Flaptekst
Al sinds 2002 is De kale berg hét boek voor iedereen die de Mont Ventoux wil beklimmen, per fiets, op skeelers, op loopschoenen of anderszins, alleen of met een groep. Aan de 1910 meter hoge berg in de Provence worden mythische kwalificaties toegedicht. De kale berg bevat verhalen over de ontstaansgeschiedenis van de Mont Ventoux, de flora en fauna, de omliggende dorpen en stadjes en natuurlijk de beklimmingen in de Tour de France. Daarnaast komen de theorie en praktijk van het trainen, trainingsschema’s en praktische tips over het fietsen in de bergen en mooie fietsroutes aan bod. Het boek maakt ook een uitstapje naar het oostelijk gelegen zusje van de Ventoux, de Montagne de Lure.

Recensie
Een van de bergen die het meest tot de verbeelding spreekt, is de in Zuid-Frankrijk gelegen Mont Ventoux. Een van de redenen daarvan is de dood van de Britse wielrenner Tom Simpson, die op 13 juli 1967 tijdens de Tour de France en tijdens de beklimming van de berg, op ongeveer anderhalve kilometer van de top verwijderd, ten val kwam en overleed. Over zijn doodsoorzaak deden en doen overigens allerlei verhalen de ronde, want men heeft niet met honderd procent zekerheid kunnen vaststellen waaraan hij exact overleden is. De beklimming van de ruim negentienhonderd meter hoge Ventoux is de zwaarste die er is en geldt om uiteenlopende redenen als een mythische berg.

Over de berg zijn diverse boeken verschenen en één daarvan is De kale berg, op en over de Mont Ventoux, dat oorspronkelijk in 2002 verscheen en door Lex Reurings en Willem Janssen Steenberg is samengesteld. In het boek, dat in de loop der jaren diverse keren herzien en geactualiseerd is, gaat het hoofdzakelijk om de beklimming van de berg, maar de auteurs besteden eveneens aandacht aan allerlei andere zaken, zoals de geschiedenis van de Ventoux en wat beknopte informatie over de omliggende plaatsen. Deze informatie is een mooie toevoeging en over het algemeen interessant om te lezen, want hierdoor krijg je een gedegen indruk van de omgeving en de berg zelf.

Reurings en Janssen Steenberg brengen eveneens naar voren dat een goed voorbereiding voor de beklimming van de berg het halve werk is. Daarom geven ze nuttige tips en hebben ze enkele trainingsschema’s in het boek opgenomen. Erg handig voor wie plannen heeft om de Ventoux te beklimmen. Adviezen over materiaal en, hoewel in iets mindere mate, voeding zijn dat eveneens, dus ook dit is van toegevoegde waarde. Toch is bepaalde informatie, zoals bijvoorbeeld welk verzet te gebruiken, behoorlijk theoretisch en voor de ‘neutrale’ lezer minder boeiend. Dit geldt tevens voor de beschrijving van enkele fietsroutes, die zijn in feite alleen belangwekkend voor iemand die werkelijk van plan is hier gebruik van te maken.

Een groot pluspunt in het boek zijn de verhalen van ervaringsdeskundigen, dus van mensen die de Mont Ventoux zelf beklommen hebben, op welke manier dan ook. Ieder vertelt over zijn eigen ervaring, hoe hij de klim beleefde en ontiegelijk heeft moeten afzien. De emoties die bij ieder van hen opkwamen, zijn zichtbaar en zelfs enigszins te voelen. Leuk om te zien zijn de foto’s die de auteurs in het boekwerk hebben opgenomen. Hierdoor krijg je een globaal beeld van de berg en zijn omgeving. De kale berg, op en over de Mont Ventoux is vooral bedoeld voor de wielrenner die het plan heeft opgevat om aan de zware onderneming, die de beklimming zonder meer is, te beginnen. In hun doelstelling om hen de informatie te geven die daarvoor nodig is, zijn de auteurs zonder meer geslaagd. Voor ieder ander is dit hoe dan ook een boek dat een beetje inzicht geeft in de mythe rond de Ventoux en het gekkenwerk waar velen zich mee bezig houden.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Lex Reurings & Willem Janssen Steenberg
Titel: De kale berg, op en over de Mont Ventoux
ISBN: 9789400400979
Pagina’s: 288
Eerste uitgave: 2002

Flaptekst
Woody groeit op als jongste van drie in een liefdevol gezin in een dorp aan de IJssel. Hij is een vrij en onbevangen kind. Met zijn zus Lara heeft Woody een hechte band die zich moeilijk aan anderen laat uitleggen.

Naarmate Woody ouder wordt maakt zijn onbeschroomdheid plaats voor een knellend zelfbewustzijn. Als zijn zus erg ziek wordt, kiest Woody noodgedwongen voor een positie op de achtergrond. Hij moet zich in één klap volwassen gedragen, maar blijft zitten met onbeantwoorde vragen en puberale hartstocht. Op zoek naar een uitweg ontdekt Woody een eigen recept voor vrijheid.

Recensie
Schrijver, acteur en regisseur Harmen van Liemt heeft diverse publicaties voor dagblad Het Parool geschreven en tevens in enkele tv-producties gespeeld. Op oudejaarsdag 2021 overleed Floor, zijn paar jaar oudere zus, aan de gevolgen van een zeldzame en genetische vorm van longkanker. Zijn eigen ervaringen na en rondom haar dood inspireerden hem tot het schrijven van de debuutroman Lentekind, dat in 2024 is verschenen. Haar overlijden is echter niet het centrale thema, want in het boek gaat tevens over meer vormen van verlies, en over transformatie.

Woody is de jongste telg van het gezin Cohen dat in het Gelderse dorpje Wilp woont. Hoewel de hele familie om elkaar geeft, heeft hij de sterkste band met zijn vier jaar oudere zus Lara. Tijdens zijn tienerjaren worstelt hij met zijn seksualiteit, maar zijn er meer problemen die hem parten spelen. Dan krijgt het gezin met een grote tegenslag te maken, want Lara, die volop van het leven geniet, blijkt longkanker te hebben en de vooruitzichten zijn niet goed. Woody moet nu een manier vinden om hier mee om te gaan.

Nog voordat het verhaal goed en wel begint, wordt de lezer geconfronteerd met een scène van een zware bevalling die hem al meteen de roman, en dus de gebeurtenissen, inzuigt. Onmiddellijk daarna kondigt de protagonist zich aan: de nog erg jonge Woody Cohen, van wie al snel duidelijk is dat hij zich enigszins anders gedraagt dan de meeste kinderen van zijn leeftijd. Hij heeft een levendige fantasie en kan daarom in zekere zin wel beschouwd worden als een dromer. Naarmate de plot vordert krijg je een steeds beter beeld van hem en dan merk je ook dat hij zich ten opzichte van anderen anders en stoerder voordoet dan hij werkelijk is. Het is glashelder dat hij, met name tijdens zijn puberteit, worstelt met zijn identiteit en zijn seksuele gevoelens. Van Liemt beschrijft dit op een realistische en voorstelbare wijze.

Ondanks dat de roman volledig vanuit Woody’s perspectief wordt verteld – hierdoor leer je hem overigens erg goed kennen – komt de lezer eveneens ruim voldoende te weten over het gezin Cohen en leef je als het ware met hen mee. Wat zij doen en wat hen overkomt, is uit het leven gegrepen en veel situaties (volledig of ten dele) zijn herkenbaar en natuurgetrouw. Eigenlijk heb je nergens het gevoel dat wat zich voordoet fictief is. Op zich is dit natuurlijk niet vreemd, want veel is immers autobiografisch getint. Opvallend, en zonder meer mooi, is de verstandhouding die Woody met zijn zus Lara heeft, soms lijkt het erop dat hij haar meer toevertrouwt dan zijn ouders.

De schrijfstijl van Van Liempt is buitengewoon vlot, eigentijds, beeldend en de vele gebeurtenissen lopen vloeiend in elkaar over. Het gevoel dat bij de verschillende personages leeft, brengt hij prima over op de lezer. De ene keer is dit bijvoorbeeld een lach, de andere keer weer een traan. De meest aangrijpende momenten doen zich uiteraard voor wanneer de ziekte van Lara zich openbaart, hoe de Cohens daarmee omgaan en hoe dit hen dichter bij elkaar brengt. Je realiseert je op die momenten dan weer dat het leven in feite maar kort en betrekkelijk is en dat je ervan moet genieten zolang het mogelijk is.

Behalve de ziekte van Lara en de identiteit van Woody bevat de roman nog diverse andere thema’s. Denk hierbij onder andere aan religie (in dit geval het wel of niet belijden van het joodse geloof), verlies in het algemeen en in bepaald opzicht ook wel de toneelwereld. Alles tezamen is dit een interessante combinatie waardoor Lentekind een debuut is dat zonder meer boeit en tevens nog wel even blijft doorwerken.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Harmen van Liemt
Titel: Lentekind
ISBN: 9789402321227
Pagina’s: 320
Eerste uitgave: 2024

Flaptekst
Cassie Raven weet dat mensen haar baan maar raar vinden – waarom zou iemand lijken opensnijden? Maar zij weten niet wat Cassie wél weet, namelijk dat de doden gewillig prijsgeven wat er met hen is gebeurd. Ze heeft al vele lichamen op haar snijtafel gehad, maar ze hoefde nog nooit het mes te zetten in iemand die ze kende. Iemand die heel veel voor haar betekende. De patholoog zegt dat haar dood een ongeval was. Maar het lichaam vertelt Cassie een ander verhaal…

Recensie
Op de vraag waarom A.K. Turner schrijfster is geworden, antwoordt ze in interviews meestal dat ze op erg jonge leeftijd al verhaaltjes, gedichten en toneelstukken schreef. Het waarheidsgehalte hiervan is geen honderd procent, want als kind was ze, volgens eigen zeggen, namelijk een onverbeterlijke leugenaar. Toch is ze op latere leeftijd gaan schrijven en onder het pseudoniem Anya Lipska publiceerde ze samen met twee andere auteurs drie misdaadromans. Onder haar eigen naam bracht ze in 2023 het eerste deel van een serie met Cassie Raven uit: Lichaamstaal.

Cassie Raven werkt als obductie-assistent in het mortuarium en wordt door de meeste mensen nogal zonderling genoemd. Haar werk, maar ook haar uiterlijk zijn hier de oorzaak van. Men weet echter niet dat ze op een respectvolle manier met de doden omgaat en dat de lichamen prijsgeven wat er met hen is gebeurd. Op een dag moet ze een autopsie uitvoeren op een vrouw die veel voor haar betekend heeft. Hoewel de patholoog aangeeft dat ze door een ongeval om het leven gekomen is, heeft Cassie haar twijfels, onder andere omdat het lichaam van deze vrouw iets anders vertelt.

Over het algemeen impliceert het eerste deel van een serie dat één of meer personages aan de lezer moeten worden voorgesteld. Logisch – en uiteraard noodzakelijk – want daardoor weet je met wie je te maken krijgt. Voor de introductie van protagonist Cassie Raven geldt dit eveneens, maar haar ‘voorstelrondje’ neemt wel erg veel tijd in beslag. Het voordeel hiervan is dat je haar behoorlijk goed leert kennen, het nadeel is echter dat het erg lang duurt tot de eerste echte thrillerkenmerken zich openbaren. De auteur besteedt bijzonder veel aandacht aan de werkzaamheden en achtergrond van de jonge vrouw, en hoe interessant dit ook is, spanning levert zoiets niet op, ondanks dat er wel enkele bijzondere voorvallen plaatsvinden.

Naast Raven maakt ook brigadier Phyllida Flyte haar opwachting. Zij heeft een kleinere rol, maar die doet er echter wel toe. Uit haar verhaallijn, die grotendeels met die van Cassie te maken heeft, blijkt dat ze eveneens een verleden heeft dat haar nog steeds parten speelt. Hoewel beide vrouwen elkaars tegenpool zijn, zijn ze ieder op hun eigen manier intrigerend en een toekomstige samenwerking kan op basis van diverse ontwikkelingen niet uitgesloten worden. Turner heeft beiden tamelijk goed uitgewerkt. Voor veel overige zaken geldt dit in feite ook wel, maar in iets mindere mate. Het is te merken dat de auteur zich heeft laten informeren door deskundigen, want zaken waar lezers weinig of geen kennis van hebben, worden adequaat beschreven.

Het verhaal bevat een aantal wendingen, maar de meeste doen zich in de ontknoping voor. In die eindfase bespeur je tevens een paar verrassingen en beleeft de spanning zijn hoogtepunt. Dat is overigens niet zo heel erg moeilijk, want het grootste deel van de plot is wat dat aspect betreft niet zo opzienbarend. Een leuke en originele vondst is dat een mortuarium deel uitmaakt van de setting en dat een opmerkelijke, maar niet onsympathieke obductie-assistent een van de protagonisten is. Desalniettemin herkent de lezer wel enkele thrillerclichés, maar daar valt tegenwoordig nauwelijks aan te ontkomen. Ze blijven evenwel tot een minimum beperkt en zijn niet storend. Een paar Latijnse vaktermen zijn dit in bepaald opzicht wel, want op sommige momenten zijn ze overbodig omdat er een uitleg ontbreekt of een Nederlandstalig alternatief voorhanden is.

Lichaamstaal is over het geheel genomen een goed geschreven boek met een protagonistenduo waar wel muziek in zit. Ondanks een plezierige leeservaring is de spanning ondermaats en zijn er te weinig verrassingen. Dit neemt niet weg dat de start van de serie mogelijkheden biedt. Het is aan Turner die te benutten.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: A.K. Turner
Titel: Lichaamstaal
ISBN: 9789026364990
Pagina’s: 416
Eerste uitgave: 2023

Flaptekst
In het kleine stadje North Falls kent iedereen elkaar. Althans, dat denken ze zelf… Tot er tijdens de vuurwerkshow op de avond van de Fourth of July twee tienermeisjes verdwijnen. Voor agent Emmy Clifton is deze zaak persoonlijk, want een van de vermiste tieners is de dochter van haar beste vriendin. Ze moet en zal haar thuisbrengen. Terwijl Emmy de raadsels die de meisjes hebben achtergelaten probeert te ontrafelen, realiseert ze zich dat ze hen nooit écht heeft gekend. Niemand eigenlijk…

Recensie
Ongeveer vijfentwintig jaar geleden bracht Karin Slaughter haar eerste boek (Nachtschade, 2001) uit en sindsdien is ze niet meer weg te denken in het thrillerlandschap en iedere uitgave is succesvol. Dit feit was voor haar een reden om een frisse start te maken door met een nieuwe serie te beginnen. Gebroken engelen, het eerste deel van deze reeks, verscheen medio 2025 en speelt zich af in een kleine gemeenschap, een bewuste keuze, want daarmee – zo zegt ze zelf – keert ze terug naar waar het destijds allemaal begon.

Deze keer is North Falls de setting en omdat het plaatsje niet zo heel erg groot is, kent iedereen elkaar, maar is men ook op de hoogte van ieders reilen en zeilen. Als tijdens een vuurwerkshow op 4 juli twee vijftienjarige meisjes verdwijnen, komt zo goed als iedereen in de benen om hen te zoeken. Een van hen is de dochter van de beste vriendin van hulpsheriff Emmy Clifton, dus doet ze er alles aan om de meisjes te vinden. Tijdens haar onderzoek komt ze er echter achter dat ze eigenlijk niet weet wie ze écht zijn.

Natuurlijk is het altijd afwachten of een nieuwe serie aan zal slaan, want diverse (nog) onbekende personages worden geïntroduceerd en de locatie waar de gebeurtenissen zich afspelen is over het algemeen ook geheel anders. Kortom, voor de lezer is het meestal even wennen, en om een bekende slogan aan te halen: successen uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst. Slaughter – ervaren als ze is – lukt het in ieder geval om met dit eerste deel van de North Falls-reeks een veelbelovende start te maken. Het boek heeft namelijk alles wat je van een thriller mag verwachten: een sterke verhaallijn, bijzondere karakters, verborgen geheimen, verrassende wendingen en persoonlijke intriges.

Het verhaal begint sowieso al hoopvol, want in het eerste hoofdstuk doen zich een paar onheilspellende situaties voor waarbij je je afvraagt waar een en ander zal eindigen. Voordat daar meer duidelijkheid over komt, doet de auteur het even tijdelijk rustig aan, hoewel ze er wel degelijk voor zorgt dat de lezer bij de gebeurtenissen betrokken blijft en de hoofdstukken in het eerste deel – het boek bevat twee delen, waarvan het tweede zich twaalf jaar later afspeelt – zich kenmerken door een licht oplopende spanning. Vanaf die sprong voorwaarts krijgt de plot een iets andere strekking, want er doen zich veel meer spannende momenten voor. Waar het eerste gedeelte vooral uit een kennismaking met de verschillende personages bestaat, onderscheidt het volgende zich voornamelijk door de nadruk die op het politieonderzoek ligt. Daarin doen zich allerlei interessante wendingen en verrassingen voor, waardoor het verhaal steeds meer intrigeert.

Zoals gezegd besteedt de auteur eveneens ruim aandacht aan de privéomstandigheden van een aantal personen, met name aan die van protagonist Emmy Clifton. Hierdoor leer je haar, maar in feite ook haar familie en alle anderen, behoorlijk goed kennen. Eén ding gaat zonder meer op: alle karakters zijn naar behoren uitgewerkt, hoewel (maar dat terzijde) niet iedereen even sympathiek is. De schrijfstijl van Slaughter is – eigenlijk vanzelfsprekend – bijzonder toegankelijk en verzorgd en weet ze de lezer van begin tot eind bij de vele gebeurtenissen te betrekken. Op de juiste momenten roept ze emoties op die bij de desbetreffende situatie gepast zijn.

Ondanks dat er tamelijk veel onverwachts gebeurt, heb je tijdens het lezen wel een klein vermoeden wie achter de verdwijning van de meisjes zit. Niet meteen overigens, maar wel in de loop van de plot. Toch houdt dit niet in dat Gebroken engelen voorspelbaar is, in geen geval, want zelfs aan het eind van de plot wordt een feit onthuld die je daarvoor niet zag aankomen. Al met al is dit eerste seriedeel een mooie en goede start van het op het eerste gezicht onveilige North Falls.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Karin Slaughter
Titel: Gebroken engelen 
ISBN: 9789402717648
Pagina’s: 430
Eerste uitgave: 2025

Flaptekst
Puck maakt tijdens een kampeervakantie in Zuid-Frankrijk iets gruwelijks mee. Haar lot lijkt onlosmakelijk verbonden met dat van Jonathan, een voortvluchtige moordenaar. Maar wat is de connectie? Tijdens de klopjacht op Jonathan belandt rechercheur Cees Vermunt in Griekenland, waar een jonge vrouw meer weet. Lukt het om, in een race tegen de klok, Jonathan te vinden en een nog groter onheil te voorkomen?  

Recensie
In 2014 debuteerde Lex Passchier met de thriller Moordvrouw, witte leugens, dat gebaseerd was op de gelijknamige televisieserie, waarvoor hij een zestal seizoenen het script heeft geschreven. Sinds 2011 had hij echter al een contract liggen voor een eigen boek, maar door zijn reguliere werkzaamheden kwam hij echter niet aan schrijven toe. Uiteindelijk kwam het er dan toch een keer van, hetgeen resulteerde in De val van Tammy Davidson dat in 2024 verscheen en waarvan de filmrechten meteen zijn verkocht.

Puck, haar man Abel en hun driejarig zoontje Marnix zijn op vakantie in Zuid-Frankrijk als zich iets verschrikkelijks voordoet. Ongeveer tegelijkertijd wordt in Nederland een vrouw vermoord en de politie heeft al snel ontdekt wie haar heeft omgebracht. Later komt ook de link met Puck naar boven drijven. Het blijkt arresteren te zijn om de dader (Jonathan) te arresteren, want hij weet uit handen van de recherche te blijven. Om meer informatie te achterhalen reist rechercheur Cees Vermunt zelfs af naar Griekenland, waar een jonge vrouw, die daar even tot rust wil komen, hem hierbij behulpzaam kan zijn.

Het verhaal bestaat uit een proloog en vier delen, die elk een andere strekking hebben, maar, zo blijkt uit het verloop van de gebeurtenissen, alle met elkaar te maken hebben. Aanvankelijk lijkt dat er echter nog niet op en daarom is de lezer nieuwsgierig naar het onderlinge verband, dat pas ver over de helft inzichtelijk wordt. De manier waarop de verschillende verhaallijnen samenkomen is ingenieus bedacht en de samenhang tussen twee daarvan zie je niet aankomen. Die wending is jammer genoeg een van de spaarzame grote verrassingen die het boek te bieden heeft, want in feite schrijdt het grootste deel van de plot zich gestaag en niet al te opzienbarend voort. De paar kleine twists die er zijn, zorgen niet voor veel verbazing en laten de wenkbrauwen van de lezer zeker niet fronsen.

Door de opzet en de inhoud van met name het eerste deel en een groot aantal dagboekfragmenten is de spanning minimaal. Tot de ontknoping, waarin wel diverse spannende scènes voorkomen, is daar slechts af en toe sprake van. Veel is gericht op familiaire omstandigheden en bepaalde psychologische aspecten. Interessant, dat zonder meer, maar de wijze waarop de auteur dit naar voren brengt, heeft weinig van doen met een thriller. Het boek kan daarom met hetzelfde gemak doorgaan voor een roman. Voor een deel is dit te begrijpen, want dit genre heeft een wezenlijke invloed op een tragisch voorval. Desondanks sneeuwen de thrillerkenmerken behoorlijk onder en talloze uitgebreide uiteenzettingen zorgen ervoor dat legio fragmenten nogal stroperig zijn.

Omdat het aantal personages beperkt is, komen de belangrijkste ruimschoots aan bod en daardoor krijg je een goede indruk van hen. Een van de meest interessante is Jonathan en door de fragmenten uit zijn dagboek krijg je mee hoe zijn jeugd geweest is, verplaats je je als het ware in zijn hoofd en kun je je tevens voorstellen dat diverse situaties bepalend zijn geweest voor zijn latere leven. Aan de ene kant heb je daardoor met hem te doen, aan de andere kant is dat wat lastiger, omdat je weet wat hij gedaan heeft en welke gedachten regelmatig in hem opkomen.  

Een leuke bijkomstigheid is dat Passchier een aantal literaire klassiekers een rol in het verhaal heeft gegeven en dat sommige omstandigheden daaraan gerelateerd kunnen worden. Daarnaast heeft hij er eveneens enkele maatschappelijke thema’s in verwerkt, hierdoor komt een en ander realistisch over. Toch kan dit alles niet verhullen dat De val van Tammy Davidson niet de spanning heeft die het wel zou kunnen hebben, dat er te weinig spectaculaire afwisseling is en het tempo over het algemeen te traag is.  

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Lex Passchier
Titel: De val van Tammy Davidson
ISBN: 9789021046716
Pagina’s: 320
Eerste uitgave: 2024

Flaptekst
Wanneer advocaat Michael Devlin ontdekt dat zijn oude vriend Will Duffy slachtoffer is van een terroristische aanslag in Den Haag, vermoedt hij dat de aanval geen toeval is. Samen met Joe Dempsey, werkzaam bij het Internationaal Strafhof, onderzoekt hij een samenzwering die niet alleen levens bedreigt, maar ook de wereldwijde stabiliteit. Hun enige aanwijzing is “The Monk”, een schimmige buitenlandse agent met een angstaanjagende reputatie. Terwijl moordenaars hen achtervolgen en geheimen zich ontvouwen, ontdekken ze een web van intriges dat machtige individuen en regeringen verbindt. In een wereld vol leugens en dubbelspel kunnen Devlin en Dempsey alleen elkaar vertrouwen.

Recensie
Eind september 2025 verscheen Het schaduwnetwerk, het vijfde deel van door de Britse auteur Tony Kent geschreven bestsellerserie. In deze reeks hebben Joe Dempsey, inlichtingenofficier bij het Internationaal Veiligheidsbureau van de VN, en strafrechtadvocaat Michael Devlin de hoofdrol. Het opmerkelijke is echter dat de vier voorgaande delen – het eerste (Killer intent) werd oorspronkelijk al in 2018 uitgebracht – nooit in het Nederlands zijn vertaald.

In dit Nederlandstalige debuut, waarvan de vertaling in handen lag van Gert-Jan Kramer, wordt het centrum van Den Haag opgeschrikt door een terreuraanslag waarbij vele doden en gewonden vallen. Een van de zwaargewonden is Will Duffy, een vriend van Devlin. De advocaat maakt zich grote zorgen om hem en omdat hij vermoedt dat er meer aan de hand is dan op het eerste gezicht lijkt, vertrekt hij samen met Dempsey naar de hofstad. Het tweetal ontdekt dat een document met gevoelige informatie de aanleiding van de gewelddadigheden was én dat een mysterieuze figuur, die zichzelf De Monnik noemt, daar een centrale rol in speelde.

Voor velen is deze Dempsey en Devlin-thriller mogelijkerwijs een eerste kennismaking met beide Britse vrienden, die al vier keer eerder hun opwachting hebben mogen maken. Dat Het schaduwnetwerk een vervolgdeel is en de voorgaande boeken niet in onze regio zijn uitgebracht, is nauwelijks te merken. Over met name Devlin wordt ruim voldoende verteld om een goed beeld van hem te krijgen. Wat betreft Dempsey – hij wordt onterecht als de Britse Jack Reacher beschouwd – is dat een heel ander verhaal, want over zijn verleden kom je tamelijk weinig te weten. Dit is geen verwijt aan de auteur, het is immers een bewuste keuze: de protagonist wil namelijk zo goed als niets over zichzelf onthullen. Dit maakt hem, hoewel je echt wel een indruk van hem krijgt, als personage intrigerend.

Het spectaculaire begin van het verhaal zorgt ervoor dat de lezer meteen bij de gebeurtenissen betrokken is. De beschreven scènes zijn levensecht, spannend en omdat ze in werkelijkheid óók kunnen voorkomen – en soms al voorgekomen zijn – absoluut niet ondenkbeeldig. Omdat de auteur diverse waargebeurde feiten in de thriller heeft verwerkt, is het realiteitsgehalte sowieso behoorlijk hoog, ondanks dat je bij sommige omstandigheden zonder meer een paar vraagtekens kunt zetten. Want hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat de politie niet komt opdagen als het centrum van twee grote steden wordt opgeschrikt door enkele vuurgevechten die er niet om liegen. Onwaarschijnlijkheden waar de auteur overigens mee wegkomt, want de talloze actierijke en sensationele situaties vergoeden immers veel.

Onder andere omdat er ontzettend veel gebeurt en de grote hoeveelheid voorvallen zich op diverse locaties afspelen, heeft de plot een overwegend hoog tempo. Het aantal wendingen is aanzienlijk en regelmatig wordt de lezer getrakteerd op een verrassing; de uiteindelijke identiteit van De Monnik is misschien wel een van de grootste. Aan de andere kant is het, hoewel bijzonder incidenteel, ook weleens doorzichtig. De lezer ziet dan ruim van tevoren aankomen wat er staat te gebeuren. Toch is het boek allerminst voorspelbaar, daarvoor is er te veel afwisseling en kan het merendeel van de ontwikkelingen volstrekt niet worden voorzien.

Het schaduwnetwerk is over het geheel genomen een goed geconstrueerde en snelle thriller waarin een flinke hoeveelheid actie, verschillende politieke intriges en een klein beetje spionage de dienst uitmaken. Door de meeslepende en beeldende schrijfstijl van de auteur zit de lezer van begin af aan in het verhaal en de vele spannende momenten zorgen er bij vlagen voor dat diens adrenalineniveau enigszins stijgt. Kortom, dit is een Nederlandstalig debuut dat zonder meer opvolging verdient.

(Dit boek heb ik voor Hebban gerecenseerd.)

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Tony Kent
Titel: Het schaduwnetwerk
ISBN: 9789026176241
Pagina’s: 432
Eerste uitgave: 2025

Flaptekst
Heel Leiden is geschokt wanneer het levenloze lichaam van een jonge studente aan een vlaggenmast van de Leidse studentenvereniging Minerva hangt. De politie staat voor een raadsel, en het onderzoeksteam besluit de net afgestudeerde criminoloog Jackie Laurijssen in te schakelen. De hoop is dat zij door haar jonge leeftijd makkelijker contact kan maken met potentiële getuigen binnen de vereniging.

Terwijl Jackie de studenten ondervraagt, ontdekt ze dat de moordzaak terug te leiden is naar een vermissing uit 1989. Ze komt steeds meer details op het spoor, maar merkt ook dat ze door verschillende partijen wordt tegengewerkt. Hoe dichter Jackie bij de waarheid komt, hoe groter haar rol binnen het team wordt. De bedreigingen aan haar adres worden echter steeds persoonlijker. En dan heeft ze ook nog een geheim voor haar werkgever…

Recensie
Auteur Martyn van Beek had al een aantal boeken op zijn eigen naam staan toen hij besloot om eveneens onder pseudoniem te gaan schrijven. Omdat hij in de stijl van de Scandinavische thriller wilde schrijven, koos hij voor de naam Marit Vanström en In 2020 verscheen De puzzelaar, het eerste deel van een serie met Lianne Bloemen, een rechercheur bij de Utrechtse politie. Vier jaar later werd Huisgenoten (2024) uitgebracht, het begin van een nieuwe reeks en met criminologe Jackie Laurijssen in de hoofdrol.

Aan een van de vlaggenmasten van de Leidse studentenvereniging Minerva wordt het levenloze lichaam van een jonge studente aangetroffen. De politie roept de hulp in van de net afgestudeerde criminologe Jackie Laurijssen, vooral omdat ze door haar jonge leeftijd gemakkelijker contact kan leggen met leden van de vereniging. Ze ontdekt dat de moord weleens verband kan houden met een vermissing van meer dan dertig jaar geleden. Ze bijt zich, samen met haar mentor rechercheur Joszef Daalderop, in de zaak vast en komen steeds dichter bij de waarheid. Ze krijgen echter ook met flink wat tegenwerking te maken waardoor hun leven in gevaar komt.

Met een interessante proloog, die vanuit het perspectief van de moordenaar wordt verteld en waarin beschreven wordt hoe het slachtoffer – de studente – om het leven wordt gebracht, is er meteen al een lichte spanning en wordt de lezer eigenlijk direct bij het verhaal betrokken. Vervolgens maakt de auteur even pas op de plaats en besteedt hij logischerwijs aandacht aan de introductie van de personages. Hierdoor kom je enkele dingen over hen te weten en kom je erachter dan vier voormalig Minerva-leden een geheim te verbergen hebben. Dit geheim is in feite ook waar alles om draait en ervoor zorgt dat je nieuwsgierigheid al snel gewekt wordt. Geleidelijk aan licht Vanström steeds meer tipjes van de sluier op waardoor dat geheim, hoewel je op een bepaald moment wel een vermoeden hebt in welke richting dit gezocht moet worden, uiteindelijk onthuld wordt.

De plot heeft een zo goed als chronologisch verloop, maar een enkele keer vindt er een duik naar het verleden plaats en krijg je in beeld wat de ware toedracht van de vermissing is geweest. Ook het onderzoek door Joszef en Jackie draagt daar overigens aan bij. Beide personages zijn intrigerend, maar dat geldt in zekere zin ook voor alle anderen, ondanks dat de vier studentenvrienden Emiel, Erik, Jasper en Corné niet de meest sympathieke individuen zijn. Over het algemeen zijn alle karakters voldoende uitgewerkt en met name over de politieman en de criminologe wordt stapsgewijs iets meer over hun privéleven prijsgegeven.

Het verhaal bevat diverse wendingen en soms zijn die enigszins verrassend. De auteur heeft daarnaast enkele waargebeurde feiten in de plot verwerkt, waarmee hij het geheel een realistisch tintje geeft. Hij brengt tevens enkele zaken naar voren die door complotdenkers als waarheid worden beschouwd. Hierdoor heeft het boek hoe dan iets actueels. De gebeurtenissen zijn misschien wel wat vergezocht, maar het is een gegeven dat velen iets uit hun verleden te verbergen hebben en dit hoe dan ook verborgen willen houden. De gedachte dat daarvoor alles uit de kast wordt gehaald om een en ander in de doofpot te laten zitten, is in principe niet eens ondenkbeeldig.

Huisgenoten is een goed opgebouwde thriller en herbergt een gezonde dosis spanning. Dit eerste deel met Jackie Laurijssen is vlot en toegankelijk geschreven, houdt de vaart er goed in, én de lezer in zijn greep. De afloop kan wellicht als enigszins onbevredigend worden beschouwd, want die is anders dan je had gehoopt. Desalniettemin is het begin van deze nieuwe serie van Vanström boeiend en veelbelovend.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Marit Vanström
Titel: Huisgenoten
ISBN: 9789402771831
Pagina’s: 320
Eerste uitgave: 2024

Flaptekst
De Achterhoek, te midden van motoren, stropers, nertsenfokkerijen en handeltjes die het daglicht niet kunnen verdragen. In dit mystieke grensland vol geheimen groeit Tom Keller op, jongste telg van de beruchtste familie van de streek, en gezegend met een van God gegeven talent voor de motorcross.

Als hij jaren later plotseling verdwijnt, komt zijn opstandige dochter terug naar haar geboortegrond om hem te zoeken, met een dramatische familiereünie tot gevolg.

Recensie
Muzikant, podcastmaker en nu ook auteur Gijs Wilbrink debuteerde in 2022 mijn zijn roman De beesten, die zich zo goed als volledig in zijn geboortestreek de Achterhoek afspeelt. Het boek is ontstaan uit nostalgie, want niet de personages, maar het gebied, dat hij in feite goed kent, maar waar hij desondanks nog wel de benodigde research naar gedaan heeft, vormde daarvoor de basis. In 2023 was de roman een van de vijf genomineerden voor de Hebban Debuutprijs van dat jaar.

Tom Keller is de jongste telg van een in de regio bekendstaande criminele familie. Hij groeit op te midden van stropers, nertsenfokkers en handelaars in dubieuze goederen. Op jonge leeftijd maakt hij ook kennis met de motorcross, waarin hij later blijkt uit te blinken. Tientallen jaren later blijkt hij plotseling te zijn verdwenen en niemand lijkt te weten waar hij naartoe gegaan kan zijn. Zijn dochter Isa, studerend in Utrecht, keer terug naar de Achterhoek en gaat naar hem op zoek en wordt tegelijkertijd geconfronteerd met de familie die ze bewust is gaan ontlopen.

Hoewel dit debuut twee verhaallijnen heeft, is er in feite maar één overkoepelende factor: Tom Keller. In een van die verhaallijnen, die vanuit het perspectief van een alwetende en aanvankelijk onbekende ik-figuur wordt verteld, komt de lezer een en ander te weten over onder anderen Tom, maar ook over zijn ooms Charles en Johan, bij wie hij na de dood van diens ouders, is komen wonen. Daarnaast is er Isa, die beschouwd kan worden als de protagonist en Toms dochter is. Ze studeert in Utrecht, maar na de verdwijning van haar vader keert ze noodgedwongen terug naar de Achterhoek, haar geboortestreek. Haar verhaal speelt zich af in 1995 en neemt exact één week in beslag.

Omdat de auteur behoorlijk wat naar voren brengt, krijgt de lezer een goede indruk van de familie Keller, maar eveneens van de regio. Een van de sterke aspecten is de sfeer die Wilbrink over weet te brengen. Hiervoor gebruikt hij verschillende middelen, waaronder een globale en goede beschrijving van de omgeving, maar ook het dialect dat in de streek wordt gesproken. Hierdoor ziet de lezer de beelden voor zich, bevindt hij zich als het ware midden in de gebeurtenissen en is hij één met de bewoners, hoewel hij bij lange na geen sympathie voor allen kan opbrengen. Je kunt je eveneens met gemak in beide perioden verplaatsen, want de auteur benoemt diverse voorvallen die destijds actueel waren.

In het begin is de richting waarin de plot zich gaat voortbewegen nog enigszins onduidelijk en moet de lezer zijn weg nog vinden. Na niet al te lange tijd komt hier verandering in en begint alles te leven en gaat het verhaal hoe dan ook boeien. Je wordt meegezongen in het wel en wee van de belangrijkste personages en nieuwsgierig gemaakt naar de ontwikkelingen. Tevens wil je te weten komen wat de ware toedracht van Toms ongeluk was, want dat zijn onheil niet uit de lucht is komen vallen, is eigenlijk een vanzelfsprekendheid. Het verhaal heeft zo nu en dan zelfs een vleugje spanning, met name in de eindfase, wanneer het tot een mooi opgebouwde climax komt.

De schrijfstijl van Wilbrink is misschien een klein beetje onorthodox, maar daarom niet minder mooi en prettig. Hij maakt regelmatig gebruik van prachtige zinnen en vergelijkingen en bij tijd en wijle gooit hij er een zelfbedacht woord tussendoor. De strekking van zo’n woord is telkens volkomen duidelijk, en tevens eens een verrijking voor de Nederlandse taal. Al met al is De beesten zowel een bijzonder als veelbelovend debuut. Als de auteur op dezelfde voet doorgaat zal lezend Nederland nog veel meer van hem horen.  

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Gijs Wilbrink
Titel: De beesten
ISBN: 9789400412286
Pagina’s: 400
Eerste uitgave: 2022

Flaptekst
Op het eerste gezicht lijkt Brighton Hills een typische wijk in de suburbs: prachtige, luxe huizen omringd door groen. De bewoners hebben ieder zo hun eigen problemen: zoals de bemoeizuchtige maar zorgzame Cora, die ervan overtuigd is dat haar man vreemdgaat. Of Georgia, een angstige jonge moeder die weinig buitenkomt. En dan is er nog Paige, die een jaar geleden haar zoon verloor bij een hit-and-run, en die niet zal rusten voor ze de schuldige heeft gevonden.

Maar achter een van de voordeuren gaat een geheim schuil dat duisterder is dan iemand kan vermoeden. Naarmate de bewoners steeds meer bij elkaars problemen betrokken raken, leren ze dat een goede buur inderdaad beter is dan een verre vriend – sterker nog: dat die soms de enige is die je leven kan redden.

Recensie
Seraphina Nova Glass debuteerde in 2020 met Someone’s listening, maar pas in 2025 verscheen haar vierde boek In een rustige buurt (2022) – een Amazon bestseller – in een Nederlandse vertaling die in handen lag van Betty Klaasse. De thriller was in de Verenigde Staten dermate succesvol dat productiebedrijf MarVista Entertainment de rechten kocht om er een televisieserie van te maken.

De gebeurtenissen spelen zich af in Brighton Hills, een chique en ogenschijnlijk rustige wijk in een klein plaatsje aan de kust van Oregon en waar de natuurlijke schoonheid en een luxe leven hand in hand gaan. Alles lijkt pais en vree, maar diverse bewoners hebben toch zo hun eigen problemen. Neem Cora, er volledig van doordrongen dat haar man Finn er een geheime relatie op nahoudt, of Paige al een jaar lang bezig degene te vinden die verantwoordelijk is voor het ongeval waarbij haar zoon Caleb om het leven kwam. Tenslotte Georgia, een jonge moeder, die nooit in het openbaar verschijnt omdat ze mentale problemen heeft. Het is dus evident dat Ieder van hen iets voor een ander te verbergen heeft.

De korte proloog beschrijft een scène die de rust van de exclusieve woonwijk Brighton Hills danig verstoort. Hierdoor wordt de lezer enigszins nieuwsgierig gemaakt, rijzen er enkele vragen op en ben je benieuwd wat er aan de hand is. Hierna krijg je – inmiddels is het bijna een jaar later – te maken met drie vrouwen die in deze wijk wonen: Paige, Cora en Georgia. De plot wordt afwisselend vanuit hun perspectief verteld en hierdoor krijg je een gedegen indruk van hun leven, maar ook van hen als persoon. Natuurlijk is dit allemaal niet zo vlekkeloos en geleidelijk aan geeft de auteur steeds meer prijs wat hun geheimen zijn en wat er achter hun gesloten deuren gebeurt. Hier neemt ze echter ruim de tijd voor, want de helft van het verhaal bestaat zo goed als alleen uit behoorlijk lange uitweidingen over de persoonlijke perikelen van het trio.

Als dit eenmaal achter de rug is, verandert de toonzetting enigermate, want nu ontstaat er wel wat spanning. Niet zinderend – dat is de aard van het verhaal ook helemaal niet – maar voornamelijk beklemmend. Dit komt vooral door de situatie waarin Georgia zich bevindt, die is het meest treurige van de drie. Het aantal plotwendingen neemt eveneens toe en een enkele keer weet de auteur de lezer te verrassen. Je ziet dan tegelijk dat de vrouwen zich positief ontwikkelen en tevens meer naar elkaar toegroeien. Sommige omstandigheden zijn overigens ietwat vergezocht en zo nu en dan zelfs ongeloofwaardig, maar onoverkomelijk is dit niet, want in zekere zin passen ze toch goed in de plot.

De schrijfstijl van Glass is bijzonder prettig, eigentijds en beeldend. Het is evenzeer glashelder dat ze een verzorgd en overwegend goed opgebouwd verhaal kan vertellen – incidenteel lijken een paar gebeurtenissen plotseling uit de lucht te komen vallen – maar voor een groot deel is het wel lichtelijk braaf en net iets te veel volgens het boekje. Misschien dat dit er ook de reden van is dat zich af en toe een paar voorspelbare momenten voordoen. Daarnaast valt het op dat het boek enkele onzorgvuldigheden bevat, zoals een tijdlijn die niet helemaal correct is. Schoonheidsfoutjes die met een goede redactie voorkomen konden worden.

Over het geheel genomen is In een rustige buurt geen opzienbarende en evenmin een originele thriller. Het concept is in beginsel niet verkeerd, de uitwerking ervan is behoorlijk, maar sec gezien zijn er te weinig verrassingen, is het aantal spannende momenten relatief gering en kan het boek niet volledig overtuigen.

(Dit boek heb ik voor Hebban gerecenseerd.)

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Seraphina Nova Glass
Titel: In een rustige buurt
ISBN:  9789044551419
Pagina’s: 320
Eerste uitgave: 2025

Flaptekst
Elke werkdag reist Iona Iverson met de trein naar haar werk. En elke dag ziet ze veelal dezelfde mensen bij haar in de coupé zitten. Dit is al zo lang gaande dat ze allemaal verhalen heeft verzonnen over hun levens, en ze heeft voor iedereen een koosnaam. Maar Iona knoopt nooit een gesprek aan. Natuurlijk niet, dat doet niemand, toch? En dan, op een dag, stikt een van de passagiers in zijn eten, op de stoel tegenover Iona.
Gelukkig blijkt een van de andere passagiers een verpleegster te zijn en ze weten zijn leven te redden.

Deze kleine gebeurtenis is het begin van een nieuw tijdperk waarin een kleine groep totaal verschillende mensen ontdekt dat ze veel meer met elkaar gemeen hebben dan alleen een reis van A naar B. Met onbekenden praten lijkt misschien eng of ongemakkelijk, maar je kan er ook veel van leren, en heel soms kan het zelfs je leven veranderen.

Recensie
Voordat Clare Pooley fulltime auteur werd, werkte ze twintig jaar in de reclamewereld. In 2020 bracht ze haar eerste roman Het eerlijkheidsexperiment uit en dit debuut was meteen een wereldwijd succes. Twee jaar later verscheen De reizigers op perron 5 (2022), waarvoor ze zich liet inspireren door de vele bus-, metro- en treinreizen die ze zelf gemaakt heeft. Ze realiseerde zich dat ze toen telkens dezelfde mensen zag, nooit met hen sprak, maar ze wel bijnamen gaf. Tevens stelde ze zich voor hoe hun leven buiten dit woon-werkverkeer zou zijn.

Deze gedachten gaf ze vorm in de gedaante van Iona Iverson, die dagelijks met de trein naar en van haar werk reist. Ze heeft elk van haar reisgenoten, die ze helemaal niet kent, een bijnaam gegeven en knoopt evenmin een gesprek met hen aan. Een van deze medereizigers lijkt plotseling te stikken in zijn eten, maar een in de coupé aanwezige verpleegkundige redt hem. Dit voorval zorgt er echter wel voor dat enkele reizigers met elkaar gaan praten en er vervolgens achter komen dat ze meer overeenkomsten hebben dan ze vooraf hadden gedacht.

In de eerste hoofdstukken maakt de lezer kennis met Iona, Piers, Sanjay en Emmie, die hij in naarmate de plot vordert steeds beter leert kennen. Later komt hier nog Martha bij, en ook van haar krijgt hij een behoorlijk goede indruk. Het vijftal heeft één overeenkomst: ze reizen per trein; hetzij naar hun werk, hetzij naar school. De setting van het verhaal bevindt zich voor een groot deel in hun vaste coupé, maar in feite heeft het vervoermiddel zelf een tamelijk ondergeschikte rol. Het draait in de plot voornamelijk om de diverse persoonlijke aangelegenheden van het kwintet. Omdat er daardoor betrekkelijk veel over ieder van hen wordt verteld, leert de lezer ze erg goed kennen en krijgt hij een band met hen. Je hebt het gevoel alsof je ze al veel langer kent.

Het meest markante personage is onmiskenbaar Iona Iverson. Dit komt niet alleen door haar extravagante outfits, die regelmatig kleurrijk worden beschreven, maar ook door haar manier van doen. Zo heeft ze bijvoorbeeld haar eigen forenzenregels opgesteld, waarvan ze vindt dat iedere reiziger zich aan moet houden. Dit lijkt wellicht merkwaardig, maar is dat absoluut niet, want iedereen die regelmatig met de trein over eenzelfde traject reist, herkent ze ongetwijfeld en als een ongeschreven wet houdt men zich er vaak aan. Pooley heeft nog veel meer herkenbaarheden in de roman verwerkt en daardoor voelt alles wat zich afspeelt aan alsof je er zelf min of meer bij betrokken bent.

De schrijfstijl van de auteur is luchtig, bijzonder beeldend en bij tijd en wijle doorspekt met een vleugje humor. Er zijn zelfs enkele passages die een lichte spanning hebben, maar het komt eveneens voor dat sommige momenten minder vrolijk of zelfs aandoenlijk zijn. Pooley heeft tevens verschillende thema’s in het verhaal verwerkt en beschrijft situaties die in de echte wereld regelmatig kunnen en zullen voorkomen. Vaak lijkt het erop dat die enigszins in het extreme gesteld zijn en zo nu en dan zelfs met een knipoog gebracht, maar als je daar doorheen kijkt, zie je wel degelijk dat er meer mee bedoeld wordt.

Uiteindelijk blijkt dat de vijf personages een goed gevoel aan hun treinbelevenissen overgehouden en zijn ze zichtbaar veranderd. De auteur wil hiermee laten zien dat als je wilt, en als je iemand om je heen hebt die achter je staat en je motiveert, het mogelijk is om persoonlijke sores te overwinnen. De reizigers op perron 5 is daarom een roman met een aantal lagen, waar een feelgood-sausje overheen gegoten is, maar ook een diepere betekenis heeft.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Clare Pooley
Titel: De reizigers op perron 5
ISBN: 9789403191515
Pagina’s: 352
Eerste uitgave: 2022