Beschrijving
Rachel Childs was ooit een succesvolle journaliste, tot ze live op tv een inzinking kreeg. Sindsdien komt ze haar huis niet meer uit. Thuis heeft ze gelukkig een comfortabel leven met een ideale echtgenoot. Tenminste, dat denkt ze, tot ze door een toevallige ontmoeting gedwongen wordt vraagtekens te zetten bij de oprechtheid van haar man. In haar zoektocht naar de werkelijkheid wordt Rachel een wereld ingezogen van samenzweringen, misleiding en geweld, die haar tot op de rand van de waanzin brengt. Wie is haar man?

Recensie
Tot nu toe speelden de boeken van de Amerikaanse auteur Dennis Lehane zich in het verleden af en waren het vooral mannen die de belangrijkste rol opeisten. Na vijftien jaar wilde hij wel eens wat anders en heeft zijn nieuwste thriller De vrouw in de spiegel, uitgebracht in januari 2018, een vrouwelijke hoofdpersoon. Daarnaast voelde hij er ook wel voor om een boek te schrijven in een Hitchcock-achtige setting. Zijn veertiende boek is goed ontvangen en de filmrechten, waarvoor Lehane het script schrijft, liggen bij DreamWorks.

Nadat Haïti getroffen is door een zware aardbeving wordt journaliste Rachel Childs naar het rampgebied gestuurd om er verslag van uit te brengen. Na haar terugkeer krijgt ze steeds vaker te maken met angstaanvallen en dit gaat ten koste van haar huwelijk. Een paar jaar later trouwt ze met Brian Delacroix, die ze nog kent van toen hij privédetective was. Door hem krijgt Rachel haar leven weer onder controle, maar dan komt ze erachter dat Brian zich anders voordoet dan hij in werkelijkheid blijkt te zijn. Kan ze hem nog wel vertrouwen?

Na een nieuwsgierig makende proloog is het eerste deel van het verhaal, het bestaat uit drie delen, een kennismaking met een aantal personages, vooral dat van Rachel, en de zoektocht naar haar vader. In niets lijkt het op dat moment op een thriller, het heeft veel meer weg van een roman, maar wel een waarvan de lezer wil weten hoe het afloopt en of het haar zal lukken haar vader op te sporen. Hoewel het dan nergens spannend is, zorgt de opbouw er wel voor dat er een licht spanningsveld aanwezig is. In dit eerste deel heeft Lehane ook een werkelijke gebeurtenis verwerkt. De zware aardbeving die Haïti jaren geleden geteisterd heeft, zorgt ervoor dat het verhaal tot dan toe realistisch overkomt.

Hoewel het verhaal zich in een langzaam tempo vervolgt, is wel te merken dat de auteur naar een climax toewerkt. Voordat het zover is, is er nog wel een relatief lange weg te gaan, maar ongeveer halverwege slaat het verhaal een andere richting in en wordt het tempo ook wat hoger. Dan wordt het meer thriller, neemt de – vooral onderhuidse – spanning toe en merkt de lezer ook dat de personages zich anders voordoen dat ze werkelijk zijn, dat ze een rol spelen. De plotwendingen nemen toe en de lezer wordt regelmatig op het verkeerde been gezet. In het derde deel wordt De vrouw in de spiegel een echte thriller. Dan wordt ook duidelijk wat Lehane vanaf het begin voor ogen had en dat de plot op een ingenieuze wijze in elkaar steekt.

In een vlotte en fijne schrijfstijl vertelt de auteur een verhaal waar een kop en een staart aan zit. Dit vertellen van verhalen beheerst hij uitstekend en slaagt daar ook deze keer weer in. Hij weet dialogen op een aansprekende manier neer te zetten en geeft een beeldende beschrijving van situaties en omgeving. Het is dus niet zo heel erg vreemd dat hij het schrijven van het script voor de film ook voor zijn eigen rekening neemt. De personages die in het verhaal voorkomen, zijn stuk voor stuk interessant en intrigerend en de meeste van hen hebben de diepgang gekregen die voor dit verhaal nodig is. Het pad dat Lehane met De vrouw in de spiegel ingeslagen is, is geen verkeerde geweest. Want door die keuze zorgt hij er wel voor dat hij niet in een vastgeroest stramien blijft hangen en dat de lezer daardoor af gaat haken.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Dennis Lehane
Titel: De vrouw in de spiegel
ISBN: 9789026336263
Pagina’s: 396
Eerste uitgave: 2018

Beschrijving
Sal Cupertine is een beruchte maffiamoordenaar in Chicago. De politie weet nooit ook maar bij hem in de buurt te komen. Totdat hij zichzelf een keer verliest en drie undercover FBI-agenten vermoordt. Sal stemt in met een wild plan om zijn huid te redden. Wat plastische chirurgie en een flinke studie later bestaat Sal Cupertine bestaat niet meer. Hij is rabbijn David Cohen geworden, voorganger van een grote synagoge in Las Vegas. Hij geniet van zijn nieuwe rol en citeert naar hartenlust uit de Thora, al slipt er wel eens een tekst van Bruce Springsteen tussendoor. Maar de maffia van Las Vegas heeft grote plannen met de rabbijn. En de FBI-agent die op eigen houtje achter hem aan zit, lijkt evenmin van plan Sal met rust te laten…

Recensie
Hoewel Tod Goldberg in de Verenigde Staten een bestsellerauteur is, is hij in Nederland nog vrij onbekend. Gangsterland is zijn eerste in het Nederlands vertaalde boek en is 2016 uitgebracht. In zijn eigen land schreef hij onder meer romans, essays, korte verhalen en non-fictie. Ook schrijft hij publicaties voor een aantal magazines en kranten. Voor een aantal daarvan heeft hij prijzen gewonnen en ook voor sommige boeken heeft hij nominaties en prijzen ontvangen. Daarnaast doceerde hij creatief schrijven aan het Bennington College en startte hij in 2013 een podcast over boeken en schrijven.

De voor de maffia in Chicago werkende huurmoordenaar Sal Cupertine heeft bij een undercoveroperatie drie FBI-agenten en een informant vermoord. Om in leven te kunnen blijven moet hij uit beeld verdwijnen. De maffiafamilie maakt bekend dat Sal overleden is, maar in werkelijkheid vlucht hij naar Las Vegas. Daar neemt hij, na wat plastische chirurgie, een andere identiteit aan en leeft hij verder onder de naam David Cohen, rabbijn van een grote synagoge. De plaatselijke maffiabaas heeft grote plannen met hem, maar het blijkt dat Jeff Hopper, een uit de gratie gevallen FBI-agent jacht op hem maakt.

Het verhaal begint met een proloog waarin de lezer kennismaakt met de huurmoordenaar Sal Cupertine. In dit begin wordt ook verteld waarom hij Chicago overhaast moet ontvluchten en er daarom niet meer terug kan keren. Dat het verhaal voor het grootste deel vanuit het perspectief van een huurmoordenaar wordt verteld is redelijk origineel, dat komt namelijk niet veel voor. Een paar hoofdstukken worden echter verteld vanuit het oogpunt van Jeff Hopper. Het merendeel van die hoofdstukken, en ook het begin van het verhaal, hebben het meeste weg van een thriller, hoewel dat erg minimaal is. De rest is vooral een uiteenzetting van het reilen en zeilen van de maffia, hoe het er bij hen achter de schermen aan toegaat, maar ook wat het inhoudt om bij de Joodse gemeenschap te horen. Daarvoor heeft de auteur wel erg veel woorden nodig en zorgt het voor de nodige vertraging in het verhaal. Een van de gevolgen daarvan is dat het nergens spannend wordt en ook niet overal even boeiend is.

Gangsterland is niet het meest eenvoudige en toegankelijke boek om te lezen. Goldberg maakt vaak gebruik van lange zinnen, soms zijn deze wel heel erg lang, en het is niet altijd even duidelijk wat hij, of beter gezegd, zijn personage bedoelt of beweegt. Het idee achter het verhaal vergoedt heel veel, want dat is ook origineel en in zekere zin boeit het, ondanks de kritische opmerkingen, toch ook wel weer. Het maakt de lezer namelijk nieuwsgierig naar het wel en wee van David, maar ook of het Hopper lukt om zijn verblijfplaats te vinden. Ondanks de ontbrekende spanning zorgt dit dan wel weer voor een heel kleine spanningsboog.

De plot van het verhaal is overigens prima opgezet en met Cupertine en Hopper heeft de auteur een tweetal interessante personages neergezet. Er komen echter wel wat onwaarschijnlijkheden in Gangsterland voor, want de echte maffia zal in veel gevallen veel zorgvuldiger, en zeker anders, met bepaalde zaken omgaan dan in dit boek gebeurt. Misschien dat het boek daarom ook nog wel eens als persiflage gezien kan worden. Hoewel er dus wel wat op het verhaal aan te merken is, is het niet zo dat de auteur er niks van gebakken heeft. Het is gewoon een aardig verhaal, niets meer en ook niets minder.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Tod Goldberg
Titel: Gangsterland
ISBN: 9789021400501
Pagina’s: 397
Eerste uitgave: 2016

Beschrijving
Peter Guillam, loyale collega en volgeling van George Smiley van de Britse Geheime Dienst, beter bekend als het Circus, is stil gaan leven op een boerderijtje aan de zuidkust van Bretagne. Op een dag wordt daar een brief bezorgd van zijn oude Dienst die hem sommeert naar Londen te komen. De reden? Zijn Koude Oorlogsverleden is teruggekeerd om hem op te eisen.

Geheime operaties die ooit het neusje van de zalm binnen de Londense spionagewereld waren worden aan een kritisch onderzoek onderworpen door een generatie die te jong is om iets van de Koude Oorlog bewust te hebben meegemaakt. Iemand zal moeten boeten voor het bloed van onschuldigen, dat werd vergoten ten dienste van het algemeen belang.

Recensie
John le Carré, een pseudoniem van David John Moore Cornwell, werkte nog bij de inlichtingendienst MI6 toen zijn derde boek Spion aan de muur in 1963 een internationale bestseller werd en tegelijk zijn grote doorbraak betekende. Zijn spionagethrillers gaan vooral over de Koude Oorlog en een tweetal daarvan is herwerkt tot een BBC-televisieserie. Als tegenhanger van James Bond creëerde hij de spion George Smiley, die in een aantal van zijn boeken zijn opwachting maakte. In Een erfenis van spionnen, verschenen in 2017, heeft de vooral in Groot-Brittannië legendarische spion, een kleine rol.

Na zijn carrière bij het Circus, zoals de Britse geheime dienst wordt genoemd, woont Peter Guillam in een afgelegen boerderij in het Franse Bretagne. Terwijl hij van zijn rust geniet, wordt er op een dag een brief van het Circus bezorgd. Guillam wordt dringend verzocht om naar Londen te komen. De reden blijkt in het verleden te liggen, ten tijde van de Koude Oorlog. Hij wordt ondervraagd over de geheime operatie Windfall. De ondervragers hebben echter geen flauw benul wat zich destijds afgespeeld heeft, maar iemand moet voor het gebeurde boeten. Verteld Guillam hen de hele waarheid?

Mijmeringen van een op leeftijd zijnde en gepensioneerde oud-spion aan zijn tijd bij de Britse geheime dienst. Dat is de eerste indruk die de lezer aan het begin van het verhaal krijgt. Gedurende de plot blijkt het iets anders in elkaar te steken dan het aanvankelijk lijkt. Het verleden wordt inderdaad opgerakeld, maar vooral in de vorm van verslagen, rapporten, transcripties en ondervragingen. Vooral die eerste drie zijn saai, eentonig, nietszeggend en enigszins slaapverwekkend. Wat het er ook al niet gemakkelijker op maakt, is het aantal personages. Deze zijn talrijk en het vergt de nodige inspanning van de lezer om te weten te komen wie precies wie is en welke rol ze een halve eeuw geleden hadden. Extra lastig is dat er toen ook nog eens gebruik werd gemaakt van schuilnamen. Hierdoor zie je door de bomen het bos niet meer en krijg je de indruk iets gemist te hebben.

Ook de schrijfstijl van Le Carré is niet de meest eenvoudige. In vaak te lange zinnen probeert hij weer te geven wat hij bedoelt. Dit doet zich overigens vooral in het begin van het verhaal voor. Daarnaast is het verwarrend dat niet aangegeven wordt wanneer een deel van het verhaal zich afspeelt. Binnen hoofdstukken verspringt hij, zonder enige vorm van aanwijzing, van het heden naar het verleden en andersom. Voor de duidelijkheid had de auteur er goed aan gedaan om een tijdsaanduiding te gebruiken. Een aantal personages kwam ook al voor in enkele eerdere boeken van de auteur, maar dat wil niet zeggen dat Een erfenis van spionnen niet afzonderlijk gelezen kan worden. Dat kan het wel, hoewel er dan wel rekening mee gehouden moet worden dat ze niet erg uitgewerkt worden en dat je niet erg veel over hen te weten komt. Allen al daarom is het aan te bevelen om de eerdere boeken met hen eerst te gaan lezen.

Door zijn persoonlijke ervaringen, maar ook omdat hij er al zo vaak over heeft geschreven, weet Le Carré wel goed over te brengen hoe het er tijdens de Koude Oorlog aan toe moet zijn gegaan. Dit kan over het algemeen leiden tot spannende, intrigerende en interessante verhalen, maar in Een erfenis van spionnen is daar, op een enkel moment na, geen enkele sprake. Op basis van deze spionageroman doet de auteur er goed aan om zichzelf, maar ook zijn pen, de rust te gunnen die hij verdient om vervolgens van zijn pensioen te gaan genieten. Daarmee voorkomt hij dat een eventueel volgend boek nog onsamenhangender wordt.

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: John le Carré
Titel: Een erfenis van spionnen
ISBN: 9789024578696
Pagina’s: 300
Eerste uitgave: 2017

Beschrijving
In een woning vlak bij het centrum van de stad ligt een jongeman in een plas bloed, maar er zijn geen sporen van inbraak. Omdat Erlendur met vakantie is in de Westfjorden, neemt zijn collega Elínborg de zaak op zich. 

In het huis van de jongen wordt een paarse sjaal aangetroffen die een penetrante geur verspreidt. Vervolgens vinden ze een flesje met een narcotisch middel. Alles wijst erop dat de vermoorde een verkrachter was. Of heeft iemand de spullen met opzet neergelegd? 

Tijdens het zenuwslopende onderzoek komt Elingborg terecht in een neerwaartse spiraal van geweld en psychologische wreedheid. 

Recensie
Hij mag met recht een van de bekendste en beroemdste IJslandse auteurs worden genoemd. Want het werk van Arnaldur Indriðason is in vele talen vertaald en wordt in meer dan vijfentwintig landen uitgegeven. Hij is vooral bekend geworden door zijn Erlendur-reeks, waarvan het in 2005 verschenen Maandagskinderen de eerste was. Daarnaast heeft hij ook diverse standalones geschreven. Omdat hij zichzelf wilde verrassen door een keer niet over Erlendur te schrijven, hebben diens naaste medewerkers Elínborg en Sigurður Óli een hoofdrol in een paar boeken gekregen. Eerstgenoemde doet dan in Onderstroom, dat in 2010 werd uitgegeven.

In de wijk Þingholt in het centrum van Reykjavik wordt het zwaar verminkte lichaam van een man gevonden. Omdat inspecteur Erlendur vakantie heeft, zal zijn rechercheur Elínborg de moord onderzoeken. De enige aanwijzingen die gevonden worden zijn een naar tandoori ruikende sjaal, dat de man een polo van een vrouw draagt en dat zijn lichaam sporen van drugs bevat. Ook treft de politie nog een erg sterk slaapmiddel aan en daardoor rijst het vermoeden dat de man een verkrachter was. Slachtoffers zijn vooralsnog onvindbaar en dat bemoeilijkt de zaak. Elínborg zet echter door en is vastberaden om de moordenaar te vinden.

Zijn naam wordt wel een paar keer genoemd, maar toch is dit een thriller uit de Erlendur-reeks waar hij eigenlijk niet in voorkomt. In Onderstroom geeft Indridason rechercheur Elínborg het mandaat om een misdaad op te lossen en de inspecteur als het ware te vervangen. Voor het eerst, en dan is het toch altijd even afwachten hoe het uit zal pakken. Tot dusver was er nog niet zo heel erg veel over Elínborg bekend, maar in dit boek verandert dat aanzienlijk. Er wordt in ruime mate aandacht aan haar privéleven geschonken, misschien zelf wel wat té veel. Dat vertraagt het toch al niet in tempo uitblinkende verhaal in grote mate. In feite komt de lezer vooral te weten dat de rechercheur maar heel gewoontjes is, ze heeft geen vreemde eigenschappen en kent problemen die in veel andere gezinnen ook voorkomen. Kortom, ze is doorsnee en onderscheidt zich niet.

In haar werk is ze standvastig en gedreven om de zaak waar ze mee bezig is tot een goed einde te brengen. Dat doet ze in Onderstroom met verve, ondanks dat ze ook nog wel eens wordt tegengewerkt. Het verhaal zelf is in feite niets meer of minder dan een weergave van een gedegen politieonderzoek. Soms met een cliffhanger aan het eind van een hoofdstuk, maar vaker niet. Ook de verrassende en onverwachte plotwendingen zijn niet aan dit verhaal besteed. Hoewel de spanning daardoor ontbreekt, is het beslist geen onaardig verhaal. Dat komt vooral doordat je als lezer mee wilt speuren om de dader te vinden, echte kenmerken van een onvervalste whodunit.

Een van de sterke kanten van de auteur is het beeldend weergeven van het IJslandse landschap. De lezer kan de weidsheid, maar ook de ruige natuur van het land voor zich zien. Ook de natuurgetrouwe weergave van de dialogen is iets dat Indridason beheerst. Zoals in de meeste, zo niet alle, van zijn boeken heeft hij ook in dit boek enkele maatschappelijke problemen in het verhaal verwerkt. Deze factoren zorgen ervoor dat het verhaal realistisch overkomt. En opnieuw wordt duidelijk dat de auteur er geen enkel probleem mee heeft een over het algemeen boeiend verhaal te vertellen. Desondanks stijgt Onderstroom niet boven de middelmaat uit.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Arnaldur Indridason
Titel: Onderstroom
ISBN: 9789021447827
Pagina’s: 255
Eerste uitgave: 2010

Beschrijving
Amadeo Consonni is gek op moordzaken. Claudio Giorgi drinkt veel te veel en slaat zijn vrouw en kinderen. De Angelis is de hele dag bezig met zijn mooie Opel en zijn parkeerplaats. Erika draagt strakke truitjes en te korte rokjes.

Met z’n allen wonen ze in een galerijflat in Milaan. En dan gaat het mis.
Te midden van misverstanden en geklungel ligt een lijk in een zak te wachten op vervoer. En op de parkeerplaats van De Angelis staan steeds andere auto’s.

Recensie
Voordat Francesco Recami begon met het schrijven van romans, schreef hij berggidsen en jongensboeken. Toen hij ongeveer vijftig jaar oud was, schreef hij zijn eerste roman, Il ragazzo che leggeva Maigret, waarmee hij in 2009 de Premio Scrittore Toscano, een Toscaanse schrijversprijs, won. Daarnaast heeft hij ook korte verhalen geschreven. Zijn eerste in Nederland verschenen boek is De galerijflat, dat in 2016 is uitgegeven.

Amadeo Consonni, woonachtig in een Milanese galerijflat, verzamelt krantenknipsels van moordzaken. Daarbij probeert hij deze zaken ook te onderzoeken. In dezelfde flat wonen de alcoholist Claudio Giorgi die zijn gezin mishandelt, de tachtiger De Angelis die verzot is op zijn auto en een eigen parkeerplaats heeft en Erika die uitdagende kleding draagt. Samen zijn ze goed voor een groot aantal misverstanden en zorgen ze voor uitzonderlijke situaties.

In het begin doet De galerijflat enigszins denken aan Kleine helden, het laatste boek van Almudena Grandes. Het ademt, maar dan wel op kleinere schaal, dezelfde sfeer uit. Het heeft aanvankelijk hetzelfde trage, maar ook relaxte tempo. In feite is aan alles te merken dat het verhaal zich in een land rond de Middellandse Zee afspeelt. Recami begint meteen al met een beeldende beschrijving van het leven van de bewoners van de flat. Interessant, want daardoor kan de lezer zich goed voorstellen hoe het er in de diverse woningen aan toegaat.

Het boek heeft diverse verhaallijnen, die gedurende de plot steeds dichter bij elkaar komen. Dat heeft tot gevolg dat het steeds complexer wordt. Toch weet de auteur het overzicht uitstekend te behouden, waardoor de lezer alles wat zich afspeelt ook nog goed kan overzien en altijd precies weet waar hij aan toe is. Zelfs wanneer het verhaal absurdistische kenmerken begint te krijgen en misverstanden en aannames de overhand krijgen, blijft het overzichtelijk.

De vele plotwendingen zorgen ervoor dat het verhaal, en in het bijzonder in het tweede deel van het boek wanneer het tempo zienderogen toeneemt, boeiend blijft en ook nog eens voldoende spanning heeft. De galerijflat is een dun boek dat de moeite van lezen meer dan waard is.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Francesco Recami
Titel: De galerijflat
ISBN: 9789076270920
Pagina’s: 198
Eerste uitgave: 2016

Beschrijving
Manon heeft nooit iemand verteld over de jongen die haar jeugd gruwelijk verpestte. Maar nu lijkt het verleden haar in te halen… Vanaf de dag dat haar beste vriendin verhuist en de nieuwe buren hun intrek nemen, verandert het leven van Manon onomkeerbaar. Terwijl haar man aanpapt met de nieuwe buurvrouw, zinkt Manon dieper en dieper weg. Schuilt in buurman Wessel nog steeds de manipulator van vroeger of wordt ze geterroriseerd door waanbeelden in haar hoofd? 

Recensie
In 2003 begon Alice Fokkelman met het schrijven van korte verhalen, waarvan een aantal lovende recensies kreeg. Omdat haar gezin, maar ook haar werk als Corporate Communicatie Manager te veel tijd vergden, kwam ze daar niet meer aan toe. Een workshop tijdens de schrijfdag van de schrijversacademie was er de aanleiding van dat ze opnieuw met het schrijfproces begon. Ze begon aan een boek, stuurde een uittreksel en het eerste hoofdstuk naar de uitgever en dat resulteerde er uiteindelijk in dat haar debuut, de thriller Ik ken je nog, in april 2018 uitgekomen is.

Na de verhuizing van haar buren naar Amerika kwam Manon erachter dat Wessel, haar oude buurjongen, opnieuw naast haar komt wonen. Samen met zijn gezin. In haar jeugd is Manon door Wessel gepest en flashbacks zorgen er nu voor dat ze die periode herbeleeft. Haar dochter kan goed met de kinderen van Wessel overweg en haar man Jasper kan het bijzonder goed met de nieuwe buurvrouw vinden. Manon is echter ten einde raad, gaat zich steeds panischer te gedragen en vraagt zich af of Wessel nog steeds net zo vervelend is als hij vroeger was. Maar hierdoor isoleert ze zich wel meer van de anderen.

Pesten. Het is van alle tijden en komt regelmatig in het nieuws. Of het nu om kinderen of volwassenen gaat, maakt daarbij niet uit. Fokkelman heeft dit thema in Ik ken je nog verwerkt. Omdat het nog steeds gebeurt en er, in ieder geval onder volwassenen, ook een taboe op rust, is dit een origineel idee dat een veelbelovende en spannende thriller kan opleveren. Dat is haar niet gelukt, want spannend wordt het nergens. Het verhaal is vooral een uiteenzetting van wat zich in het hoofd van Manon afspeelt, maar ook hoe ze met haar angst, en misschien zelfs met haar jeugdtrauma, omgaat. En dat gedrag is, ondanks dat de lezer zich er wel enigszins een voorstelling van kan maken wat zich in haar hoofd afspeelt, niet altijd even rationeel. Ze treedt ook niet daadkrachtig genoeg op naar de personages waarvan het gedrag nog vele malen erger is. Dat is een gemiste kans om het verhaal een veel dramatischere wending te geven en het sterker te maken.

De schrijfstijl van het boek is bijzonder toegankelijk waardoor het uitermate vlot leest. Waar het echter aan ontbreekt, is de diepgang. Uitgezonderd de personages van Manon en Wessel zijn de andere vrij beperkt uitgewerkt. Waarschijnlijk is dit bewust gedaan, want Manon en Wessel dragen het verhaal en daardoor zijn ze dus het belangrijkst. Daarnaast had de auteur er beter voor kunnen kiezen om het thema veel verder uit te werken en om het verhaal ook diverse onverwachte plotwendingen mee te geven. Dan was dit debuut zonder meer spannender geweest en had het verhaal ook psychologisch interessanter kunnen zijn. Verder kent het eveneens een aantal onwaarschijnlijkheden en daardoor komt het wel eens onwerkelijk over.

Hoewel het verhaal zelf geen verrassingen in petto heeft, is het laatste stuk cursieve tekst wel verrassend, maar laat het ook vragen achter. Dat is jammer omdat het daardoor lijkt dat het verhaal geen afgerond geheel vormt. Door de manier van schrijven is Ik ken je nog geen vervelend boek om te lezen, maar het is niet voldoende om er een sterke thriller van te maken.

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Alice Fokkelman
Titel: Ik ken je nog
ISBN: 9789401608473
Pagina’s: 237
Eerste uitgave: 2018

Beschrijving
Thomas Kent leidt een teruggetrokken bestaan op een landgoed in Texas, met zijn herdershond Gumbo. Op een avond vindt hij een merkwaardig e-mailtje in zijn inbox. Denk aan je belofte. Uiterst belangrijk pakketje komt om 8.30 aan op vliegveld. Moet afgehaald! Laat me asjeblieft niet vallen. Het leven van mijn kinderen staat op het spel!

Hij verwijdert het gedachteloos. Al die spam ook tegenwoordig. Dan blijkt er ook een bericht op zijn antwoordapparaat te staan. Thomas hoorde veel achtergrondgeluiden ? daar bovenuit iemand die hijgend naar adem snakte en toen stamelde: ‘Red… mijn… kinderen…’

Thomas besluit de berichten serieus te nemen. Op het vliegveld blijkt het pakketje wel een heel ongebruikelijke inhoud te hebben, en voor hij het weet raakt Thomas betrokken bij de schokkende praktijken van een gevaarlijke religieuze sekte. Hij moet vechten voor zijn leven ? en voor het leven van een gezin dat hij niet kent.

Recensie
Veelzijdig. Dat is wat er over James H. Pence gezegd kan worden. Hij is auteur, kunstenaar, zanger, spreker, krijtartiest en hij geeft karate en ook les in schrijven en kunst. Als auteur schrijft hij zowel fictie als non-fictie. Hij begon in 1988 met schrijven om de dood van zijn dochter te verwerken. Acht jaar later verscheen A road not chosen. In 2003 schreef hij zijn eerste thriller, Blind vertrouwen, dat een jaar later in Nederland uitkwam. Omdat hij een gelovig man is, speelt religie een belangrijke rol in zijn fictie.

Nadat zijn vrouw en twee kinderen dodelijk zijn verongelukt, heeft dominee Thomas Kent zich met zijn herdershond Gumbo afgezonderd van een sociaal leven. Op een decemberdag ontvangt hij een e-mailbericht om een pakketje op het vliegveld op te halen. Hij merkt het aan als spam en verwijdert het. Er zijn echter ook een paar woorden op zijn antwoordapparaat ingesproken: ‘red… mijn… kinderen…’. Thomas legt een link met het e-mailtje, dat hij dan wel serieus neemt. Hij gaat naar het vliegveld, krijgt vanaf dat moment te maken met een nietsontziende religieuze sekte en is zijn leven niet meer zeker.

Het eerste hoofdstuk van Blind vertrouwen belooft veel voor de rest van het verhaal. Het maakt nieuwsgierig, heeft spanning, snelheid en er komt ook al een verrassende plotwending in voor. Kortom, alle ingrediënten zijn aanwezig om dit thrillerdebuut een droomstart voor de auteur te laten zijn. Dat is ten dele gelukt. Na dat overweldigende begin zakt het verhaal wat in, niet erg dat dit gebeurt, want de personages moeten immers worden geïntroduceerd en de lezer heeft natuurlijk ook wel wat meer informatie nodig dan alleen maar een flitsend begin. Dit duurt echter iets te lang, waardoor het tempo, en daardoor ook de spanning, afneemt. Desondanks blijft het verhaal wel boeien, Pence weet prima hoe hij de lezer aan zich moet binden. Een andere voldoende die de auteur scoort, is dat de personages goed uitgewerkt zijn.

Overigens geldt dat voor het hele verhaal. Op een enkele onvolkomenheid na, is het goed opgebouwd en heeft het diepgang. Dat komt waarschijnlijk ook door de spiritualiteit die Pence door het hele verhaal heen heeft verweven. Daaruit is duidelijk op de maken dat hij een religieuze achtergrond heeft. Aanvankelijk lijkt de rol die het geloof heeft wel mee te vallen, maar in de tweede helft van het verhaal neemt die rol zienderogen toe. Soms is het wat te veel van het goede en laat de auteur doorschemeren dat achter alles wat er gebeurt een bedoeling zit. Een bedoeling van God en dat daarop vertrouwd moet worden. Alsof de mens, in dit geval de personages, geen eigen wil hebben en zelf geen beslissing hoeven te nemen. Dat is allemaal wat onwerkelijk, want is de mens niet zelf verantwoordelijk voor zijn eigen beslissingen?

Een ander detail dat niet helemaal met de werkelijkheid overeenkomt, is het gedrag van de twee in het verhaal voorkomende kinderen. Ze zijn tien jaar, maar gedragen zich, zowel in woord als handelwijze, als een volwassene of jongvolwassene. Ze zijn te wijs voor hun leeftijd. In ieder geval hebben ze een sleutelrol in de ontknoping van het verhaal. Dat verhaal, dat afsluit met een ontknoping in een vrij hoog tempo en met meer dan voldoende spanning, toont aan dat een sekte over het algemeen gevaarlijk is, vooral zij die de leiding daarover hebben.

Blind vertrouwen mag dan het thrillerdebuut van James Pence zijn, het is zonder meer een bijzonder leesbaar boek dat boeiend is, bij tijd en wijle tempo en spanning heeft, maar waarin gedurende de plot helaas wel wat te veel nadruk op het religieuze aspect wordt gelegd.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: James Pence
Titel: Blind vertrouwen
ISBN: 9789023991274
Pagina’s: 342
Eerste uitgave: 2004

Beschrijving
Journalist Viljar Ravn Gudmundsson ontvangt een mail van iemand die aankondigt als scherprechter het leven van een vrouw op zal eisen. Als de vrouw de volgende dag vermoord wordt aangetroffen, realiseert Viljar zich dat het bloedserieus was. Zeker als hij na door de politie ondervraagd te zijn weer een aankondiging ontvangt. Inspecteur Lotte Skeisvoll moet op jacht naar een achteloze seriemoordenaar die eropuit lijkt de politie te willen tergen. Maar is hij wel zo achteloos?

Recensie
Al sinds hij als kind voor het eerst in de bibliotheek kwam, was Geir Tangen gefascineerd geraakt door boeken. Zijn eerste spannende verhalen schreef hij toen hij ongeveer twaalf jaar oud was en als tiener schreef hij gedichten die in de lokale krant werden gepubliceerd. Rond zijn vijfentwintigste droomde hij ervan om een roman te schrijven, maar pas in 2001, toen hij zijn huidige vrouw ontmoette, ging hij ermee aan de slag. Toch heeft het nog ruim vijftien jaar geduurd voordat zijn debuut Het meesterwerk verscheen. Dit eerste deel van een trilogie is begin 2018 in Nederland uitgegeven.

De ooit gerenommeerde journalist Viljar Ravn Gudmundsson krijgt een e-mail waarin een onbekende aangeeft een vrouw te zullen vermoorden. Hij besteedt er geen aandacht aan, maar een dag later wordt het dreigement uitgevoerd. De bewuste vrouw wordt vermoord aangetroffen. Omdat Viljar de e-mail toch naar de politie doorgestuurd heeft, wordt hij ondervraagd. Kort daarna ontvangt hij een nieuw bericht. Inspecteur Lotte Skeisvoll onderzoekt de zaak en moet jacht maken op, naar wat lijkt, een seriemoordenaar. Deze lijkt een spel met de politie te spelen en zijn slachtoffers willekeurig uit te zoeken. Maar is dit wel zo?

Het verhaal speelt zich af in verschillende periodes, het heden (2014) en het verleden, dat ongeveer vier á vijf jaar eerder is. Verder wordt het vanuit het perspectief van verschillende personages verteld. Het ene is dat van Viljar, het andere en dat is een veel korter verhaal van Jonas. Daarnaast is er nog, in cursief, het relaas van de ‘onbekende’, die zich Stein Amli noemt. Van het verhaal van Viljar en dat van Amli is vanaf het begin al duidelijk dat die een verband met elkaar hebben, maar dat van Jonas lijkt er niets mee te maken te hebben. Pas aan het eind van het boek wordt helder wat dit met het geheel te maken heeft. Dat zorg voor een spanningsveld dat door het hele boek voelbaar is.

Vanaf het begin is het sowieso al intrigerend, het maakt nieuwsgierig. Daardoor zit de lezer in feite al meteen in het verhaal, ondanks dat er nog helemaal geen sprake is van spanning. Die spanning komt er gedurende de plot overigens wel degelijk. Halverwege het gemakkelijk leesbare verhaal neemt het aantal plotwendingen zienderogen toe en dat zorgt voor een steeds grotere spanningsboog. Door de vele beeldende beschrijvingen, het gebruik van namen van bekende auteurs, maar ook door bekende muzieknummers in het verhaal te verwerken komt alles erg realistisch over. Daar heeft Tangen goed over nagedacht.

Hoewel het in het begin nog wel eens lastig was om alle personages in de juiste context te plaatsen, levert dat al snel geen enkel probleem meer op. De plot is subtiel en erg goed uitgewerkt en de ontknoping is ronduit verrassend. Toch bevat het verhaal, dat overigens bijzonder origineel is, wel wat kleine clichés, die het eigenlijk niet waard zijn genoemd te worden. Het meesterwerk is een prima begin van de trilogie en met Lotte Skeisvoll heeft Tangen een krachtig en interessant seriepersonage gecreëerd.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Geir Tangen
Titel: Het meesterwerk
ISBN: 9789044351217
Pagina’s: 352
Eerste uitgave: 2018

Beschrijving
Commissaris Matthäi belooft de ouders van een op gruwelijke wijze vermoord meisje op zijn erewoord dat hij de dader zal vinden, terwijl hij weet dat hij de volgende dag naar Amman zal vertrekken voor zijn nieuwe baan. Collega’s pakken de verkeerde op, die na harde verhoren die nacht nog bekent en vervolgens zelfmoord pleegt. Het onderzoek wordt afgesloten. Vol schuldgevoel annuleert Matthäi zijn reis, en hij besteedt de rest van zijn leven aan het zoeken naar de werkelijke moordenaar. De manier waarop hij dat doet is zowel zeer dubieus als geniaal, en de apotheose is zo absurd dat geen romanschrijver die voor zijn rekening zou willen nemen.

Recensie
Een van de studies die de Zwitserse auteur Friedrich Dürrenmatt gevolgd heeft, was literatuur. Hoewel zijn vroegere proza onder invloed stond van Kafka, begon hij met het schrijven van toneelstukken en luisterspelen. Zijn eerste toneelstuk was Es steht geschrieben, dat opviel door de scherpe tegenstellingen. Zijn volgende werk bestond vooral uit enigszins absurdistische komedies of satires. 26Aan het begin van de jaren vijftig, vooral wegens geldgebrek, begon hij met het schrijven van misdaadromans. De verdenking was zijn eerste boek dat in het Nederlands is vertaald. In mei 2018 is het in 1958 geschreven De belofte uitgegeven.

Na afloop van een lezing krijgt een schrijver van misdaadverhalen een lift van een voormalig politiecommandant. Dan krijgt hij het verhaal te horen van commissaris Matthäi, die de ouders van een vermoord meisje beloofd heeft de dader te vinden. Ondanks dat hij op het punt staat om naar Jordanië te vertrekken, bijt hij zich erin vast. Wanneer iemand voor de moord wordt opgepakt, blijft Matthäi van mening dat het de verkeerde is en gaat hij nog fanatieker op jacht naar de echte dader. Hij bedenkt een vernuftig plan en is ervan overtuigd dat de moordenaar hiermee gepakt kan worden.

In 1957 kreeg Dürrenmatt de opdracht om een script te schrijven voor een televisiefilm met als thema seksueel misbruik bij kinderen. Dat werd Es geschah am hellichten Tag, een film die uiteindelijk niet op televisie, maar wel in de bioscoop te zien was. De auteur zelf was niet tevreden over het scenario en daarom schreef hij De belofte, dat aan het eind enigszins afwijkt van de film. Vanaf het begin van het verhaal is al min of meer te merken dat hier een filmscenario aan ten grondslag ligt. De omgeving is beeldend beschreven, maar ook de woedende en soms bedrukte stemming van de bewoners van Mägendorf wordt, nadat ze gehoord hebben dat er een meisje vermoord is, uitstekend weergegeven en is heel duidelijk voelbaar.

Dat is het sterke van de schrijfstijl van Dürrenmatt, hij weet exact over te brengen wat hij bedoelt. Daar heeft hij overigens bijzonder weinig woorden voor nodig, want in heldere zinnen, de ene keer kort, de andere keer wat langer, heeft hij een kort, maar intrigerend en boeiend verhaal gecreëerd. Een verhaal dat er meteen is, want de belangrijkste personages worden niet uitgebreid voorgesteld. Ze zijn er gewoon. Die ontbrekende introductie is absoluut geen gemis, vooral omdat de personages stuk voor stuk krachtig zijn, maar ook een interessante persoonlijkheid hebben.

De belofte draait om de speurtocht naar de moordenaar van het meisje, om het echte politiewerk, maar het laat vooral zien wat dat met je doet (in dit geval commissaris Matthäi) als je daardoor geobsedeerd geraakt bent. Het is daarom een misdaadroman waarin de psychologische aspecten hoogtij vieren. Als het er de schijn van heeft dat de zaak onopgelost blijft en de personages, maar ook de lezer, met een katterig gevoel achter lijken te blijven, komt Dürrenmatt met een geheel onvoorziene plotwending tevoorschijn. Want in de ontknoping komt de waarheid alsnog boven water. Deze is even bizar als onwaarschijnlijk, hoewel onthutsend er waarschijnlijk een beter woord voor is. De auteur laat daarmee de lezer bevredigd, want er is namelijk een gesloten eind, achter. Toch resteert er voor diezelfde lezer wat om over na te denken. Want hoever zou je zelf gaan om een moord geheim te houden?

Waardering: 5/5

Boekinformatie
Auteur: Friedrich Dürrenmatt
Titel: De belofte
ISBN: 9789025308452
Pagina’s: 178
Eerste uitgave: 2018

Beschrijving
New York wordt geterroriseerd door de Knekelman, een demonische taxichauffeur die zijn passagier voor hun rit met de dood laat betalen. Maar elke moord geeft hij de politei de kans zijn volgend slachtoffer te redden mits zij de cryptische aanwijzingen die hij achterlaat op tijd kunnen ontcijferen.

De enige die daartoe in staat is, is Lincoln Rhyme. Aan zijn carrière als politieman is echter een voortijdig einde gemaakt door een ongeluk tijdens zijn werk. Hij is volledig verlamd en heeft besloten een einde aan zijn leven te maken. Maar voordat hij met hulp van zijn arts zijn laatste wil ten uitvoer kan brengen, wordt hij gebeld door zijn vroegere partner bij de New Yorkse politie met het verzoek de Knekelman op te sporen.

Samen met agente Amelia Sachs, die zijn ogen en oren wordt, begint Lincoln een waanzinnige wedloop tegen de tijd. En bij iedere moord en aanwijzing trekt hij de lust om de nek van de Knekelman strakker aan. Tot Lincoln de ware reden achter de moorden ontdekt en wie het volgende slachtoffer is…

Recensie
Voordat Jeffery Deaver fulltime schrijver werd, was hij journalist, advocaat en folkzanger. Vanaf 1990 is hij zich volledig op het schrijven van thrillers gaan richten en inmiddels is hij uitgegroeid tot een van de meest verkopende auteurs ter wereld. Zijn boeken worden in 150 landen verkocht en in meer dan 25 talen vertaald. Hij debuteerde in 1988 met Manhattan is my beat, het eerste deel van de Rune-trilogie. Zijn meest succesvolle boeken zijn die uit de Lincoln Rhyme-serie, waarvan Tot op het bot uit 1997 de eerste is. Hij heeft een aantal nominaties en prijzen op zijn naam staan.

In New York worden willekeurige mensen ontvoerd en later vermoord. De moordenaar staat al snel bekend onder de naam de knekelman. Op de vindplaats laat hij aanwijzingen achter zodat de politie via het achterhalen hiervan het volgende slachtoffer kan redden. De politie schakelt de verlamde ex-rechercheur Lincoln Rhyme in, omdat hij de enige is die hem kan helpen de dader te vinden. Hij wil dat agente Amelia Sachs hem hierbij assisteert. Zij dient in feite als zijn ogen. Samen gaan ze de uitdaging aan en komen steeds dichter bij de moordenaar. En dan ontdekt Rhyme wie het volgende slachtoffer wordt.

De eerste hoofdstukken van Tot op het bot zijn vooral een introductie van de personages, wat er bij hen leeft maar ook een beetje hoe hun fysieke gesteldheid is. Vaak kan een dergelijke opsomming saai zijn, maar daar is hier geen sprake van. De lezer leert hen steeds meer kennen terwijl er tegelijkertijd wat gebeurt. Daardoor heb je in feite al vanaf het begin niet veel tijd nodig om in het verhaal te komen en kun je je dus al vrij snel een beeld van Rhyme en Sachs, de belangrijkste personages, vormen.

Omdat Rhyme forensisch onderzoek doet, wordt er door het hele verhaal heen uitgebreid aandacht besteed aan deze tak van de wetenschap. Interessant is dat zeker, want daardoor krijg je een globale indruk van wat een sporenonderzoek inhoudt. Maar daarin schuilt ook het gevaar, omdat een uiteenzetting hierover nog wel eens langdradig kan zijn. In dit verhaal is het niet anders. Een ander nadeel is dat er nogal wat technische, en ook wel eens wat medische, terminologie wordt gebruikt. Begrijpelijk, want het draait immers om technisch onderzoek, maar er wordt niet overal een uitleg voor gegeven. Voor een leek is het dan al gauw onbegrijpelijke taal.

Het verhaal speelt zich vaak in een hoog tempo af en dat komt de spanning ten goede. Er zijn zelfs situaties waar het op het randje van het lugubere is. Dit, maar ook de schrijfstijl van Deaver, zorgt ervoor dat het boek bijzonder gemakkelijk leesbaar is. Een ander pluspunt is de uitgebreide uitwerking van de personages. Hierdoor gaat de lezer zich identificeren met vooral Rhyme en Sachs. Zij zijn interessant en maken gedurende het verhaal een ontwikkeling door. Een ander boeiend karakter is Thom. Hij is de assistent/verpleger van Rhyme en weet alles uitstekend te relativeren.

Hoe verder de ontknoping nadert, hoe hoger het tempo wordt. Tegelijkertijd neemt op die momenten de spanning toe. Tot op het bot eindigt verrassend en is overduidelijk een opmaat voor een vervolg. Het is een prima introductie van het duo Rhyme en Sachs en Deaver lijkt daarmee een gouden greep gedaan te hebben.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Jeffery Deaver
Titel: Tot op het bot
ISBN: 9789026974700
Pagina’s: 303
Eerste uitgave: 1998