Beschrijving
Jacob Lenoir, een Rotterdamse rechercheur, komt met een pistool in zijn bebloede hand bij bewustzijn. Hij is in het huis van zijn zwager, topadvocaat Danny Vos, die naast hem ligt met een kogelgat in zijn voorhoofd. Lenoir kan zich niets herinneren. Is hij nu zelf een moordenaar? Normaliter jaagt coldcaserechercheur Lenoir met eindeloos veel geduld en volharding op moordenaars om nabestaanden hun langgewenste antwoorden te geven en de daders op te sluiten. Hij heeft zich net vastgebeten in de eerwraakzaak van de vermoorde Naima Farah, waarin een oude bekende van hem als mogelijke hoofdverdachte opduikt. En nu wordt Lenoir opeens zelf verdacht van moord. Hij raakt steeds verder verstrikt in een web van de oude moordzaak, een dubieuze officier van justitie, een criminele jeugdvriend, oude en nieuwe criminele netwerken, en zijn eigen verleden. Ondertussen stapelt het bewijs dat hij zijn zwager gedood heeft zich op. Is dan echt iedereen in staat tot moord? Voor wie is Lenoir bereid een leven te nemen? 

Recensie
In 2009 publiceerde onderzoeksjournalist Bas Haan het non-fictieboek De Deventer moordzaak en terwijl hij hieraan werkte, bedacht hij hoe geweldig het zou zijn om een fictie te schrijven. Hij vindt het een groot voordeel dat hij dan geen rekening hoeft te houden met feiten en kloppende details. Omdat hij liefhebber is van spannende boeken was zijn keuze snel gemaakt en verscheen in het voorjaar van 2021 zijn eerste thriller Lenoir. Hoewel hij al een idee heeft voor een tweede deel met deze hoofdinspecteur, is het nog niet zeker of dat boek er inderdaad gaat komen.

Jacob Lenoir is hoofdinspecteur en werkt bij het coldcaseteam van de Rotterdamse politie. Op verzoek van de persvoorlichter houdt hij zich momenteel bezig met de moord op Naima Farah, zeven jaar geleden. Op een avond komt hij in het huis van zijn zwager, de topadvocaat Danny Vos, bij bewustzijn. Hij heeft een pistool in zijn hand en niet ver bij hem vandaan ligt Vos, met een kogelgat in zijn voorhoofd. Lenoir weet niet wat er gebeurd is, maar is wel de hoofdverdachte. Hij probeert de waarheid te achterhalen, maar wordt gedwarsboomd door enkele dubieuze figuren.

Een korte en spannende proloog zorgt ervoor dat de lezer meteen in het verhaal zit, er als het ware door gepakt is, en ook al direct met een aantal vragen komt te zitten. Tijdens de plot komen daar uiteraard antwoorden op, maar voor het zover is, geeft de auteur diezelfde lezer een kijkje in de rauwe wereld van de criminaliteit. Omdat dit zo levensecht beschreven is, is het overduidelijk dat Haan op dat gebied veel verstand van zaken heeft, hij is immers niet voor niets een onderzoeksjournalist die zich in diverse misdaadzaken verdiept heeft. Door zijn manier van schrijven wekt de auteur niet de indruk dat zijn debuutthriller fictie is. Wat in Lenoir gebeurt, zou in de werkelijke wereld zomaar kunnen voorkomen.

Het verhaal wordt binnen de hoofdstukken afwisselend verteld vanuit verschillende perspectieven. Daardoor is er variatie, maar zo nu en dan komt het voor dat eenzelfde situatie door het oog van een ander wordt gezien. Dat is interessant, omdat het ene personage een bepaalde scène net iets anders interpreteert dan het andere. Ieder van hen heeft zijn eigen beeld gevormd, heeft zijn eigen perceptie. Toch draait Lenoir voornamelijk om en rond de hoofdinspecteur. Door wat hem overkomt, is het niet moeilijk om met hem mee te leven, maar ook om je in hem in te leven. Je hoopt werkelijk dat hij niet degene is die zijn zwager heeft omgebracht.

Omdat de debuutthriller van Haan zich volledig in Rotterdam afspeelt, gidst de auteur de lezer door de stad waar hij al dertig jaar woont. De meeste locaties die in het verhaal voorkomen, bestaan dus echt. Daarnaast heeft de auteur eveneens gebruikgemaakt van een aantal waargebeurde zaken, waarbij hij overigens wel zo vrij is geweest om enkele dingen aan te passen. In ieder geval is het wel zo dat deze factoren tot gevolg hebben dat het verhaal bijzonder realistisch en geloofwaardig is. Naarmate de plot vordert gaat het meer en meer intrigeren. De onverwachte ontwikkelingen nemen geleidelijk toe en de spanningsboog spant zich steeds meer aan. Uiteindelijk eindigt het verhaal in een verrassende ontknoping en wordt het afgesloten met een onvoorziene epiloog.

De schrijfstijl van Haan is direct, heeft soms een onbehouwen randje, maar is zonder meer prettig en toegankelijk. In weinig woorden weet hij duidelijk te maken wat hij bedoelt en laat de personages nergens omheen draaien. Het is dat je beter weet, maar anders zou je niet denken dat Lenoir de eerste – fictieve – thriller die de auteur geschreven heeft. Zijn debuut is imponerend en verdient eigenlijk een opvolger.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Bas Haan
Titel: Lenoir
ISBN: 9789026346040
Pagina’s: 328
Eerste uitgave: 2021

Beschrijving
Als kind van een bewust ongehuwde moeder heeft onderzoeksjournalist Simone haar vader nooit gekend. Totdat haar stervende moeder haar een naam en foto geeft. Simone ontdekt dat haar vader aan boord was van een vrachtschip dat schipbreuk leed in de Atlantische Oceaan. Ze besluit een artikel te schrijven over dit dodelijk ongeluk. Stap voor stap ontrafelt ze de gruwelijke waarheid achter haar vaders verleden…

Recensie
Terwijl Ingrid Oonincx de opleiding journalistiek volgde, ontdekte ze haar liefde voor schrijven. In 2009 deed ze met een manuscript mee aan een schrijfwedstrijd, waarvan ze de winnaar werd. Een jaar later werd dit verhaal in boekvorm uitgegeven onder de titel Nickname. Hiervoor ontving ze in 2011 de Schaduwprijs voor het beste Nederlandstalige debuut. In februari 2021 werd haar nieuwste thriller Verdwenen uitgebracht. Haar boeken kenmerken zich door de maatschappelijke thema’s en goed uitgewerkte personages. Samen met een viertal andere auteurs is ze aangesloten bij het schrijversnetwerk Moordwijven.

Simone van Mierlo is altijd verteld dat ze de dochter van een anonieme zaaddonor is, maar haar moeder vertelt haar, vlak voor dier overlijden, dat ze de dochter is van een Baskische gastarbeider. Simone, die freelance onderzoeksjournalist is, wil meer over haar vader te weten komen en gaat op onderzoek uit. Ze komt erachter dat hij zich aan boord bevond van een vrachtschip dat in augustus 1987 op de Atlantische Oceaan is gezonken en dat er geen overlevenden waren. Omdat ze een artikel wil schrijven over deze schipbreuk ontdekt ze ook meer over het verleden van haar vader.

Het verhaal, dat uit twee verhaallijnen bestaat en zich in twee perioden (1987 en 2001) afspeelt, begint met een spannende en in zeker zin beklemmende scène die laatste minuten van Arne, een van de drenkelingen van het gezonken vrachtschip, beschrijft. De auteur heeft dit fragment invoelend en beeldend geschreven, want de lezer voelt de paniek en onmacht waar Arne op dat moment aan overgeleverd is. Tot ongeveer twee derde van de plot wordt de verhaallijn uit 2001 (heden) afgewisseld met die uit 1987 (verleden). In het verhaal in het heden is Simone op zoek naar haar vader en in dat uit het verleden wordt beschreven wat zich, totdat dat het verging, op het vrachtschip heeft afgespeeld. Beide subplots raken elkaar uiteindelijk niet, maar zijn wel onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Doordat Verdwenen zich in twee verschillende perioden afspeelt, wordt het vanuit verschillende perspectieven verteld, hoewel het vooral uit dat van Simone is. Zij is immers het leidende personage. Tijdens de plot, maar dat gaat heel geleidelijk, komt de lezer steeds meer over haar te weten. Door middel van herinneringen zijn dat ook enkele gebeurtenissen uit haar jeugd. Het is echter niet alleen Simone die centraal staat. De auteur heeft namelijk thema’s als terrorisme en het missen van een vader eveneens in het verhaal verwerkt. Daarnaast verwijst ze zo nu en dan naar enkele voorvallen die werkelijk zijn gebeurd, bijvoorbeeld de aanslag op de Hipercor-supermarkt in Barcelona van 19 juni 1987. Feitelijkheden als deze zorgen er zonder meer voor dat het verhaal geloofwaardig overkomt.

Al vanaf het begin is het verhaal intrigerend. Dat komt in beginsel nog niet eens door de lichte spanningsboog die er is, maar hoofdzakelijk doordat de lezer nieuwsgierig wordt gemaakt. Je wilt te weten komen wat er op het schip gebeurd is, waardoor het is vergaan en of het Simone gaat lukken meer over haar vader te weten te komen. Zo nu en dan zijn er enkele situaties die een iets verhoogde spanning hebben, maar doordat Oonincx deze spanning langzaam opbouwt, vindt in de ontknoping de climax plaats. Dan is het zowel beangstigend als heftig en de lezer bevindt zich er als het ware middenin. Dit gaat door tot en met de laatste alinea’s van het slothoofdstuk, waarin een voorval de lezer perplex doet staan en die tevens voor vragen zorgt.

In een bijzonder verzorgde en vlotte schrijfstijl laat de auteur de lezer kennismaken met de duistere kant van onder andere Baskenland en neemt ze hem mee over de woelige baren van de Atlantische Oceaan. Hiermee is Verdwenen geen thriller die zomaar uit je gedachten zal verdwijnen.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Ingrid Oonincx
Titel: Verdwenen
ISBN: 9789461094773
Pagina’s: 350
Eerste uitgave: 2021

Beschrijving
Wanneer enkele tienermeisjes vermist raken in de Great Western Tiers, gaan bij de bevolking van Limestone Creek direct alle alarmbellen af. Dertig jaar geleden verdwenen er ook vijf jonge meisjes rond de gevaarlijke kliffen en de legende van ‘de Hongerige Man’ wordt nog steeds verteld. De vondst van een van de meisjes onderaan de klif maakt de bezorgdheid alleen maar groter, want waarom is het meisje blootsvoets en staan haar schoenen – met de veters keurig gestrikt – vlak bij de rand?

Rechercheur Con Badenhorst onderzoekt de zaak. Als outsider komt hij terecht in een omgeving vol corruptie, politieke spelletjes en gespannen relaties. Jordan Murphy, de vader van een van de vermiste meisjes, is hoofdverdachte in de zaak. Maar ook alle andere inwoners hebben zo hun geheimen, en de waarheid wordt vaak verdraaid. Bestaat ‘de Hongerige Man’ echt of loopt er een moordenaar in Limestone Creek rond? 

Recensie
Kyle Perry, die is opgegroeid in de omgeving van de Tasmaanse wildernis, begon op zijn zestiende met het schrijven van zijn eerste manuscript. Na het schrijven van het tiende, die alle binnen het Young Adult fantasygenre vielen, maar een agent adviseerde hem om het eens over een andere boeg te gooien. Hij nam deze raad ter harte en begon aan een misdaadverhaal voor volwassenen. Uiteindelijk leidde dit ertoe dat hij in 2020 debuteerde met The Bluffs, dat een jaar later onder de titel De vermiste meisjes in het Nederlands is verschenen.

Tijdens een schoolkamp in de Great Western Tiers raken vier meisjes uit het Limestone Creek vermist. Dit doet de bewoners van het stadje herinneren aan een gebeurtenis uit 1985, toen ook vijf jonge meisjes plotseling verdwenen. Wanneer het lichaam van een van de meisjes onderaan een klif wordt gevonden, wordt het er niet rustiger op. Con Badenhorst, een rechercheur die vanuit Sydney naar Tasmanië is overgeplaatst, is aangewezen om ze zaak te onderzoeken. Daarbij stuit hij niet alleen op de geheimen die veel inwoners hebben, maar wordt hij tevens geconfronteerd met een persoonlijke traumatische ervaring.

Het verhaal wordt hoofdzakelijk en afwisselend verteld vanuit de perspectieven van Con Badenhorst, Eliza Ellis (lerares van de verdwenen meisjes) en Jordan Murphy (vader van een van de meisjes). Over hen krijgt de lezer het meest te weten. Dan merkt hij dat ieder van hen, hoewel dat in zekere zin ook opgaat voor een aantal andere personages, soms wat merkwaardig en bijzonder gedrag vertoont. Aan de ene kant heeft dit wel wat, want het maakt hen stuk voor stuk uniek, maar aan de andere kant zijn hun afwijkende gedragingen, en vooral de manier waarop ze reageren, op den duur wel een klein beetje storend. Het is dan lastig om ze als volwaardige en weldenkende personen te blijven zien.

De auteur begint De vermiste meisjes met een proloog die ervoor zorgt dat de lezer enigszins nieuwsgierig wordt, waardoor er een lichte spanningsboog ontstaat. Het begin kenmerkt zich echter vooral door het mysterieuze, geheimzinnige karakter, hoewel deze elementen later in de plot eveneens voorkomen. Dat komt met name omdat Perry de lezer wil doen geloven dat een aantal gebruiken en legenden van de Aboriginals van invloed zijn op wat er in de Tiers is gebeurd. Helaas is dat te doorzichtig, want wie dit doorziet, heeft in de gaten dat enkele personages hiervoor verantwoordelijk zijn. Qua spanning wil het, omdat er te weinig onverwachte ontwikkelingen zijn, niet helemaal lukken. Pas aan het eind en in het bijzonder in de ontknoping is daar pas echt sprake van. Dat is aan de rijkelijk late kant.

Het uitgangspunt van het verhaal is origineel en veelbelovend, juist omdat er een overeenkomst is met wat er in 1985 is gebeurd en nu opnieuw. Met die vroegere gebeurtenis wordt echter veel te weinig gedaan. Het wordt zo nu en dan aangehaald, maar daar blijft het dan ook bij. Als beide zaken veel meer aan elkaar gelinkt waren, was dat de spanning en geheimzinnigheid zonder meer ten goede gekomen. Wat prima naar voren komt, is de omgang van jongeren met sociale media. Het gaat velen van hen erom dat je gezien wordt, dat je zoveel mogelijk likes krijgt en dat je daardoor steeds populairder wordt. Door zijn werk als jeugdhulpverlener weet de auteur precies wat er bij hen leeft.

Ondanks dat De vermiste meisjes geen perfecte thriller is, blijft het van begin tot eind wel boeien. Daarvoor gebeurt er te veel, wil je te weten komen hoe het precies gaat aflopen en zijn de beschrijvingen van het Tasmaanse landschap met zijn flora en fauna, hoewel vaak wel te gedetailleerd, de moeite waard. Al met al is dit een aardig thrillerdebuut waarin Perry laat zien dat hij het in zich heeft om een goed verhaal te vertellen.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Kyle Perry
Titel: De vermiste meisjes
ISBN: 9789402707168
Pagina’s: 432
Eerste uitgave: 2021

Beschrijving
De relatie van Kim en Marius lijkt stabiel, toch is Kim zichzelf onderweg volledig kwijtgeraakt. Wanneer ze in de spiegel kijkt, ziet ze een vrouw die ze niet kent. In de hoop zichzelf terug te vinden, vlucht ze naar Thailand. Wat ze niet weet, is dat daar op dat moment een meedogenloze seriemoordenaar actief is.

Lona draagt de last van een gruwelijk geheim. Om te overleven leidt ze een teruggetrokken bestaan. Wanneer ze het belangrijkste in haar leven dreigt te verliezen, wordt ze gedwongen de confrontatie aan te gaan met haar donkere kanten. Kan Lona voorkomen dat de verpletterende waarheid aan de oppervlakte komt?

Recensie
Toen Marleen Hartog nog kind was, wilde ze maar één ding, dat was bibliothecaresse worden. Haar opvatting was dat je dan tussen de boeken woonde. Het liep anders, want na haar studie grafische vormgeving startte ze een eigen bedrijf en hield ze zich hoofdzakelijk bezig met het bouwen van websites. Ook heeft ze altijd al geschreven, maar tot een boek was het nooit gekomen. Na het schrijven van drie non-fictieboeken bracht ze in 2019 haar debuutthriller Skoftig uit, waar ze in 2010 al aan begonnen was. In 2021 verscheen haar nieuwste thriller Spiegeleffect.

Omdat Kim haar ogenschijnlijk evenwichtige relatie met Marius wil ontvluchten, vertrekt ze naar Thailand. Ze wil er tot zichzelf komen, maar vooral terugvinden wat ze al jaren kwijt is: haar eigen wil. Het pakt echter anders uit dan ze vooraf had verwacht, mede omdat er een seriemoordenaar actief is die het op toeristen heeft voorzien. Eenmaal terug in Nederland vervallen zij en haar relatie weer terug in het oude patroon. Daarnaast moet ze zien om te gaan met het geheim dat ze sinds ze uit Thailand vertrokken is met zich meedraagt. Is ze daar sterk genoeg voor?

Spiegelbeeld bestaat uit drie delen en hoewel ieder deel volledig anders is dan het andere hebben ze zonder meer met elkaar te maken. Het eerste wordt verteld vanuit het perspectief van Kim en daarin wordt haar vlucht naar Thailand beschreven, wie ze er ontmoet en wat ze er onderneemt. Hierdoor krijgt de lezer enigszins de indruk een reisverhaal te lezen. In het tweede gedeelte maak je kennis met Lona, zij is degene die nu het verhaal vertelt. Al snel wordt het verband met het voorgaande deel duidelijk. Toch heb je – opnieuw – niet de indruk een thriller te lezen. De spanning is minimaal en het draait vooral om haar vertroebelde relatie met haar vriend Marius, waarbij de geladen sfeer die tussen hen hangt wel goed in beeld wordt gebracht.

In het laatste deel, dat opnieuw vanuit het perspectief van Lona wordt verteld, komt het verhaal goed los. Het wordt dan buitengewoon intrigerend en de spannende momenten volgen elkaar in vlot tempo op. Het hoogtepunt is weggelegd voor de ontknoping; die is heftig en er moet een onmogelijke keuze worden gemaakt. De kemphanen die tegenover elkaar komen te staan, belanden als het ware in een psychologisch schaakspel waarin ze zelf de pionnen zijn. Daarnaast wordt in die allerlaatste fase ook de identiteit van de seriemoordenaar bekendgemaakt. Verrassend is dit echter niet, want de oplettende lezer kan in een een vroegtijdig stadium al weten wie het is. Deze kennis heeft overigens geen nadelige invloed op de beleving van de plot.

Behalve de drie voornoemde verhaallijnen zijn er een paar korte intermezzo’s waarin de seriemoordenaar met zijn daden bezig is, maar eveneens zijn er enkele weergaven van een podcast. Beide zorgen ervoor dat er op die momenten een klein spanningsveld ontstaat. Het aantal personages dat in Spiegeleffect een belangrijke rol heeft, is niet zo heel erg groot. Toch worden ze niet heel uitvoerig uitgediept. Voor dit verhaal is dat geen enkel probleem, je leert ze uiteindelijk ruim voldoende kennen om je van elk van hen een goed beeld te kunnen vormen. Dan merk je ook dat niet iedereen even oprecht is en dat een enkeling er een eigen agenda op nahoudt.

Een groot deel van Spiegeleffect heeft niet de spanning die je van een thriller mag verwachten, maar desondanks weet de auteur de lezer wel van begin tot eind te boeien. Dat komt omdat er beslist veel gebeurt, het tempo daardoor heel behoorlijk is en je toch ook wel nieuwsgierig bent hoe het verder zal gaan. Daarbij is de schrijfstijl van Hartog fijn en toegankelijk en werkt ze overduidelijk naar een climax toe. Er komt een antwoord op alle vragen, de moorden zijn opgelost, maar de niet alles hoeft de waarheid te zijn.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Marleen Hartog
Titel: Spiegeleffect
ISBN: 9789082083286
Pagina’s: 314
Eerste uitgave: 2021

Beschrijving
Actrice Mia Eliot is vanuit Londen naar LA gekomen om auditie te doen – haar kans om definitief door te breken. Ze voelt zich een buitenbeentje in de stad vol beroemde filmsterren en meedogenloze competitie, tot ze Emily ontmoet. Ook zij is actrice, maar ze is vriendelijk en oprecht en Mia kan het onmiddellijk goed met haar vinden.

Maar dan verdwijnt Emily plotseling en Mia blijkt de laatste persoon te zijn die haar heeft gezien. Er duikt een vrouw op die beweert dat ze Emily is, maar Mia weet meteen dat dit niet waar is. Waarom doet iemand zich als Emily voor? Mia heeft een herinnering aan iemand die ze maar één keer heeft gezien en het verstikkende gevoel dat er iets heel, heel erg mis is. De politie gelooft niet dat de echte Emily vermist is, dus gaat Mia zelf op zoek naar antwoorden. Ze begint een eenzame en wanhopige zoektocht in een vreemde stad, waar niemand haar gelooft en zijzelf niet meer weer wie ze kan vertrouwen…

Recensie
Toen Catherine Steadman jaren geleden in Namibië was voor de verfilming van de televisieserie Toetanchamon dacht ze aan een setting van het zwemmen in zee bij een koel briesje, maar ook hoe de plot hiervan zou zijn als je een boek las. Dit idee werkte ze uit en uiteindelijk leverde dat in 2018 haar debuut Something in the water op. In 2019 is deze thriller onder de titel De duik in het Nederlands verschenen. Haar nieuwste boek, De verdwijning, is in juni 2021 uitgebracht. Naast auteur is ze actrice en speelde ze onder andere in Downton Abbey.

Nadat haar relatie strandde, besluit actrice Mia Eliot haar heil in Los Angeles te zoeken en te hopen op haar grote doorbraak. Tijdens een van de audities ontmoet ze Emily, met wie ze meteen een klik heeft. Nog diezelfde dag is Emily plotseling verdwenen, hoewel ze haar auto en een paar eigendommen niet heeft meegenomen. Die worden later opgehaald door iemand die zegt Emily te zijn, maar overduidelijk iemand anders is. Mia heeft het gevoel dat er iets ergs aan de hand is. Omdat de politie aangeeft dat alles in orde is, gaat ze zelf op onderzoek uit. Maar kan ze iedereen die ze ontmoet wel vertrouwen?

Een kijkje nemen achter de schermen van hoe het er in glamourous Los Angeles en vooral Hollywood aan toegaat, is niet voor de meeste mensen weggelegd. In De verdwijning geeft de auteur de lezer die gelegenheid, want een groot deel van het verhaal gaat over het leven van actrice Mia. Een leven waarin ze ten dele op zoek is naar zichzelf, maar tevens voet aan de grond probeert te krijgen in de internationale filmscene. Ze doet audities, gaat naar een door filmmaatschappijen georganiseerd feestje en ondertussen probeert ze uit te vogelen wat er met de verdwenen Emily is gebeurd. Dat laatste loopt als een rode draad door het verhaal heen, maar zorgt niet bepaald voor een grote dosis spanning; het doet bij vlagen eerder een beetje geheimzinnig aan.

Omdat het verhaal dus grotendeels over het doen en laten van Mia gaat, heeft het met name in de eerste helft van het boek weinig weg van een thriller. Pas ruim over de helft ontstaat er een licht spanningsveld, maar na een tiental bladzijden verdwijnt dat ook weer. Uiteindelijk wordt het in de ontknoping iets opwindender, er is dan meer actie en bovendien zijn er enkele verrassende ontwikkelingen. Hierdoor ontstaat er opnieuw wat spanning, die deze keer langer duurt dan die eerdere opleving. Het gebrek aan spannende momenten komt in de eerste plaats doordat Mia’s besognes de voorkeur krijgen boven de verdwijning van Emily, maar eveneens door de minimale plotwendingen en cliffhangers. Verder heeft de plot een overwegend voorspelbaar verloop, van veel scènes kun je de afloop ruim van te voren zien aankomen.

De verdwijning wordt volledig vanuit het perspectief van Mia verteld. Zonder dat er al te uitvoerig op haar personage wordt ingegaan, leer je haar echter redelijk goed kennen. Zelf heeft ze het blijkbaar niet door, maar de lezer merkt dat ze in veel situaties nogal goedgelovig en naïef is. Ze maakt daarom keuzes die niet altijd even handig en tactisch uitpakken. Desondanks komt ze niet onsympathiek over, maar om je met haar te vereenzelvigen is wat lastig. Haar gedragingen leiden er wel toe dat het verhaal niet overal even geloofwaardig is. Een paar ogenschijnlijke onvolkomenheden dragen daar eveneens aan bij. De schrijfstijl van Steadman is fijn en toegankelijk, hoewel het vaak wel iets te beschrijvend is. De lezer kan zich van veel omstandigheden namelijk geen goede voorstelling maken. Toch is De verdwijning over het geheel genomen geen vervelend boek om te lezen.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Catherine Steadman
Titel: De verdwijning
ISBN: 9789401615129
Pagina’s: 352
Eerste uitgave: 2021

Beschrijving
Zuid-Frankrijk 1970.

De weduwe Céleste De Châtillon en haar twee dochters lijken een zorgeloos leven te leiden in hun villa nabij Menton. In werkelijkheid brengt een schuldenberg hen op de rand van de afgrond. Wanneer de gokverslaafde Céleste dieper verstrikt raakt in de moorddadige tentakels van het plaatselijke drugsmilieu, komt het leven van haar lievelingsdochter Beau in gevaar. Celeste is wanhopig en bedenkt een waanzinnig plan om uit de schulden te komen. Haar plan lijkt te lukken, totdat de vreemde Léon de opdracht krijgt om Céleste en haar dochter te vermoorden.

Ondertussen wordt in een dorpje in de Provence een jonge vrouw in paniek wakker. Ze leidt aan geheugenverlies waardoor ze geen andere keuze heeft dan de man die met haar woont, te vertrouwen. Alles verandert wanneer een mysterieuze vrouw contact met haar legt. Dan neemt haar leven uit het niets een ongekende wending.

Recensie
De Antwerpse auteur Johnny Bollé studeerde af als paramedicus en werkte, tot hij op zijn dertigste van beroep veranderde, als klinisch laborant. Zijn hele leven was hij al geïnteresseerd in schrijven, maar omdat hij vrij onzeker was over wat hij schreef, heeft hij er nooit wat mee gedaan. Een schrijfwedstrijd met als opdracht een verhaal van vijfenvijftig woorden te bedenken, bracht daar verandering in. Hij won de wedstrijd, waarna zijn zelfvertrouwen groeide en hij meer verhalen begon te schrijven. Uiteindelijk leidde dat tot zijn debuut Egyptisch blauw, dat in 2018 is uitgebracht. In 2021 verscheen zijn nieuwste thriller Wilde gok.

Céleste de Châtillon is weduwe en woont samen met haar dochters Manon en Beau in Menton. Haar man heeft haar een fortuin nagelaten, maar dankzij haar gokverslaving is ze aan de rand van de afgrond beland. Om aan geld te komen, heeft ze een plan bedacht om uit de financiële problemen te komen. Beau maakt, zonder het zelf te weten, deel uit van dat plan. Een zekere Léon heeft echter de opdracht gekregen zowel haar als haar dochter om te brengen. Elders in Frankrijk woont een jonge vrouw. Omdat ze aan geheugenverlies leidt, moet ze de man met wie ze samenleeft vertrouwen. Dat verandert als ze door een onbekende vrouw wordt benaderd.

Wilde gok speelt zich aan het begin van de jaren zeventig van de vorige eeuw af en wordt vanuit verschillende perspectieven verteld. De vele scènes vinden tevens op diverse dagen plaats, maar niet in oplopende chronologie. Het verhaal heeft daarom zowel flashforwards als flashbacks. Deze opzet zorgt ervoor dat de lezer vanaf het begin nieuwsgierig wordt gemaakt en dat in feite tot aan het eind blijft. Vanaf het eerste hoofdstuk ontstaan er al een paar vragen en ondanks dat enkele daarvan tijdens de plot beantwoord worden, nemen ze in hetzelfde tempo ook weer in frequentie toe. De lezer hoeft zich in ieder geval niet te vervelen, want de auteur weet hem aardig bezig te houden, onder andere omdat er vrij veel gebeurt.

Deze gebeurtenissen werken een spannend verloop van de plot in de hand. Van meet af aan is die aanwezig en de vele plotwendingen, cliffhangers en onverwachte ontwikkelingen, waarvan een enkele zonder meer verrassend is, hebben daar een positieve invloed op. Hoewel je een paar dingen wel kunt vermoeden, is het verhaal absoluut niet voorspelbaar. Als je al een aanname doet, die achteraf overigens juist blijkt te zijn, ga je daar toch weer aan twijfelen. Dat komt dan door de draai die de auteur aan die specifieke situatie of scène geeft. Hoewel dit maar een van de voorbeelden is, zijn er meer te noemen waarbij het Bollé lukt om de lezer op het verkeerde been te zetten.

Het verhaal wordt, zoals eerder vermeld, vanuit het perspectief van enkele personages verteld. Nochtans zijn het vooral Céleste en Beau waar de meeste aandacht naar uitgaat. Zonder dat er heel erg uitvoerig op hen ingegaan wordt, komt de lezer voldoende over hen te weten. Dit geldt eveneens voor de andere karakters. Wat er over hen verteld wordt, is meer dan voldoende en daardoor is het mogelijk om van iedereen een goed beeld te kunnen krijgen. Waar je wel iets minder hoogte van krijgt, zijn de paar criminelen waar Céleste op een gegeven moment mee te maken heeft. Dat geldt met name na de confrontatie die tussen hen plaatsgevonden heeft. Niet alles wordt daarna namelijk opgehelderd.

In een beeldende en toegankelijke schrijfstijl weet de auteur de lezer van begin tot eind te boeien. De meeste vragen die tijdens het lezen zijn ontstaan, worden beantwoord en over het algemeen is het duidelijk wat er gedurende de plot allemaal is gebeurd. Maar dan is er nog de epiloog. Die is dusdanig dat de lezer zich afvraagt wat nu werkelijk waar is. In feite houdt Wilde gok je zelfs na afloop nog even bezig, dus dat heeft Bollé dan erg verdienstelijk gedaan.

Waardering: 45

Boekinformatie
Auteur: Johnny Bollé
Titel: Wilde gok
ISBN: 9789083140469
Pagina’s: 300
Eerste uitgave: 2021

Beschrijving
Als op een nacht in 1871 een ver familielid aanklopt, kan niemand van de familie Meijer vermoeden dat hun leven vanaf dat moment radicaal zal veranderen.
Vijf generaties beslaat de geschiedenis van de Meijers, een geschiedenis vol liefdesgeluk en levensdroefenis, en vol strijd om succes en acceptatie. Van de kleine, gave wereld van Endingen naar het mooiste warenhuis naar Zürich, en voorbij de landsgrenzen. En steeds raakt de wereld een stukje meer uit haar voegen.

Recensie
Na zijn studie theaterwetenschappen werkte Charles Lewinsky als assistent-regisseur en later als dramaturg en persoonlijk assistent. In 1975 werd hij redacteur en afdelingshoofd van de afdeling amusement van het tegenwoordige SRF, de Zwitserse nationale televisie. In die hoedanigheid schreef hij het script voor een populaire sitcom. Zijn carrière als auteur begon in 1984, toen hij coauteur was van de politieke roman Hitler auf dem Rütli. Ruim twintig jaar later brak hij met zijn familieroman Het lot van de familie Meijer (2006) internationaal door, waarvoor hij in Frankrijk met een prijs werd onderscheiden.

Het is 1871 en net op het moment dat veehandelaar Salomon Meijer met zijn gezin aan tafel zit om te gaan eten, staat zijn verre neef Janki plotseling voor de deur. Hij wordt binnengelaten, doet zijn verhaal en zal niet meer weggaan. Daarna blijkt dat het rustige bestaan van de Meijers sindsdien niet meer hetzelfde zal zijn als voorheen. Janki trouwt een jaar later met Chanele, de aangenomen dochter – en tevens dienstmeid – van Salomon en zijn vrouw Golde, en begint hij een stoffenwinkel in hun woonplaats Baden.

Het lot van de familie Meijer bestaat uit vijf delen (het laatste bestaat uit één hoofdstuk) en ieder deel omvat een jaartal. De familie-epos begint in 1871 bij Salomon Meijer en vervolgens gaat het per deel/jaartal een generatie verder tot het in 1945 eindigt. Deze opzet zorgt ervoor dat de lezer de diverse generaties van de familie Meijer, maar tevens de aangetrouwde personages, erg goed leert kennen. Daarnaast geeft de auteur een goed beeld van iedere tijdsperiode en de veranderingen, moderniseringen en problemen die alle decennia met zich meebrengen. Wat daarin vooral opvalt, is de Jodenhaat die ook in de negentiende eeuw al speelde. Dat uit zich door een snerende opmerking, een belediging of door iemand van Joodse afkomst ronduit te vernederen. Een verstandig lezer kan niet begrijpen dat iemand een medemens zoiets kan aandoen en stelt zichzelf daarom regelmatig de vraag waarom en of dit echt nodig was en is.

De auteur weet de sfeer van iedere periode bijzonder goed over te brengen. De gedragingen en gewoonten van de mensen, de kleding die ze dragen, het vervoer van destijds, van alles wat voorbijkomt kan een prima voorstelling worden gemaakt. Dat komt natuurlijk vooral door de beeldende schrijfstijl van Lewinsky, maar eveneens door de beschrijvingen die hij overal over geeft. De personages, dus iedereen die met de familie Meijer verwant is, worden goed neergezet en ieder van hen heeft haar of zijn eigenaardigheden en sympathieën. Als lezer krijg je als het ware een band met de meeste van hen. Enkele karakters die in het oog springen, zijn Arthur en – maar dat is vrij laat in de plot – meneer Grün. Eerstgenoemde omdat hij anders is dan de meeste anderen uit die tijd en de tweede omdat hij een erg aangrijpend en indringend persoonlijk verhaal heeft.

Wellicht dat de omvang en de titel van de roman anders doen vermoeden, maar over het geheel genomen, is het erg toegankelijk en leesbaar geschreven en zo nu en dan hanteert de auteur wat humor en mooi geformuleerde, bijna poëtische zinnen. Verder maakt hij met regelmaat gebruik van Jiddische woorden. Veel daarvan worden vlak daarna nader uitgelegd, maar voor de volledigheid is achter in het boek een verklarende woordenlijst opgenomen, hetgeen een goede en nuttige aanvulling is. De hoofdstukken zijn niet zo heel erg lang, maar in het begin is het echter wel even wennen dat zich tussen de overgang van de ene naar de andere scène geen witregel bevindt. Hoewel het in feite maar een kleinigheid is, komt een wisseling van vertelperspectief daardoor aanvankelijk nogal abrupt en vreemd over.

De roman wordt afgesloten met een hoofdstuk dat door oom Melnitz wordt verteld. Tijdens de plot komt deze oude man, die overigens niet meer leeft, bij tijd en wijle opdagen en kan gezien worden als het geweten van de familie. Zijn exacte rol blijft evenwel onduidelijk. Desondanks is Het lot van de familie Meijer een boeiende en interessante familiegeschiedenis.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Charles Lewinsky
Titel: Het lot van de familie Meijer
ISBN: 9789056722609
Pagina’s: 670
Eerste uitgave: 2007

Beschrijving
Otto Kadoke werkt als psychiater in een crisiscentrum: zijn specialiteit is suicide-preventie, hij dient mensen met een doodswens voor het leven te behouden. Wanneer hij op een dag bij zijn oude en hulpbehoevende moeder op bezoek gaat, doet een van de Nepalese verzorgsters de deur open, gehuld in slechts een handdoek. De psychiater, die zich altijd aan het protocol houdt, wordt overmand door gevoelens van liefde voor het meisje, met als gevolg dat hij de verzorging voor zijn moeder voortaan alleen dient te organiseren.

Kadoke is kinderloos, van middelbare leeftijd, maar niet onaantrekkelijk voor artsen in opleiding: hij heeft er menig weten te verleiden. Na opnieuw een grensoverschrijdende ontmoeting, ditmaal met een suïcidale jonge vrouw, lopen het professionele en privéleven van Kadoke definitief in het honderd: zijn moeders huis wordt een ambulant crisiscentrum.

Recensie
Met zijn debuutroman Blauwe maandagen brak Arnon Grunberg in 1994 zowel nationaal als internationaal definitief door als auteur. Het boek werd bekroond met de Anton Wachterprijs en het Gouden Ezelsoor. Inmiddels heeft hij een omvangrijk oeuvre, waaronder het in 2016 verschenen Moedervlekken. De roman, die op Moederdag werd uitgebracht, is aangekondigd als ‘moederboek’, maar zelf vindt hij dat dit foute verwachtingen schept; hij heeft zelf namelijk nooit de intentie gehad een boek over zijn eigen moeder te schrijven.

Otto Kadoke is psychiater bij de crisisdienst en heeft zich gespecialiseerd in suïcidepreventie. Zijn moeder is hulpbehoevend en wordt verzorgd door twee Nepalese meisjes. Als hij op een dag bij haar langsgaat, verklaart hij aan een van de meisjes zijn liefde, waarop beide verzorgsters besluiten te vertrekken. Het wordt nog erger wanneer Kadoke zijn professionele carrière op het spel zet als hij Michette, een jonge suïcidale vrouw, een alternatieve therapie laat ondergaan en de woning van zijn moeder verandert in een soort privékliniek.

Moedervlekken wordt volledig vanuit het perspectief van Otto Kadoke verteld en ondanks dat er over zijn vroegere leven niet zo heel erg veel bekend wordt gemaakt, wordt zijn personage wel degelijk uitvoerig uitgewerkt. Dan merkt de lezer al snel dat de psychiater een typisch Grunberg-karakter is: een wat kleurloze, onzichtbare, maar zeker bijzondere man. Omdat Kadoke na het vertrek van de twee Nepalese meisjes bij zijn moeder intrekt om haar te verzorgen, kom je over haar ook het nodige te weten. Een verrassende onthulling over haar identiteit al vrij vroeg in de plot doet daar niets aan af. Nevenpersonages hebben in verhalen vaak een ietwat ondergeschikte rol, maar voor Michette geldt dat absoluut niet. Zij is van wezenlijk belang; niet alleen voor de verhaallijn, want voor Kadoke en zijn moeder is ze dat eveneens.

De auteur heeft in dit verhaal een aantal maatschappelijke vraagstukken verwerkt, waaronder de problemen in de (mantel)zorg en de bureaucratie bij een crisisdienst. Hij voorkomt echter wel dat hij belerend overkomt, daar is totaal geen sprake van. De schrijfstijl is namelijk erg toegankelijk en net als in veel van zijn andere boeken maakt Grunberg ook nu weer gebruik van een gezonde dosis humor. Hoewel Moedervlekken geen zichtbare tijdlijn heeft, is het van begin af aan duidelijk dat tussen de ene en andere scène minimaal enkele dagen zitten en in sommige gevallen zelfs weken. De af en toe ruime interval heeft echter niet tot gevolg dat het een uitermate snel verhaal is. Het heeft een overwegend rustig tempo en de lange hoofdstukken zijn daar mede debet aan. Het voelt echter niet zo, want omdat er vrij veel gebeurt, en de personages dusdanig interessant zijn, lijkt het erop dat de tijd vervliegt.

Het meest opvallend in deze roman is de relatie tussen Kadoke en zijn moeder. Hij toont met grote regelmaat zijn allesomvattende liefde voor haar – zij doet dat voor hem ook, maar wel veel minder opzichtig en frequent. Wat de psychiater voor zijn moeder voelt, doet heel erg denken aan een oedipuscomplex, maar dan een zonder seksuele gedachten. Het vele geknuffel en geaai is misschien niet zo heel erg vreemd als een jong kind dat doet, maar wanneer het een tweeënveertigjarige man betreft, is het toch een iets ander verhaal. Aan de andere kant heeft hun onderlinge verstandhouding ook wel weer zijn charme.

Dat Moedervlekken door de eerdergenoemde maatschappelijke vraagstukken vragen oproept, is onvermijdelijk. Een aantal antwoorden daarop kan de lezer zelf beantwoorden, maar er zijn er ook een paar die open blijven staan en die stemmen dan tot nadenken. Deze roman is daarom zoveel meer dan alleen maar een leesboek zijn.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Arnon Grunberg
Titel: Moedervlekken
ISBN: 9789048838936
Pagina’s: 400
Eerste uitgave: 2016

Beschrijving
2001. In een buitenwijk van Oslo zijn twee elfjarige jongens vermoord. Naast de twee lichamen wordt een dode rode vos gevonden. De zaak lijkt op een andere onopgeloste zaak uit Zweden. Holger Munch is hoofd van een nieuwe onderzoekseenheid en heeft een team van de beste rechercheurs. Hij wordt gebeld door de politieacademie, ze hebben een buitengewoon getalenteerde studente die bij hun tests de hoogste scores haalde: Mia Krüger. Munch toont de jonge Mia Krüger foto’s van beide plaats delicten en ze heeft maar een paar minuten nodig om dingen te zien waar zijn team niet eens aan heeft gedacht. Het begin van een samenwerking en van een de meest bloedstollende jachten op een seriemoordenaar ooit…

Recensie
Ik reis alleen, de in 2015 in het Nederlands verschenen debuutthriller van Samuel Bjørk (een pseudoniem voor Frode Sander Øien) was meteen een groot succes en betekende zijn internationale doorbraak als auteur. Dit eerste deel met Holger Munch en Mia Krüger was tevens de start van een serie die inmiddels in meer dan twintig landen is uitgebracht. Daarnaast wordt er in zowel Zweden als de Verenigde Staten een tv-serie van gemaakt. Sneeuwwit, dat eind 2021 is gepubliceerd, is het nieuwste deel van de reeks en is een prequel op de drie voorgaande boeken.

In een buitengebied van Oslo worden de lichamen van twee elfjarige jongens gevonden. Ze zijn sierlijk neergelegd en tussen hen in ligt een dode vos. Holger Munch, het hoofd van de nieuwe onderzoekseenheid die de zaak mag oplossen, wordt benaderd door de rector van de politieacademie. Ze hebben een bijzonder getalenteerde studente die ver boven de anderen uitsteekt. Mia Krüger wordt vervolgens aan het team toegevoegd en blijkt al snel van meerwaarde te zijn: ze ontdekt dingen waar anderen nog niet bij hebben stilgestaan. Desondanks valt het niet mee om de identiteit van de moordenaar snel te achterhalen.

Wat eraan voorafging. Dat is in het kort hoe Sneeuwwit in zekere zin kan worden beschouwd. In drie eerdere thrillers heeft de lezer al kennis kunnen maken met Holger Munch en Mia Krüger, maar in deze prequel geeft Bjørk veel meer achtergrondinformatie over hen. Zo komt de lezer onder andere te weten wat er de aanleiding van is dat Krüger aan het nieuw gevormde team van Munch is toegevoegd. Ook aan Fredrik Riis, een van de rechercheurs van de eenheid, wordt relatief veel aandacht besteed. Je kunt je daarom niet aan de indruk onttrekken dat een uitgebreide introductie van de personages het belangrijkste doel van de auteur is. De misdaad, die uiteraard ook in dit boek voorkomt, is daar enigszins ondergeschikt aan gemaakt.

Sneeuwwit begint met een beknopte proloog die leest als een summier verslag waarin melding wordt gemaakt van de dood van twee elfjarige Zweedse jongens acht jaar eerder. Behalve dat deze inleiding zodanig geschreven is dat het lijkt alsof de moorden daadwerkelijk hebben plaatsgevonden, zorgt die er tevens voor dat de lezer benieuwd is naar wat dit voorval met de rest van de plot te maken heeft. Hierover komt al snel duidelijkheid, want de Noorse en Zweedse zaken vertonen grote overeenkomsten. Het politieonderzoek komt op gang en een groot aantal personages en verhaallijnen passeert de revue. De lezer vraagt zich daarbij af wat de laatste twee met het verhaal te maken hebben, maar uiteindelijk integreren ze in de plot en begrijpt de hij de logica en het nut ervan.

Ondanks diverse onverwachte ontwikkelingen die zich tijdens het verhaal voordoen en die je soms op het verkeerde been zetten, valt het, alhoewel je zo nu en dan wel nieuwsgierig wordt gemaakt, met de spanning nogal tegen. De gedetailleerde beschrijvingen van veel personages – hoe interessant die ook zijn – en het gedegen, maar traag verlopende onderzoek door het team van Munch zijn daar voornamelijk debet aan. Pas in de licht onbevredigende ontknoping zijn er wat meer spannende momenten en bekruipt je het echte thrillergevoel. In deze slotfase wordt de identiteit van de dader bekend, maar een kleine kanttekening die daarbij geplaatst moet worden, is dat helaas niet ingegaan wordt op zijn beweegredenen om de moorden te plegen. De lezer blijft dus met in ieder geval één vraag zitten.

Met Sneeuwwit, dat prima is vertaald door Perpetua Uiterwaal en Liesbeth Huijer, toont Bjørk andermaal aan dat hij een boeiend en leesbaar verhaal kan schrijven. Het is hem echter niet gelukt om deze prequel dezelfde intensie mee te geven als de drie eerdere boeken.

(Dit boek heb ik voor Hebban gerecenseerd.)

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Samuel Bjørk
Titel: Sneeuwwit
ISBN: 9789024597093
Pagina’s: 400
Eerste uitgave: 2021

Beschrijving
Na de dood van haar man komt Tessa David tegen. Ze is helemaal in de ban van haar nieuwe liefde en voelt zich sinds jaren weer springlevend. Maar dan blijkt David niet de charmante man te zijn die ze dacht dat hij was. Sterker nog, hij doet dingen met haar die ze helemaal niet wil. Aan hem ontsnappen lijkt onmogelijk, maar dan krijgt ze hulp uit onverwachte hoek…

Recensie
Hoewel Loes den Hollander (1948) al van jongs af aan geschreven heeft, debuteerde ze pas in 2006 met de literaire thriller Vrijdag. Vanaf dat moment kreeg haar nieuwe carrière vorm en publiceerde ze minimaal twee boeken per jaar. Ze groeide uit tot een van de succesvolste auteurs van Nederland en heeft inmiddels zevenentwintig boeken op haar naam staan. Voor haar hele oeuvre ontving ze in 2021 de Gouden Vleermuis. Een paar dagen na de uitreiking van deze prijs verscheen haar meest recente thriller Je bent aan de beurt.

Vier maanden na het overlijden van haar man Levi ontmoet Tessa David. Ze is meteen onder de indruk van hem en zijn blauwe ogen. Hij vertelt haar dat zijn vrouw Josefien aan kanker is gestorven en Tessa heeft alle begrip voor zijn gevoel. In het duinhuisje waar David haar later mee naartoe genomen heeft, laat hij zijn ware aard zien en ontpopt hij zich als iemand die macht op haar wil uitoefenen. Tessa wil dan niets meer met hem te maken hebben, maar van hem afkomen is moeilijker dan ze denkt.

In 2019, zo valt in het nawoord te lezen, schreef Den Hollander voor het tijdschrift Flair een verhaal met de titel Een weekend aan zee. Tessa en David waren daarin de hoofdpersonen en direct na publicatie wist de auteur dat ze nog meer met hen wilde doen. Een jaar later bracht ze diverse veranderingen aan in het kortverhaal en zo is het veel uitgebreidere Je bent aan de beurt ontstaan. Dat begint met een (hernieuwde) kennismaking met deze twee personages en in de eerste paar hoofdstukken, die niets aan de verbeelding overlaten, ervaar je wat Tessa moet ondergaan en heb je onmiddellijk door dat David een wel heel erg foute man is. Met deze enigszins spannende aanvangsfase heeft de auteur haar kruit meteen verschoten, want hierna blijft de spanning volledig achterwege – een enkel moment halverwege en aan het eind uitgezonderd.

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit verschillende perspectieven en daardoor leert de lezer de belangrijkste personages vrij goed kennen en met name de karakters Tessa en David zijn behoorlijk uitgewerkt. Desondanks is het onmogelijk om je met een van die personages te kunnen identificeren. Een van de cruciale oorzaken daarvan is dat ze niet zo aansprekend zijn, maar ook de schrijfstijl van de auteur is daar debet aan. Omdat Den Hollander Je bent aan de beurt volledig in de derde persoon heeft geschreven, leven zowel de personen als de meeste dialogen niet, het is allemaal nogal afstandelijk. Veel hoofdstukken lezen daarom als een verslag, een opsomming van wat er zoal gebeurd is.

De auteur heeft voor deze thriller een thema gekozen dat helaas nog steeds actueel is en waarbij je je realiseert dat de MeToo-beweging absoluut noodzakelijk is. Het is zonder meer een feit dat grensoverschrijdend gedrag nooit goed valt te praten, maar in dit verhaal lijkt het er wel op dat het merendeel van de mannen zich daar schuldig aan maakt. Er is zegge en schrijve maar één man die zich correct weet te gedragen en verhoudingsgewijs is dat een onjuiste afspiegeling van de werkelijkheid. Een ander manco in het verhaal is dat wat Tessa overkomen is, hoe verschrikkelijk het natuurlijk is, niet als zodanig overkomt. Het gedrag en handelen van David zou bij zijn slachtoffers en de lezers een beklemmend gevoel moeten oproepen. Dat dit niet gebeurt, is voor een groot deel te wijten aan de al genoemde afstandelijke manier van schrijven.

Het uitgangspunt van Je bent aan de beurt is in principe niet verkeerd, maar de schrijfwijze, het gebrek aan spanning, een minimaal aantal plotwendingen en de voorspelbaarheid zijn de voornaamste redenen dat het verhaal en de essentie ervan zo goed als niet uit de verf komen.

(Dit boek heb ik voor Hebban gerecenseerd.)

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Loes den Hollander
Titel: Je bent aan de beurt
ISBN: 9789461096005
Pagina’s: 288
Eerste uitgave: 2021