Beschrijving
Niemand vertelt je hoe te leven. Als je kinderen krijgt staan er boekhandels vol opvoedboeken tot je beschikking, maar welke levenslessen krijg je mee als volwassene? Wie vertelt je hoe om te gaan met liefde, dood, vriendschap, ambitie en kinderen? Claudia de Breij (net 40) worstelt met deze vragen en gaat te rade bij een groep wijze mannen en vrouwen. Zij vertellen hoe zíj de dingen hebben aangepakt. Claudia de Breij trekt daar honderd levenslessen uit, en stopt daar ook een paar van haarzelf – en haar kapper – bij.

Recensie
Vlak voor haar vijfendertigste verjaardag kreeg cabaretière Claudia de Breij (1975) het idee voor haar in 2015 verschenen boek Neem een geit. Ze, zo zei ze zelf, was zoekender in het leven dan tijdens het schrijven van het boek en merkte dat haar leven een nieuwe fase inging. Hierdoor werd ze onzeker en bedacht ze dat er mensen moesten zijn die dat gevoel kenden, mensen met een flinke dosis levenservaring. Het duurde, door allerlei zaken, echter nog zes jaar voordat ze tien bekende zeventigers benaderde die alles waarmee ze worstelde al een keer hadden meegemaakt. Ze sprak met hen over vraagstukken als rouw, het opvoeden van kinderen, liefdesverdriet en het ouder worden.

Neem een geit, dat bestaat uit een aanzienlijk aantal korte hoofdstukken, wordt voorafgegaan door een inleidende tekst van de inmiddels overleden filosoof en Denker des Vaderlands René Gude. Hij geeft daarin een eerste wijze les: dat je vooral te rade moet gaan bij anderen. Daarmee bedoelt hij dat anderen al eens hebben meegemaakt waar jij nu problemen mee hebt. De Breij nam zijn raad ter harte en sprak onder andere met Hanneke Groenteman, Hans Wiegel, Erica Terpstra en Geert Mak. Ze begint echter eerst met een niet al te lang, maar enigszins persoonlijk getint hoofdstuk. Dit is op zich wat oppervlakkig, de auteur laat niet het achterste van haar tong zien (dat hoeft in feite ook niet), maar maakt wel duidelijk wat de aanleiding van haar gesprekken is geweest.

Die gesprekken gaan verder dan alleen maar wat oppervlakkigheid, hoewel je wel merkt dat lang niet alles is opgetekend. De meeste van de geïnterviewde BN’ers hebben De Breij verteld met welke dilemma’s, problemen en vraagstukken zij tijdens hun leven mee te maken hebben gehad en misschien nog wel te maken hebben. De conclusie van dit alles was dat ze er stuk voor stuk levenswijzer van zijn geworden. Vaak werden verstandige en o zo ware opmerkingen geplaatst, zoals die ene van Hans Wiegel: ‘vertrouwen geeft vertrouwen’. Hij plaatst die opmerking nadat De Breij hem had gezegd de stukken waarin hij geciteerd wordt ter controle naar hem toe te sturen. Hij wilde hier niets van weten, hij vertrouwde de auteur volledig op haar discretie. En zo werkt het inderdaad, want als je het vertrouwen van iemand niet beschaamt, vertrouwt die ander jou op haar of zijn beurt ook.

Al die levenslessen, misschien kun je zelfs beter spreken over levenswijsheden, hebben in zekere zin een filosofische achtergrond, maar omdat het allemaal vrij luchtig wordt beschreven, krijg je die indruk niet. De schrijfstijl van De Breij is toegankelijk, vlot en een scheut humor gaat ze niet uit de weg. Wat deze oudere generatie Nederlanders haar verteld heeft, is ontstaan uit ervaringen uit hun eigen leven. Iedereen kan daar zonder meer wat aan hebben, maar zal dat wel voor zichzelf moeten uitmaken. Over het geheel genomen is Neem een geit een aardige opsomming van een aantal wijsheden, maar wie gewoon haar of zijn gezond verstand gebruikt, kan ook een heel eind komen.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Claudia de Breij
Titel: Neem een geit
ISBN: 9789048826216
Pagina’s: 240
Eerste uitgave: 2015