Beschrijving
De gescheiden veertiger Floor Postma is aangestoken door het Mindfulness-virus, en op zoek naar wat zij zelf ‘een leven zonder pijn’ noemt. Wat niet meehelpt is dat zij bewindvoerder is van haar jongere zusje Bente, een voormalig fotomodel en vrouw van de wereld, die in een verpleeghuis is opgenomen. Op een dag ontvangt Floor een dagvaarding waarin haar zusje wordt gesommeerd om twee ton te betalen aan een onbekende, die zich beroept op een schuldbekentenis. Zij vermoedt dat de handtekening onder de schuldbekentenis vervalst is, en negeert de dagvaarding. Maar als blijkt dat haar zus wel degelijk slachtoffer is van een oplichter, moet de flegmatieke Floor, aangespoord door haar dochter, wel in actie komen.

Recensie
Drie boeken heeft Trudi Rijks inmiddels op haar naam staan. Daarmee is ze geen veelschrijver. In 2000 verscheen haar eerste roman Doos van Pandora en vijf jaar later haar tweede, Zeetijding. Haar eerste thriller, De weg van het water, is in januari 2016 uitgegeven. Tussendoor heeft ze nog wel een aantal korte verhalen geschreven. Naast schrijfster is Rijks als gedragswetenschapper in het onderwijs werkzaam.

Floor Postma is een gescheiden vrouw van ergens in de veertig en moeder van een 25-jarige dochter Kim. Haar jongere zus Bente wordt in een verpleegtehuis verzorgd en Floor is tot haar bewindvoerder benoemd. Via dat verpleegtehuis ontvangt ze op een dag een dagvaarding met de eis twee ton te betalen aan de haar onbekende Buisman. Omdat ze vermoedt dat het een vervalsing is, schakelt Floor een advocaat in waarna de eis snel komt te vervallen. Ze denkt van de oplichter af te zijn, maar dan wordt Bente door dezelfde man ontvoerd. In ruil voor de vrijlating van Bente vraagt hij tweehonderdduizend euro. Floor en Kim, die de politie niet mogen inschakelen, besluiten het geld te gaan halen om zo de vrijheid van Bente terug te krijgen.

De weg van het water is een op ware gebeurtenissen gebaseerde psychologische thriller waarin ook maatschappelijke thema’s zijn verwerkt. Gezien de achtergrond van Trudi Rijks is dit een begrijpelijke keuze. maar het psychologische aspect komt helaas niet voldoende uit de verf. De ontvoering van Bente doet Floor natuurlijk wel wat, maar het is niet indringend genoeg. Daarnaast wordt niet geheel duidelijk waarom de verstandhouding tussen Kim en Floor veelvuldig gespannen is. Die onderlinge spanning is al vanaf het begin van het verhaal aanwezig, maar wat de oorzaak daarvan is wordt in het ongewisse gelaten.

Misschien is dit een gevolg van de minder uitgebreide uitwerking van het personage Floor. Natuurlijk kom je genoeg over haar te weten, maar het had minder oppervlakkig gekund. Ze is bijvoorbeeld overspannen, maar wat is daar de oorzaak van. Een belangrijk aspect dat zeker meer diepgang aan haar verhaal en haar gedrag gegeven zou hebben. Overigens, en dat is goed gedaan, zie je wel dat Floor een ontwikkeling doormaakt van een nogal labiel en passief persoon naar een vrouw die van aanpakken weet. Opvallende bijkomstigheid is dat het personage van Buisman in feite meer uitgewerkt is dan dat van Floor. Terwijl hij een minder prominente, maar wel belangrijke, rol in het verhaal speelt.

Spannend, en dat is in wezen dodelijk voor een thriller, wordt het boek zo goed als niet. Rijks heeft wel haar best gedaan de spanning in het boek op te voeren door het verhaal een aantal plotwendingen te geven, maar het is niet verrassend genoeg en soms zelfs wat ongeloofwaardig. Daardoor kabbelt het verhaal, ondanks dat er voldoende tempo in zit, voort als de weg van stromend water.

Om nu te zeggen dat De weg van het water slecht is, gaat te ver. Daarmee zou Rijks tekortgedaan worden. Want met het laatste hoofdstuk zorgt ze wel voor een waardig slotakkoord door een aantal vragen die tijdens het lezen zijn ontstaan te beantwoorden. Desondanks is een mager zesje het hoogst haalbare voor dit boek. Dat is jammer, want het thema leent zich er wel voor om er het maximale uit te halen.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Trudi Rijks
Titel: De weg van het water
ISBN: 9789022575826
Pagina’s: 287
Eerste uitgave: 2016

Beschrijving
In de schimmige wereld van de geheime diensten, waar spionnen dag in dag uit een geheime oorlog uitvechten, lukt het de CIA twee terroristencellen te ontmantelen. Er wordt echter gevreesd dat een derde cel, die wordt geleid door een kwaadaardig meesterbrein, nog actief is en elk moment tot actie over kan gaan, met schokkende gevolgen.

Antiterrorisme-expert Mitch Rapp slaat de handen ineen met een beroepssoldaat die even fanatiek – en dodelijk – is als maar kan: ex-marinier en elitestrijder Mike Nash. Zowel Rapp als Nash heeft vaker oog in oog gestaan met bloeddorstige jihadisten. Beiden hebben vele levens gered en zetten zich onvoorwaardelijk in voor hun land.

Maar op het Capitool waait sinds kort een andere wind, en bepaalde leiders willen Mitch Rapp zo kort mogelijk houden. Dus wanneer er zich een ijzingwekkend scenario dreigt af te spelen in de politieke hoofdstad van de Verenigde Staten besluiten Rapp en Nash nieuwe regels te volgen voordat ze in actie komen: hun eigen regels.

Recensie
Vince Flynn, een Amerikaans auteur die in 2013 als gevolg van prostaatkanker is overleden, is in Nederland niet een van de meest bekende auteurs. In de VS, waar hij New York Times-bestsellerauteur was, worden zijn thrillers erg gewaardeerd vanwege de actie én accuratesse. Zelfs de CIA raadt zijn boeken aan hun medewerkers aan. Het belangrijkste personage in de meeste boeken van Flynn is Mitch Rapp, een undercover CIA-agent die zich vooral met antiterrorisme bezighoudt. Na het overlijden van Flynn werd deze serie door Kyle Mills voortgezet.

In Noodgreep roept ex-marinier en antiterrorismeagent bij de CIA Mike Nash Mitch Rapp’s hulp in bij de ondervraging van twee terroristen die verantwoordelijk zijn voor een aantal dodelijke aanslagen. Een van deze terroristen laat doorschemeren dat er nog een aanslag gepland is en dat moment niet meer ver weg is. Nash en Rapp willen koste wat kost te weten komen waar die aanslag zal plaatsvinden, maar een aantal senatoren wil dat ze zich aan de regels houden en de rechten van de terroristen niet geschonden worden. Het CIA-duo lapt die regels aan hun laars en gaat hun eigen gang. Zal het hen daardoor lukken om de aanslag te voorkomen?

Noodgreep is Flynn’s vierde in het Nederlands uitgegeven actiethriller. Vanaf het begin merk je al dat het boek zich vooral richt op de Amerikaanse markt. Dat is niet zo verwonderlijk als je in ogenschouw houdt dat het boek in 2008 geschreven is en dat diverse terroristische groeperingen hun pijlen destijds vooral op de VS richtten. Met de komst van IS is het thema van het boek nog steeds actueel en heeft het inmiddels een veel internationaal raakvlak gekregen.

Omdat dit dus de vierde Mitch Rapp thriller is, duurt het even voor je je een beeld kunt vormen van Mitch Rapp. Zijn personage is in eerdere boeken vast en zeker goed beschreven en uitgewerkt, maar in Noodgreep kom je zeker niet alles over hem en zijn verleden te weten. Dit geldt echter niet voor Mike Nash. Zijn personage wordt voldoende uitgewerkt om van hem, maar ook zijn gezinssituatie, een goede indruk te krijgen. Kenmerkend aan beide CIA’ers is dat ze allebei met een kort lontje zijn uitgerust en dat Rapp nogal gewelddadig is.

Het boek heeft twee verhaallijnen. Het ene is dat van Nash en Rapp, het andere is dat van een groep terroristen. Beide verhalen kruipen langzaam naar elkaar toe, maar vanaf het begin is het wel duidelijk dat ze met elkaar te maken hebben. Daarover bestaat geen enkele onduidelijkheid. Toch staat het boek niet bol van extreem of overvloedig geweld. Integendeel. In het begin wordt een van de terroristen hardhandig aangepakt, maar daarna duurt het vrij lang totdat het écht gewelddadig wordt. Dat neemt ongeveer veertig pagina’s in beslag en voor boek dat voor actiethriller doorgaat, is dat bijzonder weinig.

Desondanks is Noodgreep zeker geen onaangenaam boek om te lezen. Het is niet al te ingewikkeld geschreven, in grote lijnen redelijk realistisch en het heeft voldoende snelheid om niet tot een gezapig verhaal te vervallen. De ontknoping, en dan vooral het laatste hoofdstuk, laat voldoende ruimte voor een vervolg. Vooral omdat het verhaal vanuit het perspectief van het antiterrorisme geen bevredigend eind heeft.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Vince Flynn
Titel: Noodgreep
ISBN: 9789045211831
Pagina’s: 367
Eerste uitgave: 2015

Beschrijving
Dawn is een toegewijde hoofdverpleegkundige in een druk ziekenhuis in Londen. Jaren geleden overleed haar grootmoeder op een nare manier. Het breekt Dawns hart om een oudere dame op haar afdeling op dezelfde wijze te zien lijden. Wanneer de vrouw Dawn smeekt om haar leven te beëindigen, besluit ze op het verzoek in te gaan. Maar iemand in het ziekenhuis heeft alles gezien. Iemand wil Dawn laten boeten voor wat ze gedaan heeft. Geplaagd door schuldgevoelens probeert ze aan de eisen van de anonieme afperser te voldoen. Tot ze geen kant meer op kan.

Recensie
Dawn Torridge is hoofdverpleegkundige in het Londense ziekenhuis St. Iberius. Iedereen, zowel de artsen, de patiënten en haar collega’s respecteren haar vanwege haar betrokkenheid bij haar werk. Als ze het leven van een man redt, wordt dat respect alleen maar groter. Omdat haar grootmoeder, met wie ze een erg goede band had, een paar jaar eerder op een minder fijne manier gestorven is, heeft ze te doen met de 84-jarige Ivy Walker. Deze vrouw die aan kanker en alzheimer lijdt heeft erg veel pijn. Ze vraag Dawn om haar uit haar lijden te verlossen. Dawn voldoet aan deze wens, maar het blijkt dat ze door iemand is gezien. Ze wordt door deze onbekende afgeperst en de chantage zal pas stoppen als ze aan een laatste, voor Dawn onmogelijke, eis gaat voldoen. Daarom wil ze een eind aan de afpersing maken en gaat op zoek naar haar belager.

Na Emma’s baby, dat in 2009 is uitgegeven, is In veilige handen de tweede thriller die door Abbie Taylor geschreven is. De setting van beide boeken speelt zich vooral in een ziekenhuis af. Omdat Taylor zelf arts is komen haar kennis en deskundigheid daardoor goed van pas.

In veilige handen heeft een thema (euthanasie) dat actueel en omstreden is. Want is het ethisch verantwoord om een verzoek tot levensbeëindiging in te willigen? Ook al komt dit van een patiënt zelf. Door deze maatschappelijke strekking heeft het boek in feite meer weg van een roman dan van een thriller. Vooral ook omdat het verhaal zo goed als geen spanning heeft.

Aanvankelijk is het verhaal redelijk interessant en boeiend en het personage Dawn komt sympathiek en evenwichtig over. Naarmate het verhaal vordert, begint ze echter te veranderen. Ze wordt onzekerder, dat is natuurlijk inherent aan de situatie waarin ze zich bevindt, maar daarmee wordt ze helaas ook lichtelijk irritant, is ze kortzichtig, soms wat naïef, en lijdt ze aan een ernstige vorm van tunnelvisie. Eigenlijk ga je je daardoor toch wel wat aan haar ergeren. Dat is jammer en doet afbreuk aan haar personage.

Het boek is deskundig geschreven en het leest over het algemeen wel prettig en vlot. De medische terminologie, die in de meeste gevallen helaas niet wordt uitgelegd, heeft daar geen nadelige invloed op. Hoewel het verhaal ook enigszins voorspelbaar is, heeft het desondanks een paar verrassende wendingen en maakt het wel wat nieuwsgierig. Dat laatste zorgt overigens voor de meeste spanning.

De laatste hoofdstukken op weg naar de ontknoping zijn nogal vergezocht en lijken uit het luchtledige te zijn geplukt. Toegegeven, het zorgt wel voor wat spektakel, maar waarom Taylor voor deze optie heeft gekozen is onbegrijpelijk. Het komt de geloofwaardigheid zeker niet ten goede. Het laatste hoofdstuk laat zelfs een licht onbevredigend gevoel achter. Want hoe gaat het nu verder met Dawn en wat gebeurt er met haar afperser? Al met al is In veilige handen geen boek dat een diepe indruk achterlaat. Hoewel het ook niet vervelend is om te lezen.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Abbie Taylor
Titel: In veilige handen
ISBN: 9789044348873
Pagina’s: 334
Eerste uitgave: 2012

Beschrijving
Caro van Soerendonk was ooit een veelbelovende juriste, nu is ze een overwerkte echtscheidingsadvocaat die te veel drinkt, paniekaanvallen heeft en fouten maakt. Als er een officiële klacht tegen haar wordt ingediend, wordt ze tot nader order op non-actief gesteld. Dan vraagt een onbekende vrouw om haar hulp. Haar dochter Valerie is verongelukt in een oude Belgische mijn, maar de verzekering wil niet uitbetalen. In een poging haar gevoel voor eigenwaarde terug te winnen neemt Caro de zaak aan. Maar al snel wordt duidelijk dat men niet zit te wachten op de inmenging van Caro. Wat in eerste instantie op een simpel klusje leek, verandert snel in een levensechte nachtmerrie.

Recensie
Het schrijversduo Wendela de Vos en Atie Vogelenzang heeft onder het pseudoniem Tupla M. (voorheen Tupla Mourits) al een aantal boeken geschreven. Het duo debuteerde in 2005 met de thriller Vrouwelijk naakt waarvoor ze de Schaduwprijs 2006 ontvingen. Hun laatste boek, Val, verscheen in 2013.

Tegen advocate Caroline (Caro) van Soerendonck is een klacht ingediend en daarom is ze door haar werkgever op non-actief gesteld. Omdat de relatie met haar man en dochter niet meer optimaal is, heeft ze een eigen appartementje gekocht. Op een dag krijgt ze bezoek van een haar onbekende vrouw, Hannie Leenderts. Haar dochter Valerie is in een Belgische kolenmijn verongelukt en de verzekering weigert tot uitbetaling over te gaan. Het gaat maar om één telefoontje naar de verzekeringsmaatschappij. Omdat ze toch niets te doen heeft, besluit Caro de vrouw te helpen. Ze komt er echter achter dat het probleem niet zo eenvoudig is als ze aanvankelijk gedacht heeft. Ze kan de zaak niet loslaten en merkt steeds meer dat haar bemoeienis niet op prijs gesteld wordt. Toch zet ze door hoewel dat voor haarzelf ook grote gevolgen heeft.

Val, een thriller met een titel die voor tweeërlei uitleg vatbaar is. Aan de ene kant kan het verwijzen naar de fatale val die de dochter van Hannie Leenderts gemaakt heeft. Aan de andere kant kan het slaan op de verkorte naam van Hannie’s dochter: Valerie. Het is daarom zeer aannemelijk dat het voor beide opgaat. Een goede vondst van Tupla M. Het boek bevat daarnaast ook een aantal mooie en enigszins literair aandoende zinnen. Deze zinnen geven het boek net even wat meer inhoud aan het verhaal.

Het boek heeft een prettige en vlot leesbare schrijfstijl. De spanning, die niet zinderend is, bestaat vooral uit het niet weten wat er werkelijk gebeurd is en neemt gedurende het verhaal steeds meer toe. Je kunt zeggen dat het een onderhuidse spanning is die ervoor zorgt dat je nieuwsgierigheid op de proef gesteld wordt. Maar ook dat het aantal vragen dat je tijdens het lezen hebt toeneemt. Vragen die overigens wel worden beantwoord.

De personages in het boek zijn voldoende tot goed uitgewerkt. Dat van Caro zeker, want je komt tijdens het lezen steeds meer van en over haar te weten. En ten opzichte van het begin van het verhaal merk je dat haar personage tijdens het verhaal verandert, dat ze sterker wordt en haar problemen probeert te overwinnen. Zij, maar ook een aantal andere personages, tonen steeds meer karakter.

Val is een thriller die van begin tot eind boeiend is, een aantal onverwachte plotwendingen kent en een verrassende ontknoping heeft.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Tupla M.
Titel: Val
ISBN: 9789461090973
Pagina’s: 311
Eerste uitgave: 2013

Beschrijving
Noordelijk Zweden, dicht bij de Finse grens. Het is winter en ijskoud als de eenzame Lars-Erik in een afgelegen, oude boerderij wordt doodgeslagen.

Rond dezelfde tijd keert Katrine terug uit Londen, waar ze ontslagen is als correspondent voor de Zweedse radio. Thuisgekomen ontdekt ze dat haar moeder dement is geworden. Wanneer Katrine de spullen uit haar ouderlijk huis inventariseert, stuit ze op geheimen die al decennialang zijn verzwegen. Alles wijst erop dat de antwoorden te vinden zijn in het noordelijke stadje Kivikangas en meer naar het oosten, in de gevallen Sovjet-Unie. Katrine ontrafelt gaandeweg de geschiedenis van haar familie en wat het verband is met de moord op Lars-Erik.

Recensie
Tove Alsterdal begon in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw met schrijven. Aanvankelijk drama voor de toneelgroep Teater Scratch, maar later ook voor radio en opera. Eind 2009 verscheen thrillerdebuut Vrouwen op het strand, dat drie jaar later een Nederlandse vertaling kreeg. Het stille graf is haar in 2013 uitgegeven tweede thriller.

In een klein Noord-Zweeds dorpje dicht bij Finland wordt de als kluizenaar levende Lars-Erik Svanberg in zijn afgelegen boerderij met een bijl doodgeslagen. Ongeveer tegelijkertijd keert Katrine Hedstrand, die als journalist in Londen heeft gewerkt, naar Zweden terug om het vervuilde huis van haar dementerende moeder schoon te maken. Ze vindt daar een brief van een makelaar. Een onbekende biedt een ongekend hoog bedrag op een huis dat nog op naam van haar moeder staat. Katrine besluit op onderzoek uit te gaan en stuit daarbij op een aantal verborgen gehouden geheimen. Ze ontdekt steeds meer over haar familie en komt er ook achter wie de moordenaar van Lars-Erik is.

Het stille graf heeft een grote en een aanzienlijk kleinere verhaallijn. Het belangrijkste en meest omvattende is die van Katrine. Het verhaal dat minder aandacht krijgt, maar zeker niet onbelangrijk is, is dat van de Russische maffia. Aanvankelijk vraag je je af wat dit met Katrine te maken heeft, maar hoe verder je in het verhaal komt, des te duidelijker wordt het verband met deze criminele organisatie en in het bijzonder de man waar de meeste aandacht naar uitgaat.

Hoewel het boek het niet van de snelheid moet hebben, is het van begin tot eind bijzonder boeiend. Het verhaal intrigeert en komt bijzonder realistisch over. Dat laatste is ook niet zo verwonderlijk, want het boek, en dat geeft Tove Alsterdal in haar woord van dank aan, doet denken aan een levenslot dat werkelijk in haar familie heeft plaatsgevonden. Dat Alsterdal daarnaast in haar boek ook refereert naar een aantal personen die echt geleefd hebben en ook waar gebeurde situaties in het verhaal heeft verwerkt, is een pré en verhoogt de geloofwaardigheid.

De spanning in het boek is zeker niet zinderend, maar broedt onderhuis wel degelijk. Het derde en laatste deel bevat wel meer spannende passages dan de twee delen daarvoor. De uiteindelijke ontknoping is redelijk onverwacht, ondanks dat in feite wel te voorzien was wie verantwoordelijk is voor de moord op Lars-Erik.

Op de cover van het boek wordt vermeld dat het boek een literaire thriller is. Literair is het boek zeker, want Alsterdal hanteert een mooie schrijfstijl met vaak prachtig taalgebruik. Een thriller is het echter zeker niet. Het stille graf is eerder een spannende roman. Maar dan wel een die je pakt. Van de eerste tot en met de laatste letter.

Waardering: 5/5

Boekinformatie
Auteur: Tove Alsterdal
Titel: Het stille graf
ISBN: 9789044628647
Pagina’s: 384
Eerste uitgave: 2013

Beschrijving
Lynns nieuwe woning staat vanwege een dubbele moord die er in het verleden gepleegd is bekend als spookhuis. Hoewel ze niet in geesten gelooft, heeft Lynn vanaf het moment dat ze de woning betrekt toch het gevoel dat ze er niet alleen is. Langzaam maar zeker begint ze dan ook te twijfelen aan haar opvatting.

Waart het jonge, vermoorde echtpaar nog in Lynns huis rond? Of hebben de macabere gebeurtenissen te maken met haar buurman Mark, die heel charismatisch is en op wie Lynn op slag verliefd wordt, maar van wie de bewoners van het nabijgelegen dorp denken dat hij de moorden op zijn geweten heeft?

Recensie
Nadat Dinie Bell in 2007 haar eerste boek, een roman, had geschreven, verwachtte ze in dit genre door te gaan. Een oproep van haar uitgever deed haar anders besluiten en dat resulteerde in 2013 in de debuutthrillerAchtervolgingsdrift  (eerder uitgegeven onder de titel: Wie ben je? ). Eind november 2015 is de enigszins psychologisch getinte thriller Knekelhuis  verschenen. Bell is inmiddels aan haar volgende manuscript begonnen.

In Knekelhuis  heeft romanschrijfster Lynn een woning gekocht in een afgelegen dorpje. Ze denkt daar rustig aan haar nieuwe roman te kunnen werken. Dat de vorige bewoners in dit huis, dat in het dorp bekendstaat als het spookhuis, zijn vermoord, is voor haar geen probleem. Nauwelijks heeft ze haar nieuwe woning betrokken of er doen zich verschillende onverklaarbare gebeurtenissen voor. Lynn gaat steeds meer twijfelen aan haar opvatting dat geesten niet bestaan. Ondertussen is ze ook verliefd geworden op haar knappe buurman Mark, over wie de politie nog steeds twijfels heeft over zijn betrokkenheid bij de moorden.

De proloog, die zich in het verleden afspeelt, is heftig en thrillerwaardig. Een begin als dit is over het algemeen veelbelovend en biedt perspectief op een spannend en verrassend vervolg. Deze hoop vervliegt echter snel, want na die sterke proloog wordt het min of meer een ‘gewoon’ verhaal over Lynn, haar buren Mark en zijn zus Martine en in wat mindere mate politieman Bob.

Knekelhuis  bestaat uit zeven hoofdstukken (inclusief de epiloog) en elk hoofdstuk begint, net als de proloog, vanuit het perspectief van de moordenaar. Om onderscheid tussen Lynn en de moordenaar te maken, heeft Bell ervoor gekozen deze korte verhaaltjes cursief weer te geven. Die cursiefjes zijn het meest spannend aan het boek. Dinie Bell heeft wel geprobeerd om ook het verhaal van Lynn spannend te laten zijn, maar is daar niet volledig in geslaagd. Pas op het moment dat de ontknoping steeds dichterbij komt, neemt die spanning enigszins toe en krijgt het verhaal een enkele verrassende wending. Tot dat moment aanbreekt, is het allemaal net iets te voorspelbaar.

Elk hoofdstuk is onderverdeeld in subhoofdstukken waarboven, en dat is een erg originele vondst, telkens een citaat van bekende en minder bekende personen vermeld staat. Deze citaten kunnen worden beschouwd als een korte, samenvattende titel voor die subhoofdstukken.

De schrijfstijl van Bell is prettig. Korte, niet ingewikkelde zinnen en realistische dialogen geven de lezer een ontspannen gevoel. Uitgebreid uitgewerkte personages en veel diepgang moeten dus niet verwacht worden. Dat is overigens ook niet iets wat Bell voor ogen heeft. Ze wil de lezer vooral amuseren en lijkt zich daarmee op een groot publiek te richten.

Een boek dat als titel Knekelhuis  meegekregen heeft, schept de verwachting dat het luguber is. Wie daarvan uitgaat, komt bedrogen uit. Wie een lekker lezend boek met enkele naar bovennatuurlijk neigende elementen zoekt, zal met deze who- en whydunit prima uit de voeten kunnen.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Dinie Bell
Titel: Knekelhuis
ISBN: 9789491773396
Pagina’s: 182
Eerste uitgave: 2015

Beschrijving
‘Iedereen had talent, iedereen had een soortgelijk school-en-jeugdtheater-CV en iedereen was de leukste thuis; ik was er een uit velen. Maar ík, zei hij, ik zou het niet nodig hebben om naakt over het toneel te fladderen, ik was verfijnd, ik was bijzonder.’

Wanneer de 18-jarige Alma Fischer wordt toegelaten tot de Toneelacademie stort ze zich vol overgave in de subcultuur van samengebalde ambities en frustraties. Al gauw wordt ze opgemerkt door haar docent; een zonderlinge, charmante vijftiger, van wie Alma volledig in de ban raakt. De schijnbaar veilige en gedisciplineerde biotoop van de academie wordt hoe langer hoe troebeler en de rollen beginnen te schuiven; totdat het spel volledig escaleert.

Recensie
Anne van Veen is vooral bekend als actrice en kleinkunstenaar. Ze heeft onder andere in de muzikale komedie Jan, Jans en de kinderen, gebaseerd op de stripreeks van Jan Kruis, gespeeld. De autobiografische roman Wie ik aan het zijn was over haar relatie met Jappe Claes, Vlaams acteur en ex-docent aan de Amsterdamse Theaterschool, is haar debuut als schrijfster.

In Wie ik aan het zijn was is Alma Fischer achttien jaar als ze auditie doet om op de Amsterdamse Toneelacademie te worden toegelaten. Een maand daarna krijgt ze bericht dat ze is aangenomen. Een van de docenten, de vijftiger Peer Daels, heeft al snel meer dan gewone belangstelling voor haar. Die belangstelling blijkt wederzijds en het duurt niet lang voor ze affaire krijgen. Alma raakt steeds meer in de ban van Peer, die overigens getrouwd is en een zoontje heeft. Als Peer voelt dat hij niet meer zichzelf kan zijn, niet vrij kan zijn, maakt hij een eind aan de relatie. Aanvankelijk is Alma ontdaan, maar omdat haar leven steeds meer in de knoop komt te zitten, kan ze er uiteindelijk ook vrede mee hebben dat Peer zich niet meer direct in haar leven bevindt. Ze gaat weer haar eigen weg en dat lijkt haar wel te bevallen.

Een van de eerste dingen die opvalt aan het boek is de coverfoto. Aanvankelijk twijfel je of het een jongen of meisje is, maar al snel is duidelijk dat dit Anne van Veen zelf is. Nog voordat je maar één letter gelezen hebt, lijkt dit een aanwijzing te zijn dat het boek autobiografisch is. Tijdens het lezen merk je hier steeds meer van en weet je eigenlijk wel zeker dat het zo is.

Wie ik aan het zijn was is een realistisch geschreven roman die een klein kijkje geeft in het leven van een jonge en onervaren studente aan de Theaterschool. Het is soms wel wat onduidelijk wanneer het verhaal zich precies afspeelt. Je krijgt de indruk in het heden, maar gedurende het verhaal merk je, en aan het eind van het boek is dat heel sterk, dat het in feite een terugblik is.

Van Veen’s schrijfstijl is prettig. Door de korte en heldere zinnen leest het boek erg vlot en situaties en dialogen komen realistisch over. Een aantal van de door Van Veen gebruikte zinnen is stilistisch mooi (‘wat je voelt is slechts een echo van het voorval’) en daardoor heeft het boek ook literaire kenmerken. Naast de serieuze ondertoon, is het verhaal af en toe ook wel luchtig, humoristisch en verrassend. Dat laatste geldt zeker voor de ontknoping.

Over de titel Wie ik aan het zijn was moet je vooraf wel even nadenken. Want wat wordt er precies mee bedoeld? Na het lezen van deze boeiende coming of age-roman heb je een antwoord op de aan jezelf gestelde vraag. En besef je tevens dat de titel niet alleen over Anne/Alma gaat, maar dat het in feite voor heel veel mensen opgaat.

(Het boek heb ik onlangs gelezen voor de Hebban debutenleesclub.)

Waardering: 3,5/5

Boekinformatie
Auteur: Anne van Veen
Titel: Wie ik aan het zijn was
ISBN: 9789492037107
Pagina’s: 174
Eerste uitgave: 2015

Beschrijving
Het is begin december, en vriesweer. Als een busje met Britse zakenlui te pletter rijdt tegen de gevel van een bank, wordt gevreesd voor een aanslag. Ondertussen zoekt een verveelde commissaris Liese Meerhout naar een nieuwe woning en kan haar hoofdinspecteur Masson maar niet zwijgen over zijn vakantie in Portugal, waar hij niet alleen zo veel mogelijk cafés, maar ook een bibliotheek vol vleermuizen heeft bezocht. Als de vermeende aanslag een moord blijkt te verhullen, komt de zaak op Lieses bord terecht. Niet lang daarna wordt een rechter vermoord en pleegt iemand een aanslag op haar leven. Met de hulp van Masson duikt Liese onder in een hotelletje in de binnenstad. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Liese en Masson op zoek zijn naar een tegenstrever van formaat. Want hoe stop je een moordenaar die letterlijk niets meer te verliezen heeft?

Recensie
Als een taxibusje met daarin zes Britse reisagenten zich in de gevel van de Deutsche Bank in Antwerpen boort, wordt al snel gedacht dat dit een aanslag is van Tsjetsjenen. Onderzoek wijst echter uit dat de chauffeur vergiftigd is en wordt de zaak aan commissaris Liese Meerhout en haar team toegewezen. Vlak na het ongeval worden een commissaris van de politie en een rechter omgebracht. Ook op Liese wordt een aanslag gepleegd. Ze overleeft het en omdat voor haar leven gevreesd wordt, woont ze tijdelijk op een schuiladres. Ondertussen gaat ze wel door met het onderzoek naar de moorden. Aanvankelijk lijkt ze op een dood spoor te zitten, maar stukje bij beetje lukt het haar en haar team toch om de puzzel steeds meer op te lossen.

Toni Coppers is een Vlaams auteur die vooral bekend is van zijn Liese Meerhout-thrillers. Zijn eerste boek met haar personage was Niets is ooit. De Vleermuismoorden is alweer zijn negende in deze serie. Eind februari 2016 verschijnt het tiende boek en het ziet er voorlopig nog niet naar uit dat dit de laatste Liese Meerhout zal zijn. Begin 2015 zijn de opnamen gestart van de 13-delige serie ‘Coppers’, ontleend aan het personage Liese Meerhout.

Aan de personages is niet te merken dat De vleermuismoorden de negende in de reeks is. Deze personages worden in dit boek voldoende tot goed uitgewerkt zodat je weet wat hun relatie tot elkaar is, maar ook hoe ze zelf in het leven staan. Als het nodig is, geeft Coppers een korte en goede uitleg over hun omstandigheden in de eerdere boeken. Daardoor heb je absoluut niet het gevoel iets te missen.

De eerste hoofdstukken in De vleermuismoorden zorgen meteen al voor een aantal vragen. Want wat heeft een man die een escort heeft besteld met de aanslag, die op dat moment toch wel verrassend was, te maken? Wie heeft de aanslag gepleegd en wat is de reden daarvan? Dit begin is er wel debet aan dat je al meteen in het verhaal zit en dat je wilt weten wat zich afgespeeld heeft en eventueel nog gaat afspelen. In de loop van het verhaal word je na de moorden op de politiecommissaris en de rechter zelfs nog nieuwsgieriger. Hebben ze met elkaar te maken of zijn het losstaande gebeurtenissen?

In deze politiethriller worden alle vragen op een dusdanige manier beantwoord dat je je als het ware betrokken voelt bij het onderzoek en de personages. Coppers’ prettige schrijfstijl, die vanaf het begin vloeiend en realistisch is, heeft daar zeker invloed op. Een steeds meer oplopende spanning, die in de uiteindelijke ontknoping zijn climax heeft, zorgt ervoor dat het boek boeiend blijft. De diverse verrassende wendingen moeten daarbij niet vergeten worden.

De vleermuismoorden is een echte whodunit, hoewel je in de loop van het verhaal wel ziet aankomen hoe de vork enigszins in de steel zit. Desondanks is dit een Liese Meerhout-thriller van formaat. En door het vleugje tragiek dat in de ontknoping verwerkt is, kun je wellicht een beetje begrip opbrengen voor de man in het landhuis.

(Het boek heb ik onlangs gelezen voor de Hebban thrillerleesclub.)

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Toni Coppers
Titel: De vleermuismoorden
ISBN: 9789022332061
Pagina’s: 313
Eerste uitgave: 2015

Beschrijving
Margo, Alice en Debby zijn weduwen. Ze kennen elkaar van een ‘zevenjaarjonger-dag’ waaraan ze nog niet zo lang geleden hebben meegewerkt voor een damesblad. Hun gemeenschappelijke doel was om er beter uit te zien na de dood van hun man. Als Debby op het idee komt om met z’n drieën voor een paar dagen ontspanning naar Limburg te vertrekken, zijn ze het er al gauw over eens dat ze die dagen in een chic chateau gaan doorbrengen. En hoewel ieder zo haar eigen exclusieve rouwproces doormaakt, vertrekken ze met de beste bedoelingen naar het zonnige Heuvelland.

Daar aangekomen willen ze ook iets creatiefs gaan doen. Ze schrijven zich in voor de plaatselijke cursus wildborduren. De cursus wordt door de ietwat zonderlinge kunstenaar Christiaan Boon gegeven. Al snel komen de vrouwen erachter dat niet alleen hun karakters botsen, ook ontdekt een van hen dat ze Christiaan Boon nog van vroeger kent. Ooit woonden ze als kinderen in hetzelfde dorp. Deze op het eerste gezicht onschuldig lijkende ontdekking krijgt dramatische gevolgen. Zowel voor Christiaan als voor de vrouwen.

Een van hen zal deze korte vakantie niet overleven. Een van hen is de moordenaar.

Recensie
De weduwen Alice, Debby en Margo hebben elkaar ontmoet tijdens een lotgenotendag. Daarna hebben ze elkaar nooit meer ontmoet en hebben ze ook geen contact met elkaar gehad. Tot Debby op een dag met het voorstel komt om er met z’n drieën een weekje door te brengen in een Limburgs chateau. Ondanks de twijfel die ze hebben, gaan ze toch. Ze hebben besloten om daar een cursus wildborduren te volgen. De cursus wordt gegeven door de nogal bijzondere Christiaan (Chris) Boon. Al snel blijkt dat een van de vrouwen Boon nog van vroeger kent. Deze hernieuwde kennismaking, maar ook hun eigen samenzijn, zorgt voor een spanning die verstrekkende gevolgen heeft. Want een van de vrouwen wordt vermoord.

Het chateau is de vijfde thriller van Jet van Vuuren, pseudoniem voor Hennie de Groot. Voordat haar eerste boek verscheen heeft ze korte verhalen geschreven. Met twee van deze verhalen heeft ze een verhalenwedstrijd voor het dagblad Trouw gewonnen. De onderwerpen in haar boeken gaan vooral om vrouwen met een bepaalde achtergrond.

De verschillende hoofdstukken worden afwisselend vanuit het perspectief van de drie vrouwen verteld. Ieder van deze vrouwen heeft haar eigen verhaal over hoe ze het overlijden van hun echtgenoot ervaren en verwerken. Aanvankelijk leer je de drie vrouwen wat beter kennen en wordt ook de oorzaak van de dood van hun man duidelijk. Als de drie vrouwen in Limburg zijn, lijkt hun ware karakter naar boven te komen drijven. Ze doen zich stuk voor stuk anders voor dan wanneer ze thuis zijn. Voor de lezer komen ze daardoor niet bijzonder sympathiek en bij vlagen zelfs irritant over.

Behalve Alice, Debby en Margo hebben Chris en later ook rechercheur Britt van Dijk een aanzienlijke rol in het verhaal. Chris is het personage dat het meest tot de verbeelding spreekt. Zijn verhaal, dat cursief in het boek is afgedrukt, is het interessantst, heeft een beetje spanning en weet de nieuwsgierigheid van de lezer wat op te roepen. Britt is een aardige rechercheur, hoogzwanger en daardoor is haar rol enigszins misplaatst. Want had ze niet allang met zwangerschapsverlof moeten zijn?

Van Vuuren doet af en toe een poging het verhaal een verrassende wending te geven, maar faalt daar hopeloos in. Mede daarom ontbreekt elke vorm van spanning en voor een groot deel is het verhaal zelfs voorspelbaar. Natuurlijk is het niet alleen maar kommer en kwel. Een groot voordeel van Het chateau is dat het erg vlot leest. En het dus ook bijzonder snel uit kan zijn.

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Jet van Vuuren
Titel: Het chateau
ISBN: 9789045207889
Pagina’s: 300
Eerste uitgave: 2014

Beschrijving
Tijdens een groot feest op het kasteel in W, een dorp in de Vlaamse Westhoek, verdwijnen drie mensen spoorloos: de tienjarige gehandicapte zoon van de kasteelheer, de zestienjarige dochter van een advocaat en een veertigjarige professor. De zaak wordt nooit opgelost, ondanks intensief onderzoek en het ondervragen van bijna alle bewoners van het dorp.

Tweeëndertig jaar later spoken de feiten nog steeds door het hoofd van de inmiddels gepensioneerde commissaris Gaston. Hij besluit het onderzoek een laatste kans te geven. Langzaamaan ontvouwt zich de geschiedenis en wordt duidelijk welk drama leidde tot de drievoudige verdwijning op die bewuste zomerdag in 1983.

Recensie
Eveline Vanhaverbeke wilde al op jonge leeftijd schrijfster worden. Vanwege haar studie en het gezinsleven raakte deze ambitie wat naar de achtergrond. Na het zien van een interview met Dimitri Verhulst besloot ze haar droom waar te maken. Dat resulteerde in 2010 in haar eerste roman: De kleur van de sterren. Ze kreeg hiervoor al meteen lovende kritieken. In 2013 verscheen De verborgen prelude en werd haar debuut opnieuw uitgegeven. Haar nieuwste roman, Vergeten dagen, is in september 2015 verschenen. Naast auteur is Vanhaverbeke ook docente Frans.

Vergeten dagen begint met Gaston, een gepensioneerde commissaris die bekendstaat om zijn eigenzinnigheid. Ondanks dat was hij een goed en succesvolle politieman. Toch lukt het hem niet om die ene onopgeloste zaak te vergeten. Tweeëndertig jaar geleden was het dat drie mensen uit het West-Vlaamse dorpje W spoorloos verdwenen. Na afloop van een feest bij de kasteelheer en tevens graaf bleken zijn tienjarige zoon, de zestienjarige dochter van een advocaat en een professor van veertig jaar onvindbaar te zijn. Intensief speurwerk en vele ondervragingen hebben geen enkel resultaat opgeleverd. Op zijn allerlaatste dag neemt Gaston het dossier mee naar huis en verdiept hij zich opnieuw in deze onbevredigende zaak. Want hij is erop gebrand om te weten te komen wat er met hen gebeurd is.

De verdwijning van de drie dorpsbewoners wordt vanuit het perspectief van vijf personages onder de aandacht gebracht. Deze vijf personages, Gaston, Charles, Charlotte, Annette en Victor, hebben ieder afwisselend hun eigen hoofdstukken. Daarin begint het in de huidige tijd, maar eindigt het met hun verhaal van tweeëndertig jaar eerder. Door deze terugblikken krijgt de lezer steeds duidelijker voor ogen wat er ruim drie decennia geleden gebeurd is. Deze door Vanhaverbeke gekozen opzet is in het begin wel even wennen omdat je telkens moet omschakelen en ook het verhaal van dat personage weer in beeld moet zien te krijgen.

Toch zorgt de gekozen indeling er wel voor dat je langzaam maar zeker nieuwsgieriger wordt naar de gebeurtenissen die zich aan het begin van de jaren tachtig hebben afgespeeld. Het steeds meer prijsgeven daarvan heeft echter wel tot gevolg dat de uiteindelijke ontknoping enigszins voorspelbaar is. Dat is jammer, omdat een aantal verrassende wendingen het boek zeker sterker zouden maken.

Het verhaal in Vergeten dagen is zowel onwerkelijk als bizar. Want hoe kan het dat alle inwoners van een dorp zich meer dan dertig jaar in stilzwijgen hullen? Dat ze al die tijd een geheim met zich meedragen en daardoor ook met een schuldgevoel rondlopen. Alleen maar om een van hen, die ook nog eens indirect met de gebeurtenissen te maken had, in bescherming te nemen.

De schrijfstijl van Vanhaverbeke is toegankelijk en ze weet een zekere, maar minimale, spanning op te bouwen. Omdat het verhaal vooral draait om de terugblikken van de diverse personages zijn grote delen van de verhalen die zich in de huidige tijd afspelen niet altijd even relevant. Daardoor wekken die delen de indruk dat ze alleen maar als boekvulling dienen.

Op de cover van Vergeten dagen staat vermeld dat het een literaire thriller is, maar het boek heeft meer kenmerken van een in een thrillerjasje gestoken roman. Een roman die na afloop een licht onbevredigend gevoel achterlaat omdat een enkele vragen onbeantwoord blijven.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban en ik dank uitgeverij Marmer voor het beschikbaar stellen van een recensie-exemplaar.)

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Eveline Vanhaverbeke
Titel: Vergeten dagen
ISBN: 9789460682452
Pagina’s: 284
Eerste uitgave: 2015