Beschrijving
Ted McKay staat op het punt een einde aan zijn leven te maken, als de deurbel gaat. En blijft gaan. Hij wil alsnog de trekker overhalen, maar ziet dan een briefje op zijn bureau liggen. Het handschrift herkent hij als het zijne, maar hij kan zich niet herinneren ooit zoiets geschreven te hebben.

Doe open. Dit is je laatste uitweg.

Aan de deur staat Lynch, die Ted vaag bekend voorkomt en hem een voorstel doet: verricht nog één laatste heroïsche daad. Dat is het begin van een grimmig manipulatief spel tussen criminaliteit, zijn geweten en de dood. Iemand heeft een spoor van broodkruimels achtergelaten, en hij kan niet anders dan het volgen. Iemand die hem beter kent dan hij zelf. Soms kun je alleen op jezelf vertrouwen. En heel soms, kunnen we dat niet eens.

Recensie
Om zich volledig op zijn passie, het schrijven van boeken, te richten heeft de Argentijn Federico Axat zijn baan als ingenieur opgezegd. Dit heeft ertoe geleid dat in 2010 zijn debuut, de roman Benjamin, verscheen. Het duurde vervolgens drie jaar tot zijn tweede roman, El panatano de las Mariposas (de metamorfose van de vlinder), werd uitgegeven. In 2016 publiceerde hij zijn eerste psychologische thriller, De laatste uitweg. Het boek is in 35 landen uitgegeven en er werd al meteen gesproken over een sensatie. Het manuscript is meteen verkocht en Hollywood werkt al aan een filmversie.

Net op het moment dat Ted McKay zelfmoord wil plegen, wordt er onophoudelijk op de deurbel gedrukt. Vervolgens wordt er ook nog op de deur gebeukt en blijft de man die ervoor staat schreeuwen. Ted is niet van plan zich van de wijs te laten brengen en wil zijn plan doorzetten. Tot hij een briefje op zijn bureau ziet liggen. In zijn handschrift, hoewel hij het zich niet herinnert het geschreven te hebben. Dan opent hij toch de deur waar Lynch, die op de hoogte is van wat Ted wil, hem een voorstel doet. Voordat hij die zelfmoord kan plegen, mag hij nog één daad verrichten. Maar wil Ted dit wel. Want wat hij moet doen, druist tegen zijn geweten in.

Het begin van het De laatste uitweg houdt de lezer al meteen bezig. Het intrigeert en er ontstaan vragen waarvan je -uiteraard- hoopt en verwacht dat ze in het vervolg van het verhaal beantwoord zullen worden. Dit gebeurt, maar wel op een manier die de lezer regelmatig op het verkeerde been zet. Op het moment dat je denkt te weten hoe de vork precies in de steel zit, komt Axat met een plotwending op de proppen waardoor die gedachte meteen overboord gegooid kan worden. Als gevolg van deze plotwendingen begin je te twijfelen. Want wat is waar en wat is niet waar. Beeldt Ted zich dingen in of is het de werkelijkheid? Twijfels die tot aan de epiloog blijven bestaan. Want pas dan wordt alles duidelijk en begrijp je hoe het in elkaar zit.

Bijzonder is het dat het tweede deel van het verhaal, in totaal bestaat het uit vier delen, uitgaat van hetzelfde gegeven als het eerste deel. De enige uitzondering is dat het vanuit een ander perspectief wordt verteld. Dit is, net als het verhaal zelf, een originele, vondst. Dit zorgt er echter wel voor dat de lezer vooralsnog geen enkele duidelijkheid krijgt wat er aan de hand is. De psychologische spanning die het boek kenmerkt, is heel duidelijk voel- en merkbaar. Ook de plotwendingen, die alle doordacht zijn, zorgen ervoor dat er zo goed als niets voorspelbaar is waardoor het boek een aangenaam spanningsveld heeft.

Hoewel je wel voortdurend de aandacht bij het verhaal moet blijven houden, is de schrijfstijl erg prettig. Soms, maar dat is absoluut niet storend, heeft het echter wel eens wat weg van een opsomming van feiten. Dit geldt vooral voor de momenten dat er geen dialoog is en daardoor lijkt het dan wat zakelijk. Dit vormt echter geen belemmering om De laatste uitweg van begin tot eind geboeid en als ware het een film te kunnen blijven volgen. Het blijft de lezer continu bezighouden en dat zal ongetwijfeld Axat’s bedoeling zijn geweest.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Federico Axat
Titel: De laatste uitweg
ISBN: 9789402708707
Pagina’s: 446
Eerste uitgave: 2017

Beschrijving
Misdaadjournaliste Benthe Berg duikt, na maanden op non-actief te hebben gestaan, in de zaak van de moord op een Hongaarse prostituee. Ze komt terecht in de schimmige wereld van mensenhandel, die leidt naar de mysterieuze moordzaak op een oud-minister. Als diens dochter, een goeie vriendin van Benthe, ternauwernood een moordaanslag overleeft voelt Benthe zich verplicht de zaak tot op de bodem uit te zoeken. Zelfs als dat betekent dat haar gezin uit elkaar dreigt te vallen.

Recensie
Als kind wist Milou van der Will het al. Ze wilde schrijfster worden. Deze droom heeft ze uit laten komen. Ze begon haar carrière met het schrijven voor tijdschriften, maar omdat ze dat niet snel genoeg vond, stapte ze over naar het gratis dagblad Metro. Hier hield ze zich vooral bezig met sociaal-maatschappelijke onderwerpen. De gesprekken die ze met slachtoffers, hulpverleners en politie had over de loverboy-problematiek was de aanleiding tot het schrijven van Rood licht, haar thrillerdebuut. Haar derde thriller is In mijn bloed, het begin van een serie rond journaliste Benthe Berg. Begin 2017 verscheen Stil in de stad, het tweede boek in deze reeks.

Misdaadjournaliste Benthe Berg is door omstandigheden een paar maanden niet aan het werk geweest. Als er een moord op een Hongaarse prostituee gepleegd is, is ze vastberaden om erachter te komen wie hiervoor verantwoordelijk is. Stukje bij beetje komt ze verder met haar onderzoek en komt ze in aanraking met de duistere en niet ongevaarlijke wereld van de mensenhandel. Ook lijkt er een link te zijn met een eerdere, maar nog onopgeloste moord op een oud-minister. Haar dochter en tevens vriendin van Benthe overleeft een moordaanslag en dat is voor Benthe een reden om zich helemaal in de zaak vast te bijten. Dit is niet zonder gevaar, maar ook riskant voor haar huwelijk.

Wie, na het lezen van het eerste hoofdstuk, denkt iets gemist te hebben, heeft gelijk. Want dit begin, maar ook een aantal andere hoofdstukken in het boek, verwijzen overduidelijk naar het debuut van Van der Will. Ondanks dat het verhaal in Stil in de stad op zichzelf staand is en dus uitstekend los gelezen kan worden, verdient het wel aanbeveling om de boeken in volgorde te lezen. De context van vooral de privé-situatie van Benthe is dan beter te begrijpen en de eventuele puzzelstukjes vallen dan ook op zijn plaats.

Net als in haar eerdere boeken heeft Van der Will in haar nieuwste thriller een maatschappelijk thema verwerkt. Een thema dat bovendien regelmatig in het nieuws komt: gedwongen prostitutie en de mensenhandel die daar vaak aan gelinkt wordt. De omstandigheden waar de slachtoffers zich in bevinden of mee te maken krijgen, worden realistisch beschreven. Hieruit blijkt dat de auteur zich goed over deze vaak duistere wereld heeft laten informeren en dat er gedegen research is gepleegd. Dit is duidelijk ten goede gekomen aan het verhaal waardoor het meer dan voldoende diepgang heeft gekregen.

Het verhaal wordt vooral verteld vanuit het perspectief van Benthe. Er zijn echter ook een paar kleine stukjes tekst die, zonder hoofdstuknummering overigens, door een van de jonge slachtoffers van de mensenhandel worden verteld. De paniek en angst die bij hen leeft, zijn daaruit heel erg voelbaar. Het is knap om deze emoties in een paar regels tot uiting te laten komen. In een vlotte en eigentijdse schrijfstijl maakt Van der Will de lezer deelgenoot van deze ellende, van het doorzettingsvermogen van Benthe en van haar privé-problemen. Daarbij worden verrassende plotwendingen niet uit het oog verloren en eindigt de ontknoping in een spannende climax.

Deze ontknoping laat trouwens in het midden of er nog een volgende Benthe Berg komt. Aan de ene kant lijkt het erop van niet, maar aan de andere kant is het heel goed mogelijk dat Stil in de stad niet het tweede en laatste boek van de serie is. Dat zou goed zijn, want Benthe kan, ondanks dat ze al sterk wordt neergezet, nog meer ontwikkeld worden. Ze zal daardoor nog krachtiger worden dan ze in feite nu al is.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Milou van der Will
Titel: Stil in de stad
ISBN: 9789044352016
Pagina’s: 318
Eerste uitgave: 2017

Beschrijving
Op een nacht vindt de dakloze Muriel een huilend meisje midden in het centrum van Stockholm. Ze heet Folami en is een vluchtelingetje. Muriel neemt het kind onder haar hoede en brengt het naar haar tijdelijke onderkomen.

Elders, in Småland, wordt een graf ontdekt met daarin het lichaam van een jongen wiens keel is doorgesneden. Het team van commissaris Mette Olsäter, met daarin de jonge rechercheur Olivia Rönning, gaat naar de plaats delict om de moord te onderzoeken. In de buurt van het graf wordt een mes gevonden met een inscriptie die erop wijst dat de jongen het slachtoffer is van een Roemeense criminele organisatie.

Tom Stilton biedt zijn hulp aan bij het onderzoek en wordt samen met Olivia naar Boekarest gestuurd om te achterhalen wie de jongen en zijn moordenaars kunnen zijn. Ze komen een verdachte organisatie op het spoor. Hun onderzoek blijft echter niet onopgemerkt en algauw verkeren ze in levensgevaar.

Recensie
De meest succesvolle scenarioschrijvers van Zweden zijn op dit moment Cilla en Rolf Börjlind. De films en televisieseries waarvoor het echtpaar scenario’s schrijft, kenmerken zich door onder andere maatschappelijke vraagstukken en personages die realistische problemen hebben. Hoewel het ze er regelmatig verzoeken voor hebben gekregen en er zelf ook over nadachten, zijn ze pas in 2012 met het schrijven van boeken begonnen. Dat resulteerde in de thriller Springvloed, dat een jaar later in Nederland is verschenen. In 2016 is dit boek verwerkt tot een 10-delige televisieserie. Hun nieuwste boek, Wiegelied is begin 2017 uitgegeven.

In Småland, een landschap in het zuiden van Zweden, wordt het zwaar verminkte lichaam van een jongen gevonden. Hij blijkt twee maanden eerder te zijn vermoord. Niet ver bij de vindplaats vandaan wordt een mes met inscriptie gevonden. De tekst hiervan verwijst naar een Roemeense criminele organisatie. Rechercheur Olivia Rönning en Tom Stilton, die de politie assisteert, gaan naar Roemenië om hier meer over te achterhalen. Hun onderzoek wordt opgemerkt en hun eigen leven komt daardoor in gevaar. Ondertussen treft de dakloze en aan drugs verslaafde Muriel in Stockholm het Nigeriaanse meisje Folami aan. Ze neemt haar onder haar hoede en komt te weten dat ze haar naar Zweden gevluchte broer zoekt. De politie vermoedt dat er een verband kan zijn tussen de moord en de vluchteling.

Na de proloog van een paar bladzijden maakt het verhaal een sprong van vier maanden terug in de tijd. In feite begint het dan werkelijk en heeft het vervolgens een chronologisch verloop naar het heden. Hoewel Rönning en Stilton seriepersonages zijn, zijn de eerste paar hoofdstukken vooral een kennismaking met hen, maar ook met de andere belangrijke personages. Dit is echter geen saaie opsomming van feiten, maar op een boeiende, zelfs al spannende manier in het verhaal verwerkt waarin zich al erg vroeg enkele verrassingen voordoen. Omdat het niet storend is dat een aantal personages terugkerend is, is Wiegelied goed afzonderlijk van de eerder verschenen boeken te lezen. Toch is het, om in ieder geval de onderlinge relatie tussen de terugkerende personages, maar ook de enkele verwijzing naar de eerdere boeken, beter te begrijpen, aan te bevelen om de boeken in volgorde te lezen.

Het actuele thema dat het schrijversduo in dit boek heeft verwerkt, is de vluchtelingenproblematiek in al zijn facetten. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de problemen die zich bij Calais hebben voorgedaan. De keuze van dit onderwerp is er ook debet aan dat Rönning en Stilton hun werkgebied in Wiegelied deels verleggen naar het buitenland, het Roemeense Boekarest. Wat ze daar meemaken is zowel aangrijpend als triest. Hierdoor, maar ook vanwege een aantal andere thema’s, heeft het boek voldoende diepgang dat zorgt voor een sterke en boeiende verhaallijn.

Aan alles is te merken dat Cilla en Rolf Börjlind scenarioschrijvers zijn. Het verhaal is dermate levendig en filmisch beschreven dat het soms lijkt alsof je er zelf deel van uitmaakt. Door deze schrijfwijze leest het boek erg vlot en prettig en heeft het ook ruim voldoende spanning en verrassende plotwendingen. Naarmate de ontknoping nadert, neemt het tempo toe. Dat zorgt dan eveneens voor een toename van spannende momenten. Dit einde laat overigens wel in het midden of er nog een volgende Rönning en Stilton komt. De auteurs laten de lezer ook hierover in spanning zitten.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Cilla en Rolf Börjlind
Titel: Wiegelied
ISBN: 978940050838
Pagina’s: 368
Eerste uitgave: 2017

Beschrijving
Marrakech, juli 2011. In een kapperszaak worden drie Amerikaanse burgers bruut geëxecuteerd. Een week later belt een Amerikaanse vrouw de ambassade in Berlijn met meer informatie. De CIA-top in Berlijn vangt het bericht op en vermoedt een groot complot. Oud-agent en -spion Ludwig Licht wordt ingeschakeld om de vrouw op te sporen, en daarmee begint de jacht op Amerika’s gezworen vijanden. Marrakech, Berlijn en Amerika: plaatsen waar de oude wereld in botsing komt met de moderne. Wie zijn vijanden, wie zijn bondgenoten en wie beschermt onze vrijheid?

‘Ten westen van de vrijheid’ van Thomas Engström is het eerste boek in het Ludwig Licht-kwartet: de nieuwe spionagethrillersensatie uit Zweden, waarin de lezer kennismaakt met ex-CIA-agent Ludwig Licht: barkeeper en problem solver.

Recensie
De prijswinnende Zweedse columnist en journalist Thomas Engström schrijft vooral over internationale politiek en cultuur in kranten en magazines. Daarvoor heeft hij rechten gestudeerd aan de Universiteit van Lund en specialiseerde hij zich in internationaal recht en mensenrechten. In zijn tienerjaren dacht Engström altijd dat hij muzikant zou worden. Hij vond het schrijven van nummers echter leuker dan optreden en op zijn drieëntwintigste begon hij aan wat later zijn eerste boek zou worden. In 2013 schrijft hij zijn eerste thriller, Ten westen van de vrijheid, waarvoor hij de prijs van het beste Zweedse debuut kreeg. Dit boek maakt deel uit van een serie van vier. Naast schrijver is hij ook vertaler, onder andere van de boeken van Barack Obama.

In juli 2011 worden er in een kapperszaak in de Marokkaanse stad Marrakech drie Amerikanen vermoord. Korte tijd later neemt een onbekende vrouw contact op met de Amerikaanse ambassade in Berlijn. Ze zegt meer informatie over die aanslag te hebben. Het telefoontje wordt onderschept door de plaatselijke CIA-afdeling en schakelt Ludwig Licht, voormalig Stasi-agent en spion, in om de vrouw op te sporen. Hij doet dit op zijn eigen, soms onorthodoxe manier. Terwijl hij met zijn zoektocht bezig is, maar later ook als de vrouw gevonden is, komt Licht tot een aantal ontdekkingen die ervoor zorgen dat er een jacht ontstaat op Amerika’s traditionele vijanden. Daarbij rijst wel de vraag wie die vijanden, maar ook wie de bondgenoten zijn.

Het eerste hoofdstuk, dat zich in Marrakech afspeelt, wekt de indruk dat het een boeiende en waarschijnlijk ook spannende thriller kan worden. Daarna verplaatst het verhaal zich naar Berlijn en zakt het verhaal zienderogen in. Niet erg als deze terugval zich alleen aan het begin voordoet, de lezer moet dan immers een indruk van de personages krijgen, maar na deze eerste kennismaking is spanning voor een boek in dit genre wel gewenst. In Ten westen van de vrijheid ontbreekt deze grotendeels. Zelfs van onderhuidse spanning is geen enkele sprake. De vele oninteressante dialogen en situaties maken het er allemaal niet veel beter op.

De schrijfstijl van Engström is nogal wisselvallig. Het ene moment zijn er enkele mooie vergelijkingen, het andere vervelende stukken tekst, veelvuldig voorkomende flauwe grappen en woordspelingen die op den duur hinderlijk worden. Daarnaast komt het regelmatig voor dat het verhaal, ondanks dat het over het algemeen een redelijk goede opbouw heeft, niet overal altijd even duidelijk is. Dit komt vooral doordat het er alle schijn van heeft dat de structuur ontbreekt. Ten westen van de vrijheid is daardoor een lastig boek om te lezen en komt over als een onsamenhangend geheel.

Ondanks dat dit een eerste uit een serie van vier is, worden de belangrijkste personages niet voldoende uitgewerkt. Dit zou je in principe wel mogen verwachten. Het boek had er waarschijnlijk wel wat meer diepgang door gekregen. Nu blijft vooral hangen in oppervlakkigheid en de lezer krijg geen enkele binding met welk personage dan ook. Het valt vooral op dat Engström Berlijn erg goed beschrijft. Hierdoor hebben grote delen van het boek veel weg van een reisgids. Dat een aantal geografische locaties met naam en toenaam worden genoemd, is in principe helemaal niet erg, maar overdaad schaadt. Dit boek is daar een goed voorbeeld van.

Met een knipoog naar de actualiteit verwijst de auteur met Hydraleaks naar het veel in het nieuws geweest zijnde Wikileaks. Dat is een aardige vondst die er echter niet voor zorgt dat het boek een kwalitatief hoogstandje is. Om van de Ludwig Licht-serie een succes te maken, zal Thomas Engström meer uit de kast moeten halen.

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Thomas Engström
Titel: Ten westen van de vrijheid
ISBN: 9789026333026
Pagina’s: 318
Eerste uitgave: 2017

Beschrijving
In de nasleep van allesvernietigende overstromingen ontdekt een dokter op hulpmissie in Noordoost-Pakistan de overblijfselen van een ingestorte brug, die hem doet denken aan een brug vlak bij het huis in Ohio waarin hij is opgegroeid. Glimlachend maakt hij met zijn smartphone een foto om naar zijn zus te sturen, terwijl hij met heimwee aan thuis denkt.

Slechts een paar seconden later is hij dood, net als alle andere leden van zijn team. Zijn zus Beth Ledford, een Coast Guardsniper, vermoedt dat het antwoord op de mysterieuze dood van haar broer ergens in de foto verstopt zit. Niemand gelooft haar, totdat ze Kyle Swanson en het geheime Special Operations-team – dat onder de naam Task Force Trident opereert – ontmoet. Samen met Kyle reist Beth naar Pakistan om de dood van haar broer te onderzoeken, maar wat ze ontdekken is schokkender dan ze hadden kunnen denken.

Het geheim achter de moord op het team dokters is nauwelijks te bevatten en is de allerlaatste wanhoopspoging van Al Qaida en de Taliban om de geallieerde troepen te verslaan. De twee snipers richten hun vizier op één man, een Amerikaanse diplomaat die het grootste obstakel vormt voor de overwinning in de strijd tegen terreur. De enige vraag is: wie van hen weet het eerste de trekker over te halen?

Recensie
Op negentienjarige leeftijd besloot Jack Coughlin om bij de mariniers dienst te nemen. Hier was hij scherpschutter, nam deel aan diverse operaties over de hele wereld en werd uitgezonden naar Bagdad, waar hij tijdens de Irakoorlog aanwezig was bij de vernietiging van het standbeeld van Saddam Hoessein. Hier werd hij eveneens gedecoreerd met de Bronze Star vanwege zijn getoonde moed. Na zijn terugkeer uit Irak verliet Coughlin de mariniers. In 2005 kwam Shooter, een autobiografie over zijn ervaringen in Irak, uit. Dit boek schreef hij samen met Donald A. Davis, een auteur die medeverantwoordelijk was voor zijn latere thrillerdebuut Kill Zone, het eerste deel uit de Sniper-serie. In 2017 kwam het zesde deel, Het doolhof, uit.

Het noordoosten van Pakistan wordt geteisterd door overstromingen waardoor een groot deel van de bevolking opgevangen moest worden in een vluchtelingenkamp. Een van de hulpverlenende artsen heeft in de nabijheid van dat kamp de restanten van een ingestorte brug ontdekt. Omdat dit hem herinnerde aan een brug in Ohio, waar hij is opgegroeid, heeft hij er een aantal foto’s van gemaakt die hij vervolgens naar zijn zus, Beth Ledford, doorstuurde. Niet veel later wordt hij, samen met zijn teamleden, dood aangetroffen. Beth is ervan overtuigd dat de dood van haar broer met de foto te maken heeft. Generaal Middleton, leider van het Special Operations Team is de enige die haar gelooft en samen met Kyle Swanson vertrekt ze naar Pakistan om dit te onderzoeken. Eenmaal ter plekke komen ze tot een schokkende ontdekking.

Ondanks dat het verhaal origineel en ook eigenlijk ook wel actueel getint is (de overstroming in Pakistan, het vluchtelingenkamp en de moord op hulpverleners), krijg je als lezer aanvankelijk wel het gevoel dat Het doolhof een boek is als vele andere in zijn soort. Er zijn er immers al genoeg geschreven over de inzet van speciale en geheime operatie-eenheden in het buitenland. Toch heeft dit boek bij nader inzien wel een andere insteek en is het niet identiek aan al die andere actiethrillers. Dit is mede een gevolg van het gekozen thema, maar ook door een van de personages waar Beth en Kyle mee te maken krijgen.

Dat personage is er overigens ook verantwoordelijk voor dat het verhaal, dat over het algemeen vrij realistisch is, een aantal onwerkelijke en daardoor ongeloofwaardige situaties kent. Want een gerespecteerd ingenieur die bij tijd en wijle verandert in een duivel en in die hoedanigheid mensen vermoordt, kan onmogelijk tot de verbeelding spreken. Toch maakt dit personage het geheel er wel interessanter en boeiender op waardoor het geen standaardverhaal over een zoveelste militaire missie wordt. Dat is misschien maar goed ook, omdat het anders een erg vlak verhaal zou zijn geweest.

Aanvankelijk lijkt het erop dat het een stroef en wat moeilijk leesbaar verhaal gaat worden, maar na een paar hoofdstukken begint het te lopen en daarmee wordt het wel een stuk aangenamer om te lezen. Dat neemt echter niet weg dat het boek ook een aantal saaie en minder aansprekende gedeelten heeft. De lezer vraag zich dan wellicht af of het niet beter was geweest die delen weg te laten. Nee, is dan het antwoord. Want hoe saai het ook is, het hoort wél bij het verhaal. Dit geldt eveneens voor de soms mooi geformuleerde zinnen. Komen deze ook in de oorspronkelijke uitgave voor of zijn het wellicht vondsten van vertaler Joost Zwart?

Het doolhof is in feite voor een militaire actiethriller, maar verwacht niet dat gevechten en achtervolgingen de overhand hebben. Pas op tweederde van het boek komt hier de nadruk op te liggen. Dan neemt het tempo toe en wordt het meteen interessanter. Dat is echter te laat om het boek boven het gemiddelde uit te laten stijgen. Coughlin moet daarom nog veel werk verzetten om zich te kunnen meten met de meeste andere auteurs in zijn genre.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Jack Coughlin
Titel: Het doolhof
ISBN: 9789045211800
Pagina’s: 249
Eerste uitgave: 2017

Beschrijving
In 1996 pleegt een vrouw in de zelfmoord door uit de gondel van een kabelbaan te springen. Inspecteur Hideo Akashi ziet het allemaal gebeuren. Hij kan haar niet meer tegenhouden, maar hij ziet nog net dat ze een tatoeage van een zwarte zon op haar arm heeft.

Recensie
Nicolás Obregón is van Brits-Spaanse afkomst en is, na onder andere gewerkt te hebben als schrijver van reisverhalen, boekhandelaar en redacteur van juridische publicaties fulltime auteur geworden. Zijn debuut, Blue Light Yokohama, dat in april 2017 uitgegeven is, wordt wereldwijd gepubliceerd. Dat het verhaal zich in Japan afspeelt is niet zo vreemd. Obregón noemt Tokyo zijn spirituele moederland. Op dit moment (april 2017) is de auteur bezig met een zeiltocht over een aantal zeeën. Vooral om inspiratie op te doen voor het begin 2018 te verschijnen vervolg op dit debuut.

Inspecteur Iwata woont sinds kort in Tokyo en gaat aan het werk bij Tokyo Division One, de recherche-eenheid van de plaatselijke politie. Samen met zijn partner, assistent-inspecteur Noriko Sakai, wordt hij meteen op een moordzaak gezet. Een gezin is op gruwelijke wijze vermoord en bij de vader is het hart uit zijn lichaam verwijderd. De enige aanwijzing die op de plaats delict is achtergelaten is het symbool van een grote zwarte zon. Tijdens zijn onderzoek ontdekt Iwata dat het niet de eerste zwarte zon-moord, de pers noemt het inmiddels zo, is. Helaas blijkt het ook niet de laatste te zijn. Hoewel Iwata weinig medewerking van zijn leidinggevenden krijgt, zet hij stug door, maar lukt het hem om de moordenaar te vinden en daarmee de zaak op te lossen?

Na een korte en veelbelovende proloog, de lezer kan zichzelf meteen de vraag stellen wat er precies aan de hand is waardoor de geschetste situatie is ontstaan, begint de eerste kennismaking met inspecteur Kosuke Iwata (zijn voornaam wordt in het verhaal niet veel gebruikt). Een eerste indruk die je van deze inspecteur kunt krijgen, is dat hij nogal cliché is: hij is eigenwijs, workaholic en gaat zijn eigen gang. Toch, en dat is het bijzondere aan zijn personage, is hij anders dan de doorsnee politieman in vele andere thrillers. Hij zal zo zijn geworden door zijn levensloop, die niet gemakkelijk geweest is en waar het verhaal geleidelijk steeds meer inzicht in geeft.

Boeiend is de interactie met zijn partner Sakai. De dialogen zijn schitterend, waarbij Sakai soms nogal sarcastisch kan zijn. Iwata heeft zijn, eveneens prachtige antwoord, altijd klaar. Dit is een genot in het toch al in prettige stijl geschreven boek, waarin regelmatig mooi geformuleerde zinnen en vergelijkingen voorkomen. Hoewel het een echt politieverhaal is waarin het er bij vlagen onorthodox aan toegaat, is het daardoor soms toch poëtisch. Obregón heeft daarnaast oog voor detail. Hij is er een meester in om de kleinste zaken, dingen die in feite bij het gewone leven horen en waar je heel gemakkelijk aan voorbij gaat, te beschrijven.

Dat alles tot in de finesses klopt, blijkt ook uit de levendige en realistische beschrijving van Tokyo. De lezer krijgt het gevoel zelf in deze wereldstad te zijn. Dat Obregón veel over reizen geschreven heeft, en daardoor ook over Japan, is in dit boek goed te merken. Interessant, en daardoor wint het verhaal aan kracht, zijn de gebeurtenissen die werkelijk hebben plaatsgevonden. Toch is een van deze voorvallen een valkuil, hoewel ondiep. Want juist op een moment dat het eigenlijk niet zou moeten gebeuren, wordt de door de politie geplande actie gedwarsboomd door een aardbeving. Het kan, maar opvallend en enigszins ongeloofwaardig.

Ondanks dit kleine laatste puntje van kritiek is Blue Light Yokohama absoluut de moeite van het lezen waard. Inspecteur Iwata is een interessant personage die niet zal misstaan in wat mogelijk een serie zal worden. Obregón heeft, en dat is een groot compliment, met dit boek een bovengemiddelde thriller geschreven.

(Dit boek heb ik gelezen in verband met het Hebban-artikel Hot or Not.)

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Nicolás Obregón
Titel: Blue Light Yokohama
ISBN: 9789021403120
Pagina’s: 384
Eerste uitgave: 2017

Beschrijving
Tijdens een voorjaarsnacht verdwijnen de kleuters Frida en Mees uit het huis van hun moeder. Beide ouders, Maud en Maarten, zijn de eerste verdachten. Hoewel de ex-geliefden al meer dan een jaar uit elkaar zijn, brengt het noodlot hen weer samen.

In de dagen en weken die volgen, wordt er met man en macht naar de kinderen gezocht. Vanaf het begin duiken de media bovenop het verhaal van de losbandige, jonge moeder die in het openbaar haar tranen niet toont. Maar waar moet je beginnen als het spoor al bij de voordeur eindigt?

Recensie
Voordat Anita Larkens in 2001 als auteur haar debuut maakte, was ze reclameschrijfster en redacteur van een plaatselijk weekblad. Na haar eerste boek, De volmaakte vrouw, raakte het schrijven wat naar de achtergrond en werkte ze in loondienst. Toch wilde ze het schrijven weer oppakken. Het begon met een aantal journalistieke artikelen en het optekenen van levensverhalen. Larkens heeft zelfs nog een cursus creatief schrijven gegeven. Omdat ze vond dat ze een goede basis had, besloot ze om weer een ‘echt’ boek te maken. Dat was de thriller Schaduwdochter. In maart 2017 verscheen haar derde thriller, De dagen, dat volgens de auteur zelf wel eens haar definitieve doorbraak kan betekenen.

Op een vroege voorjaarsochtend in mei ziet Maud dat haar twee kinderen, Frida en Mees, niet in hun slaapkamer zijn. Wel stond het raam open en was de hor weg. De schrik slaat haar om het hart omdat niemand weet waar de kinderen gebleven zijn. Maud neemt onmiddellijk contact op met haar man Maarten, van wie ze ongeveer een jaar gescheiden woont. Maarten komt naar haar toe en vanaf dat moment zijn ze weer samen. Voor de politie zijn de ouders echter de eerste verdachten en wordt er massaal naar de kinderen gezocht. Alles wordt bemoeilijkt doordat de diverse media het soms losbandige gedrag van Maud gebruiken om haar te veroordelen. Dat ieder spoor van de verdwijning in haar huis ophoudt, werkt ook niet in haar voordeel.

Het verhaal van de dagen is gedeeltelijk geïnspireerd op de verdwijning van twee kinderen in New York in 1965. Ook zij verdwenen tijdens een voorjaarsnacht uit het appartement van hun moeder, die hierna tevens verdacht werd. In feite is dit de enige overeenkomst, want alles wat verder in De dagen gebeurt is fictie. Maar, en daaraan is te merken dat Larkens zich door die Amerikaanse geschiedenis heeft laten inspireren, het is onvoldoende vernederlandst. Het gedrag van de personages, het overdrijven van een aantal situaties en een aantal ongeloofwaardigheden hebben te veel weg van afleveringen uit een slechte Amerikaanse televisieserie.

Op het feit dat Anita Larkens zich heeft laten inspireren op de Amerikaanse verdwijning is natuurlijk niets tegen. Het is zelfs begrijpelijk, want het leent zich er in principe wel voor om er een spannend en eventueel deels aangrijpend verhaal van te maken. Helaas is dit de schrijfster niet gelukt. Pas op tweederde lijkt er iets van spanning te ontstaan, maar dat blijkt van korte duur te zijn. Ondanks het ontbreken van de broodnodige plotwendingen heeft de schrijfster één verrassing in petto. Deze doet zich aan het eind van het boek voor. Te weinig, maar vooral veel te laat om het verhaal te redden. Het ontbreken van deze belangrijke elementen heeft tot gevolg dat het verhaal voortkabbelt als een te langzaam stromende rivier.

Larkens heeft ervoor gekozen dat het verhaal vanuit het perspectief van diverse personages verteld wordt. Van een aantal van deze personages wordt tijdens het lezen echter niet duidelijk wat ze met dat verhaal te maken hebben. De lezer kan daardoor de indruk krijgen dat dit vooral gedaan is om het boek te vullen en dus blijft het onderbelicht wat hun werkelijke rol in het geheel is. In de ontknoping wordt het bijzondere gedrag van Maarten, waarover tijdens het lezen vragen oprijzen, gelukkig wel verklaard. Een goede keuze van de schrijfster om dit dan pas te doen.

De dagen is een boek dat in een prettige en bijzonder gemakkelijk leesbare stijl  geschreven is. Toch heeft het niet de diepgang die je van een literaire thriller, want zo wordt het aangemerkt, verwacht. Larkens weet hoe ze een verhaal vertellen moet, maar zal, wil ze het grote publiek bereiken, meer moeten laten zien dat ze nu gedaan heeft.

(Dit boek heb ik gelezen voor de blogtour die door uitgeverij De Crime Compagnie georganiseerd is.)

Waardering: 2,5/5

Boekinformatie
Auteur: Anita Larkens
Titel: De dagen
ISBN: 9789461092083
Pagina’s: 347
Eerste uitgave: 2017

Beschrijving
Een oude, ongeneeslijk zieke politiecommissaris jaagt vanuit zijn bed op een voormalige SS-kamparts. Hij komt in diens ziekenhuis terecht, en vanaf dat moment begint een bloedstollend gevecht van de gerechtigheid tegen het kwaad. Lange tijd is niet duidelijk wie er zal winnen.

Recensie
Nadat hij in Bern het gymnasium bezocht, studeerde domineeszoon Friedrich Dürrenmatt aan de universiteit van Zürich waar hij onder andere filosofie, theologie en germanistiek studeerde. Hij behaalde geen diploma, werkte vervolgens als journalist, schreef voor het cabaret en ging later ook over tot het schrijven van toneelstukken en misdaadromans. Vervolgens groeide hij uit tot een de belangrijkste Zwitserse auteurs van de twintigste eeuw. Zijn internationale doorbraak kwam met de tragikomedie Der Besuch der alten Dame. Het in 1953 geschreven Der Verdacht is in 2017 in het Nederlands heruitgegeven onder de titel De verdenking. In 1986 ontving Dürrenmatt de Georg-Buchner-Preis, de belangrijkste literatuurprijs in Duitsland.

Commissaris Bärlach is begin november 1948 in het ziekenhuis opgenomen als gevolg van een ongeneeslijke ziekte. Terwijl hij in zijn bed ligt, bladert hij het drie jaar oude tijdschrift Life door. Een foto die hij in het blad ziet, wekt zijn belangstelling. Bärlach is ervan overtuigd dat een voormalige SS-kamparts op de foto afgebeeld staat. Deze arts zou zelfmoord hebben gepleegd, maar Bärlach is daar niet van overtuigd. Daarom is hij vastberaden de arts, die nu een privé-kliniek runt, te vinden en te ontmaskeren. Hij gaat  daarin zelfs zo ver dat hij zich in de kliniek laat opnemen. Vanaf dat moment is de commissaris niet zeker van zijn leven en is het eveneens onduidelijk wie aan het langste eind zal trekken.

In de eerste zin van het verhaal wordt het jaartal 1948 genoemd en met de wetenschap dat het boek in 1953 geschreven is, kan de lezer verwachten dat de schijfstijl ook de sfeer van deze jaren veertig of vijftig heeft. Hier is echter geen enkele sprake van. Het verhaal heeft een stijl die misschien niet helemaal eigentijds genoemd kan worden, maar er is geenszins sprake van een achterhaald taalgebruik. Dit wil niet zeggen dat niet te merken is dat het verhaal zich een kleine zeventig jaar eerder afspeelt. De sfeer die het oproept doet namelijk denken aan die in de boeken van Georges Simenon. Neem bijvoorbeeld commissaris Maigret, dat is een gemoedelijk en bedaard man. Datzelfde kan in De verdenking gezegd worden van Bärlach.

Het is nu in feite een kleine stap naar het personage Bärlach. Hoewel er niet veel over hem bekend wordt gemaakt, krijgt de lezer toch voldoende achtergrondinformatie over hem om het verhaal de diepgang te geven die het nodig heeft. Weten of Bärlach getrouwd is of wat hij in zijn eigen tijd doet, is immers volstrekt overbodig en zou niets aan het wezenlijke verhaal toevoegen. Dürrenmatts keuze om dat weg te laten is de juiste geweest. Opvallend is het cynisme van de commissaris en dat komt vooral tot uiting in de dialogen met zijn behandelend arts.

Misschien gaat het wat te ver om Bärlach te vergelijken met de beroemde nazi-jager Simon Wiesenthal, maar een kleine overeenkomst is er zeker. Beiden zijn namelijk vastberaden om de gerechtigheid te laten zegevieren. Een andere vergelijking die gemaakt kan worden, is die tussen de kamparts en Joseph Mengele. Deze twee nazi’s voerden experimenten uit die vaak tot de dood van de slachtoffers leidden. Of dit een bewuste keuze van Dürrenmatt geweest is, valt echter niet te zeggen. Het geeft het verhaal in ieder geval een extra dimensie.

De verdenking is geen verhaal dat het moet hebben van zijn snelheid. Niet erg, want het subtiele en soms ragfijne spel dat Bärlach speelt om de voormalig kamparts te ontmaskeren is dermate intrigerend dat het van begin tot eind blijft boeien. In dit spel krijgt de politieman hulp, maar ook tegenwerking, van een aantal duistere en bijzonder markante figuren. Hierdoor kent het verhaal een paar verrassende en interessante ontwikkelingen. Hoewel het zeker geen thriller is, heeft het boek wel degelijk spanning. Dit komt vooral door de opbouw van het verhaal, de manier waarop de auteur naar de ontknoping toewerkt en de vraag of de commissaris in zijn missie zal slagen.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Friedrich Dürrenmatt
Titel: De verdenking
ISBN: 9789025306519
Pagina’s: 160
Eerste uitgave: 2017

Beschrijving
Als schilderes Eva Magnus met haar dochtertje Emma langs een rivier wandelt en het lichaam van een man in het water aantreft, neemt het leven van de alleenstaande moeder een tragische wending. Want alle sporen van deze moord en ook die op de prostituee Maja, enkele dagen daarvoor, leiden naar Eva. De manier waarop ze geprobeerd heeft haar geldzorgen te verlichten, dreigt haar leven te verwoesten.

Recensie
Een van de meest succesvolle Noorse auteurs is Karin Fossum, pseudoniem voor Karin Mathisen). Al op tienjarige leeftijd begon ze met het schrijven van poëzie en tien jaar later verscheen haar goed ontvangen dichtbundel Kanskje i morgen. In 1978 werd een tweede bundel gedichten uitgebracht, maar nadat deze flopte, richtte Fossum haar aandacht op haar gezin. In 1992 begon ze opnieuw met schrijven, hetgeen leidde tot de novelle I et annet lys. Haar internationale doorbraak kwam drie jaar later met haar thrillerdebuut Eva’s oog, met inspecteur Konrad Sejer. Hiervoor ontving ze de Glazen Sleutel en de Riverton-prijs voor de beste Scandinavische misdaadroman.

Nadat Eva Magnus samen met haar dochter Emma een wandeling langs de rivier heeft gemaakt, kijken ze nog even om naar het water. Ze zien dat er wat aan komt drijven. Het blijkt het lichaam van een man te zijn. Eva krijg de schrik van haar leven, want ze herkent de man. Een paar dagen eerder is Eva’s jeugdvriendin Maja, die ze vijfentwintig jaar niet gezien heeft, vermoord. Maja werkte clandestien als prostituee en stelde Eva voor om dat ook te gaan doen. Dat zou de oplossing zijn voor Eva’s geldproblemen. Na beide moorden staat het leven van Eva op zijn kop, want alle sporen van de moorden leiden naar haar en worden haar problemen alleen maar groter.

Eva’s oog begint met de kennismaking met de belangrijkste personages: kunstenares Eva Marie Magnus en inspecteur Konrad Sejer. Het verhaal wordt daardoor ook vanuit het perspectief van hen beiden verteld. Doordat de schrijfster voor deze opzet gekozen heeft, worden beide personages vrij goed uitgewerkt en komt de lezer voldoende over hen te weten om zich met hen te identificeren. Opvallend is dat iedereen, maar Sejer in het bijzonder, op een menselijke en sympathieke manier worden neergezet. Dat gebeurt zeker niet altijd.

De gehanteerde schrijfstijl is eenvoudig, vlot en ook verzorgd. Ondanks het over het algemeen trage tempo, iets dat vaak kenmerkend is voor Scandinavische thrillers, lukt het Fossum om de lezer te blijven boeien. Vanaf het begin is het overduidelijk dat Eva meer weet over de vermoorde man, misschien dat ze het zelfs op haar geweten heeft, maar of dat werkelijk zo is, wordt pas aan het eind van het boek duidelijk. Dit gegeven blijft de lezer intrigeren en ontstaat er een bepaalde, vooral onderhuidse, spanning.

Het verhaal speelt zich aanvankelijk in het heden af. Hierin vordert het onderzoek van Sejer gestaag en komt hij steeds dichter bij de dader. Halverwege het boek springt het terug naar de dag dat Eva Maja ontmoette. Vanaf dat moment wordt beschreven wat er in de paar dagen tussen deze ontmoeting en de vondst van de man in het water gebeurd is. Dan komt het weer in het heden terecht en bevindt de lezer zich in het gesprek dat Sejer met de dader heeft.

Ondanks de verrassende ontknoping zijn er toch een paar kanttekeningen te plaatsen. Want sommige van Eva’s gedragingen zijn nogal ongeloofwaardig, vooral die aan het eind van het verhaal. Ook de soms voorkomende naïviteit van Eva is een van de minpuntjes van het boek. Misschien begrijpelijk, maar het is net wat te veel van het goede en doet afbreuk aan haar personage. Konrad Sejer is daarentegen een interessante persoonlijkheid, waar in toekomstige boeken nog veel meer uit gehaald kan worden. Maar hoe dan ook heeft Fossum met Eva’s oog een verdienstelijk thrillerdebuut geschreven.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Karin Fossum
Titel: Eva’s oog
ISBN: 9789085490166
Pagina’s: 305
Eerste uitgave: 1995

Beschrijving
De 46-jarige Josta Bresse wordt slachtoffer van een orgaanroof. De Nederlandse recherche stuit tijdens het onderzoek op het duistere DDR-verleden van Josta. Daarom keert Josta terug naar Oost Berlijn, waar ze destijds als kunstvervalser deel uitmaakte van de zogenaamde ‘Königstein Gruppe’. Dit team van vervalsers dat werkte in opdracht van het toenmalige DDR-regime, werd vlak voor de val van de Muur door de Stasi afgevoerd naar de gevangenis Hohenschönhausen. Reden: een geheim dossier.

25 jaar later blijkt Het Dossier nog steeds reden voor moord. Opgejaagd als een wild dier probeert Josta Bresse het Dossier in handen te krijgen, maar de macht van de daders blijkt groot. Enorm groot.

Recensie
Vrij uitzicht, het thrillerdebuut van Anya Niewierra, werd in 2013 goed ontvangen en meteen genomineerd voor de Debutantenprijs, de Schaduwprijs en de Beste Thriller. Vervolgens bleef het een paar jaar stil, maar begin 2017 verscheen haar tweede thriller Het Dossier. Omdat dit boek gebaseerd is op historische gebeurtenissen heeft de auteur een jaar lang research gedaan. Niemand minder dan Tomas Ross noemt het boek het spannendste dat hij sinds jaren gelezen heeft. Behalve schrijven, houdt Niewierra zich ook bezig met schilderen en is ze in het dagelijks leven directeur van de VVV Zuid-Limburg.

De uit de voormalige DDR afkomstige Josta Bresse wordt op een middag wakker en merkt dat het tien dagen later is dan de dag dat ze naar bed ging. Ze ziet ook dat ze een litteken heeft dat er eerst niet was. Het blijkt dat er een nier bij haar weggehaald is. Ze doet aangifte en tijdens het onderzoek begint de recherche aan haar identiteit te twijfelen. Om aan te tonen dat ze is wie ze is, keert Josta terug naar Oost-Berlijn, waar ze destijds als kunstvervalser moest werken en in Hohenschönhausen gevangen gezeten heeft. De reden van deze gevangenschap was een geheim dossier. Omdat er nog steeds een dodelijke jacht op dit dossier wordt gemaakt, wil Josta het bemachtigen. Dat blijkt echter niet geheel zonder gevaar te zijn.

Het verhaal in Het dossier, en dat is al meteen vanaf het begin duidelijk, wordt verteld vanuit twee perspectieven. Het ene, dat cursief gedrukt is, vanuit het gezichtspunt van Josta’s bewaker annex ondervrager. Het andere wordt verteld door de ogen van Josta zelf. Het begin van beide verhalen zorgt er al direct voor dat de lezer wil weten wat er gebeurd is, waarom Josta gevangen gezeten heeft en waarom ze het slachtoffer geworden is van orgaanroof. Ook de titel van het boek roept aanvankelijk wat vragen op (welk dossier wordt bedoeld?), maar gedurende het verhaal wordt steeds duidelijker om welk dossier het werkelijk gaat. Dit (nog) niet weten, zorgt er wel voor dat het boek je van aanvang aan in de greep heeft en dat het blijft intrigeren.

Dat Anya Niewierra een jaar lang research heeft gedaan, is door het hele boek voel- en merkbaar. De feiten kloppen en de lezer krijgt nergens het gevoel dat het een fictief verhaal is. Het is van begin tot eind geloofwaardig en omdat het zo levensecht beschreven is, is er weinig voor nodig om je de gruwelijkheden die zich in de DDR hebben afgespeeld voor te kunnen stellen. Ook de achterdocht, het wantrouwen, en de angstcultuur die er destijds geheerst moeten hebben, worden buitengewoon goed weergegeven.

Vaak kent een thriller, en dat is dan ook het specifieke kenmerk van dat boek, één soort spanning. In Het Dossier is echter sprake van verschillende spanningsvelden. Want zowel de psychologische als de actiespanning komen in het verhaal voor. Beide worden gekenmerkt door diverse plotwendingen, maar, en dat maakt dat het boek meer is dan thriller alleen, ook door heftige momenten. Niewierra weet in het verhaal ook de gevoelens van de personages uitstekend over te brengen. Door deze elementen te combineren krijgt het verhaal beduidend meer diepgang. Dit wil niet zeggen dat het een zwaar en moeilijk verhaal is, dat is het niet. De schrijfstijl is prettig en realistisch en daardoor leest het bijzonder vlot.

Een aanbeveling door een gelouterde auteur, in dit geval Tomas Ross, wil niet altijd zeggen dat een boek werkelijk sterk of bijzonder is. Wat Het Dossier betreft, heeft Ross voor de volle honderd procent gelijk. Het ís namelijk een parel binnen de Nederlandstalige misdaadliteratuur. Niewierra’s thrillerdebuut was al een succes, Het Dossier kan dit alleen maar overstijgen.

Waardering: 5/5

Boekinformatie
Auteur: Anya Niewierra
Titel: Het dossier
ISBN: 9789085164210
Pagina’s: 400
Eerste uitgave: 2017