De boekenweek van dit jaar ligt inmiddels een tijdje achter ons. Ter promotie van hun boek waren diverse schrijvers in, ook weer diverse, boekhandels aanwezig. Begrijpelijk, want ze willen uiteindelijk dat hun boek, waar ze vaak lange tijd aan geploeterd hebben, verkoopt. En wat is nu beter voor de verkoop van je boek dan lijfelijk aanwezig zijn.

Ook geven schrijvers wel eens lezingen. Dit doen ze vooral in bibliotheken. Waarover die lezingen precies gaan weet ik niet. Ik kan het wel raden, maar ben zelf nooit bij een lezing van een auteur aanwezig geweest. Misschien toch eens doen als ik in de gelegenheid ben.

Na afloop van die lezingen en ook tijdens de promotiemomenten in boekwinkels kunnen bezoekers een van huis meegenomen of in de winkel gekocht boek door de schrijver laten signeren. De bezoeker staat dan in de rij om een handtekening van de auteur te bemachtigen. Al dan niet hun favoriete.

Eenmaal thuis belandt het boek in de boekenkast. Een nieuw boek wordt misschien eerst nog gelezen, maar wordt uiteindelijk toch tussen al die andere boeken geplaatst. Om er vervolgens zo goed als nooit meer naar om te kijken.

Aan die handtekeningmomenten doe ik ook niet mee. Voor mij heeft een handtekening in een boek niet zo heel erg veel toegevoegde waarde. Ten eerste heb ik niet de behoefte om daarvoor in een rij te gaan staan en ten tweede zal ik zo’n handtekening ook nooit meer gaan bekijken.

Dat wil overigens niet zeggen dat ik geen enkel boek heb waar een handtekening van een schrijver in staat. Dat heb ik wel, en bij mijn weten maar één. Ik heb niet actief achter die handtekening aangejaagd. Verre van zelfs. Want het boek is een door mij gewonnen exemplaar waar de handtekening in was gezet. Dat laatste is dan leuk, maar meer ook niet.

Wat doe jij als het om een handtekening van een schrijver gaat?