Beschrijving
December 1987. Robert Diaz, lid van een geheime elite-eenheid van het Pentagon, reist naar de Australische woestijn om een mogelijke biochemische aanval te onderzoeken. Hij vindt iets veel verontrustenders: een extreem muterend plantachtig organisme dat de wereld kan verwoesten. Hij kan het net op tijd terugdringen en bewaart het in een koelcel in een zwaar bewaakt overheidsgebouw.

Maart 2019. Het gebouw wordt verkocht, en het organisme weet te ontsnappen. En het muteert sneller dan ooit tevoren… Diaz, inmiddels met pensioen, wordt opgeroepen om twee argeloze bewakingsagenten, een ex-gevangene en een single moeder, te helpen. Diaz weet wat er op het spel staat, de andere leren het gaandeweg… Het doel is simpel: het organisme isoleren en de mensheid redden. Maar hoe?

Recensie
Jurassic Park, Spider-Man en War of the Worlds, het zijn maar drie van de vele succesvolle speelfilms waar David Koepp het scenario voor schreef. Op een vroege en hete augustusochtend in 2017 liep hij door de straten van New York en een idee voor een nieuw filmscenario borrelde bij hem op. Hoe anders is het echter gelopen, want dat idee is uiteindelijk niet omgezet in een nieuwe film, maar in zijn debuutthriller Koelcel, dat in september 2019 is verschenen en waarvan de filmrechten inmiddels ook zijn verkocht.

In 1987 krijgen DNA-agenten Roberto Diaz en Trini Romano de opdracht om in het Australische Kiwirrkurra een schimmel te onderzoeken. Ze komen erachter dat deze soort zich in razend tempo transformeert en daardoor een levensgevaarlijke bedreiging voor de wereld vormt. De schimmel wordt ter plekke vernietigd, maar ze nemen er wel een monster van, dat vervolgens in de Verenigde Staten ondergronds wordt opgeslagen. Dertig jaar later ontdekken twee beveiligers van de opslag een storing in een van de ruimten. Bij hun inspectie komt de schimmel vrij en kan het zijn dodelijk weg vervolgen. Diaz, inmiddels gepensioneerd, is de enige die dit kan voorkomen.

Koepp kan schrijven, dat heeft hij wel bewezen met de scenario’s die hij voor talloze films en televisieseries geschreven heeft. Een boek zou dan in principe ook geen probleem moeten zijn, zou je denken. Met Koelcel bewijst de scenarist echter dat hij deze discipline niet beheerst. Want al vanaf de informatieve proloog tot een paar hoofdstukken voor het einde wil het maar niet vlotten met het verhaal. Het onnodig gedetailleerd en veel te uitgebreid beschrijven van situaties onderdrukken iedere mogelijke spanning, het tempo is daardoor evenredig traag waardoor het grootste deel van het verhaal vervelend en langdradig is. De plot is al een flink eind gevorderd wanneer er een lichte verandering plaatsvindt, het wordt wat sneller en het vermelden van overbodige details neemt enigszins af. Het lijkt erop dat de auteur dan al naar de ontknoping toewerkt, want de afloop van het verhaal is zoals het grootste deel van dit boek zou moeten zijn. Er is een lichte spanning, het heeft snelheid en er gebeurt ten minste wat. Iets dat er in de vele bladzijden daarvoor ontbrak.

Van een scenarioschrijver verwacht je een tot de verbeelding sprekende schrijfstijl. Bij Koepp is daar aanvankelijk geen enkele sprake van, het eerste deel van Koelcel is namelijk klinisch en zakelijk. Dit wordt voor een deel veroorzaakt door een aanzienlijk aantal wetenschappelijke terminologieën, waarover zo goed als geen enkele uitleg gegeven wordt. Abracadabra voor de lezer die onbekend is met die materie. Naarmate de plot vordert, verbetert dit enigermate, maar pakkend wordt het verhaal nergens. Dat geldt eveneens voor de meeste dialogen, die zijn voor het grootste deel onrealistisch en lijken vooral te zijn geschreven voor de Amerikaanse lezer. Dat valt onder andere af te leiden uit de pseudoleuke humor die de auteur overvloedig hanteert.

Het verhaal kent een aantal uitzonderlijke personages die geen van alle echt goed uitgewerkt zijn. De twee waar de lezer het meest over te weten komt, zijn Naomi en Travis, bijnaam Teacake. Hoewel zij natuurlijk ook hun eigenaardigheden hebben, zijn ze wel degenen waarmee je de meest binding kunt hebben. Hun onderlinge interactie is verfrissend ten opzichte van de andere dialogen in het verhaal. En ook het meest realistisch.

“We zijn gewoon baliemedewerkers, hoor!”
“Denk met me mee. Ja, het is een schijtbaan, maar het is ónze baan.”
“Het is onze verantwoordelijkheid.”
“Ja!”
“En daarbij zijn we ook nieuwsgierig.”

Koelcel, dat vertaald is door Tasio Ferrand, is een bij vlagen voorspelbaar boek dat van meet af aan niet op gang wil komen en waarvan de spanning ondermaats is. Ondanks Koepp’s originele idee laat de uitwerking daarvan te wensen over. Voor een eventueel volgend boek zal hij uit een ander vaatje moeten tappen.

(Het boek heb ik onlangs gerecenseerd voor Hebban.)

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: David Koepp
Titel: Koelcel
ISBN: 9789402703566
Pagina’s: 304
Eerste uitgave: 2019