Flaptekst
1969. Zussen Trang en Quỳnh verlaten hun arme geboortedorp om werk te zoeken in Sài Gòn. Ze komen terecht in een van de vele bars van de stad, waar ze drinken, flirten en socializen met Amerikaanse soldaten. Trang wordt hartstochtelijk verliefd op een Amerikaanse helikopterpiloot, maar de oorlog komt steeds dichterbij.

2016. Phong, zoon van een zwarte Amerikaanse soldaat en een onbekende Vietnamese vrouw, besluit zijn ouders te zoeken. Hij hoopt zijn ellendige bestaan in Việt Nam achter zich te laten en een nieuw leven in Amerika op te bouwen. De Amerikaanse Dan, een Vietnamveteraan die nog steeds lijdt onder de verschrikkingen van de oorlog, reist met zijn vrouw terug naar Sài Gòn om zijn verleden onder ogen te zien.

Recensie
Om de Engelstalige literatuur in Vietnam te dekoloniseren, begon Nguyễn Phan Quế Mai rechtstreeks in het Engels te schrijven en in 2020 verscheen De bergen zingen, haar eerste roman in deze taal. Een Amerikaanse oorlogsveteraan die met een album vol oude foto’s naar Hồ Chí Minhstad terugkeerde om zijn toenmalige vriendin en hun zoon te zoeken, inspireerde haar tot het schrijven van De geheimen van de bodhiboom, dat in 2023 is uitgebracht. Net als haar vorige boek werd ook deze uitgave overladen met lovende kritieken en veel media riepen het uit tot boek van het jaar.

Het is 1969 en Vietnam wordt door de oorlog geteisterd. Om de schuld van hun ouders te helpen aflossen, verlaten de zussen Trang en Quỳnh hun geboortedorp om in Sài Gon in een bar te gaan werken waar veel Amerikaanse militairen komen en waar Trang hevig verliefd wordt op een helikopterpiloot. Ruim vijfenveertig jaar later gaat Phong op zoek naar zijn ouders en heeft de wens een nieuw bestaan in de VS op te bouwen. Veteraan Dan en zijn vrouw Linda bevinden zich tegelijkertijd in Vietnam, in de hoop dat hij zijn oorlogstrauma nu eindelijk kan verwerken.

De auteur heeft er zeven jaar over gedaan om De geheimen van de bodhiboom te schrijven. Een belangrijke reden hiervan is dat ze uitgebreid en zorgvuldig research heeft gedaan, diverse interviews heeft gehouden en vrijwilligerswerk met mensen die door de Vietnamoorlog zijn getroffen heeft verricht. Het resultaat van dit vele werk is een realistische roman met een aantal personages die zonder twijfel tot de verbeelding spreekt en met een plot waarin de gevolgen van deze verschrikkelijke en mensonterende periode goed naar voren komt. Al vanaf het allereerste hoofdstuk is de lezer bij het verhaal betrokken, wil hij te weten komen hoe het de protagonisten Phong, Trang en Dan zich staande weten te houden en of het hen lukt hun persoonlijke doel te bereiken.

Drie verhaallijnen die aanvankelijk niets met elkaar te maken lijken te hebben, maar waarvan de rode draad vanzelfsprekend de oorlog is, spelen zich in verschillende perioden af. Hierdoor krijg je een goed beeld van de wijze waarop veel jonge meisjes het hoofd destijds boven water probeerden te houden of geld voor hun families wilden verdienen. Het verhaal van Trang en haar jonger zus Quỳnh staan in feite symbool voor al die anderen die in soortgelijke omstandigheden verkeerden. Dit geldt eveneens voor Phong en Dan, want ook zij zijn de fictieve belichaming van de vele duizenden die hetzelfde hebben mee- en doorgemaakt. De gevolgen van de oorlog, waaronder de trauma’s die na meer dan veertig jaar na het afsluiten van het vredesakkoord bij zowel de Vietnamezen als de Amerikaanse militairen nog steeds aanwezig zijn, komen bijzonder goed tot uiting. De auteur legt daarmee feitelijk de vinger op de zere plek, met name voor haar landgenoten, want voornamelijk zij bleven – en blijven – in de kou staan.

In een uitermate prettige, toegankelijke, inlevende en beeldende schrijfstijl gidst de auteur de lezer door de levens en vooral worstelingen van de belangrijkste personages. Je kijkt als het ware door hún ogen mee naar de gebeurtenissen. Hierbij zit, dat kan bijna niet anders, ook een aantal treurige momenten en sommige daarvan zijn enigszins aangrijpend. Daarnaast heeft Quế Mai een aanzienlijk aantal Boeddhistische en Vietnamese gebruiken en wijsheden in de plot verwerkt, waardoor je een heel klein beetje inzicht krijgt in de lokale cultuur. Een keuze die erg goed uitpakt.

Het op waargebeurde feiten gebaseerde De geheimen van de bodhiboom is vanaf de allereerste tot en met de allerlaatste pagina boeiend en interessant, op veel momenten zelfs intens. De vaak onderbelichte gevolgen van de Vietnamoorlog worden prima en natuurgetrouw uitgelicht, dus de roman kan met een gerust hart een eyeopener worden genoemd.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Nguyễn Phan Quế Mai
Titel: De geheimen van de bodhiboom
ISBN: 9789056727604
Pagina’s: 432
Eerste uitgave: 2023

Flaptekst
Mia Krüger is terug op Hitra – het eiland dat ze ooit haar thuis noemde. Nu ze gestopt is bij de politie, is ze teruggekeerd naar het eiland om haar huis op te ruimen, zodat ze een nieuw leven kan beginnen.

Dan krijgt ze opeens bezoek van een jong meisje. Drie jaar geleden is er een jongen verdwenen, en het meisje vraagt Mia’s hulp om hem te vinden. Wanneer op Hitra het lichaam van een tiener wordt aangetroffen met de naam van de vermiste jongen in haar bloed geschreven, krijgt Munch in Oslo een telefoontje, en wordt het team weer herenigd…

Recensie
Toen de Noorse auteur Samuel Bjørk, een pseudoniem voor Frode Sander Øien, zijn debuutthriller Ik reis alleen (2015) voor een schrijfwedstrijd schreef, ging hij er niet van uit dat dit het eerste deel van een serie zou worden. Het is echter heel anders gelopen en inmiddels is in het voorjaar van 2023 De terugkeer van Mia, alweer het vijfde deel van de reeks met de rechercheurs Holger Munch en Mia Krüger verschenen en het ziet er nog niet naar uit dat daarbij blijft.

Nadat een moeilijke periode is Mia Krüger teruggekeerd naar het eiland Hitra, waar ze zich altijd thuis heeft gevoeld. Haar werk bij de recherche heeft ze achter zich gelaten en wil nu nieuwe wegen inslaan. Op een dag vraagt een elfjarig meisje haar om het drie jaar eerder verdwenen jongetje Jonathan te vinden. Niet veel later wordt het ontzielde lichaam van de zestienjarige Jessica Bakken  gevonden en in haar bloed staat de naam van de vermiste jongen geschreven. Hierna krijgt hoofdinspecteur Holger Munch de opdracht om de moord op het eiland op te lossen en wordt hij herenigd met zijn voormalige collega.

Hoewel De terugkeer van Mia het vijfde deel van de Munch-Krugerserie is, kan de thriller prima afzonderlijk van de voorgaande boeken gelezen worden. De auteur geeft heel summier wat achtergrondinformatie over beide protagonisten zodat de lezer weet wat hun voorgeschiedenis is, maar verder is de plot vooral gericht op het heden, dus wat er op dit moment gebeurt. De verdwijning van Jonathan sluimert daarbij op de achtergrond mee, maar relatief gezien wordt daar niet eens zo heel erg veel aandacht aan besteed. In de ontknoping wordt uiteraard wel bekendgemaakt waarom hij destijds niet meer boven water kwam. Aan de ene kant is deze onthulling verrassend, aan de andere kant eigenlijk ook weer niet, voornamelijk omdat de lezer wel aanvoelt dat een van de personages hierover iets moet achterhouden.

De plot heeft diverse verhaallijnen waarvan een enkele op het eerste gezicht absoluut niets met de gebeurtenissen te maken lijken te hebben en waarvan je je afvraagt waarom de auteur ze überhaupt gebruikt heeft. Toch zijn ze wel degelijk van belang en aan het eind blijkt wel waarom. Behalve dat dit een slimme en goed doordachte keuze van de auteur is, dienen ze er ook nog eens voor om de lezer op een verkeerd spoor te zetten. Dit is Bjørk in grote lijnen wel gelukt. Ondanks de verschillende ontwikkelingen is de spanning in het grootste deel van het boek niet zo heel erg groot. Pas in de finale komt het tot een onverwachte climax en wordt het tempo zienderogen opgevoerd. Dit geen enkel probleem, want er gebeurt meer dan voldoende waardoor de lezer toch bij het verhaal betrokken blijft.

In de eerdere delen van de serie werden de privéperikelen van Krüger ruimschoots naar voren gebracht, maar dit lijkt nu tot de verleden tijd te behoren. De voormalig rechercheur heeft haar demonen achter zich gelaten en komt nu krachtiger en sterker naar voren dan ze ooit heeft getoond. Ze is overduidelijk gegroeid, en dat is goed voor haar ontwikkeling als personage. Ook haar partner Munch heeft zo zijn besognes, dit is aan hem te merken, ondanks dat daar iets minder uitvoerig op in wordt gegaan. In ieder geval vullen ze elkaar wederom prima aan en vormen ze een betrouwbaar en solide duo wie rol nog lang niet lijkt te zijn uitgespeeld. De overige karakters, waarvan velen nieuw zijn, zijn interessant, passen goed in het verhaal en een enkeling zal vermoedelijk nog wel terugkeren.

Het vlot en toegankelijk geschreven De terugkeer van Mia heeft een gedegen en voor Bjørk kenmerkende opbouw. De weinige spanning wordt niet gemist, want de plot is intrigerend genoeg om de lezer van begin tot eind te boeien.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Samuel Bjørk
Titel: De terugkeer van Mia
ISBN: 9789024597123
Pagina’s: 384
Eerste uitgave: 2023

Flaptekst
Een prachtig Venetiaans palazzo brandt af, terwijl daar een bijeenkomst plaatsvindt van de vereniging van Antiquarische Boekverkopers. De lichamen van de gasten zijn echter niet te vinden in het puin. Krakens moeder, Ithaca, was betrokken bij een brand die tientallen jaren eerder onder identieke omstandigheden plaatsvond.

Ondertussen onderzoekt inspecteur Estíbaliz in Vitoria een zaak die mogelijk antwoorden biedt op de overval die een einde maakte aan het leven van Krakens vader. Maar Unai aarzelt om terug te keren naar het onderzoek. Het voelt alsof hij moet kiezen tussen de zoektocht naar wat er met zijn ouders is gebeurd, of zijn gezin.

In een duister, mysterieus Venetië staat inspecteur Unai López de Ayala – alias Kraken – op een kruispunt in zijn leven: eindelijk het verleden oplossen, of zich richten op de toekomst.

Recensie
De naam van Eva García Sáenz de Urturi begon te rijzen na het verschijnen van De stilte van de witte stad (2019), het eerste deel van een aanvankelijk bedoelde trilogie, maar inmiddels uitgegroeid tot de Kraken-serie met Unia López de Ayala, voormalig inspecteur en tegenwoordig werkzaam als profiler. Het jongste deel uit de reeks is De engel van de stad, dat in 2023 is uitgebracht en zich, vanwege haar liefde voor Venetië, deels in deze stad in het noordoosten van Italië afspeelt.

Op Santa Cristina, een eiland bij Venetië, woedt al urenlang een enorme brand in het palazzo. In dit paleis bereidden enkele Spaanse boekverkopers een grote tentoonstelling voor van antiquarische boeken. Hun lichamen, maar ook dat van de moeder van López de Ayala, die eveneens in het complex aanwezig was, worden echter niet gevonden. Ongeveer tegelijkertijd onderzoekt inspecteur Estíbaliz Ruiz de Gauna de ware toedracht van de dood van Krakens vader, veertig jaar eerder. De profiler komt voor een moeilijke keuze te staan, want kiest hij ervoor om zijn oud-collega te assisteren of geeft hij de voorkeur aan zijn gezin.

De engel van de stad, alweer het vijfde deel met Unia López de Ayala, kan in principe afzonderlijk van de andere boeken uit de reeks gelezen worden, maar het is verstandig – en daarom aanbevelenswaardig – dit niet te doen. Er zijn diverse kleine verwijzingen naar voorgaande gebeurtenissen, maar het belangrijkste argument om de serie op volgorde van verschijnen te lezen, zijn toch de personages, in het bijzonder de profiler zelf. Zijn privéomstandigheden worden in dit boek meer onder de aandacht gebracht dan in de andere. Dit komt voornamelijk omdat er voor zijn moeder Ítaca Expósito een grotere en tevens belangrijke rol is weggelegd. Hierdoor komt de lezer niet alleen iets meer over López de Ayala’s vroegere leven te weten, maar ook over dat van zijn biologische moeder.

Het verhaal heeft twee verhaallijnen (één in 1992 en één in 2022)  en wordt daarom vanuit afwisselende en verschillende perspectieven verteld. Aanvankelijk heeft er alle schijn van dat beide subplots niets met elkaar te maken hebben, maar pas tegen het eind wordt het onderlinge verband duidelijk. Voor het echter zover is, zijn er diverse ontwikkelingen, waaronder enkele onverwachte. Toch zijn er ook een paar gebeurtenissen die je op voorhand ziet aankomen en sommige zijn zelfs enigszins onrealistisch. Desondanks weet de thriller over het algemeen te boeien, hoewel enkele passages in het verleden de aandacht bijna doen verslappen. Door deze fragmenten net op tijd af te ronden, lukt het de auteur dit te voorkomen.

De schijfstijl van García Sáenz de Urturi is aangenaam, sfeervol en wisselend, want die in het verleden is enigszins sterieler, iets afstandelijker en voornamelijk veroorzaakt doordat de desbetreffende hoofdstukken in de tweede persoon geschreven zijn. Ondanks allerlei verwikkelingen is de spanning in het verhaal niet zinderend. Natuurlijk zijn die momenten er wel, is het bij vlagen ronduit mysterieus en wordt de lezer zo nu en dan absoluut nieuwsgierig gemaakt. Het is niettemin te weinig om in dit geval van een rollercoaster of pageturner te kunnen spreken. Daarvoor is het allemaal een tikkeltje te braaf.

De auteur heeft er overigens wel voor gezorgd dat de plot, die prima is opgebouwd, een afgerond geheel vormt en dat de meeste vragen zijn beantwoord. Het enige waar de lezer ongetwijfeld wat meer over te weten zal willen komen, is het gezinsleven van López de Ayala, want daarin kunnen een paar losse eindjes nog dichtgeknoopt worden. Ales bij elkaar genomen is De engel van de stad zonder meer prettig leesvoer, maar de García Sáenz de Urturi kan beter, dat heeft ze namelijk al bewezen.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Eva García Sáenz de Urturi
Titel: De engel van de stad
ISBN: 9789400516700
Pagina’s: 336
Eerste uitgave: 2023

Flaptekst
Wanneer je, net als Kane, werkzaam bent als spion voor de CIA in Denied Access Area’s, dan hebben grenzen geen betekenis. Jouw taak is om je toegang te verschaffen, te doen wat nodig is en weer te ontsnappen… op welke manier dan ook. Je weet wanneer je moet rennen, wanneer je je moet verstoppen en wanneer je moet schieten.

Maar op sommige plekken gelden de standaardregels niet. Sommige plekken zijn te gevaarlijk, zelfs voor iemand met de ervaring van Kane. Het No Man’sgebied, waar de grenzen van Pakistan, Iran en Afghanistan samenkomen, is zo’n plek – een plek waar geweld de enige manier is om te overleven.

Kane reist erheen om een man met cruciale informatie voor de veiligheid van het Westen te evacueren, maar in plaats daarvan ontmoet hij een vijand die de wereld tot aan de rand van de afgrond zal brengen. Een angstaanjagende, intelligente, wrede man met bloed aan zijn handen en wraak in zijn hart…

Recensie
Oud-scenarioschrijver en -journalist Terry Hayes debuteerde in 2013 als auteur met de wereldwijd succesvolle spionagethriller I am Pilgrim (Ik ben Pelgrim, 2014). Hierna belandde hij in een zwart gat en om uiteenlopende redenen, waaronder bijzonder uitgebreide research, heeft het vervolgens tien jaar geduurd voordat in 2023 diens opvolger, Het jaar van de Sprinkhaan, werd uitgebracht.

CIA-agent Kane wordt naar het Midden-Oosten gestuurd om daar een informant, die belangrijke geheimen over een gevaarlijke terroristische groepering heeft, te spreken en om hem een eventueel ander leven te bezorgen. Het loopt allemaal anders dan gehoopt, waarna hij oog in oog komt te staan met de man die de Westerse wereld een grote slag wil toebrengen: Abu Muslim al-Tundra, die vanwege een enorme tatoeage op zijn rug ook wel De Sprinkhaan wordt genoemd. Kane zal tot het uiterste moeten gaan om deze terroristenleider een halt toe te roepen en om de wereld te redden van een noodlottige toekomst.

Uit de eerste zin, die onmiddellijk voor een gezonde dosis nieuwsgierigheid zorgt, blijkt overduidelijk dat het volledige verhaal zich grotendeels in een nog niet nader genoemd verleden afspeelt en dat de verteller – al snel weet je dat dit de voormalige CIA-spion Kane is – terugkijkt op zijn actieve periode bij de inlichtingendienst en met name op zijn missie om de nietsontziende terrorist Al-Tundra een halt toe te roepen. Dat die onderneming niet zonder risico is, komt vooral in het eerste en het eind van het vierde en tevens laatste deel van het boek goed naar voren. Talloze hachelijke scènes zorgen dan soms voor een niet te snijden spanning, ondanks het feit dat je eigenlijk wel weet dat Kane ze allemaal overleeft. Hayes hanteert in dit verhaal een heel ander uitgangspunt, want de vele gebeurtenissen, de diverse spionageactiviteiten en de omstandigheden van het werk van een geheim agent zijn de factoren die voor spannende momenten zorgen.

Hoewel het werk van de CIA-agent en het bestrijden van het terrorisme een groot deel van de plot opslokken, heeft de auteur ook ruimte vrijgemaakt voor de persoonlijke situatie van Kane. Zonder meer een interessante toevoeging, met name omdat die uiteindelijk ook nog eens met zijn werkzaamheden in verband komen te staan. In tegenstelling tot de jacht op Al-Tundra is dit echter niet allemaal even realistisch. Het eind van het derde en een groot gedeelte van het vierde deel van het boek zijn dat evenmin. Aanvankelijk ziet het er nog niet naar uit, maar in die fase van het verhaal lijkt het erop dat de auteur de weg steeds meer kwijtraakt. Hij begint groots en bizar uit te pakken en de plot, die tot dusver de logische kenmerken had van een spionagethriller, evolueert zich gaandeweg tot een ongeloofwaardig sciencefictionverhaal. Een ontwikkeling die absoluut geen recht doet aan het eigenlijke doel: het elimineren van de vijand.

Hayes bewijst andermaal dat hij een bekwaam en begenadigd verteller is. Door zijn ervaring als scenarioschrijver brengt hij iedere situatie tot leven en daardoor waant de lezer zich overal waar Kane zich ook bevindt. Audiovisueel is hij over het algemeen erg sterk, want bijvoorbeeld een scène met brullende vliegtuigmotoren kun je als het ware zelf zien en horen. Toch gaat de auteur soms net iets te ver in zijn drang naar detailbeschrijvingen, niet alles wat hij omschrijft is van toegevoegde waarde. Dit geldt wel voor de karakterisering van de belangrijkste personages, die is gewoonweg goed. De lezer kan hen doorgronden, plaatsen en leeft met de meesten van hen mee. Misschien dat sommige momenten juist daarom enigszins ontroerend zijn.

De grote vraag is of Hayes met Het jaar van de Sprinkhaan het hoge verwachtingspatroon volledig heeft kunnen waarmaken. Daarop is maar één antwoord mogelijk: dat heeft hij niet helemaal. Het verhaal is in beginsel sterk, heeft een behoorlijk spanningsveld, maar slaat ook nog weleens door.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Terry Hayes
Titel: Het jaar van de Sprinkhaan
ISBN: 9789400507111
Pagina’s: 768
Eerste uitgave: 2023

Flaptekst
In een leegstaand huis wordt een vermoorde man gevonden. Niet veel later wordt zijn hart bij zijn vrouw en kinderen -bezorgd. Inspecteur Helen Grace weet dat hij niet het laatste slachtoffer zal zijn. Maar waarom is een gelukkig getrouwde man midden in de nacht zo ver van huis?

De media hebben het over de omgekeerde Jack de Ripper: een seriemoordenaar die aast op vaders met dubbele agenda’s. Helen ziet de woede die uit de moorden spreekt. Wat ze niet voorziet is hoe labiel de dader is – of wat haar tijdens het werk aan deze zaak allemaal nog te wachten staat.

Recensie
Iene miene mutte, het in 2015 verschenen thrillerdebuut van M.J. Arlidge, werd een wereldwijd succes en dat is niet in de laatste plaats te danken aan Helen Grace, de nogal eigenzinnige inspecteur van de politie Southampton. Haar personage is geïnspireerd op Stieg Larsson’s Lisbeth Salander, die een nogal complexe en duistere persoonlijkheid bezit. De politievrouw laat opnieuw van zich horen in Piep zei de muis, dat in 2016 is uitgebracht en waarin opnieuw met een seriemoordenaar te maken krijgt.

In een vervallen woning in een achterbuurt van Southampton treft een dief het vermoorde lichaam van een man aan en niet lang daarna ontvangt zijn gezin een pakketje met daarin zijn hart. Inspecteur Helen Grace en haar team zijn nog maar net met het onderzoek begonnen als er een nieuwe en identieke moord wordt gemeld. Niet veel later wordt opnieuw een man vermoord en het wordt snel duidelijk in welke richting de moordenaar gezocht moet worden. Als het erop lijkt dat de zaak bijna rond is, krijgt de recherche met een tegenslag te maken waardoor de werkzaamheden zo goed als opnieuw moeten beginnen.

De plot begint met een beeldende beschrijving van een nogal troosteloos en afgelegen bedrijventerrein, de steelse speurtocht van een man op zoek naar genot en het onheil dat hem vervolgens overkomt. Deze levendige manier van schrijven laat meteen de kracht van Arlidge zien, want de auteur weet de lezer dusdanig mee te trekken in zijn verhaal dat het lijkt alsof hij er zelf bij aanwezig is. Het is daarentegen lastig om je met de meeste personages te vereenzelvigen. Dit wordt voornamelijk veroorzaakt door hun houding ten opzichte van anderen. Een positieve uitzondering daarop zijn de rechercheurs Charlie Brooks en Tony Bridges, hoewel de laatste op een bepaald moment wel ongelooflijk in de fout gaat, wat gezien zijn persoonlijke omstandigheden niet eens zo heel verbazingwekkend is.

Korte hoofdstukken en een buitengewoon vlotte schrijfstijl zorgen ervoor dat het tempo aanzienlijk is. Ook de vele gebeurtenissen, zowel op professioneel als persoonlijk vlak hebben een positief effect op de snelheid. Qua ontwikkelingen is er voldoende te beleven, maar niet alles is even spannend. Toch ben je als lezer continu nieuwsgierig naar het verloop van de omstandigheden, waarvan sommige voor een lichte afschuw zorgen. De reactie van de moeder van de moordenaar is echter het meest onthutsend, je vraagt je op dat moment werkelijk af waarom er mensen zijn die er een dergelijke visie op nahouden (in dit boek is het fictief, maar in werkelijkheid gebeurt zoiets helaas ook).

Omdat de auteur zo nu en dan refereert naar momenten uit het voorgaande deel van de reeks is het aan te bevelen de boeken op volgorde van verschijnen te lezen. Diverse scènes in dit verhaal zijn dan beter te plaatsen, hetgeen ook geldt voor de gedragingen van de terugkerende personages. Voor de verhaallijn zelf is het overigens niet per se noodzakelijk. Deze tweede Helen Grace is goed opgebouwd en Arlidge werkt overduidelijk toe naar een ontknoping die niet te voorspellen is. De moordenaar komt uit onverwachte hoek en ondanks dat zijn of haar daden natuurlijk niet vallen goed te praten, is het in bepaald opzicht wel te begrijpen dat het zover gekomen is.

Piep zei de muis is over de hele linie iets minder sterk dan zijn voorganger, maar al met al is dit tweede deel van de Grace-reeks wel degelijk goed voor een ruime voldoende.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: M.J. Arlidge
Titel: Piep zei de muis
ISBN: 9789022575321
Pagina’s: 382
Eerste uitgave: 2016

Flaptekst
Op het eerste gezicht heeft Lydia Fitzsimons een perfect leven: echtgenote van een gerespecteerde, succesvolle rechter, moeder van een geliefde zoon, wonend in een statig huis in Dublin. Maar dat mooie huis verbergt een geheim. En wanneer Lydia’s zoon Laurence dit geheim ontdekt, komen er krachten in werking die langzaam maar zeker leiden tot een claustrofobische en vernietigende climax.

Recensie
Zelf heeft Liz Nugent altijd al geweten dat ze auteur wilde worden, het was alleen de vraag wanneer ze aan schrijven toe zou komen en of haar werk goed genoeg was voor publicatie. In 2003 schreef ze mee aan de soapserie Fair City en ruim tien jaar later verscheen haar eerste roman Unravelling Oliver (2014), waarvoor de positieve reacties kreeg. Een vriend van haar vermoedde dat zijn vader een jonge vrouw had vermoord en dit gegeven inspireerde haar tot het schrijven van de thriller Lying in wait (2016), dat zeven jaar later in een Nederlandse vertaling is uitgebracht onder de titel In de schaduw.

Lydia en Andrew Fitzsimons wonen met hun nog schoolgaande zoon in luxueuze woning in een van de betere wijken van Dublin. Ze lijken een prima en zorgeloos leven te leiden, maar een bevriende accountant heeft hen financieel benadeeld waardoor ze met pijn en moeite rond kunnen komen. Lydia en Andrew hebben echter iets te verbergen dat ze per se geheim willen houden. Uiteindelijk komt Laurence erachter wat voor hem verbogen wordt gehouden en dit blijkt van grote invloed te zijn op hoe zijn leven verder gaat verlopen.

In de schaduw, dat vanuit drie perspectieven wordt verteld, begint met een daverende openingszin die zowel cliffhanger als spoiler genoemd kan worden. Je vraagt je onmiddellijk af wat er gebeurd is en bent eveneens nieuwsgierig naar de omstandigheden rond dit voorbije voorval. Meteen daarna wordt de ware toedracht daarvan duidelijk en vangen zowel het gekonkel als het geheimhouden aan. De sfeer van de plot wordt enigszins beklemmend, met name wanneer Laurence zijn verhaal vertelt. Toch ontbreekt het in het boek aan spanning, want ondanks de aanzienlijke hoeveelheid wendingen gaat het er wat dat thrillerkenmerk betreft nogal tam aan toe. Natuurlijk zijn er in de volledige verhaallijn de nodige intriges, maar die kunnen net zo goed in een roman voorkomen. Net zoals de psychologische karakteristieken, waar de plot mee doordrenkt is, in beide genres op zijn plaats zijn.

Het aantal personages is betrekkelijk klein en het verhaal draait zo goed als in zijn geheel om Lydia, Laurence en Karen, een jonge vrouw die zijdelings met het geheim te maken heeft en waar Laurence op een gegeven moment kennis mee maakt. Op laatstgenoemde na is het moeilijk om voor ieder ander veel sympathie op te brengen. Het heeft er dan ook alle schijn van dat de auteur hier bewust voor gekozen heeft, hetgeen haar zonder meer gelukt is. De drie hoofdpersonen zijn behoorlijk uitgewerkt, dus de lezer leert hen vrij goed kennen. Voor enkele anderen die een minder prominente rol hebben, geldt dit in geringere mate, maar toch zeker voldoende om je een prima beeld van hen te kunnen vormen.

Pas aan het eind van het verhaal wordt het een klein beetje thrillerachtig, hoewel dit wel van erg korte duur is. Over de hele linie heeft Nugent de spanning ondergeschikt gemaakt aan de psychologie, de tamelijk ongezonde moeder-zoonrelatie en de angstvallige pogingen het geheim te verborgen te houden. Ofschoon de plot zeker niet voorspelbaar is, voelt de lezer vanaf het begin al aan dat zich in de ontknoping iets desastreus zal voordoen. Dat er dan inderdaad iets gebeurt, is niet verrassend. Wat en met wie is dat echter wel, dus de enige verrassing vindt pas aan het eind plaats – rijkelijk laat voor een boek dat onder het thrillergenre valt.

De schrijfstijl van Nugent is toegankelijk, vlot en ongecompliceerd en in zekere zin gaat dit laatste ook op voor het boek zelf. In de schaduw is zeer geschikt voor een paar uurtjes ontspannen tijdverdrijf. De lezer moet er evenwel niet van uitgaan dat dit een realistische thriller is. Geloofwaardig is het nochtans wel.

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Liz Nugent
Titel: In de schaduw
ISBN: 9789044985283
Pagina’s: 368
Eerste uitgave: 2023

Flaptekst
In de vroege jaren tachtig trekt Sarah, een jonge zilversmid op een kantelpunt in haar leven, voor een tijd naar het noorden. Ze komt in een afgelegen goudzoekersstadje terecht en ontmoet er Mary, die de dorpswinkel en het postkantoor uitbaat. Het pad van beide vrouwen kruist dat van twee mannen: mannen die leven voor muziek, vrijheid en het ongetemde leven. Gaandeweg leert Sarah hoe Mary’s leven een voorafspiegeling is geweest van het hare en wat het betekent vrij te zijn.

Recensie
Door haar drukke werkzaamheden en ook omdat ze nog kleine kinderen had, begon Sien Volders met het schrijven van korte verhalen, die ze beter in haar schema kon inpassen. Ze had echter een idee voor een roman in haar hoofd en dit werd steeds serieuzer. Uiteindelijk nam ze de stap en begon in 2011 met de uitwerking van haar gedachten. Na een intensief proces verscheen zes jaar later haar debuutroman Noord. De pers was hier meteen lovend en het boek werd genomineerd voor een aantal prijzen, waaronder de Bronzen Uil.

Het is 1982 en zilversmid Sarah krijgt een aanbod dat een verandering in haar leven kan betekenen. Omdat ze alles op een rijtje wil zetten, vertrekt ze vanuit Vancouver naar het noorden van Canada. Ze komt terecht in het plaatsje Forty Mile in de provincie Yukon. De eerste persoon die ze daar ontmoet is Mary, de eigenaresse van een winkeltje annex postkantoor. Tijdens haar verblijf in het afgelegen stadje komt ze er steeds meer achter dat het leven van de oudere vrouw veel overeenkomsten vertoont met dat van haar tot nu toe.

Het verhaal, dat zich grotendeels afspeelt aan het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw, wordt verteld vanuit een aantal perspectieven, maar voornamelijk uit dat van zilversmid Sarah. Toch komt de lezer niet eens zo heel erg veel over haar te weten. Ze worstelt met een voor haar moeilijke beslissing, vertrekt daarom op de bonnefooi naar het noorden van Canada, leert in het kleine plaatsje Forty Mile een aantal mensen kennen en leeft zich daar helemaal uit. In grote lijnen is dit het wel zo’n beetje. Over haar achtergrond wordt vrijwel niets verteld, hetgeen overigens ook voor de andere belangrijke personages (Mary, Adam en Jacob) geldt. Pas in de epiloog krijgt het recente verleden van Mary iets meer aandacht, voor het overige is het oppervlakkigheid troef. Misschien wil de auteur dat de lezer op basis van wat er wél verteld wordt een eigen invulling aan de gebeurtenissen en omstandigheden geeft. Dit lukt overigens uitstekend.

Waar Volders zonder meer in uitblinkt, zijn de sfeerbeschrijvingen. Niet alleen het verlaten landschap van het noorden van Canada wordt erg goed in beeld gebracht, maar ook de diverse voorvallen, de dialogen en het leven in een dergelijk desolate omgeving kan de lezer als het ware voor zich zien. Het heeft er alle schijn van dat de auteur hier de nadruk op heeft willen leggen. De schrijfstijl is daar zo goed als zeker op afgestemd, want eigenlijk praktisch alles wordt zodanig beschreven dat je ziet wat er gebeurt, hoe iemand reageert, hoe iemand eruitziet, etc. etc. Zelfs de kleinste details worden daarbij niet overgeslagen. Met sfeer alleen heb je echter nog geen volwaardige roman, daar is veel meer voor nodig. Zoals bijvoorbeeld een grondiger uitwerking van de verschillende karakters, meer aandacht aan oorspronkelijke bewoners of thema’s. Daar ontbreekt het in dit boek grotendeels aan.

De plot, die een aantal korte verhaallijnen heeft, verloopt over het algemeen in een behoorlijk tempo, maar het bevat enkele fragmenten die wat moeizamer te volgen zijn en eveneens iets minder boeien. Dit zijn er niet zo veel en duren over het algemeen niet erg lang. In ieder geval leest het verhaal behoorlijk vlot en krijgt je een aardige indruk van de desolaatheid die zo kenmerkend is voor diverse Canadese provincies. Dit alles maakt dat Noord, waarvan de titel zeer toepasselijk is, een aardig, maar niet opzienbarend debuut is.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Sien Volders
Titel: Noord
ISBN: 9789048838295
Pagina’s: 256
Eerste uitgave: 2017

Flaptekst
Jared Keaton: sterrenchef, charmant, charismatisch, psychopaat… En veroordeeld voor de brute moord op zijn dochter Elizabeth. Haar lichaam is nooit gevonden, en Keatons veroordeling is grotendeels gebaseerd op de getuigenis van rechercheur Washington Poe.

Als zes jaar later een jonge vrouw een afgelegen politiebureau binnenstrompelt met het onweerlegbare bewijs dat zij Elizabeth Keaton is, komt Poe, die Jared Keaton achter tralies heeft gezet, in grote problemen. Zozeer zelfs, dat dit hem weleens zijn baan kan kosten.

Recensie
De Britse auteur M.W. Craven was eigenlijk van plan om aan het laatste deel van de niet in het Nederlands vertaalde DI Fluke-trilogie te beginnen toen zijn agent aangaf iets nieuws te willen hebben om te verkopen en tevens voorstelde om de setting in het graafschap Cumbria te houden. Hij ging aan de slag en creëerde een serie rond de personages Washington Poe en Tilly Bradshaw. Het in 2021 verschenen Brandoffer is het eerste deel en Zwarte zomer, het vervolg daarop, is opmerkelijk genoeg een jaar eerder uitgebracht.

Elizabeth Keaton is zes jaar geleden om het leven gebracht, maar haar lichaam is nooit gevonden. Haar vader, de beroemde sterrenchef Jared Keaton, is hiervoor tot een levenslange gevangenisstraf veroordeeld, mede door een belastende getuigenverklaring van rechercheur Washington Poe. Als op een dag een jonge vrouw het tijdelijke politiebureau binnenkomt en de dienstdoende agent vertelt dat zij Elizabeth is – waarvoor onomstotelijk bewijs bestaat – komt Poe in grote problemen terecht, die weleens grote gevolgen kunnen hebben voor zijn carrière. Samen met zijn steun en toeverlaat Tilly Bradshaw doet alles wat mogelijk is om dit te voorkomen.

Een weerzinwekkende scène in het eerste hoofdstuk zorgt ervoor dat de lezer meteen in het verhaal wordt getrokken en zich daarbij afvraagt wat de toedracht is van de gigantische cliffhanger in de laatste paar regels. Het duurt echter geruime tijd voor hij daar achter komt, want onmiddellijk na dit bijzondere begin is er een sprong terug naar twee weken eerder, waarna de plot vervolgens dag voor dag naar het voorval uit de beginscène toewerkt. Dit vindt plaats in een overwegend rustig tempo, waarbij het erop lijkt dat er niet eens zo heel erg veel gebeurt. Toch is dit uiterlijke schijn, want er zijn wel degelijk ruim voldoende ontwikkelingen die telkens een tipje van de sluier oplichten en waardoor Poe en Bradshaw steeds dichter bij de oplossing komen.

Beide personages maakten hun opwachting in Brandoffer en zo nu en dan verwijst de auteur naar dit eerste deel van de serie, maar desondanks kan dít boek prima afzonderlijk daarvan gelezen worden. Over de rechercheur en de analist wordt meer dan voldoende informatie gegeven om de lezer een beeld van hen te geven. Ook dit keer blijkt dat het tweetal een prima koppel vormt en uitstekend worden gekarakteriseerd. Hun samenwerking, onderlinge interactie en vriendschap is er een die je niet veel tegenkomt. Met hun superieuren, inspecteur Stephanie Flynn en NCA-directeur Edward van Zyl, hebben ze een goede band, en voor de laatste twee geldt het andersom net zo.

Hoewel de spanning aanvankelijk niet zo heel erg groot is – onderhuids is die trouwens wel continu aanwezig – neemt deze in de plot meer en meer toe. Een grote hoeveelheid cliffhangers, interessante en soms zelfs intrigerende wendingen houden de aandacht van de lezer voortdurend vast. Uiteindelijk eindigt de plot in een niet te voorziene apotheose en vallen alle puzzelstukjes precies op hun plek. Niet alle situaties zijn even geloofwaardig, maar dat is geen enkel probleem, vooral omdat een ogenschijnlijke onmogelijkheid in werkelijkheid wel degelijk heeft plaatsgevonden. Craven heeft hier bij het schrijven van dit verhaal dankbaar gebruik van gemaakt, waardoor je je realiseert dat er vanuit wetenschappelijk oogpunt meer mogelijk is dan je eigenlijk denkt.

Door de vlotte schrijfstijl van de auteur vlieg je door het verhaal heen, ondanks de behoorlijke complexiteit van de plot. Het is echter niet zo dat Zwarte zomer een onnavolgbaar boek is, verre van zelfs. Craven behoudt voortdurend het overzicht en de lezer weet ieder moment waar hij aan toe is. Hierdoor is dit tweede deel van de reeks – om onbegrijpelijke redenen eerder uitgegeven dan het eerste – een boeiende, enerverende en soms verbazingwekkende thriller. 

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: M.W. Craven 
Titel: Zwarte zomer
ISBN: 9789024585526
Pagina’s: 360
Eerste uitgave: 2020

Flaptekst
Kindsoldaat is een epos over twee voorname Nederlandse families op de grens met Duitsland. Tegen de achtergrond van oorlogen en grote maatschappelijke veranderingen houden zij vast aan de oude wereldorde. Familiekasteel Metternich heeft een Limburgse en een Pruisische poort. Eind 19de eeuw wordt daar de tweeling Nol en Max geboren, die hun jeugd doorbrengen met het buurmeisje Nora. Wanneer aan het begin van de Eerste Wereldoorlog de achttienjarige broers het kasteel ieder door een andere poort verlaten, komen ze aan weerszijden van de geschiedenis terecht.

De gevolgen van hun keuzes zullen het lot van de volgende generaties bepalen. Zo zal in het moeizame huwelijk van Nora de tweeling altijd een beslissende rol spelen. Als in de jaren vijftig haar opstandige dochter Elsie op een skivakantie de prins leert kennen, lijkt deze liefde even onmogelijk als noodzakelijk.

Recensie
Nadat Oscar van den Boogaard zijn baan als advocaat had opgezegd, maakte hij als auteur zijn debuut met het in 1990 verschenen Dentz. Een kleine dertig jaar later bracht hij in 2018 de roman Kindsoldaat uit, die gaat over zijn deels gefingeerde familiegeschiedenis en waaruit zou moeten blijken dat hij een buitenechtelijke zoon van prins Bernhard is, hetgeen door de Rijksvoorlichtingsdienst overigens ontkend wordt omdat er geen enkele aanwijzing bestaat dat deze bewering op waarheid berust.

Aan het eind van de negentiende eeuw wordt in het kleine Duitse plaatsje Metternich de tweeling Max en Nol geboren. Ongeveer tegelijkertijd komt ook hun buurmeisje Nora ter wereld en het is daarom niet zo heel erg vreemd dat ze hun jeugd gezamenlijk doorbrengen. Vlak voor de Eerste Wereldoorlog kiezen de broers hun eigen pad, dat gevolgen heeft voor het lot van de latere generaties van beide families. Zo zullen ze altijd een rol blijven spelen in het leven van Nora en haar dochter Elsie, die tijdens een skivakantie kennismaakt met prins Bernhard.

Kindsoldaat bestaat uit drie delen, die boeken worden genoemd en in feite een manuscript voorstelt dat geschreven is door Maxwell, een zoon uit de vierde generatie van een welgestelde en vooraanstaande Nederlandse familie. Het epistel verhaalt over een familiegeschiedenis die tientallen jaren bestrijkt, maar eigenlijk vooral over het wel en wee van drie generaties vrouwen gaat, in het bijzonder over hun liefdesverhoudingen of misschien wel het gebrek daaraan. Het begrip familiegeschiedenis is daarom erg overtrokken en een epos, zoals de achterflap doet suggereren, is het al helemaal niet. Dit komt voor een groot deel omdat de roman behoorlijk oppervlakkig is, nergens uitvoerig op ingaat en de geschiedenis, die wel degelijk van belang kan zijn, buitengewoon karig aan bod komt.

Hoewel Van den Boogaard de roman op zijn eigen familiegeschiedenis heeft gebaseerd en hieruit zou moeten blijken dat hij de buitenechtelijke zoon van prins Bernhard is, komt dat in het boek nergens tot uiting. Pas in het laatste deel komen de prins – en in veel geringere mate zijn vrouw Juliana – in beeld. Dit is niet onlogisch, omdat het verhaal aan het eind van de negentiende eeuw begint en in dat laatste deel een aantal jaren na de Tweede Wereldoorlog verhandelt. Ook de rol van Elsie is dan aanzienlijk groter, zij is immers de derde generatie. Toch is ze qua karakter en uitstraling niet zo heel veel anders dan haar moeder en grootmoeder. Alle drie zijn ze nogal wereldvreemd en behoorlijk vol van zichzelf en hun afkomst. Dit, maar ook hun lege bestaan, straalt voortdurend van ze uit. Hierdoor is het voor de lezer erg moeilijk om een band met hen te krijgen of om sympathie voor ze te krijgen. De andere personages zijn trouwens van hetzelfde kaliber als de drie dames, dus voor hen geldt feitelijk hetzelfde.

De schrijfstijl die de auteur hanteert, is er niet een die je in een roman verwacht. In simpele bewoordingen – dialogen zijn over het algemeen uitermate kinderlijk – loodst hij de lezer van de ene naar de andere scène, zonder dat er eigenlijk echt veel gebeurt. Desondanks vliegen de gebeurtenissen, escapades en intriges in een mum van tijd voorbij, wat dus hoofdzakelijk door de eenvoudige en vluchtige manier van schrijven komt. Incidenteel lijkt het erop dat het verhaal wat diepgang krijgt – in het derde deel is dit het duidelijkst – maar de auteur doet hier verder niets mee en daardoor blijven dergelijke situaties eveneens nietszeggend. Van den Boogaard heeft met het schrijven van deze roman vast en zeker een bedoeling gehad. Die is echter onduidelijk, want Kindsoldaat is van begin tot eind tamelijk inhoudsloos en infantiel.

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Oscar van den Boogaard 
Titel: Kindsoldaat
ISBN: 9789023457756
Pagina’s: 580
Eerste uitgave: 2018

Flaptekst
De twaalfjarige M. groeit op in twee werelden. Thuis is er chaos en geweld, op school past ze zich geruisloos aan. Haar ouders zijn continu op de vlucht – voor de buitenwereld, elkaar, hun eigen demonen – en sleuren M. mee, van dorp naar dorp, van school naar school. Ze zoekt haar heil in de natuur en bij andere buitenstaanders – de bewoners van een vakantiepark, de reizigers in een woonwagenkamp, een groep kunstenaars in het bos. Maar nergens krijgt ze de kans om wortel te schieten, of, belangrijker nog: om met iemand een gedeeld verleden op te bouwen. Voor iedereen is ze slechts een voorbijganger. En als er niemand getuige is van je leven, besta je dan wel?

Recensie
Roxane van Iperen debuteerde in 2016 met haar roman Schuim der aarde, waarmee ze de Hebban Debuutprijs won. Twee jaar later brak ze met haar tweede boek ’t Hooge Nest echt door en werd ze bij het grote publiek bekend. Dat beloof ik, waarvan ze zelf zegt dat dit haar oerboek is, is haar in 2023 uitgebrachte en semi-autobiografische roman, kreeg meteen lovende reacties en kwam op de shortlist van de Boekenbon Literatuurprijs van dat jaar terecht.

M. is een twaalf jaar oud meisje, maar heeft geen stabiel leven. Ze is opgegroeid in een gewelddadige thuisomgeving, die bovendien ook nog eens ongewoon chaotisch is. Hierdoor heeft ze een eigen wereld gecreëerd, waarin ze vooral niet wil opvallen. Ze heeft tevens de gave ontwikkeld zich aan iedere omstandigheid aan te passen. Haar ouders zijn voortdurend op de vlucht en slepen M. en haar broertje Boelie van dorp naar dorp mee. Het is daarom onmogelijk om een evenwichtig bestaan op te bouwen of langdurig vriendschap met iemand te sluiten. Voor iedereen is ze een voorbijganger, dus vraagt M. zich af of ze wel leeft.

Het verhaal, dat begint met een bijzondere proloog die voor diverse vragen zorgt, wordt volledig verteld vanuit het perspectief van het twaalfjarige meisje M. (de enige van wie de volledige naam niet wordt genoemd en waardoor rond haar personage een enigszins mysterieus tintje waart). In vier delen – die vier seizoenen van het jaar – die ieder een andere strekking hebben, maar waaruit keer op keer blijkt dat M. in een ontwricht gezin is/wordt grootgebracht, komt de lezer te weten wat er bij het meisje leeft, hoe ze haar tijd doorbrengt, hoe ze met anderen omgaat en vooral waar ze zich in haar hoofd allemaal mee bezighoudt. Hierdoor krijg je een erg goed beeld van haar en begrijp je waarom ze zich gedraagt zoals ze doet.

De omstandigheden van de diverse personages zijn over het algemeen nogal treurig en armoedig. Niet alleen die van M. en haar familie, maar van eigenlijk iedereen. De auteur weet deze sfeer, maar ook die van de tijd waarin het verhaal zich afspeelt – uit enkele details kun je opmaken dat dit ergens aan het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw moet zijn – uitstekend en treffend weer te geven. De beschrijvingen en omschrijvingen van de personages en hun karakters komen eveneens bijzonder goed tot uiting. In feite weet je als lezer meteen wie je voor je hebt, hoe zo’n persoon in elkaar steekt en wat haar of zijn bedoelingen zijn. Door dit alles leven deze personages stuk voor stuk en heb je nergens het gevoel dat ze ‘slechts’ romanfiguren zijn.

Van Iperen heeft maatschappelijke thema’s als huiselijk geweld, misbruik, eenzaamheid, armoede en verwaarlozing in de roman verwerkt, problemen die destijds voorkwamen en tegenwoordig nog steeds. Hierdoor kan de indruk ontstaan dat het boek nogal zwaar is, maar daar is eigenlijk geen enkele sprake van. De schrijfstijl is namelijk vlot en levendig en daarbij toch ook invoelend. Omdat de auteur bij de vele ellendige situaties de vinger op de zere plek legt, komt het verhaal buitengewoon realistisch over. Als je in ogenschouw neemt dat de plot gebaseerd is op eigen ervaringen is dit niet geheel onbegrijpelijk. Overigens is het op geen enkel moment te merken dat het boek autobiografische elementen heeft.

Het eind van het verhaal is treffend, want in het laatste hoofdstuk heeft het er alle schijn van dat M. een spiegel voorgehouden wordt. Hoe ze hierop reageert en ermee omgaat, is mooi en confronterend tegelijk. Voor het meisje zelf en misschien ook wel voor de lezer. Dit alles maakt van Dat beloof ik een intens en krachtig boek dat na het lezen nog wel een tijdje in je hoofd blijft rondzingen.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Roxane van Iperen
Titel: Dat beloof ik
ISBN: 9789400408562
Pagina’s: 384
Eerste uitgave: 2023