Flaptekst
CIA-agent en ex-Navy seal Maxwell Moore werkt al jarenlang undercover in Afghanistan en Pakistan, op jacht naar terroristen van Al Qaida. Onverwachts wordt hij teruggeroepen naar de Verenigde Staten. In het diepste geheim is een groep specialisten van verschillende Amerikaanse agentschappen ? FBI, DEA, CIA, ATF en US Border Control ? geformeerd die een levensgevaarlijke dreiging onschadelijk moet zien te maken. Op satellietfoto?s valt namelijk te zien dat twee van Amerika?s grootste vijanden de handen ineen hebben geslagen: de taliban en het Juárez-drugskartel uit Mexico.

Voor Moore en zijn nieuwe collega?s begint een jacht op een vijand die even machtig als meedogenloos is. Het Juárez-kartel vecht even ten zuiden van de Amerikaanse grens een keiharde oorlog uit met een rivaliserend syndicaat met als inzet de export van drugs naar de Verenigde Staten. De ambitieuze en uiterst wrede Dante Corrales gaat voorop in de strijd tegen de Amerikaanse grenspolitie en de dea aan de ene kant, en de concurrentie aan de andere kant. Maar Corrales is slechts een uitvoerder en de grote vraag voor Moore en de zijnen is: wie is de werkelijke topman van het drugskartel? En waaruit bestaat precies de samenwerking tussen de taliban en de Mexicanen, gaat het alleen om de invoer van drugs of gaat het om een mogelijk nog groter gevaar?

Recensie
De jacht op de Red October (1984), het bijzonder goed ontvangen debuut van Tom Clancy, betekende het begin van zijn wereldwijde succes als auteur. Hij schreef talloze politieke en spionagethrillers, waarvan een aantal is verfilmd. Hij ging regelmatig een co-auteurschap aan met andere auteurs en een van hen was New York Times bestsellerauteur Peter Telep. Samen schreven ze het in 2011 verschenen De ogen van de vijand, een verhaal in Jack Ryan-sfeer, maar met CIA-agent Maxwell Moore als protagonist.

Moore is al jarenlang undercoveragent in Afghanistan en Pakistan ter bestrijding van het terrorisme. Dan wordt hij teruggeroepen naar de Verenigde Staten waar hij de leiding krijgt over een klein, maar select team dat opdracht krijgt een drugskartel in Mexico op te rollen. Dit Juárez-kartel voert op zijn beurt een harde strijd met een concurrerende bende waarvan Dante Corrales een van de keiharde onderbazen is. Moore en zijn team hebben het echter voorzien op de absolute leider van dit kartel. In hun jacht op deze man krijgen ze met allerlei complicaties te maken waardoor de veiligheid van de VS in het geding is.

In een vrij lange proloog maakt de lezer meteen kennis met het belangrijkste personage, Max Moore, waarvan onmiddellijk ingeschat kan worden dat deze CIA-agent voor geen kleintje vervaard is en in feite niets uit de weg gaat. Een nieuwe superheld, die overigens voldoende menselijke eigenschappen heeft, lijkt dus te zijn geboren. Tegelijkertijd heeft de inleiding een enigszins spectaculaire scène en is er eveneens wat spanning. Het is zonneklaar dat De ogen van de vijand draait om een grote hoeveelheid actie en wie daar naar op zoek is, komt niet bedrogen uit – en vooral niet in de eindfase van het verhaal. Desondanks zijn er meer dan genoeg rustige momenten, soms zelfs te rustig, want dan gebeurt er eigenlijk helemaal niets en vraag je je af waarom dergelijke scènes of hoofdstukken geschreven zijn.

De vele gebeurtenissen worden afwisselend verteld vanuit een groot aantal perspectieven, maar het is vooral Moore die mag laten zien wat hij waard is. Over de talrijke personages wordt behoorlijk veel achtergrondinformatie gegeven, zelfs van degenen die in feite geen of een bijzonder kleine rol hebben. Waarom de auteurs ervoor gekozen hebben om van die laatste categorie ook het een en ander te vertellen, is een raadsel, want van toegevoegde waarde is het over het algemeen niet en werkt daarnaast vertragend. Dat doen de overdoses aan overbodige details waar flink mee gestrooid wordt eveneens. Voor het verhaal is het bijvoorbeeld helemaal niet interessant dat je geïnformeerd wordt over de prijs van een ladder. Sterker nog, zoiets zorgt zo nu en dan zelfs voor een klein beetje ergernis.

Door de enorme hoeveelheid personages, de verschillende landen en locaties waar de twee verhaallijnen zich afspelen en diverse omstandigheden die alle personen te verwerken krijgen, moet de lezer zijn aandacht er wel bij blijven houden, met name als je alles nog niet volledig in beeld hebt. Uiteindelijk treedt de gewenning op en is het allemaal niet zo lastig meer, maar dit duurt verhoudingsgewijs wel even. Ook het heden en verleden lopen nog weleens door elkaar heen en is de overgang van de ene naar de anders situatie nogal drastisch. De lezer moet dan goed opletten wanneer wat precies plaatsvindt.

Is De ogen van de vijand door dit alles dan een onaardige actiethriller? Nee, dat nou ook weer niet. Ondanks de bijkans oneindig lijkende lading onwaarschijnlijk- en ongeloofwaardigheden boeit de plot op de een of andere manier eigenlijk wel. Je wilt immers toch te weten komen hoe alles zal aflopen. En met Moore als schijnbaar onoverwinnelijk fenomeen komt de lezer daarmee niet bedrogen uit.  

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Tom Clancy & Peter Telep
Titel: De ogen van de vijand
ISBN: 9789044983449
Pagina’s: 496
Eerste uitgave: 2011

Flaptekst
22 november 1963: de moord op president J. F. Kennedy. Er zijn veel mensen die geloven dat de wereld er nu veel beter aan toe zou zijn als die moord voorkomen had kunnen worden. Jake Epping krijgt onverwacht de kans om precies dat te doen: er bevindt zich een doorgang naar 1958 in zijn favoriete hamburgertent. Jake aarzelt niet, neemt een nieuwe identiteit aan en reist naar het verleden. Hij ontdekt dat het toen lekkerder rook, er minder vliegtuigstrepen in de lucht waren, het leven er langzamer en vriendelijker verliep… maar ook dat het verleden een weerbarstig en gevaarlijk karakter heeft. Het laat zich niet graag veranderen. De belangrijkste troef die het verleden in handen heeft is de liefde, die Jake destijds in het heden ontglipte, maar die hem des te sterker in het verleden verankert. Lukt het Jake uiteindelijk toch om Kennedy’s leven te redden? En wat voor onverwachte, huiveringwekkende consequenties heeft dat in het heden?

Recensie
Stephen King is een van de meest productieve auteurs van de Verenigde Staten, want hij schrijft niet alleen romans, maar ook talloze korte verhalen. Het in 2011 verschenen 22-11-1963 is alweer zijn zestigste boek, ondanks dat hij het idee hiervoor al aan het begin van de jaren zeventig van de vorige eeuw kreeg. Omdat hij op dat moment dat hij nog meer achtergrondonderzoek moest verrichten, zag hij er toen van af om met het schrijven van dit boek te beginnen. Pas in 2007 pakte hij het project weer op en uiteindelijk groeide de roman uit tot een van zijn best gewaardeerde boeken.

Onderwijzer Jake Epping krijgt van zijn ernstig zieke vriend Al Templeton het dringende verzoek om de moord op John F. Kennedy te voorkomen. Hiervoor moet hij wel ruim vijftig jaar terug in de tijd. Jake stemt toe en daalt via een onzichtbare trap in de hamburgertent van Templeton af naar 1958. Hij heeft zich een andere identiteit aangemeten en komt erachter dat die periode hem wel bevalt. Hij weet ook dat hij een missie heeft en dat is het voorkomen van de moord op president Kennedy, die in november 1963 gaat plaatsvinden. De moeilijkheid is echter dat het verleden zich niet zo gemakkelijk laat beïnvloeden.

‘Als ik een bepaalde tijd uit mijn leven over zou kunnen doen, dan…’. Ieder mens heeft een dergelijke zin vast wel een keer uitgesproken of gedacht. Het is alleen de vraag of je dit echt moet willen, want je weet wat je nu hebt, niet wat je krijgt als het inderdaad mogelijk zou zijn om je eigen verleden, en daardoor ook je eigen daden, te veranderen. Dit gegeven heeft King in 22-11-1963 verwerkt, maar wel op iets grotere schaal. Het boek, dat heel kort op gang moet komen, is daardoor zo goed als van begin tot eind intrigerend, waarbij de vraagstelling ‘Wat als?’ vaak centraal staat.

Het verhaal, dat volledig vanuit het perspectief van Jake Epping wordt verteld, speelt zich hoofdzakelijk af aan het eind van de jaren vijftig en begin jaren zestig van de vorige eeuw af. De auteur heeft deze periode bijzonder goed weergegeven, want de lezer proeft de sfeer van die tijd, ziet de – vaak armoedige – omstandigheden exact voor zich en kan zich helemaal voorstellen hoe de mensen destijds geleefd hebben. Hieraan is te merken dat King zich buitengewoon goed en grondig in die jaren heeft verdiept, want alles klopt, tot de kleinste details aan toe.

Ondanks dat het vanzelfsprekend onmogelijk is de geschiedenis te veranderen, komt het verhaal over het algemeen erg realistisch over. Een van de reden daarvan is dat veel van de genoemde personages werkelijk geleefd hebben en uiteraard ook omdat een groot aantal lezers ongetwijfeld over de moord op voormalig president John F. Kennedy heeft gehoord of gelezen. De lezer houdt hierbij wel in zijn achterhoofd dat het verhaal op zich volledig verzonnen is – het beste voorbeeld hiervan is het konijnenhol waardoor Epping naar het verleden reist, er ook weer van terugkeert en dat sterk doet denken aan Alice in Wonderland, het kinderboek van Lewis Carroll – en diverse onmogelijkheden bevat.

King bewijst met 22-11-1963 andermaal dat hij een begenadigd verhalenverteller is. Het enige dat je hem deze keer zou kunnen verwijten, is dat dit boek over het geheel genomen niet zo heel erg spannend is en dat het vooral de kenmerken heeft van een roman. Natuurlijk kan hem dit worden vergeven, want alleen het idee al dat door welk voorval dan ook het verleden kan worden beïnvloed, is fascinerend genoeg om voor een bepaalde geladenheid te zorgen. Aan het eind van het boek schets de auteur een situatie die het gevolg is van zo’n verandering in de geschiedenis. De dystopische en apocalyptische wereld die geschetst wordt, is ronduit beangstigend.

Waardering: 5/5

Boekinformatie
Auteur: Stephen King
Titel: 22-11-1963
ISBN: 9789024542192
Pagina’s: 880
Eerste uitgave: 2011

Flaptekst
Medisch onderzoeker van de gezondheidsdienst dokter Nate McCormick heeft voor zXn leven genoeg lijden gezien. Hij verlaat de dienst, vastbesloten met zijn vriendin in San Francisco een nieuw leven te beginnen. Tot de dood van een oude vriend hem terugwerpt in de medische wereld die hij achter zich wilde laten. Terwijl de politie op een moordenaar jaagt speurt Nate naar bewijzen. De waarheid die hij ten slotte ontdekt, overtreft zijn ergste vermoedens. Terwijl het net van verraad zich rondom Nate sluit, duiken patiënten op die verbijsterende verhalen vertellen. Nate onthult een geheime alliantie tussen misdaad, wetenschap en een miljardenindustrie die zijn slachtoffers tot elke prijs verborgen wil houden. Voor Nate is de maat vol als de persoon die voor hem alles betekent in gevaar komt…

Recensie
Tijdens zijn opleiding tot dermatologisch chirurg schreef Joshua Spanogle de enige twee boeken die van zijn hand zijn verschenen. Hij debuteerde in 2006 met Isolation ward (Infectie, 2007), het eerste deel met biologisch arts Nate McCormick. Een jaar later werd de opvolger Flawless (Gaaf, 2009) uitgebracht. Beide boeken, die in negen talen zijn vertaald, spelen zich af in de medische en biotechnische wereld en gaan over actuele ethische kwesties.

Voormalig CDC-arts Nate McCormick wordt door zijn oude vriend Paul Murphy, die hij al tien jaar niet meer gezien of gesproken heeft, benaderd met een dringende vraag om hulp. Murphy wordt echter om het leven gebracht en Nate is daarom vastberaden diens moordenaar te vinden. Tijdens zijn onderzoek stuit hij op een aantal afschuwwekkende foto’s en hoort hij enkele verschrikkelijke verhalen. Langzaam maar zeker krijgt hij in beeld waar zijn vriend zich mee bezig hield, maar niet iedereen blijkt hiervan te zijn gediend. Door dit alles komt Nate’s leven steeds meer in gevaar.

Het schoonheidsideaal hield en houdt nog steeds veel mensen bezig en de gevolgen van een ingreep zijn niet altijd om over naar huis te schrijven. De resultaten zijn soms dramatisch, maar er zijn eveneens medische risico’s. Het is dan ook niet zo heel erg vreemd dat de auteur, die in de gezondheidszorg werkzaam is, dit thema in zijn tweede thriller heeft verwerkt. Een aantal zaken die hij hierover naar voren brengt, komen realistisch over en het is daarom niet ondenkbeeldig dat ze in werkelijkheid kunnen voorkomen. Als je dan ook nog eens bedenkt dat winstbejag vaak een belangrijke drijfveer tot duistere praktijken is, is het niet ondenkbeeldig dat de criminele wereld zich hiermee bezig gaat houden. Spanogle heeft zich dit gerealiseerd en dit feit gebruikt om het verhaal een spannend accent te geven.

Daar begint hij, ondanks de betrekkelijk rustige start van de plot, toch vrij snel mee. De lezer wordt in de aanvangsfase al enigszins nieuwsgierig gemaakt en zo nu en dan zijn er enkele spannende momenten. Naarmate het verhaal vordert, nemen deze toe en de climax bevindt zich overduidelijk in de ontknoping. Voor het echter zover is, gebeurt er wel het een en ander. Toch bestaat de plot niet alleen maar uit actie, want aan de privéomstandigheden van protagonist McCormick wordt ruim aandacht besteed. Die blijken nogal complex te zijn en de oorzaak daarvan moet in het voorgaande deel van de tweeluik te vinden zijn. Desondanks kan Gaaf uitstekend als standalone gelezen worden, er wordt namelijk zo goed als niet naar eerdere voorvallen verwezen, de lezer heeft in ieder geval niet de indruk iets te missen.

Ondanks dat alles wat er gaande is volledig vanuit het perspectief van McCormick verteld wordt en de lezer daardoor het een en ander over hem te weten komt, blijft hij over het algemeen behoorlijk oppervlakkig en aan de ene kant komt hij over als een sympathieke vent, maar aan de andere kant heeft hij zijn nukken. Dat maakt hem wel menselijk, maar of hij de harten van alle lezers weet te veroveren, is de grote vraag. Over de Chinese onderwereld en het reilen en zeilen in de biomedische wereld kom je daarentegen wel het nodige te weten. Niet alles daarvan is even interessant en aansprekend overigens.

De schrijfstijl van de auteur is overwegend vlot en toegankelijk en vaak erg beeldend, met soms heftige scènes. Spanogle heeft wel gemeend de nodige humor in het verhaal op te nemen, wat niet altijd een goede keuze is. Vooral in de eerste helft maakt hij daar veelvuldig gebruik van en regelmatig komt dit nogal geforceerd en gemaakt over. Uiteindelijk normaliseert zich dit en zijn de grappigheden meer gedoseerd, hetgeen een aanzienlijke verbetering betekent. Over het geheel genomen is Gaaf een aardige en onderhoudende thriller met een aantal kanttekeningen.  

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Joshua Spanogle
Titel: Gaaf
ISBN: 9789044322866
Pagina’s: 480
Eerste uitgave: 2009

Flaptekst
Kate Linville, een eenzame detective van Scotland Yard, gunt maar één persoon op de wereld haar liefde en vertrouwen: haar vader. Als hij op brute wijze wordt vermoord in zijn eigen huis, verliest Kate abrupt haar laatste steun en toeverlaat.

Om de zaak op de voet te volgen keert Kate vanuit Londen terug naar Yorkshire. Ze wordt al snel teleurgesteld: inspecteur Caleb Hale lijkt meer interesse te hebben in gemakkelijke antwoorden dan het achterhalen van de waarheid. Kate besluit zelf op onderzoek uit te gaan, want ze voelt aan alles dat de moord op haar vader veel complexer is dan de politie denkt. En terecht: haar vader had een heel donkere kant… waardoor de man die Kate dacht te kennen in één klap niet meer bestaat.

Recensie
Charlotte Link was nog maar zestien jaar oud toen ze haar eerste boek schreef: Die schöne Helena (1979), maar het duurde drie jaar voordat dit gepubliceerd werd. Inmiddels is ze uitgegroeid tot een van de meest succesvolle auteurs van Duitsland. Ze schreef voornamelijk standalones, maar in 2015 verscheen Leugenaar, het eerste deel van een serie met Scotland Yard-rechercheur Kate Linville, en dat zes jaar later in een Nederlandse vertaling werd uitgebracht en eveneens is verfilmd.

Rechercheur Kate Linville heeft een slecht zelfbeeld en is hierdoor behoorlijk vereenzaamd. De enige met wie ze een goede band heeft én vertrouwt, is haar vader. Op een dag wordt hij in zijn eigen woning op gruwelijke wijze vermoord, waarna ze helemaal alleen in het leven staat. Een paar maanden later keert ze terug van Londen naar haar ouderlijk huis in Yorkshire, vooral om alles op een rijtje te zetten, maar ook om de zaak te volgen. Ze twijfelt over de juiste werkwijze en begint daarom een eigen onderzoek, waardoor ze ontdekt dat haar vader anders in elkaar stak dan ze altijd dacht.

Het verhaal begint met een korte proloog over een voorval met een vijfjarig jongetje – hij heeft overigens gedachten die niet met zijn leeftijd overeenkomen – dat voor een klein beetje nieuwsgierigheid zorgt en eveneens een heel lichte spanning heeft. Hierna volgt een sprong voorwaarts naar dertien jaar later, maar het duurt nog tot ver in de plot voordat het verband met deze inleiding naar voren komt. Dit is tevens het moment dat de lezer honderd procent zeker weet wat het motief van de moord op Richard Linville (Kate’s vader) is en wie daarvoor verantwoordelijk is. Toch zijn de gebeurtenissen die vervolgens plaatsvinden nog steeds interessant, want er gebeuren ook dan nog dingen die niet te verwachten zijn.

Leugenaar bestaat uit twee verhaallijnen die één gemeenschappelijke deler hebben: het rechercheteam waarover Calab Hale de leiding heeft. Beide zijn boeiend en zorgen voor hachelijke en spannende situaties. Omdat de plot, en dus de vele aangelegenheden, worden verteld vanuit verschillende perspectieven krijgt de lezer een volledig beeld van wat zich allemaal voordoet en wat zich in de hoofden van de personages afspeelt. Over hen kom je behoorlijk wat te weten, maar toch wordt er niet al te uitvoerig op hen ingegaan, hierdoor blijven vooral de belangrijkste karakters enigszins vlak en kom je zo goed als niet te weten waarom ze zijn geworden zoals ze op dit moment zijn. Wellicht valt dit te wijten aan het feit dat dit boek een eerste deel is en dat de auteur nog niet alles wil prijsgeven. Dit neemt echter niet weg dat een aantal van hen wel degelijk de potentie heeft om uit te groeien tot sterke en krachtige individuen.

Link heeft een vlotte en toegankelijke schrijfstijl en weet de sfeer van onder andere de omgeving en de omstandigheden van de personages erg goed over te brengen. Veel beschrijvingen zijn zodanig dat de lezer ze zonder zich al te veel te moeten inspannen voor zich ziet. De opbouw van het verhaal is goed en verzorgd en er wordt naar een climax toegewerkt die uiteindelijk toch wat tegenvalt. Dit eind is te gemakkelijk en baart weinig opzien, daarom wordt de indruk gewekt dat de auteur het even niet meer wist en er maar snel een slot aan heeft gebreid. Dit neemt echter niet weg dat Leugenaar een prima en veelbelovende start is van een serie rond Kate Linville. Jammer is echter dat in de tweede druk (eveneens uit 2021) nog wel diverse overbodige slordigheden voorkomen, dit zou in principe niet meer hebben gehoeven.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Charlotte Link
Titel: Leugenaar
ISBN: 9789401614245
Pagina’s: 608
Eerste uitgave: 2021

Flaptekst
New York, voorjaar 2008. De jonge auteur Marcus Goldman lijdt aan een writer s block, en dat terwijl de deadline van zijn uitgever nadert. Dan wordt in de tuin van zijn mentor, sterauteur Harry Quebert, het lichaam gevonden van Nola Kellergan, die ruim dertig jaar eerder op vijftienjarige leeftijd spoorloos is verdwenen. Op Nola’s lichaam ligt het manuscript van de roman die Quebert zijn doorbraak naar het grote publiek heeft bezorgd. Harry Quebert is onmiddellijk hoofdverdachte en zijn beroemde roman komt in opspraak. Overtuigd van de onschuld van zijn grote voorbeeld vertrekt Marcus naar Harry’s huis in New Hampshire om de werkelijke toedracht rond de dood van Nola te achterhalen. Maar de waarheid blijkt veel gecompliceerder dan hij dacht.

Recensie
De Zwitserse auteur Joël Dicker was nog maar tien jaar oud toen hij al een natuurtijdschrift oprichtte, waar hij uiteraard ook voor schreef. Hierna duurde het een tijd voor hij de draad weer oppakte, want pas na zijn rechtenstudie begon hij met het schrijven van romans. In 2005 debuteerde hij met de novelle Le Tigre, maar zijn grote doorbraak kwam met De waarheid over de zaak Harry Quebert, dat in 2014 in een Nederlandse vertaling verscheen en waarvoor hij een aantal literaire prijzen won.

Anderhalf jaar na de publicatie van zijn eerste roman leidt Marcus Goldman aan, naar wat hij noemt, de schrijversziekte. Terwijl de deadline voor een nieuw boek steeds dichterbij komt, lukt het hem niet om maar iets op papier te zetten. Op een dag neemt zijn mentor Harry Quebert contact met hem op en vertelt hem dat in zijn tuin het lichaam van het al meer dan dertig jaar vermiste vijftienjarige meisje Nola Kellergan is aangetroffen. In haar graf ligt tevens het manuscript van de roman waarmee hij doorbrak en daarom is hij meteen de hoofdverdachte. Goldman is er echter van overtuigd dat zijn vriend onschuldig is en doet er alles aan om dat te bewijzen.

Na een kort fragment van een melding bij de alarmcentrale en een eveneens niet al te lange proloog maakt de lezer kennis met schrijver Marcus Goldman, uit wiens perspectief de vele gebeurtenissen voor een groot deel worden verteld, en niet veel later wordt Harry Quebert geïntroduceerd. Beide personages zijn, hoewel er tevens ruim voldoende aandacht aan andereen wordt besteed, bepalend voor het verloop van de plot. De jonge Nola Kellergan is dit eigenlijk ook, want wat er in 1975 – het verhaal speelt zich in 2008 af – voorgevallen is, loopt als een rode draad door de twee verhaallijnen, die feitelijk als één gezien kunnen worden, heen. Door de uitgebreide en goede beschrijvingen van de diverse personen krijg je een goede indruk van ze en denk je hen vrij goed te kennen. Tegen alle verwachtingen in is er dan toch buiten de waard gerekend, want voor een enkeling geldt dat ze uiteindelijk iets anders in elkaar steken dan aanvankelijk leek.

Omdat het verhaal zich in diverse perioden afspeelt, is er een continue spanning. De omstandigheden, de intrigerende en vaak bijzondere personages én het onderzoek naar de ware toedracht van de dood van het vijftienjarige meisje werken dit ook nog eens in de hand. Talrijke plotwendingen zorgen ervoor dat de lezer eigenlijk nooit weet waar hij aan toe is. De ene keer denk je dit, een moment later alweer dat, het komt er dus op neer dat de auteur hem veelvuldig verrast en regelmatig op het verkeerde been zet. Vooral aan het eind, wanneer echt alle puntjes op de i worden gezet, wordt duidelijk wat Nola is overkomen en wie daarvoor verantwoordelijk waren. Tot dan blijf je, ondanks allerlei onjuiste vermoedens in het ongewisse en twijfel je aan velen. Dit komt hoofdzakelijk omdat de meesten een geheim bewaren of niet de volledige waarheid vertellen. Uiteraard komt dit allemaal wel bovendrijven, maar heel geleidelijk aan.

Het boek heeft ogenschijnlijk alle kenmerken van een thriller en leest in feite ook als zodanig, maar in werkelijkheid is het veel meer dan dat. De roman verhaalt onder andere over een onmogelijke liefde (het is onmogelijk daarbij niet even aan Lolita van de Russische auteur Vladimir Nabokov te denken), over met zichzelf in de knoop zittende schrijvers, over vriendschap en over nog zoveel meer. Deze veelheid aan ingrediënten heeft tot gevolg dat de lezer zich geen moment hoeft te vervelen, er gebeurt immers aldoor wel wat. De waarheid over de zaak Harry Quebert boeit daarom van begin tot eind en overtuigt in alle opzichten.

Waardering: 5/5

Boekinformatie
Auteur: Joël Dicker
Titel: De waarheid over de zaak Harry Quebert
ISBN: 9789403182803
Pagina’s: 640
Eerste uitgave: 2014

Flaptekst
Het huwelijk van stewardess Mina staat op springen en de zorgen om haar dochtertje zijn groot, dus wanneer ze wordt geselecteerd om te werken op de eerste non-stop vlucht van Londen naar Sydney, is dat een welkome afleiding. Het is een prestigieuze vlucht met aan boord talloze journalisten, bloggers en VIP s die allemaal verslag zullen doen van deze historische vlucht. Dan krijgt Mina een briefje in handen: ‘Volg onze instructies, dan zal je dochter blijven leven’. Het vliegtuig is gekaapt en Mina staat voor een duivels dilemma want het leven van honderden passagiers ligt in haar handen. Maar ook dat van haar dochtertje. En de kapers blijken meer van haar privéleven te weten dan haar lief is…

Recensie
Ondanks dat Clare Mackintosh altijd al auteur wilde worden, heeft ze aanvankelijk gekozen voor een carrière bij de politie. Op een bepaald moment besloot ze meer tijd aan haar gezin te willen besteden, waarna ze haar loopbaan tijdelijk onderbrak en werd tegelijkertijd freelancejournalist. Ze keerde niet meer terug bij de politie, liet de journalistiek eveneens achter zich en werd fulltime schrijfster. In 2016 debuteerde ze met Mea culpa en vijf jaar later verscheen Gegijzeld, dat beschouwd kan worden als een ‘Locked Room Thriller’.

Het is bijna kerst en om haar moeizame huwelijk te ontvluchten lukt het Mina Holbrook om tijdens de eerste rechtstreeks vlucht van Londen naar Sydney als stewardess aan het werk te gaan. Ze hoopt dan ergens anders aan te kunnen denken en alles op een rijtje te kunnen zetten. Toch loopt niet alles zoals ze vooraf had verwacht, want eenmaal in de lucht krijgt ze een brief met een aantal instructies. Als zich hieraan onttrekt, zal haar vijfjarige dochter Sophia sterven. Het dilemma waar Mina nu voor komt te staan, is levensgroot, want kiest ze voor Sophia of voor de honderden passagiers?

De bijzonder korte proloog, maar ook een oproep naar de alarmcentrale daarvoor, zijn veelbelovend en maken de lezer nieuwsgierig. Want, ondanks dat je al een globale indruk krijgt, wat heeft zich exact voorgedaan? Deze twee fragmenten zijn echter niet representatief voor het verhaal, en komen ze eveneens niet voor de volle honderd procent overeen met de werkelijke gebeurtenis. Achteraf bezien is de zin ervan dus niet geheel duidelijk. Na deze inleidingen wordt de plot afwisselend verteld door de belangrijkste personages, Mina en Adam Holbrook, waarover geleidelijk aan steeds meer bekend wordt. De verhaallijnen van beiden worden zo nu en dan onderbroken door passages vanuit het perspectief van enkele reizigers, waarvan al snel blijkt dat ze een verleden hebben en dit achter zich willen laten door in het vliegtuig te stappen. Je kunt je echter niet aan de indruk onttrekken dat zij iets met de gijzeling – de titel van de thriller spreekt immers boekdelen – te maken hebben.

Aanvankelijk lijkt er helemaal niets aan de hand te zijn, want in het eerste deel van het verhaal wordt voornamelijk veel uit de doeken gedaan over Mina’s werkzaamheden tijdens de vlucht, over haar enigszins vertroebelde relatie met haar man Adam en de liefde die ze allebei voor hun geadopteerde dochter Sophia voelen. Alles kabbelt als het ware in een rustig tempo voort. Dit verandert in geringe mate als het vliegtuig in het tweede deel van het boek gekaapt wordt. Vanaf dat moment ontstaat er een lichte spanning en de lezer kan zich het gevoel van diverse passagiers voorstellen. Hij vraagt zichzelf tevens af wat hij zou doen als hij in de schoenen van Mina stond. Een dilemma dus. Desondanks ontbreekt de echte beklemming die bij zo’n situatie ongetwijfeld om de hoek komt kijken. Daarvoor is het allemaal veel te tam en worden de diverse voorvallen te afstandelijk verteld.

Mackenzie weet de omstandigheden waarin Adam en Sophia zich op een gegeven moment bevinden beter weer te geven. Je kunt je voorstellen hoe zij zich dan moeten voelen, vooral omdat ze er zelf zo goed als geen invloed op kunnen uitoefenen. Ook hoe Mina erin staat, is voor te stellen, maar aan de andere kant zit er ook iets gekunstelds aan, met name in de slotfase van de plot. Wat zich dan voordoet is zonder meer interessant, maar behoorlijk onrealistisch. Uiteindelijk komen de grootste verrassingen in het laatste hoofdstuk en de epiloog voor, rijkelijk laat voor een thriller.

Het idee achter het vlot en toegankelijk geschreven Gegijzeld is zonder meer goed, maar de auteur heeft er desondanks te weinig uitgehaald. De spanning is ondermaats en de onverwachte wendingen zijn beperkt. Hierdoor stijgt het boek niet boven de middelmaat uit.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Clare Mackintosh
Titel: Gegijzeld
ISBN: 9789026154980
Pagina’s: 416
Eerste uitgave: 2021

Flaptekst
De populaire Maasstadmoorden-reeks van thrillerschrijfster Sasja Winters is in de vergetelheid geraakt, net als zijzelf. Nadat Sasja een aantal jaren eerder in opspraak kwam door een incident met haar uitgever, brak ze met de schrijfwereld en alles wat daarmee samenhing. Maar dan klopt de politie op haar deur. Er is een jonge vrouw vermoord en de manier waarop is Sasja maar al te bekend. De moordenaar heeft een boodschap voor haar: Voltooi de serie, of er zullen meer slachtoffers vallen!

Recensie
Terwijl Angelique Haak nog een baan had als administratief medewerkster, speelde ze in haar hoofd al een tijdje met een idee voor een thriller. Een jaar later, het was inmiddels 2017, verscheen haar debuut Een nieuw begin. Eind 2023 werd haar alweer zesde boek Afgeschreven uitgebracht, waarvoor een aantal persoonlijke ervaringen en omstandigheden in bepaald opzicht als inspiratiebron hebben gefungeerd. In de relatief korte tijd dat ze schrijft, heeft ze al verschillende nominaties en prijzen gewonnen.

Sasja Winters is de auteur van de succesvolle en populaire thrillerserie De Maasstadmoorden. Ze heeft echter besloten geen vervolgdeel meer te schrijven, geheel tegen de zin van haar uitgever. Een discussie hierover ontaardt in een incident, waarna ze besluit de schrijverswereld de rug toe te keren. Als de recherche vier jaar later bij haar langskomt, hoort ze van hen dat een jonge studente op exact dezelfde manier om het leven is gebracht als een moord in haar eerste boek. De moordenaar dreigt dat er meer slachtoffers zullen vallen als Sasja geen zesde en tevens afsluitend deel van de reeks gaat schrijven.

Het begin van het verhaal heeft een enigszins ongewone opzet, want nog voor de titelpagina en die met de colofon start de auteur met een kort fragment waarin een zekere Copycat zijn of haar relaas doet. Deze persoon, die tot in de ontknoping onbekend blijft, ontmoeten we nog diverse keren en uit ieder stukje tekst blijkt dat hij of zij een flinke dosis frustratie in zich heeft zitten. Daarnaast wordt Afgeschreven – een titel die tweeledig opgevat kan worden – eveneens verteld door protagonist Sasja en rechercheur Martin. Beide verhaallijnen zijn echter onlosmakelijk met elkaar verbonden, hetgeen al vrij snel duidelijk is. Omdat de fictieve schrijfster het meest in beeld is en enkele voorvallen uit haar verleden hierin meegenomen worden, leert de lezer haar vrij goed kennen. De overige personages worden een heel stuk minder, maar wel voldoende uitgewerkt. Zij kunnen daarom prima in het geheel geplaatst worden.

Ondanks dat er al vrij snel het een en ander gebeurt, heeft de eerste helft van de plot een relatief rustig karakter. Je wordt door middel van cliffhangers wel enigszins nieuwsgierig gemaakt, maar het draait in die fase voornamelijk om de perikelen van Sasja. Het onderzoek dat Martin en zijn collega Jolanda uitvoeren, heeft nog het meest weg van een thriller. Halverwege komt er een kentering en gaat de tot dan minimaal aanwezige spanning omhoog. Tevens neemt het aantal interessante ontwikkelingen en wendingen toe, het tempo, dat sowieso al behoorlijk was, wordt opgeschroefd en zo goed als ieder personage komt een keer bij je aan de beurt om als verdachte bestempeld te worden. Uiteindelijk is de moordenaar natuurlijk een van hen, maar diens identiteit is desondanks onverwacht.

De schrijfstijl van Haak is vlot, toegankelijk, eigentijds en erg verzorgd. Zo nu en dan hebben enkele opmerkingen van Sasja een sarcastische ondertoon. Deze zorgen voor een glimlach en passen wel bij het gevoel dat ze soms heeft. Hoewel dit zeker geen dertien-in-een-dozijn-thriller is, bevat het boek wel diverse clichés en enkele kleine voorspelbaarheden. Storend is dit geenszins, wel opvallend, omdat ze blijkbaar moeilijk te voorkomen zijn. Het verhaal eindigt twee jaar later, wanneer alles achter de rug en de rust weer teruggekeerd is. Dit slot geeft iedereen een goed gevoel en lijkt een knipoog te zijn naar de feelgoodroman(s) die Sasja Winters (óók een pseudoniem van Haak) geschreven heeft.

Met Afgeschreven, dat van begin tot eind weet te boeien en de lezer regelmatig verrast, toont Haak aan dat ze in de loop der jaren als auteur een progressie heeft doorgemaakt en zal ze nog lang niet uitgeschreven zijn.

Waardering 4/5  

Boekinformatie
Auteur: Angelique Haak
Titel: Afgeschreven
ISBN: 9789461097576
Pagina’s: 336
Eerste uitgave: 2023

Flaptekst
Maya’s vreemde dromen beheersen haar nachten. Steeds verschijnt dezelfde vrouw: naamgenote Maia. De levendige dromen nemen Maia mee op onvergetelijke reizen, en gezeten op een draak genaamd Kolibrie vliegt ze over bekende en onbekende plaatsen.

Door de dromen beseft Maya dat haar perfecte leven maar schijn is. Ze doet afstand van haar leven zoals ze dat kent: ze zegt haar baan op, zet haar verloofde aan de kant en verlaat Jakarta. Ze begint te schrijven over Maia en haar oneindige nachtelijke reizen.

Werkelijkheid en fictie dreigen door elkaar te gaan lopen als de nachtelijke Maia tijdens een van Maya’s dromen ook begint te schrijven en schrijft over Maya, die wakker wordt op een perfecte ochtend.

Recensie
Nadat de op de Molukken geboren Nukila Amal enkele jaren in het toerisme heeft gewerkt, begon ze in 1997 met het schrijven van haar eerste boek. De reden hiervan waren de gebeurtenissen die rond die periode op de eilandengroep plaatsvonden. Het duurde echter nog drie jaar voor ze haar manuscript ter publicatie naar een uitgever stuurde. Weer drie jaar later debuteerde ze met de lovend ontvangen roman Maia’s nachtlied, waarin ze uiting gaf aan haar angst, onzekerheid en bezorgdheid over de situatie op diverse Molukse eilanden.

Maya is een jonge en succesvolle vrouw, heeft een goede baan in Jakarta en treedt binnenkort in het huwelijk. Als ze ’s nachts begint te dromen duikt iedere keer dezelfde vrouw op: Maia. Zij maakt verschillende reizen op draak Kolibrie en samen vliegen ze over bekende steden en plekken, waaronder haar ouderlijk huis. Maya realiseert zich dat het perfecte leven niet bestaat en daarom neemt ze ontslag en verbreekt haar verloving. Vanaf dan schrijft ze haar dromen op, maar als haar evenbeeld Maia ook met schrijven begint, is de scheidslijn tussen werkelijkheid en fictie niet meer te herkennen.

In de Nederlandstalige uitvoering van de roman wordt het begrip magisch realisme niet genoemd, maar de Engelstalige uitgave heeft dit predicaat in ieder geval wel gekregen. Hier is in feite geen woord van gelogen, want het verhaal verbindt werkelijkheid en fictie met elkaar, en het wordt tevens door elkaar heen gebruikt. De lezer vraagt zich op veel momenten af of een situatie zich nu in het leven van Maya afspeelt of toch in haar droom, waarin alter ego Maia telkens tevoorschijn komt. Hierdoor ontstaat erg veel onduidelijkheid, bevat de plot in feite geen vloeiende verhaallijn(en) en is het zo goed als onmogelijk om je een voorstelling van de diverse gebeurtenissen te kunnen maken. Alles komt bijzonder warrig, vaag en abstract over en als gevolg daarvan is een en ander uitermate lastig te volgen.

De stukjes geschiedenis die de auteur in het verhaal verwerkt heeft, zijn op zich nog wel te bevatten en ook als zodanig te herkennen, maar het jasje waarin deze historische feiten gestoken zijn, is dermate schimmig dat er niet altijd een touw aan valt vast te knopen. In haar ijver weidt Amal regelmatig uit over allerlei zaken die in een ver verleden een rol op de Molukken hebben gespeeld – denk hierbij bijvoorbeeld aan de VOC en de export van kruidnagels – maar doet dit soms zo uitgebreid en ontastbaar dat dergelijke fragmenten een oeverloos en vervelend gezwets worden. Natuurlijk realiseer je je tegelijkertijd dat een droom in principe nooit een honderd procent gelijkende afspiegeling van de realiteit zijn. Dit voorkomt echter niet dat wat in Maya’s dromen voorkomt wel heel erg merkwaardig en irrationeel is.

Eigenlijk geldt het laatste eveneens voor de schrijfstijl van de auteur, zij het in iets minder mate. Vaak schrijft ze zoals dingen gezien worden, met name in de dromen. Op die momenten is het taalgebruik enigszins staccato, hoewel het niet veel later ook erg poëtisch kan zijn, met mooie en fraai geformuleerde zinnen. Tussen veel woorden wordt de interpunctie weggelaten, een bijzondere keuze die nergens tot gewenning leidt. De op het oog surrealistische verteltrant mist al met al zijn doel voor degene die een gestroomlijnde roman wil lezen waarin de samenhang tussen de vele voorvallen helder en te doorgronden is. In Maia’s nachtlied is dit alles praktisch onmogelijk, wat maakt dat dit met complimenten overladen debuut een zware horde om te nemen is.

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Nukila Amal
Titel: Maia’s nachtlied
ISBN: 9789044514452
Pagina’s: 318
Eerste uitgave: 2010

Flaptekst
Sovjet-Unie, 1956. Stalin is dood. Na zijn overlijden ontstaat langzamerhand een maatschappij waarin de ordehandhavers misdadig zijn en de misdadigers onschuldig. Alles raakt in een stroomversnelling als een geheim manifest, opgesteld door Stalins opvolger Chroesjtsjov, algemeen verspreid wordt. Er zal veel veranderen in de Sovjet-Unie, is de belofte. Maar niet iedereen is in staat om de dingen die gebeurd zijn onder de tirannie van Stalin te vergeven of vergeten. Er zijn krachten aan het werk die op een verschrikkelijke wraak uit zijn.

Ook voormalig mgb-officier Leo Demidov wordt geconfronteerd met verontrustende ontwikkelingen.De twee meisjes die zijn vrouw Raisa en hij hebben geadopteerd, hebben hem zijn betrokkenheid bij de moord op hun ouders nooit vergeven. En ze staan daarin niet alleen. Nu de waarheid aan het licht is gekomen, worden Leo, Raisa en hun familieleden ernstig bedreigd door iemand die wrok tegen Leo koestert, iemand die onherkenbaar is veranderd en nu een toonbeeld is van wraakgierigheid.

Recensie
Voordat Tom Rob Smith als auteur wereldwijd doorbrak, schreef hij scenario’s voor onder andere de eerste Cambodjaanse soapserie. Hij wilde echter meer en besloot om aan het schrijven van een boek te beginnen, met als resultaat dat in 2008 zijn debuut Kind 44 werd uitgebracht. Dit is tevens het eerste deel van een trilogie en zowel voor dit begin als diens opvolger Kolyma (2009) was de Russische seriemoordenaar Andrej Tsjikatilo de inspiratiebron.

Na het overlijden van Joseph Stalin in 1953 is de Sovjet-Unie veranderd in een verdeeld land, maar pas nadat drie jaar later een geheime voordracht van diens opvolger Nikita Chroesjtstjov openbaar wordt gemaakt en waarin Stalin als moordenaar wordt beschuldigd, komt alles in een stroomversnelling terecht. Omdat niet iedereen vergevingsgezind is en alle martelpraktijken wil vergeten, willen verschillende groeperingen zich wreken op de oude garde. Voormalig MGB-officier Leo Demidov krijgt hier ook mee te maken. Daarnaast heeft zijn oudste geadopteerde dochter Zoya nooit geaccepteerd dat ze met haar jonger zusje Elena bij hem en zijn vrouw Raisa zijn ondergebracht.

In dit tweede deel van wat uiteindelijk een trilogie is geworden, staat Leo Demidov opnieuw volop in de schijnwerpers, maar dan ergens halverwege de jaren vijftig van de vorige eeuw. Hoewel een enkele keer heel summier wordt verwezen naar het voorgaande boek en wat daarin gebeurde, is Kolyma prima als afzonderlijk verhaal te lezen, hetgeen overigens ook de bedoeling was van de auteur. Deze keer is de plot vooral gericht op de Sovjet-Unie van vlak na het overlijden van Stalin, welk effect zijn schrikbewind op de bevolking heeft gehad, hoe de machthebbers ermee om zijn gegaan en eigenlijk ook dat het in het land bij lange na nog steeds niet rooskleurig is

De omstandigheden zijn over het algemeen een realistische weergave van hoe het er destijds aan toeging. Desondanks komen enkele scènes van de Hongaarse opstand in 1956, waar de auteur geleidelijk aan naartoe werkt, enigszins ongeloofwaardig over. De lezer kan zich hierbij afvragen of ze daadwerkelijk hebben plaatsgevonden zoals wordt beschreven. Dit alles neemt echter niet weg dat er wel degelijk een goed beeld geschetst wordt van de angstige situatie van toen. Vanzelfsprekend heeft de plot daarom ruim voldoende spannende momenten, waardoor je de vele gebeurtenissen van begin tot eind geboeid blijft volgen. Ook de privéperikelen waar Demidov en zijn gezin mee te maken hebben, blijven niet onderbelicht. Veel daarvan is te herleiden naar hun voorgeschiedenis en kunnen daarom niet los gezien worden van wat er met het land en de mensen gebeurt.

Smith’s schrijfstijl is toegankelijk en uitermate beeldend en het merendeel van de scènes is dusdanig geschreven dat het lijkt of je er als lezer zelf bij bent. Er zijn echter ook enkele momenten die minder bij het verhaal thuishoren, het spektakel is dan té gezocht en horen meer bij een spectaculaire actiethriller. In dit boek zorgen ze wel voor spanning en sensatie, maar sec beschouwd is het net wat te veel van het goede. Sommige personages komen eveneens een tikje ongeloofwaardig over. De wraakzuchtige bendeleidster Fraera is hier een goed voorbeeld van, maar ook het doen en laten van Zoya, de geadopteerde dochter van Demidov en zijn vrouw Raisa, doet de wenkbrauwen soms fronsen.

Ondanks deze kleine puntjes van kritiek is Kolyma zonder meer de moeite van het lezen waard. De thriller geeft een goed beeld van voormalig MGB’er Demidov, van de post-Stalin periode en van de worsteling van de Sovjet-Unie na diens dood. Het boek is minder intens dan zijn voorganger, maar desalniettemin van hoge kwaliteit.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Tom Rob Smith
Titel: Kolyma
ISBN: 9789041414212
Pagina’s: 420
Eerste uitgave: 2009

Flaptekst
Op een koude dag in januari 2006 doet de politie van Hudiksvall een verschrikkelijke ontdekking. Er heeft een bloedbad plaats gevonden. Achttien mensen zijn op beestachtige manier vermoord. Dit moet het werk van een krankzinnige moordenaar zijn geweest.

Als Birgitta Roslin, rechter in Helsingborg, de berichten erover leest, is ze met stomheid geslagen. Want bijna alle slachtoffers zijn verwanten van haar.

Omdat de politie geen enkel spoor van de dader vindt en geen aanknopingspunten heeft voor verder onderzoek, besluit Brigitta zelf de zaak te onderzoeken. Het onderzoek voert haar terug in het verleden en leidt haar naar verschillende continenten. Brigitta maakt hardhandig kennis met een nieuwe supermacht die zijn plaats opeist in de internationale arena.

Recensie
De in 2015 overleden auteur Henning Mankell wordt nog steeds gezien als een van de bestverkopende Zweedse schrijvers. In Nederland en België is hij vooral bekend geworden door zijn serie met de eigenwijze inspecteur Kurt Wallander. Naast thrillers schreef hij onder andere ook romans en jeugdboeken. Een van zijn standalones is De Chinees, dat in 2008 is verschenen. Hoewel dit een fictief boek is, heeft het een achtergrond in de realiteit en wordt hierin verteld wat had kunnen gebeuren, dus niet wat al gebeurd is.

Het is een steenkoude dag in januari 2006 wanneer de politie in het kleine plaatsje Hesjövallen een verschrikkelijke en lugubere ontdekking doet. De lichamen van achttien volwassenen en één twaalfjarige jongen zijn namelijk op een beestachtige manier vermoord en meteen wordt geconcludeerd dat dit het werk van een psychopaat is. Birgitta Roslin, rechter in Helsingborg, komt erachter dat haar moeder is opgevoed door enkele slachtoffers, waardoor er een verwantschap is. Haar theorie over de dader wordt door de politie niet geloofd, dus begint ze een eigen onderzoek dat haar terugvoert naar honderdveertig jaar eerder.

Met een sfeervolle impressie van een koude Zweedse winterdag heeft het verhaal een rustig begin, maar al heel snel komt hier een eind aan, want de ambiance wordt enigszins sinister als het erop lijkt dat het dorpje Hesjövallen in een spookstad lijkt te zijn veranderd. Dit wordt nog erger nadat de massamoord wordt ontdekt, want dan heerst er een gevoel van leegte, onmacht en ontsteltenis. Het politieonderzoek komt op gang en alle tekenen voor een spannende thriller zijn aanwezig. In het volgende deel – het verhaal bestaat uit vier delen die elk een volledig andere strekking hebben – wordt die spanning volledig overboord gegooid, want de flashback naar enkele jaren in de negentiende eeuw is niets meer of minder dan een roman. De gebeurtenissen die dan plaatsvinden zijn buitengewoon triest en bij vlagen zelfs aangrijpend, maar de lezer vraagt zich wel af wat het meeste in een thriller doet, ondanks dat het verband later in de plot wel helder is. Het derde deel is in feite van hetzelfde kaliber, en pas in het slotgedeelte komen weer wat spannende momenten bovendrijven.

Over het algemeen weet Mankell de lezer te boeien en aan alles is te merken dat hij hoe dan ook over vakmanschap beschikt. Toch kun je je afvragen of de auteur niet iets te ver is doorgeslagen met de vele politieke uitweidingen en soms ondoorgrondelijke en ronduit saaie fragmenten. De aandacht verslapt hierdoor en daarnaast raak je het spoor, en dus het verband, een klein beetje kwijt. Het principe ‘less is more’ zou het verhaal in veel gevallen goed hebben gedaan. De keuze van rechter Birgitta Roslin om haar eigen onderzoek te starten, is op zich een merkwaardige, want gezien de aard van haar beroep moet ze in feite beter weten. Ook de beweegreden van de door haar genomen stap is bijzonder. Er is een bepaalde verwantschap met enkele slachtoffers, maar die is op zich niet zo heel direct.

Hoewel de auteur er alles aan doet om niet al te snel iets prijs te geven, heb je, zelfs nog voordat het verhaal halverwege is, relatief snel in gaten wat het motief van de verschrikkelijke moorden is. Ondanks de diverse tips die Roslin de lokale politie geeft, lijdt de laatste aan tunnelvisie en richt zijn vizier volledig op de door hen gevonden verdachte. Deze opstelling is nogal onrealistisch. Evenzo onwaarschijnlijk zijn de vele voorvallen, zelfs als je in gedachten houdt dat de Mankell het verhaal geschreven heeft zoals het zou kunnen zijn. Ondanks alles is De Chinees een redelijk interessant verhaal, maar het heeft zijn tekortkomingen.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Henning Mankell
Titel: De Chinees
ISBN: 9789044512588
Pagina’s: 534
Eerste uitgave: 2008