbare gaat ook op voor de onmisbare moord die uiteindelijk wordt gepleegd, op een bepaald moment kun je er namelijk honderd procent zeker van zijn wie het slachtoffer wordt.

Moord op de moestuin houdt het midden tussen een roman en een detective. Voor het eerste is het iets te simplistisch en voor het tweede niet spannend genoeg. Maar in beide gevallen is één ding zonder meer een zekerheid: het grootste deel van het verhaal is nogal onwaarschijnlijk en daardoor ook niet erg geloofwaardig.

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Nicolien Mizee
Titel: Moord op de moestuin
ISBN: 9789038802022
Pagina’s: 240
Eerste uitgave: 2019

Beschrijving
Londen 1946. De nazi’s hebben de oorlog gewonnen en bezetten Groot-Brittannië. John Rossett, een Britse oorlogsheld en voormalige politiesergeant, werkt nu noodgedwongen voor de SS.

John Rossett is herstellende van schotwonden. Zijn baas Ernst Koehler, bang voor de consequenties, besluit te verzwijgen wat er precies is gebeurd bij het incident dat Rossett bijna zijn leven kostte. Als de vrouw en dochter van Koehler vlak daarna worden ontvoerd wendt de doodsbange Duitser zich tot de enige die hem kan helpen: de slimme, gewiekste John Rossett.

Rossett wil alles op alles zetten om zijn vriend te helpen, maar loyaliteit en eer worden in deze duistere tijden met de dood bestraft. Rossett voelt zich gevangen tussen de SS, het Britse verzet, en de onberekenbare Amerikanen. Hij besluit Londen te verlaten en op zoek te gaan naar Ruth Hartz, een joodse wetenschapper. Haar leven werd gespaard ter wille van haar werk: het ontwikkelen van een atoombom voor Duitsland…

Recensie
De Britse auteur Tony Schumacher heeft een veelzijdige carrière achter de rug. Voordat hij auteur werd, was hij bouwvakker, agent, acteur, stand-upcomedian en maakte films voor de BBC Politics Show. Hoewel het altijd al een droom van hem was, begon hij pas op zijn zesenveertigste met schrijven. Harper Collins bood hem een kans die hij met beide handen aangreep. Zijn debuutthriller Tijden van duisternis verscheen begin 2017 en anderhalf jaar later werd De Britse leeuw uitgegeven. Beide boeken zijn goed ontvangen. An army of one is de derde uit de serie, maar is nog niet in het Nederlands vertaald.

Het is 1946 en omdat nazi-Duitsland de oorlog heeft gewonnen gaat Groot-Brittannië gebukt onder het nieuwe regime. Voormalig oorlogsheld en politieman John Rossett werkt, min of meer onvrijwillig, voor de SS. Een voorval heeft hem bijna het leven gekost en van de wonden die hij daarbij opliep is hij nog aan het herstellen. Ernst Koehler, zijn meerdere en vriend, heeft besloten hier dit incident te verzwijgen. Dan worden de vrouw en dochter van Koehler ontvoerd en de enige die hem kan helpen hen te bevrijden is Rossett. Maar daarvoor moet Rossett wel eerst de Joodse wetenschapper Ruth Hartz zien te vinden. Zij is de sleutel voor de productie van een belangrijk wapen en Koehler en Rossett zijn niet de enigen die naar haar op zoek zijn.

In De Britse leeuw gaat Schumacher opnieuw uit van het wel heel bijzondere en interessante gegeven dat Duitsland de Tweede Wereldoorlog gewonnen heeft. Voor de lezer betekent dit een omschakeling van gedachten, want iedereen weet immers dat deze fictieve situatie zich in werkelijkheid niet heeft voorgedaan. Dit omdenken lever overigens geen enkel probleem op, dat gaat in feite spelenderwijs. Wat nog wel eens lastig kan zijn, is dat het verhaal verdergaat waar het in Tijden van duisternis gebleven is. Wie niets van de voorgeschiedenis wil missen, en dat is aan te raden, doet er dus goed aan de serie op volgorde te lezen.

Het vlotte en daardoor goed te lezen en te volgen verhaal boeit vanaf het begin. Het maakt al snel dat je nieuwsgierig wordt en heeft in het begin al een aantal spannendere momenten. Gedurende de plot wint het verhaal steeds meer aan kracht, heeft het steeds meer plotwendingen en neemt het spanningsveld zienderogen toe. Dat geldt, vooral als het verhaal voor tweederde gevorderd is, eveneens voor het tempo. In feite is De Britse leeuw een post-oorlogsverhaal, maar dat houdt niet in dat de omstandigheden vredig en goed zijn. De Britten worden nog onderdrukt, wat er eigenlijk op neerkomt dat het nog gewoon bezet is. Het is dus niet zo heel erg vreemd dat het verhaal actie heeft en dat er gewelddadige momenten in voorkomen. De auteur weet deze echter uitstekend te doseren, zodat al dat geweld niet de overhand heeft.

De personages Koehler en Rossett zijn niet de meest vredelievende in het verhaal, maar toch weet de auteur ze dusdanig neer te zetten dat de lezer toch wel enige sympathie voor hen kan opbrengen. Ook enkele anderen laten zich niet onbetuigd en weten de lezer zowel aangenaam als onaangenaam te verrassen. Dat maakt al deze karakters juist zo interessant en niet eendimensionaal. In zijn dankwoord kaart de auteur het Amerikaanse Manhattan Project nog even kort aan en het doel hiervan heeft hij in geringe mate, en op zijn eigen vrije manier, in zijn verhaal verwerkt.

Met De Britse leeuw heeft Schumacher zonder meer een boeiende en interessante oorlogsthriller geschreven met een interessant en origineel uitgangspunt. Het maakt in ieder geval nieuwsgierig naar de andere boeken uit de serie.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Tony Schumacher
Titel: De Britse leeuw
ISBN: 9789402310405
Pagina’s: 400
Eerste uitgave: 2018

Beschrijving
Warschau, jaren dertig: Jakub Shapiro, een jonge, getalenteerde bokser uit de jodenbuurt, wordt de vertrouweling van Kaplica, de Godfather van de stad. Het nationaal-socialisme is in opkomst, aanhangers beramen een machtsgreep tegen de Poolse regering en schuiven Kaplica een politieke moord in de schoenen. Wanneer die wordt opgepakt breekt er een regelrechte oorlog uit in de onderwereld. Shapiro neemt het heft in handen, begint een fatale affaire met de dochter van de officier van justitie en moet tegelijkertijd zijn vrouw en kinderen tegen toenemende jodenhaat beschermen.

Recensie
In zijn thuisland Polen geldt Szczepan Twardoch als een van de belangrijkste hedendaagse auteurs. Het is niet voor niets dat hij voor zijn boeken, maar ook voor een aantal korte verhalen diverse nominaties en prijzen heeft ontvangen. In 2012 debuteerde hij met Morfina, dat in Polen en Duitsland een bestseller werd. In 2016 verscheen zijn derde roman, Król, dat eind 2019 onder de titel De koning zijn Nederlandstalige debuut betekende. Zijn werk kenmerkt zich door verrassende en gecompliceerde constructies, maar ook doordat het voortdurend balanceert op de scheidslijn tussen fantasie en realiteit.

In het Warschau van 1937 strijden diverse politieke groeperingen om de macht. Politiek leider en maffiabaas Jan ‘Peet’ Kaplica ontfermt zich over de Joodse bokser Jakub Shapiro, die zich vervolgens opwerkt tot zijn rechterhand. Aan alles is al te merken dat het nationaalsocialisme in opkomst is. Aanhangers van deze ideologie bereiden een coup voor en ontvoeren Kaplica. Hij wordt zonder proces opgesloten in het detentiekamp Bereza en er ontstaat een oorlog in de onderwereld. Shapiro neemt de leiding van Peet over, maar staat ook voor het dilemma om naar Palestina te vertrekken om zijn vrouw en kinderen te beschermen.

De koning, een verhaal dat leest als de memoires van een oude man die terugkijkt op zijn nogal bewogen leven. Moisje Bernstein, later Mosjee Inbar, begint zijn relaas door te vertellen dat zijn vader is gedood, door een knappe Jood met het uiterlijk van een bokser. Moisje was op dat moment zeventien jaar oud en raakte volledig geobsedeerd door deze man. Shapiro, de bokser, nam hem onder zijn hoede en vanaf dat moment maakte Moisje kennis met de onderwereld van Warschau. Twardoch beschrijft echter niet de harde en rauwe kant van de Poolse maffia, maar, hoewel het er niet altijd even zachtzinnig aan toegaat, benadert hij het vooral vanuit het menselijke oogpunt.

Centraal daarin staat Shapiro, de bokser. Hij is een legende, de mensen hebben ontzag voor hem, maar zijn aan de andere kant ook wel weer bang. Toch komt hij niet over als de keiharde crimineel die niets en niemand ontziet. Hij kan zacht zijn, heeft zijn zwaktes, maar is ook hard als het moet en laat zeker niet met zich sollen. Als personage is hij zonder meer interessant, wat overigens ook voor de meeste andere opgaat. Daarnaast beschrijft de auteur ook het opkomende nazisme in Polen, de daaraan gerelateerde Jodenhaat en het verlangen van de Joden om naar Palestina te vertrekken. Feiten die vlak voor het begin van de Tweede Wereldoorlog hebben plaatsgevonden en aan de nauwgezetheid van de auteur is goed te merken dat hij zich in deze materie heeft verdiept.

Ondanks de vele Poolse en Joodse namen is de roman over het algemeen niet al te lastig om te lezen. Er zijn echter wel korte fragmenten dat hier wel sprake van is, vooral wanneer Twardoch zich heeft laten verleiden tot lange en soms erg lange zinnen. Daarnaast gaat hij af en toe te lang op sommige zaken in, dan draaft hij te veel door om er iets moois van te maken. Het effect is het tegengestelde. Door het verhaal heen staan soms Poolse, Joodse en Russische dialogen, die worden onderaan de pagina verduidelijkt. Ook is achterin een verklarende woordenlijst opgenomen die uitleg geeft over een aanzienlijk aantal woorden of begrippen. Het is echter jammer dat in het verhaal niet aangegeven wordt welke dit zijn.

Gedurende de plot kan de lezer zich regelmatig afvragen of deze roman fictie of non-fictie is. Twardoch geeft je namelijk het gevoel dat Inbars herinneringen waargebeurd zijn. Dit komt vooral door de manier van vertellen, die inderdaad het midden houdt tussen werkelijkheid en fantasie, maar onder andere ook door de historische feiten die in het verhaal verweven zijn. De koning, mooi vertaald door Charlotte Pothuizen, houdt de lezer bezig, van begin tot eind, maar ook nog lang nadat de laatste bladzijde dichtgeslagen is.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Szczepan Twardoch
Titel: De koning
ISBN: 9789046825259
Pagina’s: 336
Eerste uitgave: 2019

Beschrijving
Eind jaren vijftig. Terwijl via Radio Luxemburg langzaam de rock-’n-roll ons land binnendruppelt, is Den Haag het centrum van feesten waar Indische jongeren op elektrische gitaren een mengeling van rock-’n-roll en traditionele krontjong spelen. Het is ook de plek waar twee achttienjarige jongens met totaal verschillende achtergronden voor een keuze komen te staan: een burgermansbestaan of het avontuur zoeken in de muziek. De Nederlandse Johan wil het gelovige milieu van zijn ouders ontvluchten en vindt in zijn Indische vrienden en hun muziek een ongekende vrijheid. De in Indonesië geboren en naar Nederland gevluchte Chris wil het verleden van zich afschudden, maar botst tegen de harde, verzuilde Nederlandse mentaliteit.

Recensie
Zijn oorspronkelijke beroep is eigenlijk grafisch ontwerper, maar Leo Blokhuis is vooral bekend als popjournalist. Hij is presentator van radio- en televisieprogramma’s en zijn bekendheid is vooral te danken aan het programma Top 2000 à gogo, dat hij samen met Matthijs van Nieuwkerk presenteert en vlak voor de kerstdagen op televisie wordt uitgezonden. Daarnaast heeft hij diverse boeken over popmuziek geschreven en treedt hij geregeld op in het theater. In september 2019 verscheen zijn eerste roman, Blauwe zomer, waarin muziek ook een belangrijke rol speelt.

Aan het eind van de jaren vijftig komt de uit een streng gelovig gezin komende achttienjarige Johan in aanraking met rock-‘n-rollmuziek. Eerst nog stiekem, maar door zijn vriendschap met de uit Nederlands-Indië afkomstige Chris verbergt hij deze liefde steeds minder. Samen met Rob, de broer van Chris en Stephan beginnen ze de band De Rocking Blue Boys. Voor Johan en Chris betekent dit een enorme verandering in hun bestaan. Daarnaast hebben ze allebei ook nog te kampen met hun achtergrond, voor de een het geloof, voor de ander het leven in Nederlands-Indië.

Blokhuis is opgegroeid in een gereformeerd gezin, zijn vader was predikant, en dat is in Blauwe zomer te merken. Want, zo blijkt ook uit een aantal door hem gegeven interviews, het verhaal van Johan is gebaseerd op zijn eigen leven. Die indruk krijgt de lezer ook al als hij deze debuutroman aan het lezen is, het geloof, of misschien wel de worsteling daarmee, heeft namelijk een belangrijke rol in het verhaal. De grote passie van Blokhuis, muziek, is het andere thema in het boek. Daarbij richt hij zich vooral op de opmars van de rock-‘n-roll in Nederland en in zekere zin ook in de omringende landen. De expertise van Blokhuis is dan onmiskenbaar.

Blauwe zomer heeft een aantal verhaallijnen, een korte in het heden (2005) en een paar langere die in 1950 beginnen en vervolgens chronologisch eindigen in het midden van de jaren negentig. Al deze subplots, en dat is vanaf het begin al duidelijk, hebben met elkaar te maken en die in het verleden komen al redelijk snel samen. Uit alles blijkt dat Blokhuis veel tijd heeft besteed aan research, dat valt min of meer ook op te maken uit het dankwoord en de verantwoording. De feiten die in het verhaal verwerkt zijn, kloppen daarom ook. Het gevolg is wel dat het verhaal nogal statisch overkomt, alsof het geen ziel heeft. Het spreekt voor een groot deel niet tot de verbeelding.

Is Blokhuis’ roman daarom ronduit vervelend? Nee, dat gaat ook weer veel te ver. Het is over het algemeen redelijk onderhoudend, hoewel er soms wel eens vraagtekens gezet kunnen worden bij de manier van schrijven. Die is voor een groot deel vrij eenvoudig, niet gecompliceerd en daardoor ook niet erg diepgaand, het blijft vaak nogal oppervlakkig. Dit is volledig tegenstrijdig met het aan deze roman meegegeven etiket meeslepend. Wat dat betreft, zeker met het oog op wat er destijds in voormalig Nederlands-Indië is gebeurd, had er meer uitgehaald kunnen worden. Dat zou het boek ongetwijfeld meer glans hebben gegeven.

Wat goed overkomt in het verhaal is de innerlijke strijd die Chris en Johan voeren. Voor de buitenwereld zijn het twee jonge en volop in het leven staande jongens, maar diep van binnen worstelen ze met hun afkomst, hun strijd met het volwassen worden en vooral met hun vader-zoonrelatie. Hoewel die van Chris volkomen anders is dan die van Johan. Blokhuis is sterk in het vertellen van verhalen, dat heeft hij vaak genoeg bewezen, en ook uit dit boek blijkt dat hij dat beheerst. Maar meer dan een krappe voldoende verdient Blauwe zomer echter niet.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Leo Blokhuis
Titel: Blauwe zomer
ISBN: 9789026348082
Pagina’s: 368
Eerste uitgave: 2019

Beschrijving
Een eenvoudige DNA-test is genoeg om jouw perfecte partner te vinden. Het bedrijf Match Your DNA kondigde aan het gen te hebben gevonden dat ons verbindt met onze zielsverwant. Sindsdien zijn miljoenen mensen gematcht. Maar de ontdekking leidt ook tot talloze verbroken relaties en ideeën over daten, romantiek en liefde zijn totaal veranderd. Nu krijgen vijf totaal verschillende mensen het bericht dat ze een match hebben. Ze staan op het punt de ware te ontmoeten. Maar niet iedereen zal nog lang en gelukkig leven. Zelfs zielsverwanten hebben geheimen, en sommige zijn schokkender dan je denkt…

Recensie
Het favoriete schoolvak van John Marrs was Engelse taal- en letterkunde, dus wat het voor hem een logische keuze om een schrijvend beroep te kiezen. Dat werd de journalistiek en dat is al vijfentwintig jaar zijn professie. Het leek hem wel interessant om een keer een boek te schrijven, maar zijn in 2013 geschreven debuut When you disappeared werd door een aantal agentschappen en uitgeverijen afgewezen, maar na een aantal revisies verscheen het onder de titel The wronged sons. The one, zijn derde boek, is in 2019 in het Nederlands verschenen onder de titel De ware.

Het bedrijf Match your DNA heeft een DNA-test ontwikkeld die ervoor zorgt dat je de perfecte partner vindt. Het is een groot succes en wereldwijd hebben miljoenen mensen hier gebruik van gemaakt. Ook Mandy, Christopher, Jade, Nick en Ellie, vijf totaal verschillende mensen, hebben een DNA-monster opgestuurd en krijgen nu het bericht dat de ware voor hen gevonden is. De ontmoeting met hun soulmate heeft niet alleen gevolgen voor het leven dat ze tot dusver hebben geleid, maar ook voor hun toekomst. En worden geheimen onthuld die verborgen hadden moeten blijven.

Passanten op een roltrap in Londen vormden in 2015 voor Marrs de inspiratie voor het schrijven van De ware. Thuis bedacht hij het fictieve datingbedrijf Match your DNA, dat op basis van speekselmonsters mensen aan elkaar verbindt. De auteur had toen misschien niet kunnen vermoeden dat dit idee ook werkelijkheid is, er zijn namelijk verschillende bedrijven die zich met deze vorm van dating bezighouden. De vijf hoofdpersonen in De ware vertellen, ieder in afwisselende hoofdstukken, vanuit hun eigen perspectief hoe het hen is vergaan nadat ze contact met hun match hebben gezocht. Het verhaal bestaat daardoor in feite uit vijf verschillende verhaallijnen, waarvan de enige overeenkomst is dat ze met Match your DNA te maken hebben. Verder is er geen enkel raakvlak en vloeien ze op den duur ook niet samen. Een opzet die ongebruikelijk, maar zonder meer interessant is.

Tot ver over de helft hebben de verhalen, uitgezonderd dat van Christopher, weinig kenmerken van een thriller. Ze laten vooral zien hoe het de personages vergaat sinds ze hun match hebben ontmoet. Hierdoor hebben ze niet de spanning die je als thrillerlezer mag verwachten, de verschillende plotwendingen en cliffhangers ten spijt. Wel voel en merk je aan alles dat dit niet zo zal blijven en ben en blijf je steeds benieuwd naar hoe het iedereen zal vergaan. In het laatste kwart wordt het geduld van de lezer beloond, want dan ontstaat er een spanningsveld en de ontknoping kent een aantal verrassende ontwikkelingen. Dan merkt de lezer ook pas echt dat De ware een thriller is, wel erg laat, maar de finale van het boek is het wachten wel waard.

In de korte hoofdstukken leer je alle personages stuk voor stuk goed kennen en zonder dat daar erg veel diepgang voor nodig is, raakt de lezer toch met hen verbonden, hoewel met de een wel wat meer dan met de ander. Toch is iedere verhaallijn, elk op zijn eigen manier, interessant en blijven ze van begin tot eind boeien. Dat daarmee de nieuwsgierigheid van de lezer voortdurend op de proef wordt gesteld, is de verdienste van de auteur. Tevens weet hij het voor elkaar te krijgen dat je er zelf ook over gaat nadenken hoe het zou zijn als je via een DNA-match je ware voorgeschoteld krijgt. En niet alleen daarover, want je realiseert je tevens dat kwaadwillenden een dergelijke test kunnen beïnvloeden. En dat is een beangstigende gedachte.

Marrs heeft met De ware, vertaald door Els Franci-Ekeler, een origineel, onderhoudend en soms bizar boek geschreven. Waarbij de diepere betekenis die een van de subplots uiteindelijk heeft de aandachtige lezer ongetwijfeld niet zal ontgaan.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: John Marrs
Titel: De ware
ISBN: 9789044356137
Pagina’s: 400
Eerste uitgave: 2019