Flaptekst
Vijf gezworen vrienden, één waarheid en een web van leugens.

Op een heerlijke nazomerse stranddag komt een hechte vriendengroep bij elkaar. Herinneringen aan dertig jaar vriendschap worden opgehaald, het leven gevierd. Alles lijkt perfect, totdat een mysterieus auto-ongeluk diezelfde avond een diepe schaduw over de dag én de vriendschap wert. Het ongeluk, waarbij twee van de vrienden ernstig letsel oplopen, vormt het startsein voor een zoektocht. Wie was verantwoordelijk voor het ongeluk? Wat gebeurde er in de dagen ervoor? De vrienden ontdekken dat er grote individuele geheimen bestaan. Geheimen die om allerlei redenen verborgen zijn gebleven. Nu ze één voor één aan het licht komen, zijn de gevolgen voor alle vijf niet te overzien.

Recensie
Toen Inge Ipenburg ongeveer tien jaar oud was dat ze de jongste debutante ooit zou worden. Dit is haar niet gelukt, want pas in 2014 debuteerde ze met de thriller Het gerecht, dat meteen al goed ontvangen werd. Een jaar later, in augustus 2015, verscheen haar tweede boek: Een schitterend ongeluk, waarin een hechte en lange vriendschap tussen vijf personen danig op de proef wordt gesteld.

Vier van een vriendengroep van vijf genieten van een heerlijke nazomerse stranddag in september. Als ze aan het eind van de dag naar huis vertrekken, krijgen twee van hen onderweg een ongeluk met ernstig letsel tot gevolg. De politie beoordeelt het ongeval als verdacht en onderzoekt de ware toedracht ervan. In eerste instantie zijn de andere vrienden ontdaan, maar dan ontdekken ze, afzonderlijk van elkaar, dat ieder van hen een geheim te verbergen heeft, waarvan sommige grote gevolgen hebben. Daarnaast is deze ontdekking een aanslag op de hechtheid van hun vriendschap.

Het grootste deel van Een schitterend ongeluk speelt zich in het heden (dat is in 2012) af, maar er is eveneens een aanzienlijk aantal hoofstukken die terugspringen in te tijd, te beginnen in 1980. De diverse flashbacks zorgen er niet alleen voor dat de lezer te weten komt wie de vijf hoofdpersonages – de vriendengroep Daniel, Jasper, Karin, Merel en Timo – zijn, maar ook hoe hun hechte vriendschap ontstaan is, wat ze in al die jaren gedaan hebben en wat er de oorzaak van is dat twee van hen het ongeval hebben gehad. De rol van Merels jongere broer Sammy is minder prominent, maar vanwege de diverse gebeurtenissen in het heden wel van wezenlijk belang. Ondanks dat deze zes personages ruim voldoende zijn uitgewerkt, is het vrij moeilijk een band met hen te krijgen. Daarvoor zijn ze toch te veel op elkaar en soms ook op zichzelf gericht.  

Zowel de verhaallijn in 2012 als die in het verleden maken de lezer enigszins nieuwsgierig, maar van een enorme spanning is zo goed als geen sprake. Pas aan het eind van de plot doen zich enkele situaties voor die enigszins spannend zijn, maar waar meer uitgehaald had kunnen worden. De vele perspectiefwisselingen – het verhaal staat hier bol van – hebben zonder meer een nadelige invloed op het spanningsveld. Ten eerste wordt hierdoor de vaart uit sommige scènes gehaald en ten tweede, en dat is het voornaamste mankement, worden potentieel spannende momenten zodanig de kop ingedrukt dat er in feite weinig enerverends meer overblijft. Wat dit betreft heeft Ipenburg haar hand enigszins overspeeld.

Het tempo waarin alles zich afspeelt is behoorlijk en daarom vlieg je als het ware door het verhaal heen. Dit is onder andere te danken aan de vlotte, eigentijdse en erg toegankelijke schrijfwijze van de auteur. Zonder omhaal en fraai geformuleerde zinnen gaat ze recht op haar doel af en dat gaat haar goed af. Desondanks is de ontknoping, waarin zich een paar onverwachte en bizarre ontwikkelingen voordoen, nogal ongeloofwaardig. Dit laatste gaat in feite ook op voor het verhaal zelf, want hoewel hechte vriendschappen uiteraard voorkomen, is het hierin wel heel erg extreem en onwerkelijk, en enkele scènes, waaronder dus het eind, zijn wel wat dik aangezet.

Met haar tweede thriller bewijst Ipenburg dat ze absoluut over schrijftalent beschikt, maar Een schitterend ongeluk is wel aanzienlijk minder overtuigend dan haar debuut. Niet slecht, maar ook bepaald niet groots.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Inge Ipenburg
Titel: Een schitterend ongeluk
ISBN: 9789044347395
Pagina’s: 368
Eerste uitgave: 2015

Flaptekst
In Bij twijfel hard zingen gaat Francis van Broekhuizen, ’s lands geliefdste operazangeres, musicalster, tekenaar en tv-personality, dieper in op de belangrijkste gebeurtenissen uit haar leven.

De geliefde en fascinerende Van Broekhuizen, bekend van theater, radio en televisie, weidt op eigenzinnig en ontroerende wijze uit over haar roerige leven, ondersteund door haar eigen humoristische illustraties. Volledig open en eerlijk vertelt zij over haar leven als misdienaar bij de nonnen, haar geloof in God, haar coming-out, gepest worden en natuurlijk haar liefde voor opera en het podium.

Recensie
Na haar succesvolle deelname aan het populaire televisieprogramma De slimste mens is operazangeres Francis van Broekhuizen een echt Bekende Nederlander geworden. Daarvoor was ze echter al regelmatig op televisie te zien, onder andere in de dirigeerwedstrijd Maestro, waarin ze op het laatste moment een zieke sopraan moest vervangen. Ook de radio is geen onbekend terrein voor haar, want op NPO Radio 4 beantwoordt ze vragen over muziek, musici en het muziekleven. Daarnaast treedt ze regelmatig op in het theater, onder andere in de Francis en Dominic Show (samen met Dominic Seldis).

Op een dag ontving Van Broekhuizen een bericht van een uitgever die wel een boek over en van haar wilde publiceren. Ondanks de twijfel die ze had, ging ze hierop in, hetgeen erin resulteerde dat ze in 2022 haar debuut als auteur maakte, want medio dat jaar verscheen Bij twijfel hard zingen, een boek met verhalen, herinneringen en anekdotes uit haar tot dusver veelzijdige leven. In deze autobiografie – zelf ziet ze dit als een uitgebreide momentopname van waar ze zich nu in het leven bevindt – vertelt de zangeres/auteur in chronologie over een flink aantal gebeurtenissen die ze zich nog kan herinneren of die haar door haar ouders verteld zijn. Dit begint op een moment dat ze nog maar twee jaar oud is en eindigt met een overdenking over het fenomeen BN’er zijn.

De vele verhaaltjes (de meeste hoofdstukken zijn namelijk niet al te lang) worden in een overwegend toegankelijke, vlotte en luchtige en soms humoristische schrijfstijl verteld en de meeste daarvan hebben betrekking op de muzikale carrière van Van Broekhuizen. Ze vertelt niet alleen hoe ze met zingen begon of hoe ze op jonge leeftijd spontaan en in het openbaar een lied zong, maar eveneens over haar opleiding aan het conservatorium en haar zanglessen. Over het algemeen doet ze dit vrij beknopt, maar in enkele hoofdstukken weidt ze iets meer over enkele ervaringen uit. Natuurlijk maakt ze zo nu en dan gebruik van vakterminologie en om dit voor iedereen begrijpelijk te maken, legt ze duidelijk uit wat dit allemaal inhoudt.

Bij diverse hoofdstukken staat een klein tekeningetje, gemaakt door Van Broekhuizen zelf. Deze illustraties zijn een leuke toevoeging aan het desbetreffende verhaal en ze lijken ook te willen zeggen dat niet alles in het leven serieus genomen moet worden. Bij twijfel hard zingen – de titel van het boek is ontleend aan een van de verhalen uit het boek – is geen diepgravende autobiografie en de auteur wil daarin evenmin een boodschap uitdragen. Het is echter wel een debuut dat plezierig is om te lezen en dat zonder meer uitstraalt hoe de auteur is. Hierdoor leer je haar iets beter kennen en kun je niets anders dan concluderen dat ze gewoon een erg leuke, aangename en innemende vrouw is.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Francis van Broekhuizen
Titel: Bij twijfel hard zingen
ISBN: 9789021030579
Pagina’s: 256
Eerste uitgave: 2022

Flaptekst
Clarissa maakt de grootste nachtmerrie van elke vrouw mee. Nadat ze een dronken nacht heeft beleefd met een van haar collega’s, laat de man in kwestie haar niet meer met rust. Rafe is ervan overtuigd dat er een bijzondere band tussen hen is en wat Clarissa ook zegt of doet: het mag niet baten. Terwijl Clarissa zich steeds meer opgejaagd voelt, speelt Rafe de vermoorde onschuld. Hij weet Clarissa volledig te isoleren van haar omgeving. Haar enige mogelijke uitweg lijkt zich aan te dienen als ze wordt uitgekozen voor jurydienst. Maar haar poging aan hem te ontsnappen, lijkt Rafe finaal over de rand te duwen. Wanhopig probeert Clarissa genoeg bewijs te verzamelen om hem aan te geven bij de politie. Maar is ze op tijd?

Recensie
Claire Kendal is in de Verenigde Staten geboren, maar opgegroeid in Groot-Brittannië, waar ze nog steeds woonachtig is. Ze is werkzaam aan de Bath Spa University waar ze Engelstalige letterkunde en creatief schrijven doceert. Vanwege haar bewondering voor Syliva Plath schreef ze een boek over deze schrijfster en dichteres. In 2014 verscheen haar debuutroman Mijn boek van jou, dat een Sunday Times bestseller werd en in meer dan twintig talen vertaald is. Hoewel ze hierna nog twee boeken heeft geschreven, is dit het enige dat tot dusver in het Nederlands vertaald is.

De onenightstand die Clarissa met Rafe, een collega van de universiteit waar ze werkt, heeft gehad, is voor hem de aanleiding om voortdurend in haar nabijheid te zijn. Hij overlaadt haar met geschenken, stuurt haar continu berichtjes en weet alles van haar. Nadat ze wordt opgeroepen om aan haar juryplicht te voldoen, denkt ze een tijd van hem verlost te zijn. Dit is een misrekening, want zelfs in de rechtszaal wordt ze met zijn daden geconfronteerd. Het relaas van het slachtoffer komt namelijk zo goed als volledig overeen met wat haar overkomt.

Al meteen in het eerste hoofdstuk wordt de lezer geconfronteerd met het gevoel dat Clarissa heeft als ze continu door haar belager Rafe in de gaten wordt gehouden. De beangstigende gedachte die dit ongetwijfeld met zich meebrengt, komt op dat moment nog niet over, maar een stuk later in de plot is haar beklemming overduidelijk wel enigszins merk- en voelbaar. Desondanks is er niet zo heel erg veel spanning. Pas in de eindfase, net wanneer je denkt dat het verhaal als een nachtkaars uit lijkt te gaan, ontstaat een korte spannende situatie. Dit is heel wat, vooral als je in aanmerking neemt dat op de bladzijden daarvoor in feite niet zo erg veel gebeurt. Tot dan is het voornamelijk een weergave van wat Rafe uitspookt en hoe Clarissa zich daaronder voelt, maar ook haar jurylidmaatschap wordt veelvuldig onder de aandacht gebracht.

Hoewel het verhaal zich in zeven weken afspeelt, wat relatief niet eens zo heel erg lang is, verloopt het in een niet al te hoog tempo. Wie veel actie verwacht, komt bedrogen uit. De plot moet het daar absoluut niet van hebben, het is vooral gericht op het psychologische aspect wat stalken – en alles wat daarbij kan komen kijken – met het slachtoffer doet. Dit wordt, zowel door de ervaringen van Clarissa als de rechtszaak die ze bijwoont, over het algemeen vrij goed naar voren gebracht. Je kunt je op een bepaald moment goed voorstellen dat iemands leven flink op zijn kop wordt gezet als zij of hij dag in dag uit ongewenst benaderd wordt en de stalker haar of hem veelvuldig overlaadt met ongevraagde post of geschenken.

Aanvankelijk is de opzet van het verhaal even wennen, vooral omdat niet direct duidelijk is of de twee verhaallijnen – beide verteld vanuit het perspectief van Clarissa, maar elk in een andere persoonsvorm – zich in dezelfde periode afspelen. Dit blijkt wel zo te zijn, dus wat dat betreft zijn er geen belemmeringen meer. Verder bevat het boek een gering aantal plotwendingen, dus de verrassingen blijven eveneens tot een minimum beperkt. Zo nu en dan probeert de auteur de lezer in het ongewisse te laten, met name over een van de medejuryleden van Clarissa. Je vraag je regelmatig af of deze persoon wel of geen goede bedoelingen heeft en of hij wellicht met de stalker samenspant. Natuurlijk komt daar uitsluitsel over en is het toch wel anders dan je denkt, maar over het geheel bezien, is het niet bijster verheffend.

Al met al kan Mijn boek van jou, dat bij vlagen beklemmend is, niet volledig overtuigen. Daarvoor gebeurt er te weinig, is de spanning te matig en zijn de personages niet sterk genoeg. Een redelijk debuut, maar meer ook niet.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Claire Kendal
Titel: Mijn boek van jou
ISBN: 9789022578704
Pagina’s: 328
Eerste uitgave: 2014

Flaptekst
De positie van Ludovic Degroof, een van Brugge’s rijkste en machtigste mannen, komt in gevaar na een mysterieuze inbraak in de juwelierszaak van zijn zoon. Degroof doet alles om het onderzoek, geleid door Van In, te bemoeilijken. Tot Degroofs kleinzoon wordt ontvoerd en de kidnappers een bizarre eis stellen in ruil voor vrijlating.

Recensie
Voordat Pieter Aspe, het pseudoniem van Pierre Aspeslag, in 1996 fulltime auteur werd, heeft hij allerlei beroepen uitgeoefend. Op zijn veertigste besloot hij het roer volledig om te gooien en bedacht hij in een gekke bui om schrijver te worden. Geïnspireerd door Jef Geeraerts koos hij voor het misdaadgenre, mede omdat hij in de veronderstelde dat dit gemakkelijker was vol te houden. Vervolgens debuteerde hij in 1995 met Het vierkant van de wraak, het eerste deel van een lange serie met onder andere commissaris Pieter van In. Op 1 mei 2021 overleed hij op achtenzestigjarige leeftijd als gevolg van ziekte.

In de juwelierszaak van Ghislain Degroof, zoon van een van de machtigste en rijkste mannen van Brugge, is een mysterieuze inbraak gepleegd. Zijn vader Ludovic wil koste wat kost voorkomen dat hier ruchtbaarheid aan gegeven wordt. Commissaris Pieter van In daarentegen wil de zaak zo spoedig mogelijk oplossen, maar slaagt daar vooralsnog niet in. Dan wordt Degroofs kleinzoon ontvoerd en de eisen die de ontvoerders stellen zijn nogal uitzonderlijk. Van In is er niet alleen van overtuigd dat beide misdaden met elkaar te maken hebben, maar ook dat de daders het op Degroof senior hebben voorzien.

In dit eerste deel van de langlopende serie – het laatste verscheen in 2017 – maakt de lezer kennis met de belangrijkste personages: Pieter van In, Hannelore Martens en Guido Versavel. Hij komt hierdoor het een en ander over hen te weten, maar kan zich niet aan de indruk onttrekken dat de auteur het een en ander achterlaat (wellicht om dit in de vervolgdelen te onthullen). Van deze drie zijn Van In en Martens het meest uitgewerkt. Alle overige karakters, en dat zijn er nogal wat, blijven over het algemeen vrij oppervlakkig. Voor het verhaal geldt dat iets minder, maar zware thema’s en/of diepzinnige gedachten moeten hierin zeker niet verwacht worden, hetgeen ook niet de bedoeling van Aspe is geweest.

De plot heeft een volledig chronologisch verloop, maar sporadisch vindt er een korte flashback plaats naar het verleden, vooral tijdens de informele verhoren door de politie en met name in de slotfase van het debuut. Hoewel het verhaal, dat even op gang moet komen, niet nagelbijtend spannend is, bevat het daarentegen wel diverse wendingen die je niet aan ziet komen. De delicten die Van In en collega’s mogen oplossen, zijn interessant en komen in het echte leven eveneens voor, maar hoe deze worden uitgevoerd grenzen aan het onrealistische. Dat kan tevens gezegd worden van het onderzoek zelf, want daarin gebeuren dingen die bij de echte professionals zo goed als zeker de wenkbrauwen doen fronsen.

Aspe hanteert een overwegend vlotte en luchtige schrijfstijl, overigens zonder dat het simpel overkomt. Verder gebruikt hij bij tijd en wijle humor (Van In is soms ronduit cynisch), weet hij de vele situaties beeldend en inlevend te beschrijven en houdt hij er een behoorlijk tempo op na. Erg opvallend is het exorbitante alcoholgebruik van de commissaris. Het komt voor dat hij ’s morgens vroeg om kwart voor acht al aan een Duvel gaat, dit heeft toch wel erg veel weg van alcoholisme. Voor de ontwikkeling van Van In zal het goed zijn als hij hier in de volgende delen iets aan gaat doen.

Het vierkant van de wraak, waarvan de ontknoping onverwacht, onthullend en ook enigszins gezocht is, is over het geheel genomen een goed begin van een op het eerste oog boeiende serie met enkele innemende personages. Aspe toont hier sowieso mee aan dat hij verhaal kan vertellen. En misschien is de charme daarvan wel dat het aan de gemoedelijke kant is.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Pieter Aspe
Titel: Het vierkant van de wraak
ISBN: 9789022326145
Pagina’s: 302
Eerste uitgave: 1995

Flaptekst
In een kleine plattelandsgemeenschap waar nooit iets opzienbarends gebeurt, wordt een gruwelijke vondst gedaan. Een echtpaar is in hun eigen woning op brute wijze om het leven gebracht. Het lijkt in eerste instantie een zaak voor de plaatselijke politie, totdat blijkt dat de vermoorde man een militair was en zijn vrouw connecties had met het Pentagon.

De Army’s Criminal Investigative Division -ACID- zet zijn beste man op de zaak. Voormalig militair John Puller is iemand die weinig bezit of nodig heeft, die graag alleen werkt en die onverzettelijkheid koppelt aan een diepgewortelde hang naar de waarheid. Al snel nadat hij op de zaak is gezet, botst hij met de vrouwelijke rechercheur van Moordzaken die het onderzoek leidt. Maar wat Puller en zijn nieuwe partner niet weten, is dat hun een verrassing wacht die deze toch al complexe zaak volkomen op zijn kop zet. Terwijl Puller zich een weg probeert te banen door leugens, dwaalsporen en bedrog, beseft hij dat niets en niemand is wat het lijkt in dit onschuldig ogende, slaperige stadje?

Recensie
In 2011 verscheen De provocatie, het eerste deel van een serie met adjudant John Puller van de US Army’s Criminal Investigation Division (ACID). Voor auteur David Baldacci was de militaire wereld een compleet nieuwe en hij heeft daarom veel onderzoek moeten verrichten om zich de gebruiken en terminologie van het leger eigen te maken. Hij heeft hiervoor zelfs een militaire training in Fort Benning, een legerbasis in de staat Georgia, gevolgd. Dit alles kostte hem veel inspanning, maar aan de andere kant gaf het hem ook een flinke hoeveelheid energie.

Op een warme zomermiddag treft een postbezorger het kleine plaatsje Drake de levenloze lichamen aan van een gezin van vier. Een van hen is kolonel in het leger en werkzaam bij de militaire inlichtingendienst DIA. Om deze reden wordt CID-agent John Puller opgedragen de lokale politie met het onderzoek te helpen. Samen met rechercheur Samantha Cole gaat hij aan de slag, maar veel vorderingen maken ze niet. De zaak wordt complexer als ze nog twee vermoorde mensen vinden. Van de bewoners van het plattelandsstadje hoeven de speurders niet te rekenen op veel medewerking. De tijd begint echter wel steeds meer te dringen.

Voor de inwoners van de Amerikaanse staat West-Virginia was de steenkoolwinning een van hun belangrijkste inkomstenbronnen, maar nadat hier aan het eind van de jaren tachtig van de vorige eeuw de klad in kwam, betekende dit voor hen het begin van een armoedig bestaan. Bergdorpjes stierven uit en zagen er steeds meer uit als spookstadjes. Het kleine – waarschijnlijk fictieve – plaatsje Drake, dat de setting vormt voor het verhaal in De provocatie, is daar een goed voorbeeld van. Baldacci geeft de sfeer die er heerst uitstekend weer: de armoede, de vijandigheid ten opzichte van vreemdelingen en superrijken, maar toch ook het redelijk gemoedelijke, hoewel dat voor niet iedereen geldt. In ieder geval kan de lezer zich volledig verplaatsen in de omstandigheden en kan hij     zich een goede voorstelling van de omgeving maken.

In het verhaal maakt diezelfde lezer kennis met John Puller, een uit de kuiten gewassen militair die een oorlogsverleden in Afghanistan en Irak heeft. Dit speelt hem soms parten, maar desondanks heeft hij er eveneens wel voordelen van. Omdat er mondjesmaat iets over hem verteld wordt, leer je hem vrij goed kennen en blijkt hij het ruwe bolster, blanke pit-type te zijn. Hij is geen onoverwinnelijke superheld, maar laat evenmin over zich heenlopen. Hij neemt de lezer al snel voor zich in, waarbij zijn cynisme een van zijn opvallendste en mooiste karaktertrekken is. Samantha Cole, met wie hij tijdelijk samenwerkt, is heel anders dan hem, maar niet minder interessant. Ook over haar wordt meer dan voldoende verteld om je een beeld van haar te kunnen vormen.

Aanvankelijk begint de plot nogal stroef, onder andere veroorzaakt door de vele afkortingen – die overigens wel worden verklaard – aan het begin van het verhaal. Dit verandert echter al snel, waarna het tempo heel behoorlijk wordt, er voldoende spanning is en zich diverse onverwachte situaties voordoen. De opbouw is zorgvuldig en goed en de auteur werkt naar een climax toe die zowel bevredigend als onbevredigend is, maar wel alle eventuele openstaande vragen beantwoordt. Tussendoor heeft het er alle schijn van dat Baldacci een enigszins verkapte vorm van kritiek geeft op de behandeling van iedereen die de dupe is geworden van de steenkoolperikelen en de gevolgen daarvan. Een minimaal politiek statement innemen is hem dus niet vreemd.

Natuurlijk is het bij een eerste deel van een nieuwe serie altijd afwachten of het zal aanslaan. Wat betreft De provocatie kan daar geen enkele twijfel over bestaan, want dat doet het boek zonder meer. Het eerste optreden van John Puller als personage is hoe dan ook zeer geslaagd.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: David Baldacci
Titel: De provocatie
ISBN: 9789022999028
Pagina’s: 368
Eerste uitgave: 2011

Flaptekst
Een jaar na zijn scheiding verongelukt Ricks dochter Zoë. Twee jaar later probeert hij met hulp van zijn beste vriend Ingmar weer grip op zijn leven te krijgen. Wanneer hij oude foto’s in het huis van zijn overleden stiefmoeder vindt, raakt hij steeds meer in conflict met zichzelf. Waarom komen de beelden van de foto’s overeen met zijn dromen en wie is dat meisje op een foto dat sprekend op Zoë lijkt? Het verlangen naar antwoorden op zijn vragen leidt hem uiteindelijk naar Le Tréport, Normandië. Het wordt een reis die een gruwelijk verleden aan het licht brengt.

Recensie
Omdat de toneelvereniging waar dameskapper Nico Torrenga deel van uitmaakt in 2015 zonder toneelstuk zat, bedacht hij dat hij er dan zelf wel een zou schrijven. Hij ging aan de slag en ontdekte zodoende zijn passie voor schijven. Aanvankelijk waren dat blijspelen en kluchten, die in Nederland en België werden opgevoerd, maar omdat hij zich verder wilde ontwikkelen, begon hij met korte humoristische verhalen in het Groningse dialect. Uiteindelijk bracht hij 2018 de verhalenbundel Tied veur dieverdoatsie uit en medio 2022 verscheen zijn thrillerdebuut Samen alleen.

Na het overlijden van zijn stiefmoeder vindt Rick van Duren in haar woning een aantal oude foto’s, waarvan de afbeeldingen overeenkomen met beelden uit zijn dromen. Op één foto ziet hij een meisje dat sprekend op zijn twee jaar geleden verongelukte dochter Zoë lijkt. Behalve dat hij zich afvraagt wie het meisje is, heeft hij ook vragen over de andere foto’s. Omdat hij daar een antwoord op wil hebben, vertrekt hij naar het Normandische Le Tréport, een plaatsnaam die hij op een van de foto’s tegenkwam. Daarna wordt hij geconfronteerd met een verleden waarvan hij het bestaan niet wist.

Het verhaal, dat voornamelijk vanuit het perspectief van Rick van Duren verteld wordt, begint met een korte proloog waaruit de strekking van de plot al min of meer opgemaakt kan worden, in ieder geval wat aan het gebeurde zoal ten grondslag ligt. Dit begin prikkelt de nieuwsgierigheid van de lezer een klein beetje en de paar hoofdstukken die daarop volgen versterken dit. Daarnaast creëert de auteur in die beginfase, door wat Van Duren op de foto’s ziet, een enigszins geheimzinnige sfeer. Dit is allemaal van korte duur, want niet snel daarna gaat het vooral over de moeilijke fase waarin Rick, na het verlies van zijn dochtertje Zoë twee jaar eerder, in terecht is gekomen. Zijn zelfmedelijden druipt als het ware, en tot vervelens toe, van de bladzijden af. Natuurlijk moet hier aandacht aan besteed worden, het is immers van wezenlijk belang, maar wel in meer gedoseerde hoeveelheden.

Uiteindelijk keert het tij ten goede, want vele hoofdstukken later komt er spanning in het verhaal en zorgen diverse plotwendingen voor aanmerkelijk meer variatie en een aantal interessante en onverwachte ontwikkelingen. Van Duren lijkt een ontwikkeling te hebben doorgemaakt, want van een man die zelfbeklag hoog in het vaandel heeft staan, verandert hij in een meer zelfverzekerd persoon, ondanks dat glashelder is dat hij nog met een aantal issues uit zijn verleden te kampen heeft. Als de plot al een aardig eind gevorderd is, komt dit ook naar voren en in de laatste hoofdstukken komt dat volledig tot uiting. De lezer kan hierdoor wel wat in verwarring raken en krijgt sowieso het gevoel dat het verhaal niet helemaal af is.

Van de personages die opgevoerd worden, is Rick van Duren degene die het meest in beeld komt. Omdat de lezer over hem het meest te weten komt, is zijn karakter het uitvoerigst uitgewerkt. Voor enkele anderen geldt dat minder en sommigen blijven over de hele linie nogal oppervlakkig. In feite is dat niet eens zo heel erg, want het is van geen enkele invloed op het verhaal zelf, dat overigens wel een bepaalde mate van verdieping heeft. Desondanks blijven er wel een paar open eindjes, want niet aan alles en iedereen wordt evenveel aandacht besteed, waardoor een paar personages of groeperingen iets onderbelicht blijven. Hierdoor lijkt het verhaal niet helemaal af.

De schrijfstijl van Torrenga is wisselend, het ene moment is het toegankelijk en eigentijd, het andere moment komt het een beetje gedateerd over. Toch is deze thriller, die overwegend beeldend is geschreven, goed leesbaar. Een groot minpunt zijn de talrijke taalkundige fouten die in het boek voorkomen, die hebben hoe dan ook een nadelig effect op het leesplezier. Over het geheel genomen is Samen alleen een verdienstelijk, maar niet overweldigend debuut.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Nico Torrenga
Titel: Samen alleen
ISBN: 9789464640212
Pagina’s: 362
Eerste uitgave: 2022

Flaptekst
De zomer van 1954: na anderhalf jaar in de jeugdinrichting Salina te hebben vastgezeten, keert de achttienjarige Emmett Watson terug naar zijn ouderlijk huis in Nebraska. Het enige wat daar nog op hem wacht is zijn kleine broertje Billy. Emmetts moeder verliet het gezin toen hij jong was, zijn vader is onlangs overleden en de familieboerderij is door de bank in beslag genomen. Emmett wil met zijn broertje opnieuw beginnen, op een plek ver van huis. Samen met Billy is hij van plan de Lincoln Highway te volgen naar San Francisco, een route die hun moeder volgens een stapel mysterieuze ansichtkaarten jaren eerder heeft afgelegd. Als Duchess en Woolly, twee vrienden uit Salina, plotseling opduiken, neemt de roadtrip een wending. Samen hebben de vrienden een heel ander plan bedacht voor de toekomst van Emmett, een plan dat hen allemaal op een noodlottige reis in de tegenovergestelde richting zal brengen – naar New York.

Recensie
De drie romans die de Amerikaan Amor Towles tot nu toe schreef, werden stuk voor stuk wereldwijde bestsellers. Zijn boeken zijn in meer dan dertig talen vertaald en er zijn ruim vijf miljoen exemplaren van verkocht. Zijn nieuwste publicatie, De Lincoln Highway, verscheen in 2021 en twee jaar later werd het boek in een Nederlandse vertaling en met ongewijzigde titel uitgebracht. De roman speelt zich in de zomer van 1954 af en achteraf wist de auteur dat hij, vanwege de vele veranderingen die Amerika te wachten stonden, daarmee een juiste keuze had gemaakt.

Nadat de achttienjarige Emmett Watson anderhalf jaar heeft vastgezeten in een jeugdinrichting keert hij terug naar huis in Nebraska, waar hij alleen nog maar zijn tien jaar jonger broertje Billy heeft. Zijn moeder heeft het gezin lang geleden verlaten en zijn vader overleed, met achterlating van een enorme schuldenlast, onlangs. Emmett wil met Billy een nieuwe start maken en ze besluiten via De Lincoln Highway naar Californië te vertrekken. Dit plan neemt een andere wending aan als plotseling twee vrienden uit de inrichting voor hun neus staan. Zij hebben namelijk iets anders bedacht waardoor ze gevieren in New York terechtkomen.

De Lincoln Highway, de eerste snelweg die van het westen van de Verenigde Staten naar het oosten loopt, loopt min of meer als een rode draad door het verhaal heen. Niet dat deze weg zo prominent in de schijnwerpers wordt gezet, verre van zelfs, maar de snelweg is wel de aanleiding van de lange reis die Emmett en Billy willen ondernemen en wordt uiteraard regelmatig genoemd. De Highway-onderneming die beide jongens vooraf hadden gepland, pakt volledig anders uit dan ze aanvankelijk in gedachten hadden. De hoofdverantwoordelijken daarvoor zijn Duchess en Woolly, Emmetts vrienden uit de inrichting die geheel onverwacht zijn komen opdraven. Wat de vier hierna beleven gaat ieders voorstelling te boven.

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven, maar de lezer beleeft het avontuur voornamelijk mee met Emmett, Billy en Duchess, want zij zijn degenen waar de meeste aandacht aan wordt besteed. Toch moet de rol van de andere personages niet worden onderschat. Iedereen heeft namelijk een eigen rol, een eigen persoonlijkheid en een eigen zeer belangrijke bijdrage aan de plot. Zonder een van hen zouden het verhaal en de belevenissen incompleet zijn. Hoewel de lezer zonder meer meeleeft met alle karkaters, weet vooral de jonge Billy zijn hart te stelen. De jongen komt weliswaar wat wijsneuzig over, maar dit leidt op geen enkel moment tot irritatie, onder andere omdat hij vaak bijzonder raak uit de hoek kan komen en dingen overziet die de anderen nog niet gezien of begrepen hebben.

In een buitengewoon toegankelijk, vlotte en beeldende schrijfstijl zet Towles de sfeer van de jaren vijftig van de vorige eeuw uitstekend weer. De vele scènes worden dusdanig beschreven dat je ze als een film voor je ziet. Dialogen zijn net als de personages: overwegend relaxt en geheel in stijl van de periode en omstandigheden. Niets voelt geforceerd aan, waardoor alles in de roman en wat er zoal in gebeurt heel natuurlijk en vanzelfsprekend overkomt. Terwijl van dat laatste eigenlijk absoluut geen sprake is. Hoewel dit boek natuurlijk geen thriller is, bevat het wel een bepaalde spanning en geladenheid en krijgt de lezer te maken met verschillende emoties. Want de ene keer is het ontroerend of aandoenlijk, de andere keer weer serieus of juist humoristisch. Het komt erop neer dat er van alles iets is.

De Lincoln Highway is overladen met complimenten en dat is zonder meer terecht. De roman neemt niet alleen de personages mee op reis, maar de lezer eveneens. Iedereen wordt meegesleurd in allerlei onvoorspelbare situaties en de vele ontwikkelingen zorgen ervoor dat je je geen seconde hoeft te vervelen. Met dit boek toont Towles hoe dan ook aan dat hij een prachtig en meeslepend verhaal kan vertellen.

Waardering: 5/5

Boekinformatie
Auteur: Amor Towles
Titel: De Lincoln Highway
ISBN: 9789029096690
Pagina’s: 576
Eerste uitgave: 2023

Flaptekst
Eind jaren negentig, de Vlaamse Kempen. Jimmy, die thuis een moeilijke tijd doormaakt, leeft helemaal op als de zoon van een gezin Kosovaarse vluchtelingen naast hem in de klas komt zitten. Jimmy is de slimste maar ook eenzaamste van zijn klas. Hij ziet het als zijn missie Tristan Ibrahimi door het schooljaar heen te helpen. Alle tijd die hij niet besteedt aan het verzamelen van flippo’s, brengt hij door bij het Kosovaarse gezin. Wanneer de Ibrahimi’s na een jaar plotseling uitgewezen worden, verzint Tristan een plan dat veel van Jimmy zal vragen.

Recensie
Het smelt, de debuutroman van Lize Spit, was een groot succes. Meer dan tweehonderdduizend exemplaren gingen de toonbank over, het boek is in zestien landen vertaald en in 2023 is de verfilming ervan uitgebracht. In datzelfde jaar verscheen de novelle De eerlijke vinder, het geschenk tijdens de Boekenweek 2023. Het idee van dit boekje komt voort uit haar herinneringen aan een Kosovaars gezin dat bijna vijfentwintig jaar eerder in het dorp waar ze destijds woonde terechtkwam.

Aan het eind van de jaren negentig komt de uit het door oorlog geteisterde Kosovo gevluchte familie Ibrahimi in het – fictieve – dorpje Bovenmeer wonen. Tristan, een van de zonen, komt in de klas naast de slimme, maar ook eenzame Jimmy te zitten. Hun lerares vraagt aan Jimmy om goed voor Tristan te zorgen en daar wijdt hij zich vol overgave aan. Hij verzamelt flippo’s voor zijn vriend en veel van zijn vrije tijd brengt hij bij het Kosovaarse gezin door. Als de familie een uitzettingsbrief ontvangt, verzint Tristan een plan waar hij Jimmy voor nodig heeft.

De novelle, die bestaat uit vier delen, wordt volledig verteld vanuit het perspectief van de tienjarige Jimmy. Hierdoor krijgt de lezer een goede indruk van hem en waar hij zich in zijn vrije tijd mee bezighoudt. Uit alles valt op te maken dat hij, mogelijk als gevolg van een aantal dubieuze praktijken van zijn ondertussen vertrokken vader, erg in zichzelf gekeerd is en dat hij min of meer zijn vlucht zoekt in het doen en laten van een volwassene. Hij creëert als het ware een wereld voor zichzelf. Dit verandert enigszins na de komst van de Kosovaarse familie. Jimmy leeft helemaal op, vooral omdat hij nu belangrijk kan zijn voor een ander, in dit geval de twee jaar oudere Tristan.

Natuurlijk heeft Tristan het een en ander verteld over hun vlucht uit Kosovo, de ontberingen die ze hebben moeten doorstaan toen ze de hele afstand te voet naar België hebben afgelegd. Als Jimmy een nacht bij de familie mag logeren, krijgt hij nog veel meer mee van het oorlogstrauma waar de familie mee te kampen heeft. Dit gevoel laat Spit erg goed overkomen en de lezer voelt de posttraumatische stress van de Ibrahimi’s min of meer zelf ook. Je leeft zonder meer met hen mee en kunt je niet aan de indruk onttrekken dat het gezin in bepaald opzicht symbool staat voor iedere uit een oorlogsgebied afkomstige vluchteling.

Zodra de familie Ibrahimi heeft vernomen dat ze niet in België mogen blijven, smeden Tristan en zijn zus Jetmira een plan dat ervoor moet zorgen dat ze alsnog een verblijfsvergunning zullen krijgen. Aan dit plan, dat nogal ondoordacht, maar wel aandoenlijk is, kun je merken dat ze in feite nog kinderen zijn, maar ook dat hen de wanhoop nabij is. Vanaf het begin dat de twee hun idee aan Jimmy voorleggen, voelt de lezer al aan dat het nooit goed kan gaan. Hierdoor ontstaat een bepaalde spanning, die aan het eind van het boekje zelfs nog iets intenser wordt.

Een van de thema’s in De eerlijke vinder is realistisch en actueel, maar de problematiek die dit met zich meebrengt, wordt op een redelijk luchtige en zonder meer toegankelijke manier gebracht. De auteur heeft er hoe dan ook voor gewaakt een zwaar verhaal te schrijven. Oppervlakkig is het evenmin, want wat ze de lezer wil laten weten, komt bijzonder goed over. Al met al heeft Spit een erg geslaagd Boekenweekgeschenk geschreven.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Lize Spit
Titel: De eerlijke vinder
ISBN: 9789059657328
Pagina’s: 92
Eerste uitgave: 2023

Flaptekst
Rechercheur Scarlett Delaney arriveert op de plaats delict van een onmogelijke moord: de onthoofding van een beroemde socialite tijdens een drukbezocht feest, gruwelijke foto’s die op haar eigen sociale media werden geüpload en haar lichaam dat vervolgens op onverklaarbare wijze verdween. De derde moord in korte tijd, met dezelfde handelswijze… ongetwijfeld het werk van de door de media genaamde Jackdaw killer. Scarlett moet samenwerken met Henry Devlin, de knappe en charmante ‘privédetective’ die is ingehuurd om te doen wat de politie niet lijkt te kunnen. De eerste misstap van de Jackdaw biedt hen een onverwachte kans om daadwerkelijk een leven te redden. Maar zal de aantrekkingskracht van hun eigenbelang en hun tikkende tijdbom van een relatie lang genoeg standhouden om hen beiden veilig tot het bittere einde te helpen?

Recensie

De in 2017 verschenen debuutthriller Ragdoll, tevens het eerste deel van een trilogie, betekende voor Daniel Cole meteen zijn wereldwijde doorbraak. Het boek is in vierendertig landen uitgebracht en tevens als televisieserie verfilmd. Om tijdens de lockdown niet gek te worden van verveling is hij begonnen aan een nieuw boek. De titel van de in juli 2023 gepubliceerde thriller is Jackdaw en het is het eerste deel van een serie met rechercheur Scarlett Delaney.

Tijdens een feestje wordt het hoofd van een bekende socialite aangetroffen, maar haar lichaam blijkt te zijn verdwenen. Terwijl rechercheur Scarlett Delaney nog volop met het onderzoek bezig is, wordt een nieuwe vergelijkbare moord gepleegd en korte tijd later zelfs een derde. Omdat de lichamen bekrast zijn, hebben de diverse media de moordenaar Jackdaw (de kauw) genoemd. Dan ontmoet Delaney de uiterst knappe Henry Devlin, met wie ze uiteindelijk gaat samenwerken. Vanaf dat moment maakt ze vorderingen, ondanks dat ze merkt dat Devlin niet lijkt te zijn wie hij zegt dat hij is.

De melding van de vondst van een lijk aan het eind van de korte proloog is het enige uit deze inleiding dat iets met de rest van het verhaal te maken heeft. Maar omdat de setting nogal bijzonder is, word je enigszins nieuwsgierig gemaakt naar wat er exact aan de hand is en wat er precies is gebeurd. Zodra rechercheur Scarlett Delaney en haar collega annex mentor brigadier Frank Ash zich met deze zaak inlaten, wordt dit iets inzichtelijker, maar blijven de vragen zich opstapelen, zowel bij de lezer als bij beide politiemensen. Dit komt onder meer doordat het lichaam van de dode spoorloos verdwenen is, het hoofd uitgezonderd.

Ondanks een veelheid aan gebeurtenissen, leveren de talrijke bizarre scènes vooralsnog niet zo heel veel spanning op. Pas als de plot halverwege is, doet zich een kentering voor en ontstaan er enkele spannende situaties en nog wat later in het verhaal nemen die in aantal toe. De thrillerkenmerken, die tot dan zo goed als afwezig waren, worden zichtbaar en bovendien verandert de structuur. De eerste helft van het boek staat bol van schijnbaar humoristische flauwigheden – er zijn zelfs momenten die in een slechte Amerikaanse klucht niet zullen misstaan – en onwerkelijke omstandigheden. Door de al aangehaalde structuurverandering heeft de auteur blijkbaar ook ingezien dat hij hier niet mee door kon gaan, want de toonzetting verandert uiteindelijk drastisch pas daarna ontstaat er een thrillerwaardiger geheel.

De drie personages die het verhaal dragen zijn Scarlett Delaney, Frank Ash en de tamelijk zelfingenomen Henry Devlin. Ze zijn, elk op hun eigen manier, markant. Desondanks kom je niet eens zo heel erg veel over hen te weten. Ze worden plompverloren geïntroduceerd, ze doen wat ze moeten doen en aan het eind heb je hen eigenlijk niet eens zo heel goed leren kennen. Al met al zijn en blijven ze dus vrij oppervlakkig. Voor de plot geldt dit evenzeer, hierin is geen enkele diepgang te bespeuren. Aan het eind van het boek richt Cole zich dan ook nog even tot de lezer en verklaart hij dat dit precies zijn bedoeling is en dat het verhaal uitsluitend geschreven en bedoeld is om uit de werkelijkheid te ontsnappen. Hierin is hij hoe dan ook geslaagd, want alles wat zich erin afspeelt, is ver bezijden de realiteit en bij vlagen absurdistisch.

Na de zonder meer spectaculaire ontknoping sluit de auteur af met maar liefst drie epilogen en uit elk daarvan kan worden afgeleid dat de deur naar een vervolg wagenwijd openstaat. Van in ieder geval Delaney zal de lezer zo goed als zeker nog wel meer horen. Deze eerste kennismaking is er echter een met twee gezichten en daarom is Jackdaw, vertaald door Josee Koning, een aarzelende start van de nieuwe serie.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Daniel Cole
Titel: Jackdaw
ISBN: 9789021040981
Pagina’s: 320
Eerste uitgave: 2023

Flaptekst
Na een heftige periode grijpt verandermanager en psycholoog Mara van den Berghe met beide handen een tijdelijke klus aan. In opdracht van de eigenaar van een psychologisch onderzoeksbureau, verblijft Mara een maand intern op landgoed Huis ten Have te Veenbrug in Groningen. Het landgoed heeft een rijke geschiedenis en diende van 1882 tot 1893 als psychiatrische kliniek voor vrouwen. Het doel is een negenjarig meisje met gedragsproblemen, Annabelle van Haeften, te observeren, te diagnosticeren en een behandelplan op te stellen. Maar waar is Annabelles vader en wat is er met haar moeder? Waarom ligt het bewaard gebleven archief nog niet in het museum van Veenbrug? Welke geheimen worden er door de familie van Haeften en het personeel verzwegen of zelfs toegedekt? Algauw vermoedt Mara dat de oorzaak van Annabelles problematiek weleens in de geheimzinnige en verstoorde familiedynamiek is te vinden. Samen met Thomas van Willingen, zoon van de huishoudster en student Psychologie, gaat Mara op onderzoek. Als er een moord wordt gepleegd, is het einde nabij…

Recensie
Op jonge leeftijd, ze was nog maar net tien, begon Suzanna Esther met het dagelijks bijhouden van een dagboek. In zekere zin waren dat haar eerste schreden op het schrijverspad. Ze debuteerde in 2017 met Wervelstof, dat gebaseerd is op waargebeurde feiten. Inmiddels heeft ze vijf thrillers op haar naam staan, waarvan Giftig, dat in 2021 is verschenen, de laatste is. Naast auteur is ze eveneens kunstenaar en schrijft ze columns voor diverse fora, online magazines en blogs.

Psycholoog en verandermanager Mara van den Berghe heeft een aanbod geaccepteerd om het gedrag van het negenjarig meisje Annabelle van Haeften te analyseren. Daarvoor moet ze een maand lang in Huis ten Have, een voormalige psychiatrische kliniek en tegenwoordige residentie van haar opdrachtgever woont, verblijven. Ze komt er al snel achter dat niet alleen de familie Van Haeften iets te verbergen heeft, maar het personeel dat voor hen werkt ook. Omdat haar conclusie is dat de problemen van Annabelle weleens met dier familie en wat er gebeurd is te maken kunnen hebben, gaat ze op onderzoek uit.

In het eerste hoofdstuk maakt de lezer kennis met Mara van den Berghe, vanuit wier perspectief het grootste deel van het verhaal wordt verteld. Dat is niet het enige, want door de stem uit de intercom waar ze zich meldt én haar ontmoeting met jachtopziener Dudley krijg je er ook al meteen een globale indruk van met wat voor familie ze te maken krijgt en hoe de verhoudingen liggen. Aan het begin van de plot voel je aan alles dat er iets niet in orde is en dat de Van Haeftens iets te verbergen hebben. Ook merk je dat Mara in het verleden zelf iets meegemaakt of ondervonden heeft. Deze elementen zorgen ervoor dat je nieuwsgierigheid enigszins geprikkeld wordt. Je wilt immers te weten komen wat er aan de hand is en wat Mara overkomen is.

Heel geleidelijk wordt het geheim dat de familie Van Haeften ontwricht lijkt te hebben ontrafeld. Dat gebeurt via de al dan niet bewuste loslippigheid van enkele personages en de onderzoeksdrift van Mara. De nieuwsgierigheid van de lezer wordt daardoor stukje bij beetje bevredigd. Hoewel er wel het een en ander gebeurt, leidt dit niet tot een enorme hoeveelheid spannende momenten. Ze zijn er wel, maar het blijft allemaal vrij beperkt. Dat komt vooral door het ontbreken van actie. Pas aan het eind van het verhaal is er wat dat betreft meer dynamiek en dan komt de spanningsboog iets strakker te staan. De auteur heeft overigens nooit de intentie gehad om een verhaal de schrijven waar de spanning vanaf spat. De nadruk ligt vooral op de gespannen verhoudingen binnen de familie Van Haeften en de meeste van hun personeelsleden en dat komt uitstekend over.

De schrijfstijl van Esther is vlot, toegankelijk en beeldend. Dat laatste zowel visueel (dat zegt het woord immers al) als auditief. De auteur gebruikt bijvoorbeeld woorden als ‘bam’ en ‘pok’ om aan te geven hoe iets over het algemeen gehoord wordt. Het verhaal wordt hierdoor levendiger. In tegenstelling tot voorgaande doen sommige woorden wat achterhaald aan. Deels bewust, want de familie Van Haeften wil laten merken dat ze van rijke komaf zijn, deels niet. Dergelijke termen zijn absoluut niet onjuist, maar in de huidige tijd komen ze wel een beetje ouderwets over. De plot bevat overigens wel een te groot aantal taalkundige slordigheden en een paar onduidelijkheden, die overigens geen nadelige invloed op het verhaal hebben.

Giftig kenmerkt zich door een aantal bijzondere personages en situaties, een sfeer die zo nu en dan snijdend en beklemmend is, maar ook met een spanning die wat achterblijft. Desondanks is het hoe dan ook een  aangename en plezierig leesbare thriller.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Suzanna Esther
Titel: Giftig
ISBN: 9789083127620
Pagina’s: 308
Eerste uitgave: 2021