Beschrijving
Op een hete zomerdag doet inspecteur Elena Blanco een inval in een woning. In de kamer van de tienerzoon doet ze een schokkende ontdekking: de jongen kijkt online naar een live uitgezonden wreed schouwspel, samen met talloze anonieme toeschouwers. Wie zit hierachter?

Elena is al maanden bezig om de machtige criminele organisatie op te rollen die verantwoordelijk lijkt voor deze en nog veel meer extreme beelden. Maar kan ze de weg vinden in de donkerste krochten van het internet en houdt dit macabere complot verband met de verdwijning van haar zoon, die al jaren wordt vermist? Want waar is Lucas? Wie is hij nu? En welke grenzen is Elena bereid te overschrijden?

Recensie
Carmen Mola is het pseudoniem van een auteur die onbekend wil blijven. Er zijn zelfs geruchten dat het om drie schrijvers gaat. Wat wel bekendgemaakt is, is dat ze professor aan de universiteit, daar doceert en dat ze met haar man en drie kinderen in Madrid woont. Omdat ze onbekend wenst te blijven, wordt ze de Spaanse Elena Ferrante genoemd. In 2018 debuteerde ze in ieder geval met de thriller De zigeunerbruid, het eerste deel van een trilogie met inspecteur Elena Blanco. In november 2020 verscheen het tweede deel, Het duistere net.

Inspecteur Elena Blanco en haar team zijn al een lange tijd bezig om een crimineel netwerk te ontmantelen die extreem gewelddadige wedstrijden organiseert waarbij dodelijke slachtoffers vallen. Terwijl dit live via het Dark Web wordt uitgezonden, valt het BAC-team van Elena een woning binnen waar een tienerjongen die beelden bekijkt. Hij is echter niet degene die voor het extreme geweld verantwoordelijk is. Wat dat betreft tast de politie nog in het duister. Elena weet echter wel dat er een verband is met haar acht jaar geleden ontvoerde zoon Lucas. Is hij de spil waar alles om draait en keert hij nog bij haar terug?

Het duistere net bestaat uit vijf delen en aan ieder deel gaat een korte cursieve tekst vooraf. In de eerste wordt de ontvoering van Lucas, de zoon van Elena, beschreven en de overige vier gaan over hoe het hem verder is vergaan. Deze cursiefjes intrigeren, maken nieuwsgierig en zijn ook verhelderend, vooral omdat de lezer iets meer over de reden van zijn ontvoering te weten komt. De eerste hoofdstukken zorgen ervoor dat je meteen al volop in het verhaal zit. Er is spanning, er gebeurt veel en er zijn heftige en mensonterende taferelen, die je zelf niet zou willen ondergaan. Kortom, het thrillergehalte liegt er niet om. Door de lengte van de hoofdstukken, ze zijn stuk voor stuk kort, zit er over het algemeen een behoorlijk tempo in.

Doordat het verhaal vanuit diverse perspectieven wordt verteld, krijg je over het merendeel van de personages wel iets te weten, maar het is toch vooral Elena waar de meeste aandacht naar uitgaat. Dit komt natuurlijk omdat zij de spil in het onderzoek is, maar bovenal omdat de verdwijning van Lucas een belangrijk deel van de plot uitmaakt. Dit persoonlijke leed van Elena kwam in De zigeunerbruid, het eerste deel van de trilogie, ook al even naar voren, maar desondanks is Het duistere net als zelfstandig boek heel goed te lezen. Er zijn wel een paar kleine verwijzingen naar het voorgaande, maar die zijn dusdanig dat het te verwaarlozen valt. De enige reden om de drieluik op volgorde te lezen, is de ontwikkeling van de terugkerende personages en wat meer informatie over hun achtergrond.

Van meet af aan heeft de plot een continu spanningsveld, de ene keer is het gedoseerd, de andere keer weer zinderend. Veel hoofdstukken eindigen in cliffhangers, maar de grootste en krachtigste zitten telkens aan het eind van ieder deel. Dan word je geprikkeld om eigenlijk meteen naar het volgende door te gaan. De ontknoping, waarvan het even lijkt alsof het als een nachtkaars dreigt uit te gaan, is uiteindelijk toch nog even onverwacht als verrassend. Toch past het wel degelijk in de lijn van het verhaal en heeft het, naar het laat uitzien, gevolgen voor het BAC-team. Maar of het inderdaad zo gaat uitpakken, is uiteraard de grote vraag. Vooral omdat er nog een laatste deel van de trilogie aankomt.

Al met al houdt Het duistere net, dat in een toegankelijke en fijne stijl geschreven is. de lezer aardig bezig. Mede omdat het je laat inzien dat een kind dat al vanaf jonge leeftijd gehersenspoeld wordt later tot gruwelijke dingen in staat is.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Carmen Mola
Titel: Het duistere net
ISBN: 9789401627115
Pagina’s: 416
Eerste uitgave: 2020

Beschrijving
Ik ben bij de guerrilla gegaan in de vaste overtuiging dat ik de jungle nooit meer uit zou komen. Dat ik mijn leven zou wijden aan en zou geven voor een revolutionair ideaal. In 2012 besloot die guerrilla dat er een vredesproces moest komen dat, in tegenstelling tot eerdere pogingen, ook nog eens tot een ontwapeningsproces leidde. Mijn leven in de jungle werd plotseling onderbroken en ik begon mijn re-integratieproces in de Colombiaanse samenleving. Pech? Geluk? Een geluk bij een ongeluk?

Dit boek is een relaas van wat ik gezien en beleefd heb. Dat hoeft niet per se te passen in het referentiekader dat de meeste Europeanen van de farc, of van Colombia, hebben. Er zijn getuigenissen beschikbaar van slachtoffers van ontvoeringen, van soldaten, van politici, maar dit is mijn verhaal, de getuigenis van iemand die er nog steeds van over­tuigd is dat er een andere wereld mogelijk is.

Recensie
Nadat de in het Twentse Denekamp geboren Tanja Nijmeijer haar studie aan de Universiteit Groningen had afgerond, vertrok ze in 2002 naar Colombia om zich bij de FARC aan te sluiten. Vijf jaar later haalde ze voor het eerst het nationale en internationale nieuws nadat het Colombiaanse leger na een aanval op een FARC-kamp in de jungle haar dagboek in handen heeft gekregen. In 2012 maakte ze deel uit van een delegatie die met de Colombiaanse regering vredesonderhandelingen voerde. Eind 2021 verscheen haar autobiografie Van guerrilla naar vredesproces, waarin ze schrijft over haar leven en ervaringen binnen de guerrillaorganisatie.

Voordat Nijmeijer haar verhaal over haar verblijf bij de FARC vertelt, beschrijft ze in de eerste hoofdstukken van haar autobiografie in vogelvlucht hoe ze in Nederland geleefd heeft. Ze begint met haar herinnering dat ze op vierjarige leeftijd, en tot groot ongeloof van haar ouders, ontdekt dat ze al kan lezen. Vervolgens doorloopt ze een aantal levensfasen tot ze in de belangrijkste belandt die, maar dat weet ze op dat moment nog niet, van grote impact blijkt te zijn op haar verdere leven. Nijmeijer besluit namelijk om haar stage van één jaar in Colombia te willen volbrengen. Na enkele vijven en zessen krijgt ze hier toestemming voor en, hoewel ze zich voor vertrek al in het land verdiept heeft, krijgt ze ter plekke een almaar groeiende interesse in de politieke situatie van de republiek en het onrecht dat vele bewoners wordt aangedaan.

Na dat stagejaar keert ze terug naar Nederland om haar studie af te ronden, maar wel met de intentie zo snel mogelijk terug te keren naar Colombia. Dat doet ze begin 2002 en vanaf dat moment zet ze zich steeds meer in voor de FARC. Nijmeijer beschrijft haar eerste taak bij de stadsmilitie van Bogotá en dat ze (van de uitwerking) daarvan nogal geschrokken is. Ze zet echter door, want ze heeft een persoonlijke missie: iets doen aan de ongelijkheid en onrechtvaardigheid in Colombia en de wereld. Dit ideaal, zo valt in de autobiografie te lezen, heeft ze al geruime tijd, want tijdens haar studietijd had ze zich reeds aangesloten bij de Internationale Socialisten. Mettertijd zijn haar opvattingen radicaler geworden en dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat ze, op eigen verzoek, ook aan het front ging meestrijden.

Nijmeijer vertelt dat er momenten zijn geweest dat ze het moeilijk heeft gehad, maar dat ze zich desondanks voor haar idealen wilde blijven inzetten. Dat haar familie een keer op bezoek mocht komen, vond ze fijn, maar daarbij maakt ze de kanttekening dat ze tijdens de stroef lopende ontmoeting merkte dat ze uit elkaar zijn gegroeid. Na verloop van tijd krijgt Nijmeijer een rol tijdens het vredesproces en hierdoor gaat ze over een aantal zaken anders denken, hoewel ze een rechtvaardige wereld nog wel blijft nastreven. Uiteindelijk besluit ze, door verschillende teleurstellingen en onthechting, begin 2020 haar lidmaatschap van de FARC op te zeggen. Terug naar Nederland gaan, zit er voor haar echter niet in. Ze staat nog steeds op de Interpol-lijst van gezochte personen en wordt door veel landen als terrorist beschouwd.

Aan het eind van haar verhaal vertelt de voormalig guerrillastrijdster dat de diverse media regelmatig aan haar vragen of ze dezelfde keuzes zou maken als ze alles over kon doen. Nijmeijer vindt het lastig om daar een antwoord op te geven, maar uit haar reactie kan toch opgemaakt worden dat ze het sowieso anders zou doen. In Van guerrilla tot vredesproces geeft Nijmeijer geen lofzang op de FARC, maar vertelt ze op een bijzonder fijne en leesbare wijze hoe ze destijds tot haar besluit gekomen is, hoe ze al die jaren heeft ervaren, maar ook hoe het kwam dat haar mening ten opzichte van de organisatie langzaam veranderde. Voor iemand die hierin geïnteresseerd is, is dit zonder meer een boeiend en interessant relaas.  

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Tanja Nijmeijer
Titel: Van guerrilla naar vredesproces
ISBN: 9789048851829
Pagina’s: 400
Eerste uitgave: 2021

Beschrijving
Omdat de Amsterdamse boekhandelaar Daniel wordt getroffen door een ernstige oogziekte adverteert hij voor een personal assistant, die niet alleen zijn huishouden kan runnen, maar hem ook kan vergezellen op de reizen die hij nog wil maken voordat hij helemaal blind wordt. Een jonge Kroatische vrouw reageert op nogal opvallende wijze. Daniel is onder de indruk en neemt haar in dienst op basis van slechts één referentie.

Ze overtuigt hem ervan dat varen met een cruiseschip voor hem de ideale manier van reizen is. Hij besluit met haar een cruise te maken op de Middellandse Zee. Al snel verandert deze reis in een nachtmerrie. Heeft hij Kristina niet te gemakkelijk zijn vertrouwen geschonken?

Recensie
Aan het eind van de jaren tachtig van de vorige eeuw begon Theo Hoogstraaten met het schrijven van jeugdboeken en De ramp, dat in 1988 uitkwam, was zijn debuut. Zijn vrouw Marianne was aanvankelijk redacteur en kritisch lezer, maar werd later coauteur. Omdat ze weleens wat anders wilden schrijven, besloten ze over te stappen naar het thrillergenre, waarna in 2005 Een middag aan zee werd uitgebracht. In 2009 verscheen Lokvrouw, dat op de longlist voor de Gouden Strop stond. In 2018 ontving het duo voor hun oeuvre de MAX Gouden Vleermuis.

Daniel du Mont, eigenaar van een Amsterdamse boekwinkel, krijgt van zijn oogarts te horen dat hij aan een oogziekte lijdt, waardoor zijn gezichtsvermogen slechter wordt. Om zich te kunnen redden, gaat hij op zoek naar iemand die hem daarbij kan ondersteunen. Hij plaatst een advertentie, krijgt een aantal reacties, maar neemt uiteindelijk de beeldschone Kristina in dienst. Op haar advies maakt hij samen met haar een cruisevakantie op de Middellandse Zee, maar door een aantal gebeurtenissen die op het schip plaatsvinden moeten ze hun vakantie vroegtijdig beëindigen. Daarna vraagt Daniel zich af wat de werkelijke rol van Kristina is.

Het uitgangspunt bij het schrijven van Lokvrouw, zo valt op een van de laatste pagina’s van het boek te lezen, is het waargebeurde verhaal van de Kroatische Kristina en haar familie tijdens de oorlog in voormalig Joegoslavië. De proloog, die zich in 1991 afspeelt, is daar een goed voorbeeld van. Er zijn echter meer voorbeelden waaruit blijkt dat deze oorlog voor de betrokkenen een verschrikking moet zijn geweest. Die fragmenten die hier aan besteed worden, zijn voor een deel aangrijpend en wat duidelijk naar voren komt, is dat veel oorlogsslachtoffers tijdens die periode getraumatiseerd zijn geraakt en dat het diepe gevolgen heeft gehad voor hun latere leven.

Het verhaal wordt vervolgens verteld vanuit verschillende perspectieven, waarvan die van Du Mont en Kristina, en in iets mindere mate Elsbeth (bedrijfsleidster van de boekwinkel), de meest belangrijke zijn. De lezer komt daardoor ruim voldoende over met name Du Mont en Kristina te weten. Zodoende kan hij zich een goed beeld over beiden vormen. Daarnaast bestaat de plot uit twee verhaallijnen die langzaam dichter naar elkaar toe komen en uiteindelijk samenvloeien. De afwisselende perspectieven en verhaallijnen zorgen ervoor dat er bij de lezer een licht en blijvend gevoel van spanning is en dat zijn nieuwsgierigheid enigszins wordt aangewakkerd. Daarnaast zijn er enkele onverwachte ontwikkelingen, maar die hebben niet tot gevolg dat er zinderend spannende situaties ontstaan. Het blijft allemaal nogal aan de oppervlakte.

Vanaf het moment dat Kristina in beeld kwam kun je al aanvoelen dat er iets met haar persoonlijkheid aan de hand is. Je krijgt de indruk dat ze twee gezichten heeft. Of dat inderdaad zo is, wordt tijdens de plot steeds duidelijker. Wat een enkele andere dingen betreft, is Lokvrouw in kleine mate voorspelbaar. Dit is echter niet dusdanig storend dat je het verhaal niet meer met aandacht en interesse kunt lezen. De ontknoping heeft iets meer actie dan alle voorgaande hoofdstukken bij elkaar, maar wat er gebeurt, is in feite wat voor de hand liggend en daardoor niet zo heel erg verrassend. Hoewel uiteindelijk alle vragen die tijdens het lezen ontstaan worden beantwoord, blijft het lot van Kristina wel wat vaag. De lezer vraagt zich dan ook af of het recht heeft gezegevierd.

Over het geheel genomen is Lokvrouw, dat een toegankelijke en prettige schrijfstijl heeft, zonder meer een thriller die van begin tot eind boeit, maar je niet op het puntje van je stoel laat zitten.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Marianne & Theo Hoogstraaten
Titel: Lokvrouw
ISBN: 9789461091413
Pagina’s: 270
Eerste uitgave: 2009

Beschrijving
De vrouw van bestsellerauteur Roger Koponen wordt dood aangetroffen in een prachtige zwarte avondjurk, zittend aan het hoofd van een lege eettafel. Haar gezicht is bevroren in een afgrijselijke glimlach.

Rechercheur Jessica Niemi onderzoekt de zaak en algauw blijkt dat Maria Koponen niet het enige slachtoffer is. Het lijkt erop dat de dader de moorden exact kopieert uit de thrillertrilogie van Roger Koponen.

De slachtoffers stapelen zich op en Jessica ontdekt dat er een sinistere groepering schuilgaat achter de moorden. Als gebeurtenissen uit haar eigen verleden aan het licht komen, blijkt dat Jessica zelf ook niet veilig is. Kan ze een halt toeroepen aan de moorden?

Recensie
Tijdens zijn vakantie van 2013 in Kroatië begon Max Seeck, die een achtergrond in verkoop en marketing heeft, min of meer uit verveling te schrijven. Vervolgens verscheen in 2016 Hammurabin enkelit (De engelen van Hammurabin), dat het eerste deel van een trilogie is. Drie jaar later werd hij met het verschijnen van zijn debuuttriller Uskollinen lukija een bekende Fin. In 2021 werd dit boek, dat het begin is van een serie met rechercheur Jessica Niemi, onder de titel De trouwe lezer in het Nederlands uitgebracht.

Terwijl Roger Koponen, auteur van de zeer succesvolle thrillertrilogie Heksenjacht, bezig is met een signeersessie van zijn nieuwste boek, wordt zijn vrouw Maria levenloos aangetroffen in hun woning. Ze draagt een zwarte jurk en haar mond is vertrokken in een angstaanjagende grijns. Tijdens het politieonderzoek, dat geleid wordt door Jessica Niemi, worden meer slachtoffers aangetroffen en wordt ontdekt dat de moorden overeenkomsten vertonen met die in de trilogie van Koponen. Door enkele gebeurtenissen uit haar verleden vermoedt Niemi dat de moordenaar het vooral op haar gemunt heeft. Zal het haar desondanks lukken hem te stoppen?

De trouwe lezer heeft twee verhaallijnen, een lange in het heden en een veel kortere in het verleden. Die in het heden gaat over de moorden en wordt voornamelijk vanuit het perspectief van Jessica Niemi verteld. In het verhaal uit het verleden staat Niemi centraal en, in tegenstelling tot de andere verhaallijn, speelt deze zich af in Venetië. Tijdens beide subplots wordt stukje bij beetje meer over haar onthuld en daardoor leer je haar steeds beter kennen. Je komt er dan achter dat er in haar jeugd iets is gebeurd waar ze nu nog steeds last van heeft, zowel in fysiek als psychisch opzicht. Het was trouwens wel erg verrassend en plotseling dat de Italiaanse plaats opeens het decor van een van de verhaallijnen was, er was namelijk geen enkele indicatie dat dat zou kunnen gebeuren.

De bijzondere moord op Maria Koponen aan het begin van het boek zorgt al meteen voor een lichte spanning en het maakt je zonder meer nieuwsgierig. Dat gevoel van nieuwsgierigheid blijft tijdens de hele plot gehandhaafd. Dat komt mede door een aantal onverwachte ontwikkelingen, waaronder enkele verrassende. Desondanks zit je niet op het puntje van je stoel vanwege een enorme hoeveelheid spannende momenten. Die komen hoegenaamd niet voor, wat overigens niet wil zeggen dat de auteur geen spanningsveld creëert. Dat is er wel degelijk, maar het is allemaal wat gematigd. Doordat er ruim voldoende gebeurt, is dat niet erg. Van meet af aan boeit het verhaal en ben je als lezer bij zowel de meeste personages als de omstandigheden betrokken.

Het tempo van De trouwe lezer is heel behoorlijk. Dat komt vooral doordat de auteur voor korte hoofdstukken heeft gekozen, maar ook omdat een veelheid aan gebeurtenissen voor een plezierig en snel verkoop zorgt. De schrijfstijl is natuurgetrouw, vlot en toegankelijk en doordat het eveneens beeldend is, lijkt het vaak alsof de lezer deel uitmaakt van het verhaal. Gedurende de plot worden de meeste vragen die tijdens het lezen ontstaan beantwoord. Op een van de belangrijkste blijft de auteur het antwoord echter schuldig: wat is het nut van de verhaallijn in Venetië? Hoewel die hoofdstukken zonder meer aardig zijn en je hoe dan ook meer over Niemi te weten komt, is en wordt het niet duidelijk wat het verband met het heden is. Wellicht dat Seeck hier in het volgende deel van de serie op terugkomt.

Ondanks dat er wel enkele kleine punten van kritiek zijn (bijvoorbeeld dat in een van de hoofdstukken wel heel erg de nadruk wordt gelegd op de hoge leeftijd van een vrouw), is De trouwe lezer zonder twijfel een mooi en veelbelovend begin van een serie.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Max Seeck
Titel: De trouwe lezer
ISBN: 9789044984699
Pagina’s: 384
Eerste uitgave: 2021

Beschrijving
Rechercheur van Opperdoes en zijn trouwe collega Jacob staan voor een raadsel als een bewaarder uit een gevangenis ‘’s nachts dood wordt aangetroffen in het Vondelpark. In eerste instantie lijkt het er namelijk op dat hij onwel is geworden tijdens het joggen, maar er zijn te veel vraagtekens. Als blijkt dat hij veel vijanden had, zowel privé als op zijn werk, moeten de twee rechercheurs alle zeilen in het onderzoek bijzetten. Niet alleen om te bewijzen dat de bewaarder daadwerkelijk vermoord is, maar vooral om de dader te ontmaskeren.

Recensie
Oud-politieman en auteur Appie Baantjer is vooral bekend geworden door de langlopende boekenserie met rechercheur De Cock in de hoofdrol. In 1964 verscheen De Cock en de strop voor Bobby, dat het eerste deel van de reeks is. Na zijn overlijden in 2010 heeft Peter Römer het stokje overgenomen. In 2009 startte hij samen met Simon de Waal een serie met rechercheur Peter van Opperdoes als belangrijkste personage. In 2010 werd Een tien met een griffel, de jubileumeditie en tevens tiende deel van de reeks uitgebracht.

Op hun vrije zaterdag worden rechercheur Peter van Opperdoes en zijn collega Jacob opgeroepen in verband met de moord op een jonge vrouw in een Amsterdamse woning. Niet lang daarna vindt de politie op een verlaten terrein het lichaam van de eigenaar van die woning. Ondanks dat de dood van deze man, een gevangenbewaarder, op zelfmoord lijkt, zijn er twijfels. De rechercheurs komen erachter dat zowel de vrouw als de man niet bij iedereen geliefd waren. Tijdens hun onderzoek merken ze dat ze er alles aan moeten doen om de dader te vinden.

Het verhaal begint met een beeldende beschrijving van de straten van de Amsterdamse grachtengordel en de wijk de Jordaan. Het is dan tevens een – eventueel hernieuwde – kennismaking met rechercheur Peter van Opperdoes. Deze politieman, dat valt uit zijn personage in ieder geval goed op te maken, is nog van de oude signatuur en laat zich door niets of niemand gek maken. Een tien met een griffel wordt dan ook voornamelijk vanuit zijn perspectief verteld. Toch komt de lezer niet zo heel veel over hem te weten en behalve de informatie dat zijn vrouw een tijd geleden overleden is, is en blijft hij vrij oppervlakkig. Dat geldt eveneens voor de andere personages die in het verhaal voorkomen. Is dat dan erg? Nee, eigenlijk helemaal niet. Je hebt namelijk nooit het gevoel iets te missen. Daar komt dan ook nog eens bij dat deze politieroman niet diepgaand hoeft te zijn. Dat zou alleen maar afbreuk doen aan de sfeer.

Ondanks dat het verhaal een aantal interessante ontwikkelingen heeft, is het nergens echt spannend. Er zijn uiteraard enkele situaties die een gering spanningsveld hebben, maar niet dusdanig dat je daardoor op het puntje van de stoel gaat zitten. Het draait vooral om het politieonderzoek, het speuren naar de dader en het ondervragen van een aantal personen, waaronder een paar verdachten. Daaruit kun je overigens opmaken dat de auteur zelf een rechercheur is, want hoe Van Opperdoes en zijn collega’s hun werkzaamheden uitvoeren, is erg realistisch. De Waal heeft zijn kennis gebruikt om dat in dit boek te verwerken en dat is vakkundig gedaan. Desalniettemin ontkomt hij niet aan een aantal kleine clichés die vaak in dergelijke verhalen voorkomen. Waarschijnlijk kan dat niet anders.

De schrijfstijl is, zoals hiervoor min of meer al genoemd is, is beeldend en bijzonder toegankelijk. Er zijn geen ingewikkelde zinsconstructies of dialogen, maar mooi geformuleerde zinnen komen evenmin voor. Wel heeft de auteur verkapte kritiek op het beleid rond de politie in het verhaal verwerkt (bedenk daarbij wel dat het verhaal niet recentelijk geschreven is. Een voorbeeld daarvan is het sluiten van diverse politiebureaus, Van Opperdoes is het daar niet mee eens en lijkt de mening van De Waal te ventileren. Hierdoor waren die fragmenten uit het boek op moment van verschijnen zelfs enigszins actueel. Een storend element in de politieroman is dat de rechercheur met regelmaat oud genoemd wordt, de beste man moet ergens in de zestig zijn en dat kun je tegenwoordig onmogelijk oud noemen. Dat dit vaak benadrukt wordt, is niet van deze tijd. Zelfs zeven jaar geleden al niet.

Alles bij elkaar is Een tien met een griffel, dat aan de ene kant wel, maar aan de andere kant niet voorspelbaar is, wel prettig en ontspannend om te lezen.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: De Waal & Baantjer
Titel: Een tien met een griffel 
ISBN: 9789048819225
Pagina’s: 170
Eerste uitgave: 2014

Beschrijving
Een jonge vrouw valt uit een busje dat met hoge snelheid over een afgelegen weg raast. Haar lichaam is gekneusd en beurs en met haar laatste kracht wendt ze zich tot de persoon die haar te hulp schiet. ‘Help haar,’ fluistert ze voordat ze haar ogen voorgoed sluit.

Een paar dagen later wordt in een ondiep graf, slechts enkele kilometers verderop, het lichaam van een ander meisje gevonden. De gelijkenissen tussen de twee meisjes zijn verontrustend – dezelfde leeftijd, hetzelfde fragiele lichaam en tot slot dat felrode haar. Rechercheur Gina Harte moet haar privézorgen opzijzetten, voordat de moordenaar zijn oog op het volgende perfecte meisje laat vallen.

Recensie
Hoewel Carla Kovach, het pseudoniem van Carla Buckley, al van jongs af aan dol op schrijven is, was haar werk als actrice voor haar de drijfveer om er zelf mee te beginnen. Eerst schreef ze voor toneel, maar later ook boeken. Tijdens haar schrijfproces gaat ze op zoek naar de duistere kant van de mens en daarom vindt ze dat haar werk zich kenmerkt door een sterke psychologie. In september 2021 verscheen Zo’n mooi meisje, dat het derde deel van de succesvolle en langlopende serie met inspecteur Gina Harte is.

Op een vroege zaterdagmorgen valt een meisje uit een busje en komt hard op het wegdek terecht. De achteroprijdende chauffeur belt meteen de politie en ambulance en probeert haar zo goed mogelijk te helpen. Vlak voordat ze het bewustzijn verliest en naar het ziekenhuis wordt gebracht, fluistert ze de woorden ‘help haar’. Een paar dagen later wordt het lichaam van een meisje aangetroffen dat heel erg op haar lijkt. Inspecteur Gina Harte en haar team ontdekken dat er een derde meisje is en om te voorkomen dat ook zij om het leven komt, doen ze er alles aan om de moordenaar te vinden.

Door een interessante proloog, die zich op een dag in 1963 afspeelt, en een enigszins spannend eerste hoofdstuk vijfenvijftig jaar later, heeft Zo’n mooi meisje een veelbelovend begin. Aan deze hoopvolle en misschien zelfs wel ambitieuze start wordt geen vervolg gegeven, want vanaf het moment dat Gina Harte en haar team in beeld komen – en dat is al heel snel – verdwijnt de spanning volledig en is het een standaardverhaal van een routineus politieonderzoek, waarbij de privéperikelen van Harte veelvuldig benadrukt worden. Het tempo, dat aanvankelijk redelijk aanvaardbaar is, zakt steeds meer in en krijgt op den duur een stroperiger karakter waardoor de plot, dat feitelijk een paar dagen in beslag neemt, een nogal traag verloop heeft en het onderzoek maar niet op lijkt te schieten.

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit diverse perspectieven, maar vooral uit dat van Harte. In eerste instantie is het niet helemaal duidelijk wat sommige verhaallijnen met het geheel te maken hebben en dat is in het begin een beetje verwarrend. Tijdens de plot komt daar langzaam verandering in en merkt de lezer dat er wel degelijk een onderling verband is, waarna alles in de ontknoping keurig samenvalt. Met het pad dat Kovach daarnaartoe bewandelt, kan ze zich in principe zo goed als geen buil vallen. Ze voldoet in grote lijnen aan de verwachting van veel lezers, ondanks dat er hoegenaamd geen onverwachte wendingen zijn en ontmoetingen of uitkomsten van onderzoeken herhaaldelijk gunstig uitpakken voor het rechercheteam. Verrassingen of grote tegenslagen blijven uit, waardoor Zo’n mooi meisje een tamelijk brave thriller is.

Net als in het voorgaande deel van de reeks hebben de terugkerende personages opnieuw geen ontwikkeling doorgemaakt. Ze blijven stuk voor stuk hangen in hun eigen comfortzone of, in geval Harte, in haar min of meer traumatische verleden. De inspecteur blijft daar maar over doormalen en de door haar gevolgde therapie lijkt geen resultaat te hebben opgeleverd. Die herhaling van zetten kan zich op den duur tegen haar keren, want behalve dat de lezer onderhand wel weet wat haar problemen zijn, bestaat het risico dat ze zichzelf daardoor steeds minder geliefd maakt. Een serie staat of valt immers met afwisseling en sterke personages die voortdurend persoonlijke vooruitgang laten zien. Daar is in dit geval eigenlijk geen sprake van.

De schrijfstijl van Kovach is toegankelijk en rechttoe rechtaan. Maatschappelijke thema’s als dakloosheid en (mantel)zorg heeft ze in het verhaal verwerkt. Toch lukt het haar niet de lezer van begin tot eind te boeien. Daarvoor is Zo’n mooi meisje, in een verzorgde vertaling van Barbara Lampe, te middelmatig en kan het niet overtuigen.

(Dit boek heb ik voor Hebban gerecenseerd.)

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Carla Kovach
Titel: Zo’n mooi meisje
ISBN: 9789402317121
Pagina’s: 352
Eerste uitgave: 2021

Beschrijving
In den beginne was de Oude eenzaam. Daarom maakte hij twee metgezellen voor zichzelf. De eerste noemde hij Namsara. De tweede metgezel noemde hij Iskari. Waar Namsara blijdschap en liefde bracht, bracht Iskari dood en verderf.

Asha is niet alleen de dochter van de koning van Firgaard, maar ook de Iskari; de meest gevreesde drakendoder van het land. Dit kan haar echter niet redden van wat haar thuis te wachten staat: een gedwongen huwelijk met de meedogenloze, vreselijke commandant van haar vaders leger.

Er is één uitweg: Asha kan haar vrijheid terugkopen in ruil voor de kop van Kozu, de gevaarlijkste draak van Firgaard -en ook de draak die verantwoordelijk was voor de totale verwoesting van haar stad.

Tijdens de jacht ontrafelt Asha een eeuwenoud geheim over het lot van de Iskari en de laatste Namsara. Met hulp van een stiekeme vriend – de slavenjongen Torwin, die toebehoort aan de familie van haar verloofde – moet Asha achter de waarheid zien te komen, ook al zet ze daarbij haar leven en dat van Torwin op het spel.

Recensie
Kristen Ciccarelli heeft, ondanks dat ze het altijd leuk vond om verhalen te vertellen, nooit gedacht dat het mogelijk was om van schrijven je beroep te maken. Dit veranderde nadat ze het boek Graceling van Kristin Cashore las en zich vervolgens realiseerde dat zoiets wel kon. Ze begon op haar zeventiende aan een eerste versie van De laatste Namsara. Deze Young Adult-fantasy, dat tevens het eerste deel van de Iskari-trilogie is, is eind 2017 – zeven à acht jaar later – uitgebracht en in twaalf talen vertaald en werd meteen een internationale bestseller.

Asha is de dochter van de drakenkoning en wordt door hem uitgehuwelijkt aan een man die ze het meeste haat. Hij geeft haar echter nog een uitweg: als ze hem de kop van de reusachtige draak Kozu bezorgt, zal hij ervoor zorgen dat de geplande verbintenis niet doorgaat. Deze draak was er verantwoordelijk voor dat een grote brand van een paar jaar eerder de medina heeft verwoest en voor veel slachtoffers zorgde. Asha neemt dit aanbod dankbaar aan, maar als ze een eeuwenoud geheim ontdekt heeft dit gevolgen voor haar eigen toekomst.

Hoewel De laatste Namsara het debuut van Ciccarelli is, krijg je in het begin af en toe de indruk dat er een verhaal aan voorafgegaan is. Dat komt omdat er verwezen wordt naar een aantal gebeurtenissen die eerder hebben plaatsgevonden dan wat Asha, het hoofdpersonage, in het heden meemaakt. Dit is echter schijn, want in diezelfde aanvangsfase wordt aan het eind van de eerste hoofdstukken teruggegaan naar een aantal eerdere periodes en die geven een globale indicatie van wat er destijds gebeurd kan zijn en welke gevolgen dit zou kunnen hebben. Deze keuze zorgt er vanaf het allereerste moment voor dat er een klein spanningsveld ontstaat, maar ook dat je als lezer nieuwsgierig wordt gemaakt naar de werkelijkheid – het is immers duidelijk dat er meer aan de hand was, en is, dan op dat moment wordt verteld.

Tijdens de plot wordt er langzaam maar zeker steeds meer onthuld en daardoor ga je bepaalde situaties en handelingen in een heel ander daglicht plaatsen. Wat eveneens gebeurt, is dat de spanning heel geleidelijk aan toeneemt en dat zich daarnaast verschillende onverwachte ontwikkelingen voordoen. Soms gaat dit gepaard met wrede scènes waarbij nogal wat bloed vloeit. De auteur zorgt er echter wel voor dat het nergens luguber wordt of dat er een soort van horrorscenario ontstaat. Uiteindelijk komt het verhaal in een ontknoping terecht die zonder meer onvoorspelbaar is, waarin de spanningsboog vrij strak gespannen staat en die in feite alle kanten op kan gaan, hoewel je wel hoopt dat het dan wel de meest gunstige voor Asha zal zijn.

Het verhaal wordt volledig vanuit Asha’s perspectief verteld. De lezer leert haar dan ook vrij goed kennen en krijgt een bepaalde band met haar. Dit wil echter niet zeggen dat de andere personages voor haar onderdoen. Verre van zelfs, want met de meeste van hen kun je je prima vereenzelvigen. Het inlevingsvermogen in alle karakters, inclusief de draken Kozu en Schaduw, is een van de sterke kanten van het boek, een andere is dat het bijzonder beeldend geschreven is. Je waant je in een wereld waarin draken leven – er zijn zelfs scènes dat het lijkt alsof je zelf op een vliegende draak zit – en je ziet precies voor je hoe het er in bijvoorbeeld de medina uit moet zien.

Aan De laatste Namsara is absoluut niet te merken dat dit het eerste boek is dat de auteur geschreven heeft. De plot zit goed in elkaar, er is ruim voldoende afwisseling, de personages zijn prima uitgewerkt en er is volop spanning en emotie. Kortom, het is een erg sterk en indrukwekkend debuut en tevens een bijzonder goede start van de Iskari-trilogie is.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Kristen Ciccarelli
Titel: Iskari, de laatste Namsara
ISBN: 9789463490184
Pagina’s: 384
Eerste uitgave: 2017

Beschrijving
Volgens borderliner Faye van Laar heeft professor Max Harris een geniaal plan bedacht om de toekomst van de mensheid te redden, met grensverleggende inzichten over gezondheid, leven en dood. Psychiatrische inrichting Groot Loenen, haar thuis, is een proeftuin voor Harris’ ideeën en dat zij en haar ‘familie’ nu gelukkiger zijn dan ooit, vormt voor Faye het overtuigende bewijs. Samen met medepatiënte Lisa helpt ze Harris om een tegenstander van zijn plan op een zijspoor te zetten. Maar is Harris wel helemaal te vertrouwen? Faye en Lisa worden meegezogen in een gevaarlijke, geheime missie die verhoudingen op scherp zet en slachtoffers eist. En die leidt tot een gruwelijke ontknoping.

Recensie
Corine Hartman is een van de meest bekende en gewaardeerde thrillerschrijfsters van Nederland. Ze is diverse keren genomineerd voor de Gouden Strop, heeft nominaties voor de oeuvreprijs De Gouden Vleermuis en heeft twee keer een Hebban-award gewonnen. In 2007 debuteerde ze met de Schone kunsten, het eerste deel van de Nelleke de Winter-trilogie. Het meest bekend werd ze door de serie met Jessica Haider, die in 2013 in Bloedlijn haar opwachting maakte. In maart 2021 verscheen haar nieuwste thriller De nieuwe dood, dat tevens het derde en laatste deel is met Faye van Laar.

De wereldberoemde professor Max Harris heeft een concept bedacht om zowel de toekomstige wereld en mens te redden. Zijn revolutionaire plan heeft drastische gevolgen voor de gezondheidszorg en leven en dood in het algemeen. Niet iedereen is hier even enthousiast over, maar borderliner Faye van Laar is dat wel. Zij en Lisa, beiden patiënten in de psychiatrische kliniek Groot Loenen, helpen Harris om een tegenstander van zijn plannen monddood te maken. Toch lijken de bedoelingen van de professor niet helemaal zuiver te zijn.

Uit een paar aanwijzingen in de proloog valt op te maken dat deze zich ergens aan het eind van de jaren zestig afspeelt. Deze inleiding heeft een enigszins dramatische ondertoon waar de trieste uitzichtloosheid van een ongeneeslijk zieke van afdruipt. Het gevoel dat je daar als lezer bij krijgt, grijpt je naar de keel. Het voorval van toen is tevens de opmaat voor het verhaal dat zich in het heden afspeelt en waar het baanbrekende plan van professor Max Harris een behoorlijk zichtbare rode draad in heeft. Op een enkel moment na lukt het Hartman niet om de sfeer van het begin opnieuw te creëren. De emotie ontbreekt, hoewel de essentie van Harris’ plan volkomen helder is.

Waar het eveneens aan schort is de spanning. Pas iets over de helft van het verhaal ontstaat er een eerste moment waarop de spanningsboog iets strakker komt te staan, maar dat ogenblik is van korte duur. Ongeveer honderd pagina’s voor het eind begint het er echt op te lijken dat De nieuwe dood een thriller is. Behalve dat er enkele spannende situaties ontstaan, vallen er ook een paar plotwendingen te bespeuren. Het beste is echter bewaard voor de ontknoping, de spanning is dan het grootst, er doen zich een paar verrassingen voor en het tempo ligt hoger dan op alle pagina’s daarvoor. Desondanks laat dat slot de lezer wel met een ietwat onbevredigd gevoel achter. De oorzaak daarvan is dat gerechtigheid niet altijd zegeviert.

De nieuwe dood is het derde en laatste deel van de Faye van Laar-serie, maar kan in principe als zelfstandig deel gelezen worden. Toch lijkt het erop dat er aan dit verhaal het een en ander voorafgegaan is. Het probleem is niet zozeer dat er wat verwijzingen naar enkele omstandigheden uit de voorgaande boeken zijn, maar vooral dat de lezer de indruk heeft een voorgeschiedenis te missen. De serie op volgorde lezen is daarom aan te bevelen, mede om de ontwikkeling van terugkerende personages beter te kunnen plaatsen en volgen.

De thema’s die de auteur voor dit verhaal gekozen heeft, zijn interessant en, hoewel ze al vrij lang spelen, nog steeds actueel. De gezondheidszorg, de macht van de farmaceutische industrie en ook de teloorgang van de wereld maken er namelijk deel van uit. Dit alles heeft ze verwerkt in een qua stijl toegankelijk en goed geschreven en verhaal, maar het grotendeels ontbreken van de spanning en ook het feit dat een behoorlijk aantal situaties nogal onwaarschijnlijk is, maken dat De nieuwe dood nog maar net een voldoende haalt.

Waardering: 3/5

Boekinformatie
Auteur: Corine Hartman
Titel: De nieuwe dood
ISBN: 9789403109916
Pagina’s: 350
Eerste uitgave: 2021

Beschrijving
Tijdens een winderige week in oktober verrast de 25-jarige Emmie haar ouders in hun huis in de archipel van Stockholm. Ze wil weten wat er echt gebeurde met haar broertje Robin, die verdween toen ze nog klein waren. Hij zou zijn verdronken, maar zijn lichaam werd nooit gevonden. Ze mist hem nog steeds verschrikkelijk.

Om verder te kunnen met haar leven heeft ze duidelijkheid nodig, maar haar ouders willen haar vragen niet beantwoorden. Haar moeder reageert kil, haar ouders maken ruzie en het eens zo prachtige huis is in verval geraakt.

De dichtstbijzijnde buurman is een bejaarde kunstenaar, die in een oude vuurtoren woont. Tijdens een bezoek aan zijn studio ziet Emmie een aquarel van twee spelende kinderen. Tot haar ontsteltenis ziet ze dat het een portret is van Robin en haarzelf, uit de zomer dat haar broertje verdween…

Recensie
Rolf Börjlind schreef samen met zijn vrouw Cilla tot nu toe vijf succesvolle thrillers, waarin Olivia Rönning en Tom Stilton de belangrijkste personages zijn. Speciaal voor de audioboekenmarkt heeft hij met zijn dochter Molly Börjlind, die aan de filmacademie gestudeerd heeft en aan diverse filmprojecten heeft deelgenomen, het in mei 2021 verschenen De duisternis tussen ons geschreven. Voor haar betekent dit haar schrijversdebuut. Het boek wordt aangeprezen als een intense psychologische thriller over de duistere geschiedenis van een familie.

Het is jaren geleden dat Emmie haar familie voor het laatst heeft gezien, maar omdat haar broertje Oliver vijftien jaar wordt, besluit ze hen te verrassen in hun huis op een van de eilanden van de Stockholmse scherenkust. Haar vader en broertje zijn blij met haar komst, haar moeder niet. Emmie wil echter ook antwoorden op de vraag wat er werkelijk met haar broertje Robin is gebeurd. Hij zou verdronken zijn toen ze nog kinderen waren, maar een lichaam is nooit gevonden. Omdat haar ouders haar niet willen of kunnen helpen, besluit ze om er zelf meer over uit te zoeken.

De duisternis tussen ons wordt volledig verteld vanuit het perspectief van Emmie, dus leer je haar vrij goed kennen en denk je te weten wat haar problemen zijn. Want dat ze die heeft, is van begin af aan al duidelijk. Dat blijkt vooral uit het grootste deel van de cursieve fragmenten waarin ze haar verhaal vertelt aan een onbekend blijvende en grotendeels luisterende man. Je vermoedt dat dit een psychiater is, maar daar wordt geen enkel uitsluitsel over gegeven. Die cursieve stukken tekst zijn kort en spelen zich in het heden af. Het verhaal dat Emmie vertelt, zijn dus haar herinneringen en ervaringen uit het verleden.

In het begin bestaat het verhaal van Emmie nog uit een introductie van het beperkte aantal personages en een beschrijving van de omgeving, maar eveneens van de omstandigheden waarin het gezin met elkaar leeft. Dan merk je behoorlijk snel dat er in hun onderlinge verhoudingen iets heel erg scheef zit en gedurende de plot wordt dat steeds meer bevestigd. Op ieder personage is wel wat aan te merken en geen van hen kan daarom echt sympathiek genoemd worden. Een uitzondering daarop is de jonge Oliver; zijn rol in het geheel is echter niet zo heel erg groot. De troebele verstandhoudingen moeten een beklemmende sfeer oproepen, maar dat is niet volledig gelukt. Daarvoor is het verhaal niet duister genoeg.

Wat eveneens ontbreekt is de spanning. Pas in het laatste van de acht lange hoofdstukken doet zich een situatie voor waarbij daar in enige mate sprake van is. Natuurlijk is dat veel te laat voor een boek dat onder het thrillergenre valt. Dat het geen spannend verhaal is, komt in de eerste plaats doordat zich hoegenaamd geen onverwachte en verrassende ontwikkelingen voordoen, de lezer niet verblijd wordt met nieuwsgierig makende cliffhangers en het verhaal ook nog eens in een tergend traag tempo voorbijkruipt. Daarnaast is het funest dat de plot een voorspelbaar verloop heeft. Robin is destijds verdwenen, maar de lezer kan op zijn klompen aanvoelen wat er met hem gebeurd is en wie daarvoor verantwoordelijk is.

Het is knap van de auteurs – of is het verhaal toch door een van hen (Molly) geschreven en had de ander (Rolf) een corrigerende rol? – dat ze van een vrij dun plot toch nog iets hebben kunnen fabriceren. Het is evenwel veel te mager om de lezer van begin tot eind te kunnen boeien. De duisternis tussen ons, waarvan de schrijfstijl redelijk toegankelijk is, is geen verhaal dat een diepe indruk achterlaat. Het zal daardoor heel snel naar de achtergrond verdwijnen.

Waardering: 2/5

Boekinformatie
Auteur: Rolf & Molly Böjrlind
Titel: De duisternis tussen ons
ISBN: 9789044984729
Pagina’s: 256
Eerste uitgave: 2021

Beschrijving
Peter Loukens, IT’er in de kerncentrale van Doel, gaat na een terreuractie met verregaande gevolgen op zoek naar de opdrachtgever. Zijn speurwerk wordt niet door iedereen in dank afgenomen. Voor hij het beseft, is hij helemaal opgeslokt door nieuwe criminele verwikkelingen…

Recensie
Het schrijven is Rudy Soetewey als het ware met de paplepel ingegeven. Zijn vader had een passie voor toneel en schreef daar ook voor. Toch koos hij voor een carrière in het onderwijs, een beroep dat hij tot aan zijn pensioen heeft uitgeoefend. Het schrijven kon hij niet loslaten en in 1992 debuteerde hij met de verhalenbundel Bedrieglijke eenvoud. In 2001 verscheen zijn eerste thriller, Inbraak, die werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs van dat jaar. Zijn nieuwste thriller De opdrachtgever is in juni 2021 uitgebracht. Naast boeken heeft hij eveneens diverse toneelstukken geschreven.

Op een vroege ochtend schrikt Peter Loukens, IT’er bij de kerncentrale van Doel, wakker van een onbekend geluid. Het blijkt dat drie mannen hebben ingebroken in zijn woning, waarna ze hem en zijn gezin bedreigen. Om het leven van zijn vrouw en dochter te redden, wordt hij gedwongen het netwerk van de centrale te saboteren. Dit mislukt, omdat de beveiliging ontdekt waar hij mee bezig is. Peter vertelt waarom hij tot zijn daad gekomen is, maar dat heeft verstrekkende gevolgen. Hierna krijgt hij geen antwoord op zijn vragen en gaat zelf op onderzoek uit. Hij zet zijn leven daarbij echter wel op het spel.

In de eerste twee hoofdstukken van De opdrachtgever wordt vooral de nadruk gelegd op een korte en summiere introductie van een aantal personages. De lezer weet hierdoor met wij hij zoal te maken heeft en wat hun relatie met het hoofdpersonage, Peter Loukens, is. Hierna wordt het echter anders, want doordat Peter en zijn gezin worden bedreigd, heeft het verhaal al in een vrij vroeg stadium actie en spanning. Je komt eveneens met een aantal vragen te zitten, waar – uiteraard – gedurende de plot een antwoord op gegeven wordt. Soetewey zorgt in die beginfase tevens voor een aantal plotwendingen, waarvan sommige ronduit verrassend zijn waardoor een situatie net even iets anders wordt dan aanvankelijk lijkt.

Vanaf hoofdstuk negen komt het verhaal in een rustiger vaarwater terecht en verdwijnt het grootste deel van de wat explosievere momenten. Dat is dan tevens het moment dat Peter antwoorden op zijn vragen wil hebben. Het afgenomen tempo heeft echter niet tot gevolg dat de nieuwsgierigheid van de lezer afneemt, er gebeurt immers nog ruim voldoende om dat gevoel te laten handhaven. Ook de vaak ontbrekende cliffhangers aan het eind van een hoofdstuk zorgen er niet voor dat je niet meer geïnteresseerd bent in het vervolg. Integendeel zelfs, want als lezer zit je met dezelfde vragen als Peter en daarom wil je dezelfde antwoorden hebben als hij.

De auteur heeft diverse actuele zaken in het verhaal verwerkt, denk daarbij aan de mogelijke sluiting van de kerncentrale in Doel en de problemen waar die centrale mee te maken heeft, maar ook de (negatieve) invloed die de sociale media op iemands leven kunnen hebben. In combinatie met de fictie maakt dat De opdrachtgever over het algemeen vrij realistisch overkomt. Natuurlijk zijn er enkele situaties waarbij je je kunt afvragen of die in het echte leven ook zou zouden voorkomen, maar die zorgen er juist voor dat de lezer het verhaal geboeid blijft volgen en er in zekere zin ook bij betrokken is.

Hoewel de personages over het algemeen vrij oppervlakkig blijven, over Peter komt je het meest te weten, is dat voor dit verhaal niet erg. Er wordt voldoende over hen bekendgemaakt om het prima te kunnen volgen. De opdrachtgever, dat in een aangename en fijne schrijfstijl geschreven is, eindigt zoals het begonnen is: met meer actie en spanning en een ontknoping die met de beste wil van de wereld niet te voorspellen valt. De lezer en Peter krijgen uiteindelijk antwoord op hun vragen, maar of de laatste helemaal tevreden is, is nog te bezien. We zullen het echter nooit te weten komen.

Waardering: 4/5

Boekinformatie
Auteur: Rudy Soetewey
Titel: De opdrachtgever
ISBN: 9789464340006
Pagina’s: 312
Eerste uitgave: 2021