Beschrijving
In een tramhokje in de Leidsestraat wordt op klaarlichte dag een dode vrouw aangetroffen. Anne Kramer wordt op de zaak gezet. Wie heeft deze brutale moord gepleegd? Wat heeft de dode vrouw te maken met de Bloemendaalse villa Patna, waar in de Tweede Wereldoorlog veel onderduikers hebben gezeten? En staat de hoofdverdachte op een foto met prins Bernhard? Wanneer Anne Kramer de spannende zaak vol verraad en dubbelspel langzaam maar zeker ontrafelt, stuit ze al doende op de liefde van haar leven.

Recensie
Voormalig hoofdcommissaris Joop van Riessen begon zijn politieloopbaan in 1965 en verliet het korps in 2004. Sinds 2008 is hij eigenaar van Joop van Riessen, Communicatie & Advies en geeft hij adviezen en lezingen op het gebied van leiderschap en veiligheid. In 2007 schreef hij het boek In naam der wet, dat handelt over zijn werk bij de politie. Vervolgens vroeg zijn uitgever hem of hij geen politieromans wilde gaan schrijven. Aanvankelijk twijfelde hij of hij hier wel geschikt voor zou zijn, maar uiteindelijk besloot hij toch op het verzoek in te gaan. Zijn Anne Kramer-reeks, die in 2009 met Vergelding begon, is hiervan het resultaat. Het achtste boek in de serie is Moord op de tramhalte.

Journaliste Erica Palm heeft een boek over de familiegeschiedenis van de schoonfamilie van haar zus Thea geschreven. Na een signeersessie in Amsterdam wordt ze dood aangetroffen op een bank in een tramhokje. Anne Kramer wordt, ondanks dat ze zich grieperig voelt, met het onderzoek naar de moord belast. Tijdens dit onderzoek, dat ze dan weer wel en dan weer niet leidt, stuit haar team op informatie over de Bloemendaalse villa Patna. Tot ze op een dag werden verraden hebben in deze villa tijdens de Tweede Wereldoorlog veel onderduikers gezeten. Maar wat heeft deze villa met de moord op Erica te maken? Heeft ze iets ontdekt wat verborgen moest blijven? Vragen waar het rechercheteam een antwoord op moet zien te vinden. Gaat dat het lukken?

Op het omslag staat vermeld dat Moord op de tramhalte een Anne Kramer-thriller is, maar ook een oorlogsgeschiedenis met een lange nasleep. Dat klopt, hoewel hier wel een kanttekening bij te maken is. Want Anne Kramer heeft in dit boek een enigszins onderbelichte rol omdat een vrij groot deel van het verhaal zich in de oorlog afspeelt. Dit is begrijpelijk en misschien ook wel vanzelfsprekend, omdat deze oorlog wel de aanleiding is van het delict. Toch ontkom je niet aan de gedachte dat het echte politiewerk minder aan bod komt dan je in feite verwacht.

Dat oorlogsverhaal is het spannendst, maar ook het meest interessante van het boek. De auteur heeft voor dit verhaal gedegen onderzoek gedaan en gebruik gemaakt van het ware verhaal van de familie Van Riessen, die al sinds 1863 huize Patna bewoont en tijdens de oorlog onderdak heeft geboden aan een groot aantal joodse onderduikers. Deze waargebeurde oorlogsgeschiedenis inspireerde Joop van Riessen om het in een fictief verhaal te verwerken. In dat fictieve verhaal is Anne Kramer opnieuw het belangrijkste personage. Hoewel dit boek prima afzonderlijk van de eerdere gelezen kan worden, is het toch aan te bevelen die eerst te lezen. In Moord op de tramhalte komen, hoewel sporadisch, namelijk wel enkele verwijzingen voor naar de voorgaande boeken.

Het is onvermijdelijk dat de auteur zijn politie-ervaring gebruikt heeft bij het schrijven van zijn boeken. Daardoor, en voor dit boek is dit geen uitzondering, zijn de dialogen en politieacties realistisch. Toch heeft Van Riessen de verleiding niet kunnen weerstaan om soms wat te overdrijven. Goed voor het verhaal, maar enigszins onwerkelijk. Ook heeft hij niet kunnen voorkomen dat een enkele situatie te voorzien is. Dat geldt in de ontknoping vooral voor de ontmaskering van de dader. Mijlenver van tevoren zie je aankomen wie het is. Alleen de reden waarom de moord is gepleegd is minder voor de hand liggend.

Ondanks het feit dat het woordgebruik soms niet meer van deze tijd is, is Moord op de tramhalte een vlot lezende, maar zeker ook boeiende politiedetective. Daarin heeft Joop van Riessen fictie en werkelijkheid samengebracht tot een lezenswaardig verhaal.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Joop van Riessen
Titel: Moord op de tramhalte
ISBN: 9789462970274
Pagina’s: 287
Eerste uitgave: 2016

Beschrijving
Op het einde van hun middelbareschooltijd sluiten vier klasgenoten een verbond, waarbij ze elkaar beloven dat ze met niemand zullen praten over wat ze samen hebben uitgehaald. Ieder voor zich probeert daarna om alles wat er is gebeurd gewoon te vergeten. Maar er blijft toch een onaangenaam schuldgevoel in hun hoofd achter, dat door schijnbaar onschuldige woorden van anderen gemakkelijk kan worden aangewakkerd en waar ze nooit helemaal los van komen.

Na twintig jaar worden Sylvie, Doortje, Vicky en Janna beurtelings geconfronteerd met hun lidmaatschap van een groep die beter niet had kunnen bestaan. Ze proberen de signalen die ze krijgen te negeren maar worden tóch gedwongen om onder ogen te zien dat hun schuld moet worden ingelost en ze een hoge prijs gaan betalen. Een té hoge prijs, zelfs? Kan hun onbekende belager, die van plan lijkt te zijn om met elk lid van de groep rigoureus af te rekenen, worden gestopt? Heeft het zin om het verleden op te rakelen of kunnen ze er beter definitief over zwijgen?

Recensie
Eigenlijk hoeft er niet zo heel erg veel over Loes den Hollander gezegd te worden. Ze behoort tot een van de bekendste en meest succesvolle Nederlandse thrillerauteurs en kan beschouwd worden als de ‘godmother’ van dit genre. Het schrijven heeft altijd al in haar gezeten, want op haar achtste begon Den Hollander met korte gedichtjes. Dat mondde uit in columns en korte verhalen. In 2001 dacht ze er serieus over om van het schrijven haar beroep te maken. Het duurde nog tot 2006 voor haar debuut, Vrijdag, uitgegeven werd. Inmiddels heeft ze een uitgebreid oeuvre waarvan Zwanenzang haar tweede boek is.

Op de middelbare school besluiten de vier schoolvriendinnen, Sylvie, Doortje, Vicky en Janna, een groepje op te richten dat de naam De Zwanen krijgt. Deze zwanen voeren een waar schrikbewind en één klasgenoot moet het vooral ontgelden. De vier vriendinnen hebben afgesproken nooit met anderen over hun daden te spreken. Hoewel ze die  periode stuk voor stuk willen vergeten en er ook niet aan herinnerd willen worden, worden de vier er twintig jaar later onafhankelijk van elkaar toch mee geconfronteerd. Omdat ze worden bedreigd en er slachtoffers vallen, komt het stilzwijgen in het geding. Het dilemma is of ze over die zwarte periode moeten spreken of het toch nog voor zichzelf gaan houden.

Het boek bestaat in feite uit vier delen en daardoor ook uit vier verhalen. In ieder afzonderlijk verhaal is een van de toenmalige vriendinnen het belangrijkste personage. De verhalen zijn op zichzelf staand waarin vanuit het perspectief van ieder van de vier hun huidige, maar ook hun middelbareschooltijd wordt verteld. De overlapping van de vier verhalen is dat ze elkaar gekend hebben, dat ze het groepje hebben opgericht en dat ze daarvoor afgerekend lijken te worden.

Een voordeel van de gemaakte keuze is dat de vier belangrijkste personages goed uitgewerkt kunnen worden. Dat is op zich aardig uit de verf gekomen, maar het had vele malen beter gekund. Nu is het allemaal nog wat oppervlakkig gebleven. Helaas komen de vier verhalen, ondanks de enkele variatie, ook enigszins op hetzelfde neer. Ieder van de vrouwen heeft bijvoorbeeld een moeizame relatie met hun moeder en bovendien hebben ze een nogal apart karakter. Dat laatste is in principe niet erg, juist wel goed, maar in dit geval is het regelmatig irritant.

De spanning in Zwanenzang is minimaal, hoewel er wel mogelijkheden zouden zijn geweest het spannend te maken. Verder heeft het te weinig verrassingen om er een echt boeiend verhaal van te maken. De prettige schrijfstijl van Loes den Hollander ten spijt. Ook is het regelmatig te voorspellend. De ontknoping kan enigszins verrassend worden genoemd, maar toch was ook die min of meer te voorzien.

Het overkoepelende thema in de vier verhalen is pesten. Den Hollander toont met dit boek aan dit voor het slachtoffer grote gevolgen kan hebben. Door haar achtergrond weet de schrijfster waarschijnlijk voldoende van dit onderwerp af om die gevolgen aan haar lezerspubliek duidelijk te maken. Ondanks het toch wel verder matige verhaal is dat haar in ieder geval wel goed gelukt. Dit alles is niet voldoende om van Zwanenzang, een titel die overigens mooi gekozen is, een goed boek te maken. Het is een lelijk eendje en dat is jammer, want Den Hollander kan vele malen beter.

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Loes den Hollander
Titel: Zwanenzang
ISBN: 9789045211848
Pagina’s: 320
Eerste uitgave: 2007

Beschrijving
In 1987 worden de verminkte lichamen van een broer en zus gevonden in een zomerhuisje in de buurt van Rørvig, in Noord-Seeland. Uit het politieonderzoek blijkt dat de dader gezocht moet worden binnen een groep van kostschoolleerlingen die uit de rijkste kringen van het land afkomstig zijn. Er is echter niet genoeg bewijs en de zaak verdwijnt in de doofpot, totdat een van de verdachten zichzelf aangeeft. Daarmee lijkt het mysterie opgelost. Een aantal jaren later belandt het onderzoek op het bureau van brigadier Mørck, hoofd van de afdeling onopgeloste zaken Q. Hij denkt dat het er per ongeluk is terechtgekomen, maar al snel blijkt dit niet het geval te zijn. Hij realiseert zich dat er iets heel erg fout is gegaan… Samen met zijn assistent Assad begint hij een onderzoek dat hen in aanraking brengt met alle lagen van de maatschappij. Van de armste mensen die op straat leven tot de machtigste mensen van het land; de klopjacht is begonnen. 

Recensie
Omdat zijn vrouw er destijds werkte, heeft de succesvolle Deense auteur Jussi Adler-Olsen in de jaren tachtig een half jaar in Schiedam gewoond. In deze Zuid-Hollandse plaats begon hij zijn schrijverscarrière met een boek over Cambodja, dat echter nooit is uitgegeven. Adler-Olsen had vervolgens verschillende baantjes, maar halverwege de jaren negentig besloot hij weer te gaan schrijven. Dat resulteerde erin dat zijn eerste boek, Het alfabethuis, in 1996 werd uitgegeven. Zijn echte doorbraak kwam tien jaar later met ‘Serie Q’, over een afdeling die zich bezighoudt met onopgeloste moordzaken. Het tweede boek in deze serie is De fazantenmoordenaars, dat in 2008 in de Nederlandse boekhandel lag.

In de zomer van 1987 worden de lichamen van twee jongeren, broer en zus, gevonden. Onderzoek van de politie wijst uit dat de vermoedelijke dader deel uit maakt van een groepje leerlingen van een kostschool voor rijken. Omdat er niet genoeg bewijs was, is het onderzoek niet voortgezet. Totdat een van de verdachten bekent de moorden te hebben gepleegd. De zaak lijkt hiermee gesloten. Jaren later vindt brigadier Carl Mørck het dossier op zijn bureau. Per ongeluk, denkt hij. Maar dat blijkt echter niet zo te zijn. Carl neemt, samen met zijn collega Assad, het dossier door en komt tot de conclusie dat het toenmalige onderzoek niet goed is uitgevoerd. Hij houdt zich vanaf dan met de zaak bezig, begeeft zich daardoor zowel in rijke kringen als bij mensen die op straat leven. En ondanks de tegenwerking, is Carl vastberaden om tot een oplossing te komen.

Een van de kenmerken van Scandinavische thrillers is de maatschappelijke betrokkenheid die in deze boeken voorkomt. De fazantenmoordenaars is daar geen uitzondering op. Voorbeeld hiervan is Kimmie, een vrouw die al jaren op straat leeft. Een ander kenmerk is dat deze boeken als het ware echte vertellingen zijn. Adler-Olsen is daar ook erg sterk in en daardoor blijven zijn verhalen interessant.

Dat zijn boeken vertellingen zijn, en daardoor een goede verhaallijn hebben, is misschien ook wel een nadeel. Dit gaat namelijk vaak ten koste van de snelheid. Deze snelheid ontbreekt voor een groot deel in De fazantenmoordenaars. Hierdoor heeft het verhaal niet de zinderende spanning die je vaak hoopt aan te treffen. Dit gaat echter niet ten koste van het leesplezier. Het boek heeft namelijk voldoende elementen in zich om de aandacht vast te blijven houden.

Een van die elementen is de interactie tussen Carl en Assad. Met zijn soms rake en nuchtere opmerkingen komt Assad steeds beter uit de verf en wordt Carl ook begripvoller. Beide personages zijn overduidelijk gegroeid ten opzichte van het vorige boek van Adler-Olsen. De humor waar de auteur regelmatig gebruik van maakt, geeft een extra dimensie aan het verhaal waardoor je (en dan vooral Carl) sommige situaties kunt relativeren.

Hoewel De fazantenmoordenaars op zich afzonderlijk gelezen kan worden, verdient het wel aanbeveling om de Serie Q op volgorde te lezen. Daardoor wordt het namelijk een stuk gemakkelijker om de personages beter te begrijpen. Dit buiten beschouwing latend, is dit tweede boek in de serie een vlot geschreven en daardoor makkelijk leesbaar verhaal geworden dat van begin tot eind blijft boeien.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Jussi Adler-Olsen
Titel: De fazantenmoordenaars
ISBN: 9789044622683
Pagina’s: 406
Eerste uitgave: 2008

Beschrijving
‘Was ik fantastisch?’
‘Je was ongelooflijk. Schitterend. Buitengewoon. Overweldigend. ‘Outstanding’. Top. Nog meer superlatieven nodig om je ego naar de gewenste hoogte te stuwen?’

Maak kennis met Dorien en Didier. Zij is een gepassioneerde politica die zich razendsnel naar de hoogste regionen van haar partij werkt. Hij is huisvader, degene die haar bad laat vollopen als ze uitgeput thuiskomt. Samen met hun drie kinderen vormen ze een prettig gestoord gezin. Maar zo was het niet altijd. De turbulente studentenjaren van Didier komen aan de oppervlakte wanneer zich in hun dorp enkele bizarre gebeurtenissen voordoen. Een neergehaalde boom splijt een kapel perfect doormidden, de heiligenbeelden bengelen opgeknoopt in de groene kruin. Het beeld komt Didier angstaanjagend bekend voor. Ergens in die hallucinante cocktail van drank en drugs uit zijn jeugd herinnert hij zich een lijst. Een lijst met krankzinnige ideeën die iemand nu ten uitvoer brengt…

Recensie
De Vlaming Luc Boonen lijkt een dubbelleven te leiden. Overdag is hij vrachtwagenchauffeur en in de avonduren wijdt hij zich aan het schrijven van boeken. De schrijverscarrière van Boonen begon in 2010 toen hij op advies van zijn broer, de jeugdboekenschrijver Stefan Boonen, een idee op papier uitwerkte. Het uiteindelijke manuscript stuurde hij pas twee jaar later naar uitgeverij Manteau, waarna in 2013 zijn eerste thriller Uit de hoogte verscheen dat meteen werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs. Zijn derde boek, De lijst, is in mei 2016 uitgegeven.

Dorien is een politica in hart en nieren en heeft een bloeiende carrière voor de boeg. Didier, haar echtgenoot, bestiert het huishouden en zorgt ervoor dat het aan niemand iets ontbreekt. Samen hebben ze drie kinderen en een hond. Toch heeft Didier een ander leven gekend. Want in zijn studentenjaren heeft hij zich, samen met twee vrienden, overgegeven aan drank en drugs. Veel drank en drugs. Dit komt allemaal weer naar boven als zich in zijn woonplaats enkele vreemde gebeurtenissen voordoen, die Didier doen denken aan iets uit zijn studentenjaren. Met veel moeite herinnert hij zich een lijst die hij en zijn vrienden in benevelde toestand hebben samengesteld. Een lijst die voor hen destijds niets te betekenen had, maar nu een beangstigende werkelijkheid kent.

Direct na het openslaan van het boek springen een paar kenmerken meteen in het oog. Ten eerste hebben de hoofdstukken geen titel of nummering. Omdat heel duidelijk is wanneer een nieuw hoofdstuk begint, is het ontbreken daarvan in het geheel niet storend of verwarrend. Het tweede dat opvalt is het grote lettertype. Hebben Boonen en zijn uitgever hiermee bewust rekening gehouden met de lezers die moeite met kleine lettertypes hebben?

De boektitel De lijst kan in de ruimste zin van het woord voor meerderlei uitleg vatbaar zijn. Omdat Dorien politica is en in een hevige verkiezingsstrijd verwikkeld is, kan de titel verwijzen naar de stemlijst. Toch gaat het in het boek om een heel andere lijst. Een lijst die verstrekkende gevolgen kan hebben, en misschien wel heeft, voor het leven in de stad en voor een aantal van zijn inwoners.

Het verhaal begint niet, zoals zovele wel, met een uitgebreide introductie van de belangrijkste personages. Het klapt er in wezen al meteen in met een wat ongewone dialoog en seksueel vermaak. Deze opzet zorgt er wel voor dat je al vanaf het prille begin in het verhaal gezogen wordt. Hoewel het aanvankelijk niet overal even interessant is, wordt het gaandeweg wel steeds boeiender. Daardoor wordt het verhaal intrigerender en neemt de overigens minimaal aanwezige spanning enigszins toe. De ontknoping is onverwacht, past in de lijn van het lijstje en beantwoordt een aantal gerezen vragen.

Na het lezen van De lijst kun je jezelf de vraag stellen of het verhaal overal even geloofwaardig is. Het antwoord kan dan kort zijn, want nee, dat is het niet. De bizarre gebeurtenissen zijn mooi gevonden, maar komen nogal onwerkelijk over. Ook sommige reacties daarop zijn overdreven en onrealistisch. Natuurlijk geeft dat allemaal niet, want het is immers fictie, dus verzonnen. En de fantasie die de auteur op dit boek heeft losgelaten, zorgt voor een soms boeiend, maar zeker vermakelijk verhaal.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Luc Boonen
Titel: De lijst
ISBN: 9789022332818
Pagina’s: 387
Eerste uitgave: 2016

Beschrijving
Op 23 oktober 1995 zet KPN Wall Street op zijn kop wanneer jongleurs, dansers en als tulpen verklede steltlopers door de beroemde straat marcheren. Als wereldspeler móet de voormalige PTT een Amerikaanse beursnotering hebben, vindt trotse topman Wim Dik.

Zes jaar later gaat KPN gebukt onder miljardenschulden. De nieuwe telecombaas Ad Scheepbouwer kondigt harde maatregelen af. Duizenden banen gaan verloren en alle uitgaven boven honderd euro moeten worden goedgekeurd.

Opvolger Eelco Blok moet de strijd aangaan met de Mexicaanse multimiljardair Carlos Slim. Inzet is de zelfstandigheid van KPN. Dat gaat gepaard met het opgeven van de internationale ambities: het bedrijf trekt zich terug op Nederlandse bodem.

Waarom mislukte de internationale groeistrategie van de ambitieuze Dik? Hoe kan het dat de strenge saneerder Scheepbouwer een ernstig verzwakt bedrijf achterliet? Wat was de rol van de Nederlandse staat en welke invloed had de geheimzinnige Amerikaanse vermogensbeheerder Capital Group?

In De koude kermis van KPN schetsen Patrick Bernhart en Jan Maarten Slagter een onthutsend beeld van KPN’s wilde rit in de snelle wereld van telecom, televisie en internet, in de periode van draaischijf tot 4G.

Recensie
Jan Maarten Slagter en Patrick Bernhart begonnen in 1993 als advocaat bij Loeff Claeys Verbeke dat KPN als een van hun belangrijkste klanten had. Hoewel ze zich zelf niet met KPN bezighielden volgden ze zowel hun collega Steven Schuit als KPN. Na hun vertrek bij het advocatenkantoor bleven ze geïnteresseerd in het telecombedrijf. Omdat ze met een groot aantal vragen zaten, hebben ze een reconstructie geschreven van de geschiedenis van KPN. Dit heeft geresulteerd in het boek De koude kermis van KPN.

Het Staatsbedrijf der Posterijen, Telegrafie en Telefonie (PTT) is, toen nog onder een andere naam, ergens in de negentiende eeuw ontstaan en viel onder toezicht van de overheid. Op 1 januari 1989 werd PTT verzelfstandigd en veranderde de naam in Koninklijke PTT Nederland NV (KPN). De nieuwe topman van het bedrijf werd Wim Dik en had grootse plannen met zijn paradepaardje. Hij wilde van KPN een bedrijf maken waar niemand, waar ook ter wereld, meer omheen kon. De beursgang, die in 1994 plaatsvond, maakte daar onder andere deel van uit.

Wim Dik had last van een enorme expansiedrift waarbij je je niet aan de indruk kunt onttrekken dat dit te snel en zonder dat het goed doordacht is, wordt uitgevoerd. Het lijkt er heel erg op dat klein duimpje reus wil worden. Een missie die eigenlijk bij voorbaat al gedoemd is te mislukken. Want de weg naar deze mislukking is er een die bijzonder geldverslindend is. Kosten noch moeite werden gespaard om tot een van de grootste telecombedrijven ter wereld te behoren. Buitenlandse bedrijven werden ingelijfd en KPN wilde richtte het vizier ook op disciplines waar het niet kundig in was. Dit leidde er in 2011 toe dat het ooit zo goed draaiende bedrijf op het randje van het faillissement kwam te staan. Dat het zo ver kon komen, is niet alleen aan Dik te wijten, maar ook aan hen die hem opvolgden.

De reddende engel was Ad Scheepbouwer, die voor een exorbitant salaris, de bonussen en aandelen niet eens meegerekend, KPN van de ondergang moest redden. Dat is hem gelukt hoewel het wel een enorm aantal arbeidsplaatsen kostte en het gemoedelijke karakter dat het bedrijf kende eveneens verdween. Toch heeft ook Scheepbouwer kritiek over zich heen gekregen. Niet alleen om zijn verdiensten, maar ook omdat hij niet de man bleek te zijn die KPN verder kon brengen. Daarnaast was de onderlinge verstandhouding tussen de bestuurders niet optimaal om een bedrijf goed te kunnen leiden. Dit hield in dat KPN er opnieuw niet sterk voorstond.

Dit alles, maar nog veel meer, wordt beschreven in De koude kermis van KPN. Een boek dat een vlotte schrijfstijl heeft waardoor het geen moment verveelt. Het geeft een helder en duidelijk inzicht over wat er achter de KPN-schermen is gebeurd. Het boek kan tevens gezien worden als waarschuwing aan bestuurders van andere bedrijven over hoe het in feite niet moet. De kermis die Slagter en Bernhart beschreven hebben, is een interessante en boeiende uiteenzetting van alle jaren die sinds de verzelfstandiging van KPN gestalte kreeg. En soms liegt die er niet om.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Jan Maarten Slagter en Patrick Bernhart
Titel: De koude kermis van KPN
ISBN: 9789035142251
Pagina’s: 383
Eerste uitgave: 2016

Beschrijving
De ontdekking van de botten van een in de 19e eeuw vermoorde groep mormonen in Utah, ontketent een politieke strijd tussen het Witte Huis en de invloedrijke kerk van de mormonen.

De kiem van het conflict ligt in de Amerikaanse Burgeroorlog. Abraham Lincoln stuurde zijn troepen naar Utah om te voorkomen dat de sekte zich bij de zuidelijke staten zou aansluiten en het transport van goud uit Californië in gevaar zou komen.

Cotton Malone raakt bij het conflict wanneer de vermissing van een geheim agent verband lijkt te houden met deze zaak.

Recensie
De boeken van de Amerikaanse bestsellerauteur Steve Berry kenmerken zich door de historische details die erin verwerkt zijn. Het is niet voor niets dat geschiedenis een passie van Berry is. Deze passie heeft ertoe geleid dat hij samen met zijn vrouw Elizabeth History Matters, een stichting die zich inzet voor monumentenzorg, heeft opgericht. Al tijdens zijn carrière in de advocatuur schreef Berry verhalen, maar pas twaalf jaar later verkocht hij zijn eerste manuscript. Zijn debuut, De amberzaal, was meteen al een succes in de Verenigde Staten. Daarna nam zijn schrijversloopbaan een enorme vlucht en worden zijn boeken momenteel in veertig talen vertaald. De Lincoln mythe is de meest recente thriller van de auteur.

In een grot in de staat Utah worden de botten van een negentiende-eeuwse mormoonse expeditie blootgelegd. Deze ontdekking leidt ertoe dat er tussen het Witte Huis en een van de leiders van de kerk van de mormonen een politieke strijd ontstaat. De Amerikaanse Burgeroorlog blijkt ten grondslag te liggen aan deze onenigheid. Om te voorkomen dat de mormonen zich bij de zuidelijke staten zouden aansluiten waarna deze zich van de Unie dreigden af te scheiden, zond Lincoln zijn troepen naar dat gebied. Als blijkt dat een geheim agent van Magellan Billet, een onderdeel van de Amerikaanse justitie, in Denemarken verdwenen is, wordt oud-agent Cotton Malone gevraagd hem op te sporen. Malone, die tegenwoordig een antiquariaat in boeken heeft, accepteert het verzoek en raakt daardoor betrokken bij het conflict.

Berry’s voorliefde en besef voor historische feiten blijkt meteen al uit de proloog, waarin hij een werkelijk plaatsgevonden ontmoeting tussen Lincoln en de vrouw van generaal John Frémont beschrijft. Het blijft niet bij die ene beschrijving, want het hele boek is in feite gebaseerd op geschiedkundige feiten. In zijn nawoord, dat een verhelderende aanvulling is op het verhaal, komt Berry daar uitgebreid op terug en legt hij uit waar hij fictie en non-fictie heeft gebruikt.

De historische feiten zijn er, vooral aan het begin van het verhaal, debet aan dat het soms wat moeizaam leest. Op die momenten is het verstandig je aandacht erbij te houden, want voor je het weet mis je al snel wat wezenlijke informatie. Toch is De Lincoln mythe door het bij vlagen hoge tempo, de levendige en waarheidsgetrouwe dialogen, enkele verrassende ontwikkelingen en de paar spannende momenten over het algemeen geen moeilijk leesbaar boek.

Dat het boek al het negende in de Cotton Malone-serie is, is nauwelijks te merken. Het verhaal kent wel wat summiere verwijzingen naar eerdere belevenissen van Malone, maar die zijn van geen enkele invloed op het begrijpen en beleven van dit boek. De Lincoln mythe kan, ondanks de paar momenten dat je wel wat meer achtergrondinformatie over de personages mist, heel goed afzonderlijk van de eerdere acht gelezen worden.

Behalve onderhoudend, is De Lincoln mythe ook leerzaam. Het geeft een globaal inzicht in het mormoonse geloof, het ontstaan ervan, maar ook de aanleiding van de Amerikaanse Burgeroorlog. Deze historische wetenswaardigheden gecombineerd met een aantal fictieve personages zorgen ervoor dat deze nieuwe Cotton Malone-thriller realistisch overkomt. En dat is niet iedere schrijver gegeven.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Steve Berry
Titel: De Lincoln mythe
ISBN: 9789026138874
Pagina’s: 448
Eerste uitgave: 2016

Beschrijving
Zina Welter, een briljante jonge wiskundige, heeft zich teruggetrokken uit de maatschappij. In haar afzondering is ze gefascineerd geraakt door het Voynich Manuscript, een eeuwenoud geïllustreerd werk, geschreven in een onbekende taal. Zina begint te werken aan een algoritme dat dit mysterie moet ontcijferen. Op een bijeenkomst van Voynich-deskundigen ontvouwt ze haar plan. Vanaf dat moment wordt ze meegesleurd op een zoektocht die haar naar Wenen, Rome en uiteindelijk naar een verborgen tombe in Praag zal brengen. Terwijl de ware betekenis van het manuscript steeds duidelijker wordt, stapelen de verontrustende gebeurtenissen zich op. Wie kan Zina nog vertrouwen?

Recensie
Nadat hij zijn studie Japanse taal en cultuur aan de Universiteit van Leiden had afgerond, wist Donald Nolet nog niet precies wat hij wilde gaan doen. Die periode heeft maar kort geduurd en al snel ging hij aan het werk als copywriter in de reclamebusiness. Omdat hij interesse heeft in taal besloot Nolet een manuscript te gaan schrijven. Dit resulteerde uiteindelijk in zijn debuutthriller Versleuteld, die meteen als goed was voor de Gouden Strop en de Schaduwprijs voor de beste thriller van 2014. Zijn tweede boek, Handschrift van de duivel, is in mei 2016 verschenen.

Nadat Zina Welter, een jonge en briljante wiskundige, door haar werkgever, die ze De Bank noemt, op straat gezet is, heeft ze zich ruim drie maanden teruggetrokken in haar ouderlijk huis. In die periode is ze zich, op advies van haar voormalig professor Currier, in het Voynichmanuscript, dat in een onbekende taal geschreven is, gaan verdiepen. Het manuscript bevat volgens deskundigen een code. Zina probeert deze via een door haar ontwikkeld algoritme te ontcijferen. Nadat ze haar plan op een Voynich-congres bekend heeft gemaakt, wordt ze door de organisator benaderd. Samen met hem en een aantal andere deskundigen begint ze een zoektocht die hen dwars door Europa leidt. Ze slagen erin het raadsel steeds verder op te lossen, maar dat heeft wel een prijs. En kan ze de andere onderzoekers nog wel vertrouwen?

Opvallend aan Handschrift van de duivel is de omslag: de afbeelding van een omgekeerd kruis. Dat kruis, dat ook wel petruskruis wordt genoemd, is niet zomaar gekozen, want het wordt gezien als het symbool van het satanisme. Satan is natuurlijk een ander woord voor duivel en dat verklaart de titel van het boek ten opzichte van de gekozen afbeelding. Daarnaast wordt in het verhaal zelf ook nog verwezen naar het handschrift.

Het boek bestaat uit twee verhalen. Het meest uitgebreide speelt zich in het heden af en daarin proberen de onderzoekers het mysterie rond het manuscript te ontrafelen. In het andere verhaal, dat zich vooral in de zeventiende eeuw afspeelt, hebben de botanist van keizer Rudolf en een aantal wetenschappers aan zijn hof een belangrijke rol. De rode draad in beide verhalen is echter het werkelijk bestaande Voynichmanuscript, hoewel het in het verleden logischerwijs nog niet als zodanig genoemd werd.

Omdat de historische feiten in Handschrift van de duivel tot de verbeelding spreken en je het mysterie rond het manuscript bij wijze van spreken zelf ook wilt oplossen, is het boek vanaf het begin intrigerend. Dit wordt versterkt doordat Nolet ook gebruikmaakt van namen van personen die echt geleefd hebben. De locaties waar de fictieve personages naartoe reizen is goed beschreven en daardoor proef je ook wat van de sfeer van die plekken.

Zonder dat het verhaal overal zinderend spannend wordt, is er wel degelijk spanning aanwezig. Het willen weten maakt daar deel van uit, maar ook de laatste zin of zinnen van veel hoofdstukken hebben daar invloed op. Nolet creëert op die momenten een drang naar nieuwsgierigheid waardoor de lezer het verhaal zo snel mogelijk wil vervolgen. De verrassing in het verhaal bestaat niet uit plotwendingen waardoor de lezer op het verkeerde been wordt gezet, maar wél doordat je op een bepaald moment niet meer weet wie je wel of niet kunt vertrouwen. Dit pakt soms anders uit dan je feitelijk verwacht.

Donald Nolet heeft, voordat hij dit boek begon te schrijven, uitvoerig onderzoek gedaan. Deze inspanningen worden beloond, want Handschrift van de duivel is, mede dankzij die voorbereidende werkzaamheden, een boek dat kwalitatief niet onderdoet voor die van de inmiddels al gevestigde orde.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Donald Nolet
Titel: Handschrift van de duivel
ISBN: 9789023496830
Pagina’s: 334
Eerste uitgave: 2016

Beschrijving
Het is 1979. Als George Clare op een winterse namiddag uit zijn werk komt, vindt hij thuis het levenloze lichaam van zijn vrouw. Zijn driejarige dochter zit in de hal en kan niet zeggen wie er verantwoordelijk is voor haar moeders dood. George wordt in het moordonderzoek direct aangemerkt als hoofdverdachte.

Wat heeft zich in het huis afgespeeld? Welke geheimen hadden de Clares voor elkaar? Op subtiele wijze laat Brundage steeds meer doorschemeren over hun problematische huwelijk, hun relaties met vrienden en buren, en de gekwelde geschiedenis van de vorige bewoners van het huis.

Recensie
Nadat ze haar studie aan het Hampshire College afgerond had, ging Elizabeth Brundage naar de New York University filmacademie, was ze scenarioschrijfster bij het Amerikaanse filminstituut, behaalde ze haar MFA (Master of Fine Art) en won tijdens haar studie de James Mitchener Award. Vervolgens heeft ze, voordat ze zich toelegde op schrijven, lesgegeven op een aantal hogescholen en universiteiten. In 2005 verscheen Een slecht geweten, dat haar thrillerdebuut was. Haar nieuwste boek, Alles houdt op te bestaan, is in mei 2016 uitgegeven en werd in de Verenigde Staten overladen met complimenten.

In de nawinter van 1979 staat George Clare bij zijn buren voor de deur. Hij draagt zijn driejarige dochter Franny in zijn armen. George vertelt dat hij, toen hij van zijn werk thuiskwam, zijn vrouw Catherine levenloos aantrof, vermoord. De politie neemt de zaak in onderzoek en ziet in George de hoofdverdachte. Er is echter geen enkel bewijs, dus rijst al snel de vraag wat zich in het huis heeft afgespeeld. Hoe was de relatie tussen George en Catherine en hadden ze geheimen die ze voor elkaar verborgen hielden?

Na een korte proloog die de boerderij van de familie Hale behelst, begint Alles houdt op te bestaan op een sneeuwachtige middag in februari 1979. De dag dat het levenloze lichaam van Catherine Clare werd gevonden. Hierna maakt het een kleine sprong terug in de tijd naar het najaar van 1978. Vanaf dan wordt ook duidelijk waarom de proloog over een boerderij ging, maar vertelt het ook het levensverhaal van de familie Hale en George en Catherine.

Met deze opzet heeft Brundage ervoor gekozen om langzaam naar een climax toe te werken. Daardoor neemt de psychologische spanning zienderogen toe en wordt de lezer ook steeds nieuwsgieriger naar de toedracht van de moord op Catherine. Dit alles wordt op een dusdanige manier verteld dat het boek nergens verveelt. Dat is natuurlijk ook te danken aan de bijzonder prettige schrijfstijl van Brundage. Hoewel je aanvankelijk wel even moet wennen aan het feit dat dialogen zonder aanhalingstekens zijn, is dat in het geheel niet storend.

Doordat uitgebreid beschreven wordt wat er in die korte periode tussen het najaar van 1978 en eind februari 1979 gebeurd is, zijn de personages bijzonder goed uitgewerkt. De lezer kan daardoor het gevoel krijgen hen te kennen. Ook de sfeer van die late jaren zeventig is goed door Brundage neergezet. De twijfel van de mensen is voelbaar. Want moeten ze, en dan vooral de vrouwen, nog blijven hangen in die jaren ervoor of gaan ze met de tijd mee en worden ze mondiger. Wat je ook proeft, is de beklemmende spanning in het huwelijk tussen George en Catherine. Het kon daarom ook bijna niet anders dan dat het mis zou gaan.

Alles houdt op te bestaan is, hoewel het onder het genre thriller valt, veel meer, maar dan ook écht veel meer, dan dat. Het boek heeft kenmerken van literatuur, van een roman, maar zeker ook van een thriller. Het is dan ook bijzonder moeilijk om het in een van deze hokjes te plaatsen. Maar een plek hoog op een verlanglijstje is het hoe dan ook wel degelijk waard.

Waardering: 5/5

Boekinformatie
Auteur: Elizabeth Brundage
Titel: Alles houdt op te bestaan
ISBN: 9789048830107
Pagina’s: 496
Eerste uitgave: 2016

Beschrijving
De jonge sterrenchef Isabel arriveert in de idyllische Provence, klaar voor een nieuw leven met haar vriend Bas. Wanneer hij niet opdaagt in het station, rijdt Isabel naar het hotel waar hij al een week verblijft. Diezelfde avond vindt ze een milt in haar bed. Bas lijkt spoorloos verdwenen.

Met de hulp van wijnbouwer en oud-gendarme David begint Isabel te graven in het verleden van haar vriend in de hoop hem te vinden. Terwijl almaar meer verborgen facetten van Bas aan de oppervlakte komen en Isabels wereld instort, groeien zij en David naar elkaar toe. Wanneer ze verwikkeld raken in een gevaarlijk web van pooiers, ex-legionairs en orgaanhandelaars is vluchten niet langer mogelijk. Kunnen ze een list bedenken om zich te redden?

Recensie
Nadat hij een aantal jaren bij de mediabedrijven De Persgroep en Woestijnvis heeft gewerkt, vertrok de Vlaming Koen Strobbe eind 2001 samen met zijn vrouw naar Frankrijk. Hij kocht er een wijngaard en startte er een eigen wijndomein. Behalve van wijn is Strobbe ook een liefhebber van taal. In 2015 deed hij mee aan de eerste Aspe Award, een competitie voor aspirant thrillerauteurs. Koen werd met zijn korte verhaal Een goed jaar een van de winnaars. Eind mei 2016 is zijn debuut, Kruis en munt, verschenen.

Isabel Sax is een jonge sterrenchef en heeft samen met haar vriend Bas Deelkens besloten om een restaurantje in de Franse Provence te beginnen. Bas is een week eerder naar Frankrijk vertrokken maar als Isabel in het hotel waar ze verblijven aankomt, blijkt Bas te zijn verdwenen. Samen met voormalig gendarme en huidig wijnbouwer David Larroque probeert ze hem op te sporen. Tijdens deze zoektocht ontdekt Isabel dat Bas een geheim heeft en leert ze David steeds beter kennen. Ze gaan door om Bas te vinden en komen in een schimmige wereld van illegale orgaanhandel terecht. Hoewel hun eigen leven in gevaar komt, kunnen ze nu niet meer stoppen. Maar lukt het hen om Bas te vinden?

Het verhaal, dat uit twee delen bestaat, wordt voorafgegaan door een proloog die zich rond de dertiende eeuw afspeelt. Het vervolg van het verhaal heeft nauwelijks verwijzingen of aanknopingspunten naar deze inleiding dus het nut ervan is vrij onduidelijk. De enige conclusie die je kunt trekken is dat de proloog met het grootste gemak achterwege had kunnen blijven. Ditzelfde geldt in feite ook voor het eerste hoofdstuk van deel twee. Ondanks dat het met wat verbeeldingskracht nog wel zal lukken om dit aan het verhaal te linken.

Voor het overige is Kruis en munt is een recht-toe-recht-aan-verhaal dat niet al te ingewikkeld is en dat ook niet veel diepgang heeft. Natuurlijk gaat het thema rond de illegale orgaanhandel wel wat verder dan oppervlakkigheid, maar dat is in feite dan ook het enige. De belangrijkste personages zijn redelijk, hoewel niet uitvoerig uitgewerkt. Dat is voor een boek als dit overigens ook geen vereiste en tijdens het lezen heb je ook niet het gevoel dat je iets mist.

Strobbe heeft een wat wisselende schrijfstijl. In de proloog en het eerste hoofdstuk van het tweede deel is deze afgestemd op de tijd waarin het zich afspeelt. In het heden is deze stijl een stuk eigentijdser. Waarbij hij soms mooie zinnen en beeldspraken gebruikt. Toch doet zijn manier van schrijven ook enigszins simplistisch aan en het incidenteel zelfs wat kinderlijk lijkt. Dit zal ongetwijfeld een bewuste keuze zijn, maar het is desondanks wel even wennen.

Pieter Aspe beveelt het boek aan als spannend en heel toegankelijk. Die toegankelijkheid klopt, maar het boek is niet overdreven spannend. Het bevat uiteraard wel een aantal situaties waarin spanning om de hoek komt kijken, maar het is ruim onvoldoende om van het boek een zinderende thriller te maken. Daarnaast is het vrij voorspelbaar hoe de relatie tussen Isabel en David zich gaat ontwikkelen.

Toch is Kruis en munt, de titel is overigens niet te verklaren, geen vervelend boek om te lezen. Het kan, al dan niet in de Franse zon en met een wijntje, zeker voor een aantal aangename uurtjes zorgen.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Koen Strobbe
Titel: Kruis en munt
ISBN: 9789022332641
Pagina’s: 336
Eerste uitgave: 2016

Beschrijving
Nadat Leah en haar geadopteerde zusje Su samen op vakantie naar Mallorca zijn geweest om te vieren dat ze geslaagd zijn voor hun examen, keert alleen Leah terug. Haar ijverige, intelligente zus Su blijft weg, vernederd en bang: er staat een video online waarop ze dronken seksuele handelingen verricht in een nachtclub. En iedereen heeft die nu gezien.

Hun moeder Ruth, een succesvolle rechter, is woedend. Hoe kon dit gebeuren? Hoe krijgt ze de mannen die misbruik hebben gemaakt van haar onschuldige dochter achter de tralies? Welke rol heeft Leah gespeeld? En lukt het Ruth om haar dochter te vinden als Su niet gevonden wil worden? 

Recensie
De Australische schrijfster Helen Fitzgerald groeide op in Kilmore, Victoria en studeerde Engels en geschiedenis op de universiteit van Melbourne. In 1991 vertrok ze naar Glasgow waar ze haar studie maatschappelijk werk voltooide. In de Barlinnie gevangenis werkte ze met zedendelinquenten en daar begon ze ook met schrijven. Omdat ze zich volledig op het schrijversvak wilde richten nam ze ontslag, maar keerde er toch parttime terug. Haar ervaring als maatschappelijk werker vormt een bron van inspiratie voor haar boeken. In 2007 debuteerde Fitzgerald met Kleine meisjes. Haar literaire thriller Verloren dochter is in mei 2016 verschenen.

Leah, haar vriendinnen Millie en Natasha en Su, Leah’s geadopteerde zusje, zijn geslaagd voor hun examen en om dat te vieren gaan ze met vakantie naar Magaluf, een plaatsje op Mallorca. In een nachtclub laat Su zich in een dronken bui en in ruil voor gratis drank door twaalf jongens pijpen. Van haar handelingen is een filmpje gemaakt en online gezet. Zo goed als iedereen heeft het inmiddels gezien. Later realiseert Su zich wat ze heeft gedaan en verdwijnt. Leah en haar vriendinnen keren alleen naar huis terug. Ruth, de moeder van de twee zussen, is een bekend rechter en wil alles doen om Su weer thuis te krijgen en de degenen die haar misbruikt hebben te straffen. Daarbij gaat ze misschien verder dan ze zou mogen. Ondertussen probeert Su haar natuurlijke moeder te vinden. Slaagt ze daarin of vindt ze wat anders?

De openingszin van het boek ‘Ik heb twaalf jongens gepijpt in Magaluf.’ is er een die meteen tot de verbeelding spreekt. Het schept een zekere verwachting. Hoe verder het verhaal vordert, merk je dat die verwachting niet waargemaakt kan worden. Het begin van het verhaal is, en zeker voor boek dat thriller genoemd wordt, niet bijzonder opzienbarend en boeiend. Integendeel, het neigt zelfs naar een hoge vorm van saaiheid. Op de uitspattingen van het groepje jongeren na, gebeurt er namelijk hoegenaamd niets.

Het verhaal van de jongeren, en later alleen dat van Su, is redelijk realistisch weergegeven. Het is niet moeilijk om je hier een voorstelling van te maken. Dat geldt echter niet voor dat van Ruth. Haar boze en ook wel bezorgde reactie valt te begrijpen, maar het gedrag dat daarop volgt is schromelijk overdreven en van dien aard dat het bijzonder ongeloofwaardig en zelfs enigszins storend overkomt.

Om het verhaal vaart te geven neemt Fitzgerald regelmatig flinke sprongen in de tijd. Dit doet ze echter op een dusdanige manier dat het verhaal soms erg onsamenhangend en onbegrijpelijk is. De lezer krijgt het gevoel essentiële stukken te missen. Daarnaast is het ook niet altijd direct duidelijk vanuit wiens perspectief een hoofdstuk wordt verteld. Dit kan daardoor nog wel eens voor de nodige verwarring bij de lezer zorgen waardoor het risico bestaat dat de aandacht verslapt.

De belangrijkste personages zijn matig tot redelijk uitgewerkt, waarbij dat van Su er in feite nog het beste vanaf komt. Dit is daarom ook een van de redenen dat het boek grotendeels vrij oppervlakkig blijft en dus in grote mate de diepgang die een literaire thriller kenmerkt mist. Wat wel een goede keuze is, en dat is hoogstwaarschijnlijk te danken aan de vertaler, is de titel van het boek. Verloren kan namelijk op diverse manieren worden uitgelegd: Su die afgedwaald is van haar eigenlijke leven (ze is de weg kwijt) en zich daardoor eenzaam voelt. De vertaalde titel kan echter niet ongedaan maken wat Fitzgerald aangericht heeft. Want Verloren dochter is geen boek dat een blijvende indruk achterlaat. Integendeel, het is er een om snel te vergeten.

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Helen Fitzgerald
Titel: Verloren dochter
ISBN: 9789026334856
Pagina’s: 360
Eerste uitgave: 2016